Από την Μωυσιάδου Χριστίνα
Το θέατρο πρωτοεμφανίζεται ως μορφή τέχνης στην Ελλάδα στην αρχαία Αθήνα στα πλαίσια του εορτασμού του Θεού Διόνυσου. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εικόνα του θεάτρου που έχουμε εμείς σήμερα. Στα έργα επιτρέπεται να παίζουν μόνο άντρες, ακόμη και τους γυναικείους ρόλους, και η διάρκεια του είναι ατέλειωτη. Ένα θεατρικό έργο μπορεί να κρατήσει οκτώ ίσως και παραπάνω ώρες.
Η λέξη θέατρο προέρχεται από το αρχαίο ρήμα θέωμαι που σημαίνει παρατηρώ. Παρατηρώ και όχι βλέπω. Γιατί παρατηρώ σημαίνει νιώθω, συμπάσχω, καταλαβαίνω αυτό που είναι κρυμμένο στις ψυχές των χαρακτήρων. Γίνομαι ένα και αποκόβομαι για να αποκτήσω δικιά μου άποψη. Στο θέατρο υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες, διάλεξε τη θέση σου και παρατήρησε τα συναισθήματα σου να παίζουν κρυφτό με τον πιο ανεξέλεγκτο τρόπο. Δεν υπάρχει σωστό, δεν υπάρχει λάθος.
Ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει: «Λάμπει μέσα μου αυτό που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει!». Αυτό είναι το θέατρο, το άγνωστο, αυτό που αγνοούμε ότι υπάρχει μέσα μας μέχρι να έρθουμε επιτέλους αντιμέτωποι με αυτό. Το θέατρο δεν είναι ένα άψυχο μέρος που κάποια στιγμή κάποιοι τυχαίοι άνθρωποι προσποιήθηκαν πως είναι κάποιοι άλλοι. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός με σάρκα και οστά που αναπνέει και ανθίζει. Τα ζωτικά του όργανα οι ηθοποιοί και όσοι έχουν πασχίσει για να ανέβει ένα έργο, η πνοή του το κοινό του. Το ίδιο έργο κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή είναι διαφορετικό, μια άλλη αλήθεια, μια άλλη οντότητα. Οι ηθοποιοί κλαίνε και το κοινό συμμερίζεται τον πόνο τους, οι ηθοποιοί αστειεύονται και το κοινό γελάει με τα καμώματα τους. Αν οι θεατές δεν ανταποκριθούν στις συναισθηματικές διακυμάνσεις του έργου τότε αυτό είναι μια αδιάφορη αν όχι άσχημη εμπειρία. Ένα έργο για να ανθίσει χρειάζεται στοργή και σεβασμό τόσο από αυτούς που αναλαμβάνουν να το παρουσιάσουν όσο και από αυτούς που επιλέγουν να το δουν. Δίνει χρώματα στη φαντασία των θεατών για να δώσουν οι ίδιοι τους την προσωπική τους χροιά σε αυτό το περίεργα μεταλλασσόμενο είδος τέχνης.
Τελικά το θέατρο δεν είναι μια απλή μορφή διασκέδασης αλλά μια μορφή ψυχαγωγίας. Πλάθει την ατομικότητα μας και γαλουχεί τα συναισθήματα. Φτάνει στο βάθος, εκεί που η παντελή έλλειψη φωτός τα κάνει όλα δύσκολα. Αλλά μόνο όταν κανείς μπορέσει να κατανοήσει το απόλυτο σκοτάδι θα είναι σε θέση να αισθανθεί το απόλυτο φως. Εκπαιδεύει και διαμορφώνει τη συνείδηση των θεατών καταρρίπτοντας κάθε όριο, κάθε απαρχαιωμένη σκέψη ή πεποίθηση. Ανοίγει το μυαλό και τις αισθήσεις.
Οι επιστήμονες μιλούν για δυο εγκεφαλικά ημισφαίρια που συνεργάζονται και αντικρούονται αέναα για να φέρνουν στην επιφάνεια την απίστευτη πολυπλοκότητα του ανθρώπου, εκεί κάπου συναντάμε και το θέατρο. Μέσα στη σύγκρουση και στη συνεργασία γίνεται η σύλληψη της ιδέας ενός θεατρικού και έπειτα από αρκετό χρόνο ωρίμανσης και τελειοποίησης έρχεται η στιγμή της γέννησης του για να παρουσιαστεί γυμνό μπροστά στον κόσμο. Για να πάρει ο καθένας μας μετά το θάνατο του το δικό του κομμάτι και να γεννήσει τις δικές του ολόφρεσκες ιδέες.
Φωτογραφικό υλικό
