Από τη στήλη «Στον παλμό των φουαγιέ» της Πίτσας Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Είναι αλήθεια ότι προβληματίστηκα αρκετά αν έπρεπε να βάλω τη λέξη «νοσηρές» του τίτλου σε εισαγωγικά ή όχι, αν πρόκειται δηλαδή για μεταφορά ή κυριολεξία ή και τα δυο μαζί! Θαρρώ είναι πρώτη φορά στην πορεία της ανθρώπινης κοινότητας που μια βιολογική νόσος «κατάφερε» μέσω της διαχείρισής της να επιφέρει τόσο εκτεταμένη και βαθιά νόσηση ή «νόσηση» σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μηδενός εξαιρουμένου αλλάζοντας άρδην το τοπίο! Τα πάντα αίφνης έγιναν πρωτόγνωρα, σε σημείο να αναθεωρούνται δεδομένα, αυτονόητα, κεκτημένα σαν να μην υπήρξαν ποτέ και να φιλτράρονται στοιχειώδεις ανθρώπινες λειτουργίες μέσα από το πρίσμα μιας ανοίκειας «νέας κανονικότητας» με βαριά οσμή αρρώστιας και φόβου στον αέρα…Τίποτα δεν είναι «όπως παλιά», από τις πιο απλές καθημερινές συνήθειες μέχρι τις σημαντικότερες δράσεις και οι νέοι επιβεβλημένοι κανόνες διαβίωσης κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη ενός φονικού ιού, το λιγότερο που προκαλούν είναι έντονο μούδιασμα, ενώ για πολλούς όλο τούτο μοιάζει με σπαρτάρισμα ψαριού έξω από το νερό, μέχρι να επέλθει μοιραία η προσαρμογή ως ένστικτο επιβίωσης, ασχέτως τιμήματος… Διότι ναι μεν κερδισμένη η επιβίωση, αλλά οπωσδήποτε πληρωμένη και συνήθως ακριβά…
Στο παρόν σκηνικό ο τομέας του πολιτισμού σε όλες τις μορφές του υπήρξε από τα μεγαλύτερα θύματα, με το θέατρο που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω, να πασχίζει φέτος μετά από ένα χρόνο «αφανισμού» να συνέλθει από το βαρύτατο πλήγμα. Ναι, επέστρεψαν οι παραστάσεις στις θεατρικές αίθουσες, αλλά αναπόφευκτα υπό όρους…με πρώτο και βασικό τον αποκλεισμό των μη εμβολιασμένων από αυτές, ακόμα και με αρνητικό τεστ «της ώρας» στο χέρι που σημαίνει πιο ασφαλείς δεν γίνεται, σε αντίθεση με τους ανεξέλεγκτους εμβολιασμένους που παρά το εμβόλιο και ειδικά μετά παρέλευση λίγων μηνών κολλούν και μεταδίδουν τον ιό κανονικότατα… Εντούτοις, οι πρώτοι πιστοποιημένα ασφαλείς αποκλείονται, ενώ οι δεύτεροι αμφιλεγόμενοι χωρίς κανένα έλεγχο εισέρχονται κανονικά, συνεχίζοντας τη διασπορά ερήμην τους και οποιοσδήποτε νοήμων αντιλαμβάνεται ότι όχι μόνο ΔΕΝ πρόκειται για μέτρο υγειονομικής προστασίας παρά για ωμό εκβιασμό υπέρ του εμβολιασμού, αλλά αντίθετα διακυβεύεται η δημόσια υγεία αυξάνοντας τη μετάδοση…
Με συνέπεια ένα μεγάλο κομμάτι κοινού που ανήκει στους ανεμβολίαστους, ΟΧΙ απαραίτητα από «ιδεοληψία» αλλά είτε επειδή δεν μπορούν να εμβολιαστούν για ιατρικούς λόγους, είτε επειδή φοβούνται το συγκεκριμένο, είτε επειδή δεν έχουν πειστεί για την αποτελεσματικότητα του κλπ. στερούνται εκβιαστικά ένα σημαντικό αγαθό- τροφή της ψυχής και του μυαλού τους, ενώ το ίδιο το θέατρο χάνει παράλογα μια μεγάλη μερίδα θεατών που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν αδιαμαρτύρητα και με αίσθημα ευθύνης το έξτρα έξοδο του τεστ προκειμένου να μη στερηθούν κάτι πολύτιμο γι αυτούς ισοδύναμο με βασική ανάγκη- άσχετα που το κράτος αντιμετωπίζει τα πολιτιστικά αγαθά ως περιττή πολυτέλεια, καθότι δεν είναι δα και… εκκλησίες με είσοδο άνευ περιορισμών! Κι ενώ οι έστω ελαχιστότατες «μεικτές» παραστάσεις πρόσφεραν μέχρι στιγμής μια υποτυπώδη διέξοδο στους «αποκλεισμένους», τώρα καθολικό εμπάργκο (!), ισχύον ΜΟΝΟ για πολιτιστικούς και αθλητικούς χώρους- κατεξοχήν υπεύθυνους για τη βελτίωση της ψυχικής υγείας… Τυχαίο;;;
Μοιραία λοιπόν η εν λόγω απώλεια, πέραν του πλήγματος στους θεατρόφιλους, στερεί από το θέατρο την τόσο απαραίτητη οικονομική στήριξη που έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, μετά τη βαρύτατη ζημιά ενός χρόνου που ήδη υπέστη. Κι ενώ μπορούσε έστω υπό αυτές τις συνθήκες κάπως να ορθοποδήσει, δέχτηκε δεύτερο απανωτό χτύπημακι αναρωτιέται κανείς ειδικά για μικρές ή τοπικές παραγωγές, πώς διάολο θα καλυφθούν με μισοάδειες αίθουσες, ενοίκια, αμοιβές συντελεστών, μεροκάματα τεχνικών, εξοπλισμός, καθαριότητα, προώθηση, φόροι, έκτακτες ανάγκες κλπ. Προφανώς η ψυχή του θεατρώνη το ξέρει, μετρώντας τα όρια αντοχής του πριν το μοιραίο λουκέτο…
Πέραν τούτου, η νέα κανονικότητα επιβάλλει μάσκες παντού κι ο θεατής παρακολουθεί την παράσταση με καλυμμένο πρόσωπο… μπορεί βέβαια να πρόκειται για μέσο προστασίας- αν φυσικά ήταν ηλεγμένοι ΟΛΟΙ πριν μπουν θα ήταν περιττό- ωστόσο δεν παύει να αποπνέει μια εικόνα βαθιάς νοσηρότητας, που επιπλέον κρύβει τον καθρέφτη των συναισθημάτων, το πρόσωπο, σε έναν χώρο προορισμένο εξ ορισμού να γεννά συναίσθημα! Ο ηθοποιός επί σκηνής στερείται τις αντιδράσεις του θεατή που αποτυπώνονται εκφραστικά στο πρόσωπό του, ενώ ο θεατής, πέραν της πρακτικής δυσφορίας για πολλούς, αδυνατεί να απολαύσει με «άρτιες» τις αισθήσεις του τα τεκταινόμενα… δυσκολεύεται να γελάσει με την καρδιά του κάτω από μάσκα, δυσκολεύεται να κλάψει γιατί θα την μουσκέψει, δυσκολεύεται να εκφράσει την επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία, τη χαρά ή τη λύπη, τη συγκίνηση ή τον θυμό, τον θαυμασμό ή την απαξίωση, με την αίσθηση του ανικανοποίητου ότι όλα είναι «λειψά» και κυρίως η ελεύθερη ανάσα του…
Αφού υποστεί προηγουμένως κατά την είσοδο την ταλαιπωρία του πολλαπλού ελέγχου των «διαβατηρίων» του με διασταυρώσεις χαρτιών και στοιχείων, περιμένοντας υπομονετικά σε μακριές ουρές που εύχεται να μη «κολλήσει» κάτι στη διαδικασία και κάποιο πιστοποιητικό πχ. δεν αναγνωρίζεται στο σκανάρισμα ή κάποιος θερμόαιμος προκαλέσει καυγά, γιατί η μιας ώρας παράσταση θα γίνει αυτόματα δίωρη και βάλε με την αναμονή, ενώ ο αναπόφευκτος εκνευρισμός τον έχει ήδη «αρρωστήσει» προκαταβάλοντας αρνητικά τη διάθεσή του για κάτι που ξεκίνησε με τόση προσδοκία- άσχετα που η μάσκα «καμουφλάρει» την αγανάκτησή του… λειψή κι αυτή! Από την άλλη πάλι βγαίνοντας, όλη η χαρά του θεατρόφιλου ήταν να στήσει πηγαδάκια στο φουαγιέ πίνοντας κάτι από το μπαρ, να σχολιάσει την παράσταση, να μοιραστεί εντυπώσεις, να γελάσει με παραλειπόμενα, να εκφράσει θαυμασμό ή οργή, να… κλάψει τα λεφτά του κλπ, όμως όλα τούτα τα «αγαπησιάρικα» που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της μαγικής θεατρικής ατμόσφαιρας, πίσω από μια μάσκα και με το φόβο του συγχρωτισμού, ΔΕΝ… όπου φύγει- φύγει κι από αλάργα!
Για να μην αναφερθούμε τέλος στον διαρκή ΦΟΒΟ, που ως κατάρα πλακώνει το σύμπαν μέσα από μεθοδική- καθημερινή- σαδιστική εκστρατεία τρομοκράτησης των Μέσων, εντεταλμένων (και χρυσοπληρωμένων) γι αυτόν τον αήθη στόχο, σε σημείο να σου κάνουν την καρδιά κατάμαυρη σαν πίσσα με την απειλή αρρώστιας και θανάτου να σε ζώνει από παντού… οπότε με παρόμοια ψυχολογία -όχι απλά στο πάτωμα αλλά στο υπόγειο –άντε να βρεις διάθεση για θέατρο, εμβολιασμένος ή μη, άσε που φοβάσαι και τη σκιά σου και η προοπτική να συγχρωτιστείς σε μαζικό χώρο ισοδυναμεί για το καταπονημένο σου μυαλό από τόνους θανατικού, με… αυτοκτονία! Ξεκινάς άραγε να πας, έστω και τριπλά εμβολιασμένος ή το σκέφτεσαι τριπλά και τετραπλά και λες «άστο καλύτερα να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, δεν είναι δα και πρώτης ανάγκης»;; Άλλωστε τα πάμπολλα σήριαλ φέτος θα σου κρατήσουν συντροφιά από την ασφάλεια του καναπέ, δεν χρειάζεται να πας γυρεύοντας και προκαλώντας την τύχη σου…
Και κάπως έτσι το φετινό θέατρο – που προσωπικά επίσης στερούμαι με πόνο ψυχής, λόγω… ανεπάρκειας διαβατηρίων- δεν θυμίζει πια αυτό που ξέραμε και αγαπούσαμε ως «ιαματικό» αντίδοτο για την τραυματισμένη ψυχική μας υγεία, καθώς διάγει πρωτοφανείς μέρες νοσηρότητας (με ή άνευ εισαγωγικών)όπως ολόκληρη η κοινωνία και είναι σίγουρο ότι κάποιοι χώροι λιγότερο εμπορικοί που δεν φιλοξενούν μετακλητές φίρμες εξ Αθηνών, ψυχορραγούν στα όρια της μη επιβίωσης, αν δεν υπάρξει επίσημη μέριμνα για την περίπτωσή τους. Αλλά ποιος κρατικός φορέας θα νοιαστεί για ένα «είδος περιττής πολυτέλειας» που επιπλέον κάνει… «χαλάστρα» στον καλλιεργούμενο ζόφο;; Έτσι το λέμε στο βρόντο, μόνο για να το ακούμε σαν παρηγοριά, μέχρι να φανεί το φως το αληθινό…
ΑΜΗΝ και πότε!
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..