ΝΕΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΤΗΛΗ
(2 φορές το μήνα στις σελίδες της “Κ”)
,
Θεατρική ανάλυση παράστασης από τη ματιά της Ψυχοθεραπεύτριας Νέλης Βυζαντιάδου όπου μας δίνει την ευκαιρία με λόγια απλά να “δούμε” τι συναισθήματα προξενεί, τι σκέψεις δημιουργεί, με ποια ερωτήματα φεύγουμε, ποιες απαντήσεις καταφέρνουμε να δώσουμε και τι μνήμες ξυπνά η θεατρική παράσταση «Επικίνδυνες μαγειρικές» του Ανδρέα Στάικου και σε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά, στο θέατρο Αυλαία…
Το ζέσταμα
Δεν είναι εύκολο να αποφασίζεις να δεις ένα έργο που έχεις ήδη δει και που αναπόφευκτα το προσεγγίζεις με μία θετική ή αρνητική εικόνα για αυτό. Η δική μου πρώτη επαφή με τις ‘Επικίνδυνες μαγειρικές’ ήταν μέσω κινηματογράφου πριν από κάποια χρόνια. Ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα.
Αυτό που θυμόμουν όμως καλά περνώντας την πόρτα του θεάτρου Αυλαία ήταν πως τότε είχα μείνει στο τέλος του έργου με μια αίσθηση μισοτελειωμένου. ΄Ισως να είχα διαφωνήσει απλώς με τον τρόπο που είχε επιλέξει η πρωταγωνίστρια να ζήσει τη ζωή της και αυτή η διαφωνία κραύγαζε μέσα μου σαν κάτι που δεν είχε ολοκληρωθεί.
.
Είχα λοιπόν αρκετές προσδοκίες από αυτήν τη θεατρική παράσταση. Ήθελα να δω πώς θα μεταφερόταν στη σκηνή κάτι που είχα δει στη μεγάλη οθόνη. Ήθελα επίσης να διαπιστώσω αν θα έμενα και πάλι με αυτήν τη αίσθηση του μισοτελειωμένου ή αν αυτήν τη φορά θα άλλαζε κάτι. Ήθελα τέλος να εμπνευστώ ώστε να συνδέσω τις επικίνδυνες μαγειρικές με την ίδια τη ζωή.
Η δράση
Η Νανά, η πρωταγωνίστρια του έργου, είναι μια μοιραία γυναίκα που αναζητά την ευχαρίστηση και την απόλαυση της ζωής έξω από το γάμο της. Υποκύπτει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στη λαιμαργία της για δύο άντρες που είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά και τόσο όμοιοι την ίδια στιγμή.
Ο Δημήτρης και ο Δαμοκλής επιτρέπουν στη Νανά να τους μετατρέψει σε κάτι περισσότερο από έναν απλό εραστή. Σπεύδουν να ικανοποιήσουν κάθε της επιθυμία, γαστριμαργική και μη. Ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να διεκδικήσουν την προσοχή και κυρίως την αποκλειστικότητα της αγαπημένης τους. Ο ανταγωνισμός αυτός τους φέρνει κοντά, δοκιμάζει τα όρια τους και οδηγεί στον όλεθρο. Ο όλεθρος δεν είναι άλλος από την εγκατάλειψη. Η Νανά χάνει τη διάθεσή της να συνεχίσει μαζί τους όταν μαθαίνει πως οι δυο άντρες γνωρίζουν το παιχνίδι της. Ένα παιχνίδι που παύει πλέον να είναι παιχνίδι από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε.
.
Παρόλο που σε κάποιο σημείο ακούγεται ότι ο σύζυγος έχει υποχρεώσεις ενώ ο εραστής δικαιώματα φαίνεται ξεκάθαρα πως όταν κάποιος αγαπά παθιασμένα αμελεί τα δικαιώματά του και αναλαμβάνει υποχρεώσεις ακόμη κι αν κανείς δεν του το ζητήσει ανοιχτά.
Βλέποντας πίσω από αυτούς τους τρεις χαρακτήρες διέκρινα πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται σε εκρηκτικές και επώδυνες σχέσεις. Σχέσεις που έχουν σκιαγραφηθεί εξαιρετικά από τον ψυχολόγο Robert Sternberg ως ‘ιστορία συλλογής’. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας σχέσης οι σύντροφοι είναι περισσότεροι από ένας και αντιμετωπίζονται σαν να ανήκουν σε μια ευρύτερη συλλογή έτσι όπως συλλέγει κανείς νομίσματα, γραμματόσημα κ.α. Πρόκειται για μια πολυγαμική ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν ο συλλέκτης και το συλλεκτικό κομμάτι.
Πίσω από τη Νανά θα μπορούσε να δει κανείς εύκολα έναν συλλέκτη που βρίσκει εντελώς φυσιολογικό να έχει πολλούς συντρόφους οι οποίοι καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες. Έναν συλλέκτη που είναι λαίμαργος συναισθηματικά και δεν χορταίνει εύκολα παρά μόνο αν κατακτά τον έναν μετά τον άλλον σύντροφο. Αρέσκεται στην ταυτόχρονη παρουσία πολλών συντρόφων και νιώθει ευτυχία όταν σκέφτεται με πόσους ανθρώπους θα μπορούσε να βγει την ίδια περίοδο. Όπως η Νανά έτσι και πολλοί άλλοι “συλλέκτες” δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για τους συντρόφους τους που έτσι κι αλλιώς αποτελούν κομμάτια της συλλογής τους. Δεν είναι περίεργο να παρατηρήσουμε μία αποφυγή συναισθηματικής επένδυσης με συνέπεια να μη δημιουργούνται ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί.
Από την άλλη οι δύο άντρες παραπέμπουν σε συλλεκτικά κομμάτια που αρκούνται να είναι μέρη μιας συλλογής έτσι όπως στο έργο συμφώνησαν να παραμείνουν εραστές της Νανάς αρκεί να μην τη χάσουν. Αναγνωρίζουν ότι δεν έχουν και ούτε θα έχουν ποτέ ολοκληρωτικά δικό τους τον συλλέκτη αλλά δυσκολεύονται να αντιδράσουν. Νιώθουν ενοχλημένοι, αδικημένοι, αδειασμένοι, εξοργισμένοι και παρόλα αυτά εξακολουθούν να επιτρέπουν απαράδεκτες και προσβλητικές συμπεριφορές. Καταδικάζουν τον εαυτό τους στο ρόλο του θύματος και βιώνουν μια ανημπόρια που επηρεάζει αρνητικά τη διάθεσή τους και υποδαυλίζει τη διάρκεια της σχέσης. Ακόμη κι αν δοκιμάσουν να διεκδικήσουν μια βαθύτερη σχέση βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κυνισμό και την ψυχρότητα του συλλέκτη. Κι όπως η Νανά αφήνει πίσω της τους δυο εραστές της για να βρει τους επόμενους έτσι και οι συλλέκτες στην πραγματική ζωή δεν διστάζουν να αφήσουν τους συντρόφους τους για να αναζητήσουν κάπου αλλού την ηδονή.
Καθώς εξελισσόταν το έργο συνειδητοποιούσα ότι απαιτείται τεράστιο ψυχικό απόθεμα για να απεγκλωβιστεί κανείς από μια τέτοια σχέση. Θέλει δύναμη να πει κανείς “αντίο” σε έναν άνθρωπο που έχει βρει τα κουμπιά του και ξέρει πώς να κινεί τα νήματά του. Θέλει αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τον εαυτό του προκειμένου να σταματήσει αυτήν τη συναισθηματική παραβίαση. Κι αυτή τη δύναμη δεν την έχουν όλοι. Είναι πολλοί ανάμεσά μας που γίνονται εν γνώσει τους συλλεκτικά κομμάτια στη συλλογή κάποιου χωρίς να διαμαρτύρονται και κυρίως χωρίς να το βλέπουν ως πρόβλημα. Δική τους είναι η ζωή, δική τους και η απόφαση. Είναι όμως πολύ θλιβερό έστω και ως έργο πάνω σε μια θεατρική σκηνή. Με αυτές τις σκέψεις χειροκρότησα τους ηθοποιούς που υποκλινόντουσαν αφήνοντας πίσω τους πολλούς και ηχηρούς προβληματισμούς.
.
Το κλείσιμο
Τελικά για ποιόν είναι επικίνδυνες αυτές οι μαγειρικές, αναρωτιόμουν περπατώντας στην Τσιμισκή. Για τον συλλέκτη που δεν θα καταφέρει ποτέ να βιώσει την οικειότητα και τη δέσμευση σε μια σχέση ή για το συλλεκτικό κομμάτι που θα απωλέσει τον εαυτό του προκειμένου να ταιριάξει στη συλλογή του συντρόφου του;
Σκεφτόμουν όμως και κάτι άλλο. Αν μια σχέση προσπαθεί να βασιστεί σε μια συνταγή μαγειρικής θα πρέπει να βρεθούν εκείνα τα συστατικά που θα την κάνουν νόστιμη χωρίς να αλλοιώσουν τη γεύση της. Κι όσο για τους συντρόφους που την απαρτίζουν θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα είναι στο ρόλο του σεφ ή του μάγειρα καθώς σύμφωνα με τον Robert Sternberg ένας σύντροφος μπορεί να είναι σεφ, δηλαδή να φτιάχνει τη δική του συνταγή αναλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης της σχέσης ή μάγειρας, δηλαδή να εκτελεί τις οδηγίες του σεφ αποφεύγοντας να αναλάβει πρωτοβουλίες ή να πειραματιστεί. Μια σχέση μεταξύ ενός σεφ και ενός μάγειρα μπορεί να αποδειχθεί ανθεκτική στο χρόνο αρκεί να μη βαρεθεί ο σεφ και να μην επιθυμήσει ο μάγειρας να γίνει σεφ.
Άλλο κι αυτό, σκέφτηκα αρχίζοντας να γράφω αυτό το άρθρο. Πόσο περιοριστική μπορεί να γίνει μια σχέση ενώ κάποτε λειτουργούσε για δυο ανθρώπους. Ίσως όταν δεν γνώριζαν όπως είπε ο Δαμοκλής στο έργο. Πάντως αυτή τη φορά δεν έμεινα με καμία αίσθηση μισοτελειωμένου. Αντιθέτως ένιωσα πως ήταν όλα καλά τακτοποιημένα μέσα μου. Προφανώς τα χρόνια που μεσολάβησαν συνέβαλαν σε αυτό.
Είναι και κάτι τελευταίο. Ποτέ μου δεν τα πήγα καλά με τη μαγειρική. Πολύ παραπάνω με τις ‘επικίνδυνες μαγειρικές’ της ζωής…
.
Δείτε και αυτό:
.
ΑΥΛΑΙΑ
«ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ» του Ανδρέα Στάικου.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΩΣ ΣΑΒΒΑΤΟ 16/11
Η θεατρική εκδοχή του πολυμεταφρασμένου ομώνυμου μυθιστορήματος, που θέλει δύο άντρες να προσπαθούν να κατακτήσουν μια γυναίκα-σύμβολο θηλυκότητας κι αισθησιασμού, με όπλο τις μαγειρικές τους ικανότητες.
Σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά.
Ερμηνεύουν: Κ. Τζούμας, Κ. Σαμαρά, Ζ. Ρόχας, Άρης Παπαδημητρίου.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: 13-16 Νοεμβρίου στις 21:00
.
.
————————
——————–
—————-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020. Πληροφορίες για τα ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – FΒ ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
