Κατέεις από ντοπιολαλιά; Αλήθεια τι απαντάει κανείς σε αυτό το ερώτημα. Γιατί από την απάντηση θα κριθεί πόσο έτοιμος είναι να παρακολουθήσει θέατρο με ντοπιολαλιά, θέατρο σε τοπικό ιδίωμα, διάλεκτο.
Και ειδικά αυτήν την εποχή το καλοκαίρι, θα μπορούσαν να περιοδεύσουν παραστάσεις σε τοπικό ιδίωμα. Γιατί και το καλοκαίρι εκτός από ψυχαγωγικό θα μπορούσε να είναι εκπαιδευτικό, κατά μία έννοια.
Το θέατρο δεν είναι και δεν πρέπει να είναι διδακτικό ή αποτέλεσμα αυτοσκοπών. Αλλά κάλλιστα μπορεί να είναι πηγή για σκέψη, διάλογο, έμπνευση, προβληματισμό, άρα πηγή παιδείας.
Θέατρο στα Ποντιακά, στα Κυπριακά, στα Κερκυραικά, στα Ροδίτικα, στα Κρητικά, στα Βλάχικα.
Και ειδικά με κείμενα που υπογράφουν Πόντιοι, Κύπριοι, Επτανήσιοι, Ροδίτες, Κρήτες, Βλάχοι κτλ.
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον εάν αυξάνονταν αυτές οι παραστάσεις και εάν δεν περιορίζονταν σε τοπικές περιοχές ή με κοινό από τις αντίστοιχες ενώσεις και συλλόγους.
Βέβαια πολύς κόσμος πιστεύει ότι διαλεκτικός λόγος στρεβλώνει την Ελληνική γλώσσα , αλλά δεν είναι έτσι.
Το αντίθετο, ο διαλεκτικός λόγος δείχνει πλούτο. Και αυτός ο πλούτος παραμένει ανεκμετάλλευτος. Τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ μάλιστα θα μπορούσαν να διαδραματίσουν το ρόλο του φορέα αυτών των παραστάσεων. Όχι αποκλειστικά. Αλλά ένα έργο κάθε χρόνο στο ρεπερτόριό τους σε ιδίωμα θα είχε πολλαπλά οφέλη στην εξέλιξη του θεάτρου και παράλληλα στην εξέλιξη και ωρίμανση του θεατρικού κοινού.
Φανταστείτε πχ μία μουσικοθεατρική παράσταση σε στυλ εθνο ροκ όπερας για την Αργοναυτική Εκστρατεία σε στίχους μουσική και εκτέλεση του Θεσσαλονικιώτικου συγκροτήματος των ARGO, πρώηνEUROPOND.
Ο συνδυασμός της ποντιακής διαλέκτου με την παραδοσιακή ποντικά μουσική σε μείξη με τη ροκ και σύγχρονη μουσική δε θα ήταν μόνο μία πρόταση, αλλά και μία ευκαιρία να διεισδύσει η Ποντιακή διάλεκτος ως άκουσμα ανάμεσα στη νεολαία και σε ένα θεατρικό κοινό που σε άλλες περιπτώσεις δε θα είχε λόγο να παρακολουθήσει Ποντιακό Θέατρο.
Πριν από πέντε χρόνια ο Σύλλογος Νέων Αφάντου, στο πλαίσιο των πολιτιστικών δραστηριοτήτων του συλλόγου, παρουσίασε τη θεατρική παράσταση του Νικόλαου Διμέλη με τον τίτλο «ΤΑ ΡΑΟΥΝΙΑΣΜΑΤΑ».
Το έργο περιγράφει την περίοδο του μεσοπολέμου, τον αυταρχικό χαρακτήρα του άντρα και συγκεκριμένα το έθιμο του αρραβώνα με όλα τα απρόοπτα που συμβαίνουν κάθε φορά και που προκαλούν την αντίδραση και της μια και της άλλης πλευράς. Το έργο είναι γραμμένο στην Αφαντενή τοπική διάλεκτο που προκάλεσε αρκετές δυσκολίες ως προς την κατανόηση ορισμένων λέξεων αλλά εν τέλει κέρδισε το κοινό, έστω το τοπικό , και άνοιξε δρόμους.
Η Κοζάνη πάντως τον περασμένο Μάρτιο φιλοξένησε ένα ειδικό συνέδριο 16 – 17 Μαρτίου για το λεγόμενο ιδιωματικό θέατρο στην Ελλάδα. Ήταν μία αξιέπαινη πρωτοβουλία του πολιτιστικού Οργανισμού “Θεατροδρόμιο Κοζάνης”, ενός συλλόγου με ισχυρή παρουσία στα θεατρικά δρώμενα της πόλης, που έχει ως στόχο την αναγνώριση και την διάδοση του ιδιωματικού θεάτρου.
Στην Κοζάνη τελικά συναντήθηκαν επτά θίασοι, από την Κέρκυρα, την Ζάκυνθο, την Σύμη την Λέσβο, την Κάρπαθο και την Κρήτη, όλες νησιωτικές περιοχές εκτός της Κοζάνης, που συνεχίζουν να κάνουν θέατρο, με κείμενα γραμμένα στα τοπικά γλωσσικά ιδιώματα των περιοχών τους. Στόχος των οργανωτών και των συμμετεχόντων πρώτα και κύρια ήταν να κινηθούν οι διαδικασίες, ώστε το Ιδιωματικό Θέατρο να συμπεριληφθεί στον Κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Το ενδιαφέρον ήταν πολύ μεγάλο, όπως και η επιτυχία των εργασιών, ενώ τα εισιτήρια των παραστάσεων που παρουσιάστηκαν είχαν εξαντληθεί από νωρίς.
Φωτογραφικό υλικό
