Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
(Αποσπάσματα από την Ιθάκη του Καβάφη)
“Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις”.
Ως άνθρωπος της εποχής μου, ως σύγχρονος “Οδυσσέας” κι εγώ, κάθομαι και τα πίνω σε μπαράκι της κακιάς ώρας. Είθισται, άλλωστε, ο βασανισμένος να πνίγει τον πόνο του στο ποτό και να παραμιλά τις πίκρες του. Θα ρωτήσεις βέβαια τι σχέση έχω εγώ με τον Κανένα ενός Κάποτε. Είμαι παρομοίως βαθύτατα ανθρώπινος, εξίσου απρόβλεπτα αντι- θεϊκός. Ωστόσο, ζω στο τώρα.
“Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου”.
.
Νιώθω συχνά ανύπαρκτος ενώπιον της ιστορίας, μηδαμινός, έρμαιο των παθών μου. Μετακινούμαι στον χώρο της πόλης, σαν να χορεύω μεθυσμένος στη βροχή, μετρώντας τα βήματά μου σαν πρώτης δημοτικού μαθητής. Η αλήθεια είναι πως τίποτε δεν υπάρχει πιο νηφάλιο και στεγνό από το πεπιεσμένο από ενοχές κι ανασφάλειες μυαλό μου, έτοιμο να εκραγεί στην πιο ανεπαίσθητη βελόνα… Έχω την εντύπωση πως τίποτε πια δεν ελέγχεται στη δική μου ζωή. Όλοι και όλα τρέχουν γύρω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κι εγώ ασθμαίνω πίσω τους, ώσπου διπλώνω το σώμα μου, κυρτώνω τη ράχη μου και… φτύνω. Λυτρώνομαι για λίγο. Δεν προλαβαίνω όμως να διανύσω τις αποστάσεις που άλλοι μού έχουν χαράξει, το ομολογώ. Όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Οι δρόμοι της πόλης με πνίγουν, άλλοτε ευθυγραμμίζονται κάτω από τις πατούσες μου, άλλοτε τα βήματά μου λοξοδρομούν στα ρείθρα των δρόμων, δίχως συγκεκριμένη κατεύθυνση. Γραμμές παντού, γεμίζουν με μελάνι το μυαλό μου που βγάζει καπνούς. Θέλω να ανήκω. Θέλω να εκφράζομαι, να τραγουδώ τη ζωή. Θέλω να βρίσκω τον εαυτό μου μέσα μου. Θέλω να μοιραστώ κι εγώ, να ανοίξω. Τέλος πάντων. Τα θέλω όλα φαίνεται… Οι γραμμές έχουν καταντήσει να στροβιλίζονται εκστασιασμένες γύρω μου. Δεν επιθυμώ να με ζωγραφίζουν άλλο.
“Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·”
Συναντώ πολλά. Με τραβάνε προς τα πίσω, νομίζω. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη, δύο γλυκύτατες γριούλες, με ανακρίνουν διαρκώς, αναρωτιούνταιμε επιμονή από πού κρατάει η σκούφια μου και άλλα τέτοια της ελληνικής υπαίθρου. Θα ήθελα να μου διάβαζαν το φλυτζάνι. Αισθάνομαι ειλικρινά την πατροπαράδοτη φιλοξενία των γιαγιάδων που με τη -δοκιμασμένη στον ρου της ιστορίας- σωκρατική μέθοδο εκμαιεύουν όλες τις ενδόμυχες σκέψεις και τα σκοτεινά πάθη αυτού που έκανε το λάθος να ρουφήξει τον βαρύ και γλυκό καφέ. Και μέσα από αυτό το ωραίο παιχνίδι, οι εν λόγω κυρίες έχουν τη δυνατότητα να μετατρέψουν εμένα, τον πολυμήχανο Οδυσσέα σε γατάκι, ένα ανδρείκελο της ζωής που το μόνο που ονειρεύεται είναι να τραγουδά σε ένα αλλοπρόσαλλο τονικά μικρόφωνο, συνθλίβοντας σε μουσικούς διαγωνισμούς τις παράφωνες Σειρήνες. Κάτι τέτοια ανταγωνιστικά παίγνια απλώς προσδίδουν αξία σε άθλια υποκείμενα που αρέσκονται να γυρνούν την πλάτη και ενίοτε να δείχνουν τους άλλους με τον δείχτη τους.
Ίσως μια πιστή Πηνελόπη θα μπορούσε να στρογγυλέψει τις γωνίες μου και να βάλει τελεία στις γραμμές που χαράσσονται με γεωμετρική πρόοδο γύρω μου. Τελεία και παύλα- ή παύλα δίχως τελεία; Πού βρίσκονται τα όριά μου άραγε; Μου χρειάζεται αυτή η γυναικεία δύναμη τελικά; Χρειάζεται να αναλογιστώ ειλικρινά σε ποια σημεία διαφοροποιείται μια πιστή Πηνελόπη από τις σειρήνες, τις σκύλλες και τις χάρυβδες, που σαν γραμμές παχιές με περικυκλώνουν, ατυχώς προσδοκώντας να εκθέσω τον πιο σκοτεινό εαυτό μου στον άθλιο περίγυρό μου.
.
Η Πολυ-φήμη μου με κυβερνά. Το τι θα πει ο κόσμος με τυραννά. Τελικά μάθαμε τι θέλει να πει ο κόσμος; Ψάχνω σαν καρφίτσα στα άχυρα να εντοπίσω τι Εγώ θέλω να πω στον εαυτό μου, στον Οδυσσέα του τώρα και του χθες, σε έναν Κανένα που τύφλωσε κάποτε έναν Κύκλωπα, αδιαφορώντας για το μοναδικό του μάτι, διαπράττοντας συν τοις άλλοις και ύβρη. Η Πολυ-φήμη μου με το μοναδικό της μάτι θεωρεί πως βλέπει. Η τύφλωσή της ωστόσο της ανοίγει τον δρόμο προς το φως. Χαίρομαι γι αυτό.
Άλλωστε, όλοι μας έχουμε καταλάβει πλέον πως με την καρδιά όλα αναδεικνύονται καλύτερα, αποκαλύπτονται σε κυκλώπεια μεγέθη. Ο Οδυσσέας χρειάζεται να μιλήσει και λίγο στο μέσα του, στον καθρέπτη του, στο τώρα και στο χθες του, να αφήσει πηνελόπες και πολυφήμες, και να συμπεριφερθεί σαν τον Άθη-να που έχει ήδη κατακτήσει την γνώση του εαυτού του μέσω των αλλεπάλληλων λαθών του και τη συνεχόμενη κριτική -τύπου ανοιχτών δαχτύλων- που έχει προ πολλού επιδεχθεί κι αποδεχθεί.
“Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια”.
Κατακτώντας τη γνώση του εαυτού πέραν του καθρέπτη εν είδει αμφιπρόσωπου πίνακα, ο Οδυσσέας αποτελεί δια-χρονικό σύμβολο του Ανθρώπου που θέτει στόχους και τους πετυχαίνει, ολοκληρώνοντας την αποστολή του. Αγαπά τα εμπόδια που βάζουν τρικλοποδιές στις προσπάθειές του, διότι τον καθιστούν ιδιαίτερα δυνατό, σχεδόν αήττητο στο τέλος. Η ζωή του αποκτά νόημα. Μαθαίνει τον εαυτό του, τις δυνάμεις του, τις ικανότητές του. Η Ιθάκη νοηματοδοτεί τη ζωή του Οδυσσέα ως προορισμός, μόνο στην περίπτωση του δύσβατου και γεμάτου κακουχίες δρόμου. Εάν δεν υπήρχε καμία ανωμαλία, τότε οι Ιθάκες θα ήταν πραγματικά ανούσιες. Οι αξίες και τα αξιώματα χρειάζονται απόδειξη. Και κατόπιν μετατρέπονται σε θεμέλια μιας ολόκληρης επιστήμης. Επιστήμη είναι η ίδια η ζωή που βιώνεται σε όλα της τα μήκη και τα πλάτη. Ο επάνω και ο κάτω κόσμος ομολογουμένως αποτελούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κατακτώντας τον έναν κόσμο, αποκτούμε πρόσβαση και στον άλλον. Ζωή και θάνατος είναι αλληλένδετα και συμπληρωματικά μεταξύ τους.
Πώς να μιλάμε για τον θάνατο, εάν δεν έχουμε ζήσει; Και πώς να έχουμε λόγο στη ζωή, εάν δεν έχουμε ήδη πεθάνει; Η Οδύσσεια είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο έργο ζωής και θανάτου.
“Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν”.
Η παράσταση «Μπαρωδύσσεια» του Νικόλαου Κορεξιανού σε σκηνοθεσία του Δημητρίου Χατζηθεοδοσίου στο καφέ-μπαρ Ομπρέλαδιαπραγματεύεται την πάλη του σύγχρονου Οδυσσέα με τις αναποδιές και τις προκλήσεις της ζωής του. Οι Σειρήνες, η Σκύλλα και η Χάρυβδη, ο Άδης, η Πηνελόπη και η Πολυφήμη, ο Άδης και η Ναυσικά βάζουν τρικλοποδιές στο ταξίδι του Οδυσσέα προς τη δική του Ιθάκη. Μπλοκάρουν την προσπάθειά του να φτάσει στους στόχους του και να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που έχει θέσει στον εαυτό του. Τον αποπροσανατολίζουν. Ωστόσο, η από μηχανής θεά Αθηνά, σε ρόλο κομπέρ και σε στενή επαφή πρώτου τύπου με το θεατρικό κοινό, κατορθώνει να δαμάσει όλα τα εμπόδια και να οδηγήσει τον Οδυσσέα στην ολοκλήρωση των ονείρων του.
.
-Πληροφορίες για τη παράσταση
(παράταση Κυριακή 31 Μαρτίου και Κυριακή 7 Απριλίου)
θα βρείτε εδώ
,
ffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff
,
Μουσική Πρόταση:
Rage Against The Machine. Killing In the Name.
1111111111111 111111
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
