Σκηνής Διάλογοι.
Συνομιλεί (και γράφει) η Σωφέρ Θεάτρου, Ζωή Ταυλαρίδου, για την Κουλτουρόσουπα.
Ένας μονόλογος με «πολλά» πρόσωπα. Μια παράσταση ποιητική και ανθρώπινη, που φανερώνει το σκοτάδι της κόρης, γυναίκας, καλλιτέχνιδας, συζύγου, μάνας κι ερωμένης Πηνελόπης Δέλτα –με λεπτομέρειες που ίσως ως τώρα να μην γνωρίζαμε και αλήθειες που είχαν ξεχαστεί με τα χρόνια. «Το Πορτρέτο της Πηνελόπης Δέλτα» γράφτηκε με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση της συγγραφέως, που άφησε το αποτύπωμά της τόσο στην τέχνη της όσο και στη ζωή, πηγαίνοντας κόντρα στο συντηρητισμό της εποχής της και στα τετριμμένα. Η Πηνελόπη Δέλτα επί σκηνής περνά από την παιδική της ηλικία, στην εφηβεία με τα πρώτα σκιρτήματα, στην ενηλικίωση, το γάμο, τη γνωριμία με τον κρυφό αγαπημένο της, Ίωνα Δραγούμη κι εντέλει φτάνει στο θάνατο.
Η Πηνελόπη Δέλτα είναι μια ψυχικά ασταθής ψυχή, καθώς δεν κατάφερε να έρθει σε πραγματική επαφή με τη μητρική και πατρική της φιγούρα, τις συναισθηματικές της βάσεις. Το Έτσι Πρέπει νοηματοδοτεί την ύπαρξή της ως κοριτσιού και γυναίκας, μότο το οποίο ποτέ δεν κατόρθωσε να αποποιηθεί. Στο πλαίσιο μιας καθώς πρέπει κοινωνίας, βάναυσης και απαξιωτικής προς το γυναικείο φύλο έως και σήμερα, η γυναίκα αυτή προσπαθεί να αφουγκραστεί τον εαυτό της σε αποτυχημένες και στεγνές ερωτικές σχέσεις, και παντρεύεται για να γλιτώσει. Ωστόσο την ηρεμία και την αναγνώριση που ψάχνει δεν τη βρίσκει πουθενά αλλού παρά μόνο στα βιβλία της, στη λογοτεχνική της δράση.
Το φαγωμένο της νύχι και το ψωμί με το αλάτι συνιστούν την κύρια αντιμετώπιση και εκλογίκευση του επιβεβλημένου της status quo. Ένα πολύ θλιβερό παραμύθι δίχως όνομα είναι η ζωή της, καθώς η ίδια αποτελεί σύμβολο γυναικείας ταλαιπωρίας και ανηλεούς συμβιβασμού με τα ήθη κι έθιμα της εποχής. «Οι άνθρωποι έχουν δύο μάτια, αλλά βλέπουν με το μισό», ομολογεί επί σκηνής.
Το «λογικό και το παράλογο κονταροχτυπιούνται» στο κεφάλι της, όλη της η ζωή αποτελεί μια σύγκρουση, ένα ατέρμονο πάθος, μια ματαιότητα. Κάνει ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, σταθερά ηττημένη από το Εγώ της, ένα Εγώ πληγωμένο και βολεμένο σε ένα αρχοντικό. «Θρησκευτική κρίση είναι η αμφιβολία», τονίζει. Κι όμως η αμφιβολία δεν ηρεμεί την ψυχή της. Ταράζει ακόμη περισσότερο τον ουρανό της, που τον θεωρεί διαρκώς γκρίζο. «Δεν ξεχνώ να μην ξεχνώ», υπογραμμίζει σε ένα διαρκές πήγαινε-έλα, σκέτο, απατηλό, μοιραίο. Αναζητά απελπισμένα το ολόκληρο, αλλά παντού βρίσκει το σκοτάδι. «Να γεράσω και να ειρωνευτώ», έχει υποσχεθεί στον εαυτό της.
Ο θάνατός της, αναπόδραστος και μοιραίος, συνιστά δειλία ή θράσος απέναντι στη ζωή που δεν έζησε, αναρωτιόμαστε.
Την απάντηση θα τη νιώσετε επί σκηνής, απολαμβάνοντας τη Δήμητρα Παπαδήμα να ερμηνεύει το Πορτρέτο, και την κόρη της, Θαλασσινή Βοσταντζόγλου, να σκηνοθετεί με έναν υπέροχα αληθινό και καθαρό τρόπο τη μητέρα της. Μάνα και κόρη λύνουν επί σκηνής αυτή την αέναη «αντιπαλότητα» μεταξύ μητέρας και θυγατέρας, προκειμένου η πρώτη να ανακαλύψει τη γη και η δεύτερη τον ουρανό. Μόνο μέσα από αυτή την αντιπαράθεση άλλωστε επέρχεται η σύνθεση της κάθαρσης, να συγχωρείται η μητέρα για τα όποια λάθη και αδυναμίες της, και να ενδυναμώνεται το νέο κορίτσι έναντι μιας άδικης και ηθολατρικής κοινωνίας που την περιμένει στη γωνία.
Η Δήμητρα Παπαδήμα και η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου, μητέρα και κόρη, συνεργάζονται, ως ηθοποιός και σκηνοθέτρια, σε ένα Πορτρέτο που επιδιώκει να συμφιλιώσει τη μάνα και την κόρη ως μία γροθιά απέναντι στο κοινωνικό κατεστημένο όλων των εποχών. Καταθέτουν με παρρησία στην κάμερά μας την κοινωνικοπολιτική σκέψη, τη φιλοσοφία τους για τη ζωή και την ψυχή τους, αντιπαρατιθέμενες μεταξύ τους πολύ τρυφερά κι αληθινά, αγγίζοντας τόσο τη γη όσο και τον ουρανό. Μας συγκινούν αφενός με τη διαφορετικότητα των απόψεών τους και αφετέρου με τα σημεία στα οποία συγκλίνουν και γνωρίζονται η μία με την άλλη. Εάν γεννηθήκατε γυναίκες, μέσα σε αυτό το έργο θα νιώσετε και τη μάνα και την κόρη, το πιο υπέροχο και ελπιδοφόρο αμάλγαμα αγάπης και θυσίας.
Η συζήτηση που ακολουθεί έχει για τους παραπάνω λόγους μια ξεχωριστή δυναμική.
Η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου αποτελεί νέο πρόσωπο στα θεατρικά δρώμενα. Είναι μια κούκλα, μια ώριμη, σκεπτόμενη και δυναμική θεατρική οντότητα που «ταρακουνά». Σας παραθέτουμε ένα σύντομο βιογραφικό της:
Τελείωσε τη δραματική σχολή Πράξη Επτά το 2020. Συμμετείχε σε τηλεοπτικές δουλειές, ήτοι 42 βαθμοί Κελσίου, Γενιά του ‘30, Μην αρχίζεις τη μουρμούρα, Γλυκάνισος, και σε παραστάσεις του ΚΘΒΕ. Φέτος κάνει την πρεμιέρα της με το Πορτραίτο της Πηνελόπης Δέλτα ξεκινώντας από το Θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη και σκηνοθετώντας τη μητέρα της, Δήμητρα Παπαδήμα. Το Πορτρέτο θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα. Η Θαλασσινή τον Φλεβάρη θα βρίσκεται στο Θέατρο 104 στην παράσταση ΑΟΥΣΤΡΑΣ της Λένας Κιτσοπούλου, σε σκηνοθεσία Στεφανίας Σαμαρά. Τον Απρίλιο θα εμφανιστεί για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων στην παράσταση «Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ» των Κουρτ Βάιλ / Μπέρτολτ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
Ευχαριστούμε από καρδιάς τη Δήμητρα Παπαδήμα και τη Θαλασσινή Βοσταντζόγλου για τη συνομιλία μας στον περιορισμένο ελεύθερό τους χρόνο -και μάλιστα μετά από μια εξαντλητική πρεμιέρα. Ευχόμαστε το Πορτρέτο να ταξιδέψει όμορφα στον χώρο και τον χρόνο, κι ευχόμαστε να τις απολαύσουμε ξανά. Ευχαριστούμε επίσης το Θέατρο Αμαλία για τη θερμή του φιλοξενία!
Σας ευχόμαστε μια υπέροχη και δημιουργική χρονιά με πολύ θέατρο!
Δείτε τη συνέντευξη:
Βιντεοσκόπηση και μοντάζ: Τάσος Πέππας
Για δελτία τύπου και ραντεβού συνεντεύξεων επικοινωνείτε: zozotav@gmail.com
ΑΜΑΛΙΑ
«Το πορτραίτο» της Δήμητρας Παπαδήμα
Η Πηνελόπη Δέλτα επί σκηνής συνομιλεί με τους ανθρώπους της ζωής της, τις ευαισθησίες, τους πόνους και τα απωθημένα της, χωρίς κάτω κείμενα και μισόλογα.
Σκηνοθεσία: Θαλασσινή Βοσταντζόγλου. Ερμηνεύουν: Δήμητρα Παπαδήμα.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από Δευτέρα 1 έως Σάββατο 6 Ιανουαρίου στις 21:00 Κυριακή 7 Ιανουαρίου στις 20:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
