Από τη μακροβιότερη θεατρική στήλη της “Κ”,  «Στον παλμό των φουαγιέ» της  Πίτσας Στασινοπούλου.

Δεν περίμενα ότι οι δύο παραστάσεις που είδα πρόσφατα, θα μου έδιναν αφορμή η κάθε μια από την πλευρά της  για σημαντικά θέματα, ούσα αυτόπτης μάρτυρας…

Εν προκειμένω θα αναφερθώ στα επακόλουθα της εξαιρετικής παράστασης «Ελένη, η δίκη μιας πόρνης» στο θέατρο Κήπου, διευκρινίζοντας προηγουμένως κάτι βασικό που με αφορά: έχω παρακολουθήσει επί χρόνια πολλές υπέροχες παραστάσεις και έχω θαυμάσει πολλές άξιες ερμηνείες, ωστόσο οι φορές που ένιωσα  «πιεστικά» την ανάγκη να πλησιάσω ηθοποιό, όχι για να τον συγχαρώ τυπικά, αλλά για να του εκφράσω το δέος μου για κάτι που με συγκλόνισε, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού κυριολεκτικά.. Και μία από αυτές αφορούσε στην καθηλωτική ερμηνεία της Λυδίας Κονιόρδου, που όταν την είδα μετά το φινάλε να προβάλει στην άκρη της σκηνής για να χαιρετήσει ένα μικρό πλήθος που την περίμενε, ήταν αδύνατο να αντισταθώ στον πειρασμό να την πλησιάσω και να της σφίξω το χέρι υποβάλλοντας τα σέβη μου σε ένα κορυφαίο ταλέντο…

Ενώθηκα λοιπόν με το μικρό πλήθος- ως μία από τις σπανιότατες εξαιρέσεις στην πάγια αρχή μου να απέχω από παρόμοιες τακτικές – περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά μου… Και αυτό που συνέβαινε όσο περίμενα ήταν το εξής: θεατές κάθε ηλικίας και κυρίως γυναίκες, από πιτσιρίκες μέχρι μεσήλικες και ηλικιωμένες, να πλησιάζουν διαδοχικά με τη σειρά την ηθοποιό, να της απευθύνουν όλες  την ίδια ερώτηση «να βγάλουμε μια σέλφι;», να τη σβερκώνουν χωρίς να παίρνουν άδεια, τύπου «αγκαλιά» λες κι είναι η κολλητή ή η συμπεθέρα, να τεντώνουν το κουλό για το πολύτιμο ενσταντανέ, να αποχωρούν περιχαρείς για το κατόρθωμα, να ακολουθεί απανωτά η επόμενη χωρίς ανάσα,  και μετά η επόμενη κ.ο.κ. όπου πλέον έβρισκαν περιττό να ρωτήσουν καν, απλά με ένα βουβό νεύμα σβέρκωναν- πόζαραν- τραβούσαν και δρόμο με το μάτι κολλημένο στο κινητό… Στο μεταξύ η Κονιόρδου, ελάχιστα λεπτά μετά τον άθλο της επί σκηνής, εξουθενωμένη και στάζοντας ιδρώτα από την κορφή ως τα νύχια, να υπομένει την πολιορκία των σέλφις με ψυχραιμία, χαμόγελο, κατανόηση, γλυκύτητα, μέχρι που δεν άντεξε και γεμάτη παράπονο ρώτησε: «μα μόνο για φωτογραφίες ήρθατε βρε παιδιά; Περιμένω με αγωνία να ακούσω πώς σας φάνηκε η παράσταση… αν σας άρεσε ή όχι… πείτε μου κάτι! Φωτογραφίες βγάζουμε όποτε θέλουμε…».

Η αντίδραση ήταν  ένα βιαστικό «πολύ ωραία, συγχαρητήρια» και πάμε να συνεχίσουμε τη σοβαρή αποστολή  που μας διέκοψες, γιατί εμείς για τις σέλφις είμαστε εδώ, όχι για κριτική και αναλύσεις που ζητάς… ωστόσο πάρε ένα κοινότυπο κομπλιμέντο του συρμού που μας είναι εύκολο ως… φιλοδώρημα, για να ποζάρεις μαζί μας αδιαμαρτύρητα και γελαστά, γιατί κάπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας… που εσύ καλλιτέχνη μπορεί να την υποτιμάς, αλλά δεν ξέρεις με πόσο κόπο κερδίζουμε τα πολυπόθητα λάικ της… καταξίωσης στα σόσιαλ! Πόσα τρεχάματα και χρόνο ξοδεύουμε για μια πόζα δίπλα σε διάσημο που θα αβγατέψει τους ακόλουθους εκτοξεύοντας τις μετοχές μας! Ξέρεις πόση διαδικτυακή απήχηση έχει η δανεική λάμψη από αστέρα;; Πόσο θεαματικά ανεβαίνει το πρεστίζ μας όταν κοτσάρουμε φωτό… κεφαλοκλειδώματος με καλλιτέχνη, σελέμπριτι ή επώνυμο γενικώς, υπονοώντας οικειότητα  του τύπου «εδώ παίζουμε σφαλιάρες με τον κολλητό;» Δεν ξέρεις, γι αυτό ξινίζεις…

Βεβαίως στη «δουλειά» μας υπάρχουν νοερές διαβαθμίσεις ανάλογα με τη δημοφιλία του αστέρα… διότι άλλο να φωτογραφίζεσαι με δευτεροκλασάτο της σειράς κι άλλο φυσικά να ποζάρεις σφιχταγκαλιασμένος με μεγάλη φίρμα, καθώς τα λάικ ακολουθούν ευθέως ανάλογα την εκάστοτε περίσταση… εκεί όμως που εκτοξεύονται είναι όταν πρόκειται για την παντοδύναμη τηλεοπτική δημοφιλία, στην οποία υπέκυψε τελευταία και η σπουδαία τραγωδός Λυδία Κονιόρδου… διότι παρά τα ατέλειωτα χιλιόμετρα και τις περγαμηνές  στο αρχαίο δράμα και το ποιοτικό θέατρο επί δεκαετίες, αν δεν έπαιζε πρόσφατα σε δημοφιλές καθημερινό σήριαλ, πιστεύει κανείς ότι θα στριμώχνονταν τόσοι δίπλα της για μια σέλφι;; Καθότι οι αμιγώς θεατρόφιλοι που εκτιμούν επί χρόνια την θεατρική πορεία και το μέγεθος του ταλέντου της, απαξιούν  θεωρώ τη γελοιότητα των σέλφις, αφήνοντας το σπορ σε καταναλωτές εύπεπτων προϊόντων, που μόλις συναντήσουν «τηλε-είδωλο»  κατά την κρίση τους σπεύδουν μετά υστερίας για το διαδικτυακό… καθήκον!

Αδιαφορώντας πλήρως αν ο καλλιτέχνης τη δεδομένη στιγμή, λίγα μόλις λεπτά μετά τη βαριά συναισθηματική φόρτιση ενός άκρως απαιτητικού ρόλου που ίσως κουβαλά ακόμα, διαθέτει ενέργεια, διάθεση, αντοχή, για να υποστεί βουβά όλη αυτή τη μάστιγα των απανωτών φωτογραφίσεων, όντας αναγκασμένος να ποζάρει με χαμόγελα και να δέχεται περιπτύξεις αγνώστων, τη στιγμή που πιθανόν μετά βίας κρατιέται όρθιος από κούραση σωματική ή ψυχική… Με χειρότερο όλων, σε βαθμό εξοργιστικό, το γεγονός ότι αντιμετωπίζεται από τους σελφομανείς ως… χρηστικό αντικείμενο για να εξυπηρετήσει τις ναρκισσιστικές ανάγκες τους ή ως…  άβουλο μοντέλο, υποχρεωμένο να στηθεί θέλει- δε θέλει, για να μη κακοκαρδίσει τους φανς και χαρακτηριστεί ψώνιο ή σνομπ! Μια προσβλητική, απαράδεκτη υποτίμηση του καλλιτέχνη, αναδεικνύοντας την καφρίλα του νάρκισσου σε όλο της το μεγαλείο, όπως άλλωστε καταδεικνύει η στάση του… διότι θεωρεί δεδομένη- αυτονόητη τη συναίνεση για φωτογράφιση, ασχέτως αντοχής ή διάθεσης του «μοντέλου», διαφορετικά καραδοκεί ως εκβιαστική απειλή το κράξιμο για καβάλημα, αντικοινωνικότητα, απαξίωση του κοινού κλπ… κι όλο αυτό χωρίς ίχνος στοιχειώδους ευγένειας, να συγχαρεί έστω τυπικά, να δείξει κάποιο ενδιαφέρον για την παράσταση,  να εκφράσει έναν καλό λόγο, τη στιγμή που ο ηθοποιός αγωνιά να ακούσει μια γνώμη, ακόμα και αρνητική, σαφώς προτιμότερη από την απόλυτη αδιαφορία των μουγκών με μοναδικό νοιάξιμο τη σέλφι…

Δίνοντας την εντύπωση ότι ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος που για χάρη του ξόδεψαν δυο ώρες «αναμονής» στην παράσταση…Τέτοια ξεφτίλα, όχι για τυχάρπαστους, ευκαιριακούς τηλεαστέρες της αρπαχτής, αλλά για  κάποια καλλιτεχνικά μεγέθη αξιοσέβαστα, που ο συρφετός με τα μοντέρνα ήθη και ανύπαρκτα κριτήρια,  επιχειρεί να εξομοιώσει με τον σωρό των κραχτών! Νισάφι! Και τούτο επειδή περιστασιακά «πέρασαν από  το γυαλί» και αντί το μέγεθός τους να αναβαθμίσει το μέσο, τελικά υφίστανται οι ίδιοι τη φτήνια του… Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτός που μνημονεύω μετά θαυμασμού και επαίνων, παρότι ουδέποτε τον χώνεψα, είναι ο Γιάννης Μπέζος! Ο οποίος δεν διστάζει να εκφράσει απερίφραστα την απέχθειά του για παρόμοιες «προσεγγίσεις» από πλευράς κοινού, αδιαφορώντας για την αντιπάθεια που προκαλεί η ειλικρίνειά του…καθότι κάποιοι της σώουμπιζ μπορεί να γουστάρουν τη ματαιοδοξία των σέλφις σε αντικατάσταση των παλιών αυτόγραφων, όμως  κάποιοιαυθεντικοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες έχουν  κερδίσει  με μόχθο τον σεβασμό και ΔΕΝ τους αξίζει διάολε η καφρίλα όσων έχουν ισοπεδώσει τα πάντα!