Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
Ας υποθέσουμε ότι γράφω για εμένα -όχι για εσένα. Ας υποθέσουμε επιπλέον πως είμαι αυτή που έχει το πρόβλημα. Ας υποθέσουμε τέλος πως δεν κουβαλάς εσύ καμία απολύτως ευθύνη. Η ευθύνη είναι λοιπόν απερίφραστα δική μου.
Πόσο ευθυνόφοβος και δειλός θα μπορούσε να είναι ένας κατ΄επίφαση ηγέτης, ένας αυταρχικός και μισάνθρωπος άνδρας, αυτό είναι κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι. Πόσος φόβος, πόση ανασφάλεια, πόσα κόμπλεξ κατωτερότητας είναι δυνατόν να χωρέσουν μέσα σε μια καρδιά που θέλει να κακοποιεί, να ελέγχει, να περιορίζει και να προσδιορίζει;
Εσύ.
Χτυπάς την πόρτα του ψυχιάτρου, κι αυτή με τριγμούς ανοίγει. Οι ήχοι του δωματίου με τα βαριά κι ασήκωτα έπιπλα συνοδεύουν τη δειλή κι άκαμπτή σου περπατησιά. Περιεργάζεσαι τον γύρω σου χώρο με μιαν περίεργη ανυπομονησία. Προσπαθείς να ενταχθείς σε αυτόν, να νιώσεις άνετα. Δεν μπορείς να σταθείς πουθενά. Δεν μπορείς να καθίσεις τον εαυτό σου στο αναπαυτικό καναπεδάκι, των τρελών δήθεν. Παρόλα αυτά, κάνεις ό τι περνάει από το χέρι σου, για να πείσεις τον θεραπευτή να αναλάβει την περίπτωσή σου, να σου αφιερώσει χρόνο. Μα, τι να λέμε… ούτε το πανωφόρι σου δεν έχεις τη δύναμη να βγάλεις. Σου θυμίζει τη μητέρα σου το ρούχο αυτό. Νιώθεις να σε χαϊδεύει η αγάπη και η ασφάλεια της μητρικής στοργής. Σε αυτόν τον άχαρα δομημένο και δίχως συναισθηματική εμπλοκή κόσμο, αισθάνεσαι ότι αυτό το πανωφόρι είναι μια κάποια ζεστασιά, μια τρυφερή ίσως αγκαλιά, μια ελπίδα σου που ακόμη δεν πέθανε. Χρειάζεται, ωστόσο, να το βγάλεις από πάνω σου, να εκτεθείς άοπλος, μόνος και γυμνός ενώπιον των ενοχών σου και των παιδικών σου τραυμάτων.
Ο πατέρας σου, αν και νεκρός, στέκεται ακόμη μπροστά σου και σου κουνάει το δάχτυλο: “Όχι, δεν θα γίνεις καλλιτέχνης, θα βρεις μια φυσιολογική δουλειά. Δημόσιος υπάλληλος, ας πούμε. Η φωνή σου άλλωστε είναι για πέταμα”. Και θεωρείς εσύ -μάταια- πως στην τέχνη αυτό που μετρά περισσότερο είναι το πηγαίο συναίσθημα που αποκαλύπτεται στο σύνολο της ύπαρξής σου: στη φωνή σου, το βλέμμα σου, το σώμα σου που θέλει επιτέλους να αναπνεύσει και να λυθεί. Οι σάρκες σου μοιάζουν να έχουν κολλήσει στη φόδρα του δερμάτινου ημίπαλτου που φοράς. Κι εσύ χτυπιέσαι στο μέσα σου και το έξω σου, την ώρα που το βγάζεις. Α-κάλυπτος λοιπόν, παραδίνεσαι στα χέρια του ψυχιάτρου σου. Και τρέμεις. Αφήνεσαι ωστόσο. Αποκαλύπτεις βήμα βήμα τα σκοτεινά κομμάτια της ψυχής σου. Ναρκώνεσαι, κι έτσι έρχεσαι σε επαφή με το ασυνείδητο και τα απωθημένα σου. Κανείς δε σε ένιωσε. Κανείς δε σε κατάλαβε.
Έχεις την εντύπωση ότι η Άλλη δίπλα σου χρειάζεται να λογοδοτήσει για τη δική σου ανικανότητα να εκφράσεις την αγάπη σου και τον έρωτά σου, να κάνεις σεξ, να την κοιτάξεις στα μάτια, να τη χαιδέψεις με πάθος, να κολυμπήσεις στην ψυχή και το μυαλό της. Αισθάνεσαι ακόμη ανήμπορος δίχως το δερματινό σου ημίπαλτο, ανάπηρος ψυχικά κι εγκεφαλικά. Πώς όμως θα επικοινωνήσεις, αν δεν έχεις μάθει να σε αγαπάς; Ο άνθρωπος λειτουργεί ολιστικά, αλλιώς διαιρείται και κακοποιεί τον εαυτό του. Παραμένοντας διχασμένος, κατακερματίζεται, σπάει και γεμίζει γυαλιά το κρύο και ξέστρωτο κρεβάτι του. Δεν είναι δυνατόν να μην προσέχεις την ανθρώπινη επαφή πάνω σε αυτά τα γυαλιά. Θα κοπείς, θα ματώσεις, θα θελήσεις να αλλάξεις δέρμα. Αντιστέκεσαι λοιπόν. Το σώμα σου πάλλεται μονάχο, αλλά με μια γερή δόση κυνισμού.
Τι αγάπη αλήθεια να δώσεις, όταν στην ψυχή εδρεύει ο θυμός και η απουσία για τις ανάγκες σου που ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν, τα όνειρά σου που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν, την οικογένειά σου που δεν κατάφερε να σε αγαπήσει και να σε κατανοήσει; Συνεπώς, κάθε επιλογή συντρόφου φαντάζει αναπόδραστη συμφορά. Επιλέγεις τον σύντροφο που σε κακοποιεί εξίσου και δικαιολογεί απόλυτα την απουσία της ψυχής σου από οποιοδήποτε δρώμενο σχέσης. Κακοποίησε λοιπόν τον εαυτό σου, δείρε τον, δεν ήταν καλό παιδί τελικά. Σου άξιζαν τα χειρότερα. Βρες τον άνθρωπό σου, που ή θα συμπεριφερθεί ανάλογα ή στην καλύτερη περίπτωση θα ταπεινωθεί και θα σηκωθεί να δια-φύγει αφήνοντας πίσω του μια κραυγαλέα σιωπή. Η σιωπή αυτή θα είναι ο απόηχος της ήττας σου. Αλλά θα αποτελεί και την αντίστοιχη προοικονομία όλων των ηττών της ζωής σου. Η κακοποίηση και η στέρηση που δέχτηκες θα αναπαραχθούν στον μεγαλύτερο βαθμό, θα εκτονώσουν την ορμή και τη δύναμή τους κυρίως σε αθώους ανθρώπους, θα βρουν διέξοδο. Και τότε εσύ, έχοντας φθάσει στο ζενίθ της υπεροψίας και του εγωισμού σου, θα είσαι έτοιμος να απολαύσεις ένα άλλο βατερλό, το δικό σου στάλινγκραντ.
Μόνο έτσι θα επέλθει οριστικά η ταύτισή σου με το τέρας που εσύ επέλεξες να γίνεις, υπηρετώντας το μοτίβο μιας ζωής υπαρξιακά τραγικής, μοναχικής, ποιητικά ίσως θλιβερής. Έγινες το μουστάκι σου…
Η παράσταση “Mein Komplex: Όταν ο Hitler συνάντησε τον Freud…” σε διασκευή – σκηνοθεσία του Μπάμπη Κλαλιώτη στο Θέατρο Αμαλία, φέρνει τον Χίτλερ και την φιλενάδα του, Κριστίν, στο ιατρείο του Σίγκμουντ Φρόυντ! Ο Χίτλερ αδυνατεί να συνευρεθεί ερωτικά με την Κριστίν, κυρίως λόγω της δικής του ανασφάλειας και των συμπλεγμάτων κατωτερότητας που τον ορίζουν από τη μικρή του ηλικία. Ευνουχισμένος και φοβισμένος, κακοποιεί τόσο τον εαυτό του όσο και την Κριστίν, αποποιούμενος το πολυτιμότερο αγαθό, την αγάπη. Η σχέση του Χίτλερ και της Κριστίν χαρακτηρίζεται από διαρκή ανταγωνισμό και προβολή δύο ξεχωριστών Εγώ, που δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να επικοινωνήσουν και να συμπλεύσουν. Ακόμη και ο ίδιος ο Φρόιντ δεν κατορθώνει να τους βοηθήσει. Ο χωρισμός τους βρίσκει την Κριστίν στην αγκαλιά του Φρόιντ, ενώ ο καημένος ο Χίτλερ, έρμαιο των παθών και των κατώτερων ενστίκτων του, θα ζωγραφίσει έναν νέο χάρτη της Ευρώπης πνιγμένο στο αίμα. Οι σεξουαλικές του ορμές κι απωθημένα θα βρουν διέξοδο στην απαξίωση κάθε ανθρώπινου ιδανικού, σε στυγερά εγκλήματα, στην ολοκληρωτική έλλειψη ανθρωπισμού.
Μουσική Πρόταση: Placebo. “A Million Little Pieces”.
.
Δείτε & αυτά:
/
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2019: πρόγραμμα εκδηλώσεων ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
