Από τη θεατρική στήλη «Στον παλμό των φουαγιέ» της Πίτσας Στασινοπούλου.
Πιστεύεις αγαπητέ θεατρόφιλε ότι όλες αυτές οι… ορδές θεατών που κατακλύζουν αίθουσες και ανοιχτούς χώρους σε παραστάσεις , μοιράζονται την ίδια αγάπη για το θέατρο με σένα;; Ότι τα περίφημα και πολυδιαφημισμέναsold-outπροκύπτουν από μαζική προσέλευση ανθρώπων που δηλώνουν «λάτρεις του θεάτρου», συγκινούνται από τη συγκεκριμένη τέχνη, λαχταρούν να δουν παράσταση κι αν τη χάσουν η απώλεια θα τους… στοιχειώνει;;
Πιστεύεις ότι όλοι όσοι στριμώχνονται δίπλα σου, βρίσκονται εκεί σπρωγμένοι από εσωτερική ανάγκη για «αγωγή ψυχής» όπως εσύ;; Ότι αντιλαμβάνονται τί συμβαίνει στο χώρο, στη σκηνή, στην ατμόσφαιρα, στον διπλανό θεατή και είναι ικανοί να μετέχουν σε οποιαδήποτε «μέθεξη»;; ΑΝ τα πιστεύεις καλέ μου, είτε είσαι καλοπροαίρετος σε βαθμό… εγκληματικής αφέλειας, είτε ζεις σε παράλληλο σύμπαν, είτε διαθέτεις εξωπραγματική ψυχραιμία Βούδα!
Φυσικά τίποτα από αυτά τα σουρεαλιστικά δεν συμβαίνει και αντιλαμβάνεσαι μια χαρά τα αυτονόητα… Άλλωστε ως αυθεντικός θεατρόφιλος είναι δεδομένο θαρρώ ότι διαθέτεις στοιχειώδη πνευματική καλλιέργεια (ανεξαρτήτως μόρφωσης), ασκημένη κρίση, μίνιμουμ αισθητική, συναίσθημα, αυξημένη ευαισθησία με κεραίες ικανές να πιάνουν ερεθίσματα στον αέρα…οπότε αποκλείεται να σου διαφεύγουν εξώφθαλμες συμπεριφορές συν-θεατώνπου κραυγάζουν ότι«παιδιά εγώ περαστικός είμαι, είδα φως και μπήκα… ας όψεται εκείνη η διπλή πρόσκληση που κέρδισε η κουμπάρα κι επειδή ο κουμπάρος δεν τη συνόδευε μήτε σηκωτός, με βρήκε μπόσικο, με παραμύθιασε και με έσυρε με το ζόρι ως εδώ για παρέα… στο μεταξύ έχω σκυλοβαρεθεί από το πρώτο λεπτό κι ένας θεός ξέρει πώς κρατιέμαι να μη λακίσω στο διπλανό ουζερί… άσε που μόλις πάω να κλείσω τα μάτια ο καψερός, με ξυπνάνε οι άχρηστοι με τη φασαρία…απορώ πώς την πάτησα έτσι κι αν με ξαναδείτε έστω απέξω, γράψτε μου» (για το τελευταίο «αμήν και πότε!» λέω εγώ…)
Προφανώς στα θεαματικά sold- out κυρίως, συναντά κανείς πληθώρα παρόμοιων τουριστών ή λογής άσχετων με κίνητρα κάθε άλλο παρά θεατρικά, που όσο κι αν επιχειρούν κάποιοι εξ αυτών να παραπλανήσουν με ντεμέκ «υφάκι», υπάρχουν ευδιάκριτες ενδείξεις που τους προδίδουν, χωρίς να απαιτούνται βεβαίως προσόντα ΣέρλοκΧολμς ή οσμή λαγωνικού, καθότι μόνο αόμματος ή κουφός αδυνατεί να τα εντοπίσει, όπως λόγου χάρη:
– Καταρχάς ο μη θεατρόφιλος «τουρίστας» δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να καταφτάσει καθυστερημένος και αντί να βολευτεί όσο πιο διακριτικά κι αθόρυβα μπορεί σε μια πίσω άδεια θέση δεδομένου ότι η παράσταση έχει ήδη αρχίσει, τί κάνει;; ΔΕΝ διστάζει ο αθεόφοβος να διασχίσει χαλαρά με πλήρη άνεση και βροντερό χτύπημα τακουνιών τη μισή (ή ολόκληρη) πλατεία καινα σηκώσει ολόκληρη σειρά θεατών ενόσω οι ηθοποιοί παίζουν επί σκηνής, για να στρογγυλοκαθίσει στη θέση που έκλεισε, έχοντας αναστατώσει, εκτός από τη δική του και τις πίσω σειρές που αγωνίζονται οι έρμοι με τα κεφάλια πέρα δώθε να διακρίνουν τη σκηνή ανάμεσα από τους όρθιους μπροστά τους! Αδιαφορώντας πλήρως ο κάφρος για το μπάχαλο στην πλατεία με αντίκτυπο στη ροή της σκηνής!
–Επειδήεννιά στις δέκα φορές, είτε βρέθηκε τυχαία στην παράσταση από κερδισμένη πρόσκληση κι αντί να σκοτώσει την ώρα οπουδήποτε είπε να την σκοτώσει στο θέατρο… είτε τον έσυρε εκεί κάποιος με το ζόρι σαν την κουμπάρα που λέγαμε…είτε έχει μαύρα μεσάνυχτα για το τί θα δει κι άλλα περίμενε με τις φαντασιώσεις του μυαλού του… είτε το (τηλεοπτικό) όνομα-κράχτης που τον παρέσυρε δεν επανέλαβε τον ρόλο του σήριαλ και τον απογοήτευσε, από τα πρώτα λεπτά αρχίζει να δυσανασχετεί, να στριφογυρίζει στο κάθισμα, να βαριαναστενάζει, να ξεφυσάει, να ξύνεται, να σχολιάζει με την παρέα, να μουρμουρίζει «ω ρε τί πάθαμε» και «τί φόλα είναι αυτή», ενώ ενίοτε τα παραπάνω αντικαθιστά ένα ελαφρύ ροχαλητό που εναλλάσσεται με απότομα τινάγματα και «γαμώτο» όταν μια κραυγή ή έντονη μουσική… ενοχλεί τον κοιμισμένο!
-Σε παρόμοια περίπτωση βέβαια, το κλασικό και σωτήριο καταφύγιο είναι το κινητό, άσχετα που πριν από κάθε παράσταση τονίζεται αυτονόητα η απενεργοποίησή του… αυτό αφορά τους άλλους! Ο «δικός» μας που δεν δίνει δεκάρα ούτε γι αυτό που συμβαίνει στη σκηνή, ούτε για την ενόχληση όσων θέλουν απερίσπαστοι να το δουν, θα βγάλει μουλωχτά το ρημάδι, θα το κατεβάσει ελαφρά να μη καρφώνεται, θα ανάψει την οθόνη σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι και θα πιάσει το χαζολόγημα χωρίς να σηκώσει κεφάλι και χωρίς να ακούσει γρι από το έργο, που ζήτημα αν θυμάται και τον τίτλο… Όταν μπουχτισμένος τον κράξεις, θα προσποιηθεί ότι το κλείνει και σε τρία λεπτά το ξανανοίγει πιο μουλωχτά ή εναλλακτικά θα γείρει στο κάθισμα να τον πάρει… Πάντως να δει έστω από περιέργεια τί διάολο κάνουν εκεί πάνω αυτοί που ήρθε να «σκοτώσει την ώρα», ΔΕΝ παίζει ούτε γι αστείο!
– Υπάρχει όμως και η κατηγορία αυτών που πλήρωσαν κι επέλεξαν συνειδητά τη συγκεκριμένη παράσταση για χ δικούς τους λόγους, ωστόσο η έκφραση «θεατρική παιδεία» δεν τους λέει το παραμικρό…Μόλις ας πούμε εμφανιστούν οι «φίρμες» τηςπαράστασης –κατά κανόνα τηλεαστέρες που για χάρη τους πάτησαν σε θεατρική αίθουσα- ξεσπούν σε τρελό χειροκρότημα διακόπτοντας τη ροή και τους διαλόγους ενόσω το έργο εξελίσσεται κι αναγκάζοντας τους ηθοποιούς να τα επαναλάβουν… ενώ αυτούς που αγνοούν επειδή δεν έλαχε να περάσουν από το γυαλί, ούτε να τους φτύσουν, κι ας γράφει το κοντέρ τους χιλιόμετρα στο σανίδι με αξιοσύνη που ο τηλεαστέρας ούτε στο νύχι τους! Χωρίς να τους απασχολεί ποσώςούτε η αναστάτωση, ούτε ο ψυχολογικός αντίκτυπος στον αποδέκτη, αυτής της άκομψης, προκλητικής, αχρείαστης διάκρισης…
–Το επόμενο κραυγαλέο σημάδι ότι αυτός που παρακολουθεί ζει στον δικό του ΜΗ θεατρικό κόσμο, είναι τα άστοχα γέλια στην πιο ακατάλληλη στιγμή…Διότι αδυνατεί να διακρίνει τις λεπτές διαβαθμίσεις του χιούμορ ή το πνεύμα του έργου που διαδραματίζεται καιη έννοια «πικρό χιούμορ»,ίσως η πιο δυνατή έκφραση υπόγειας τραγικότητας μέσα από την αντίθεση, μεταφράζεται γι αυτόν σε χαχανητό σαν να βλέπει καραγκιοζιλίκια του Σεφερλή ή ακούει ξεκαρδιστικό ανέκδοτο… Με συνέπεια να διαλύει μονομιάς την ατμόσφαιρα και να πετάει εκτός κλίματος μια κρίσιμη ίσως θεατρική στιγμή, δοκιμάζοντας βέβαια την ανοχή του αυθεντικού θεατρόφιλου, που ενίοτε εισπράττει παρόμοιες αντιδράσεις ως «ιεροσυλία»…
– Επιπλέον, λίγο πριν τελειώσει η παράσταση ή μπορεί και στη διάρκειά της , ο «τουρίστας»θα ξανασηκώσει όλη τη σειρά για να φύγει άρον- άρον στρέφοντας επιδεικτικά τα νώτα στους ηθοποιούς, χωρίς να περιμένει καν το φινάλε, ενώ για χειροκρότημα ούτε συζήτηση, επειδή είτε χαλάστηκε, είτε βιάζεται να προλάβει τα κοψίδια στην ταβέρνα, είτε θέλει να αποφύγει το στρίμωγμα στην έξοδο κλπ. Μια συμπεριφορά ασύμβατη με έναν θεατρόφιλο, που ακόμα κι αν απογοητεύτηκε θα περιμένει το φινάλε, ενώ αν πρόκειται για φιάσκο που δεν αντέχει, θα φροντίσει να αποχωρήσει άκρως διακριτικά χωρίς την παραμικρή ενόχληση…
Προφανώς οποιοσδήποτε θεατής έχει αυτονόητα δικαίωμα να απορρίπτει αυτό που βλέπει, να βαριέται, να θυμώνει, να σνομπάρει, να αγνοεί ακόμα και τα βασικά περί θεατρικής τέχνης… ΔΕΝ έχει όμως το παραμικρό δικαίωμα να επιδεικνύει έλλειψη σεβασμού στο χώρο και συχνά στα όρια της καφρίλας σε βάρος των άλλων! Κατανοητό κ. θεατρικοί τουρίστες;;;