Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
Γιορτάζω…
.
Χτυπώντας το κουδούνι του πατρικού μου σπιτιού, γιορτάζω. Περνώντας το κατώφλι, γιορτάζω. Αφήνοντας χάμω τα πράγματά μου, γιορτάζω. Αγκαλιάζοντας τα αδέλφια μου, γιορτάζω. Φιλώντας στο μάγουλο τον πατέρα και τη μάνα μου, γιορτάζω. Η ζωή μου όλη μία γιορτή. Το πατρικό μου σπίτι εμφανίζεται περιχαρές, στολισμένο και γιορτινό, αγνώριστο σχεδόν και με πολύ θόρυβο. Πείθω τον εαυτό μου να συγχρωτιστεί ταπεινά με όλη αυτή την εορταστική ατμόσφαιρα.
Γιορτές λοιπόν… Γιορτές οικογενείας!
Το τραπέζι το εορταστικό ενδυναμώνει την ανάγκη μου να είμαι κι εγώ εκεί. Παρακολουθώ με τη δέουσα προσοχή τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, τους συγγενείς μου. Έρμαια της δικής τους μοναξιάς με περίμεναν πώς και πώς. Τα μάτια τους παρέμεναν κολλημένα στο τζάμι της μπαλκονόπορτας αναμένοντας την επίσκεψή μου. Όπως κάθε χρόνο άλλωστε. Έτσι τους βρήκα, να αναμένουν και να γελάνε, να γελάνε και να αναμένουν. Με αναμμένα κεριά, με κρασιά και αχνιστό φαγητό, με αυτά τα μοναδικής τελειότητας οικογενειακά όπλα, έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι θα τους επισκεφτώ και θα κάθομαι ήσυχη στον καναπέ. Γιατί -ούτως ή άλλως- αυτό δεν είναι οικογένεια; Το τραπέζι παρέχει αναμφισβήτητα την απόλυτη ασφάλεια και θαλπωρή στους επισκέπτες του σπιτιού. Είναι γεμάτο εδέσματα, γλυκά και ζεστό φαγητό. Κάνοντας μια βόλτα γύρω του, μπορεί κανείς να πείσει τον εαυτό του ότι η μάνα του τον υπερ-αγαπά. Οι μάνες αποδεικνύουν περίτρανα ότι αγαπούν τα παιδιά τους, με το να μαγειρεύουν ολημερίς σε μια κουζίνα και “κάνοντας θυσίες”. Έτσι, πολύ εύστοχα συνδυάζουν την ανάγκη τους για καλά γεράματα και το τι-θα-πει-ο-κόσμος σε μια αρμονία πιο αποτελεσματική και από το σύμπαν. Και οι πατεράδες προετοιμάζουν τα παιδιά τους για τη σκληρότητα και την ιδιοτέλεια μιας κοινωνίας, που έχει θέσει ως προτεραιότητα “ο θάνατός σου η ζωή μου”, πείθοντας παράλληλα ότι το σύμπαν που προαναφέρθηκε θα υποταχθεί στη δύναμη, τη θέληση και την περηφάνια των απογόνων τους, όπως υποτίθεται τους τα ενέπνευσαν και τα καλλιέργησαν αυτοί.
Γιορτές λοιπόν… Γιορτές οικογενείας!
;
Και η στιγμή φθάνει που ποτήρια τσουγκρίζουν με την ευχή “ευοί ευάν”. Μαχαίρια και πιρούνια ξύνουν ρυθμικά τα πιάτα. Κρασιά καταπίνονται μαζί με μπουκιές ολόκληρες. Μάτια κοιτούν το τραπέζι και το διάκοσμο του σαλονιού. Μυρωδιές γαργαλιστικές φθάνουν γύρω από τα μάτια και τα κάνουν ενίοτε να δακρύζουν. Μάτια αποφεύγονται να κοιταχθούν και στόματα μπουκώνουν. Πώς τα στομάχια γύρω από το τραπέζι να διαχειριστούν την έλλειψη της αγάπης και της αποδοχής αν όχι τρώγοντας; Το στομάχι μου έχει βαρεθεί να καταπίνει. Κουράστηκε και θέλει να σηκωθεί από το τραπέζι, να καθήσει ήσυχο στον καναπέ. Μόνη παρηγοριά της μικρής αυτής γιορτής είναι οι πολυέλαιοι. Γραπωμένοι περήφανα από το ταβάνι φωτίζουν το οικογενειακό τραπέζι.
Γιορτές λοιπόν. Γιορτές οικογενείας!
Θέλω να κοιτάξω και να κοιταχθώ με αλήθεια. Θέλω να πιω τη γλύκα του κρασιού δίχως τη ζαλούρα του. Θέλω να μυρίσω το τραπέζι, τα έπιπλα, τους τοίχους, τα σεντόνια και τη στάχτη του τζακιού δίχως τις “θυσίες” της μάνας μου. Θέλω να τρέξω στις κορυφές των βουνών, να μαζέψω τα σκουπίδια γύρω μου, να με αφήσω στην πάλη της ζωής, δίχως τα αγκάθια που μου κληροδότησαν. Δε θέλω να είμαι μια αμυντική ή επιθετική ύπαρξη. Θέλω αγάπη, αποδοχή και σεβασμό δίχως οικογενειακές γιορτές, αν χρειαστεί. Το οικογενειακό τραπέζι δεν αρκεί να είναι απλά γεμάτο ύλη. Χρειάζεται την αγάπη να το πλαισιώνει, το σεβασμό και την αποδοχή της διαφορετικότητας του Άλλου.
Το θεατρικό έργο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ – FESTEN των Τ. Βίντερμπεργκ, Μ. Ρούκοφ και Μπ. Χρ. Χάνσεν σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου στο Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών προβάλλει τη ρηχότητα και την υποκρισία των σχέσεων που καλλιεργούνται ανέκαθεν μέσα στην οικογένεια, σχέσεις τυπικές και επιδερμικές, ελάχιστα βασισμένες στην ανάγκη για αγάπη και σεβασμό, σε πολλές περιπτώσεις κακοποιητικές. Κακοποιημένα παιδιά έρχονται ίσως για πρώτη φορά αληθινά σε σύγκρουση με τους γονείς τους, τους εμπνευστές, θιασώτες και “ποιητές” της εκμετάλλευσης, της χειραγώγησης και της κακοποίησης αυτής. Ο πατέρας κακοποιεί. H μάνα σιωπά. Τα αδέλφια σιωπούν. Ο κόσμος γνωρίζει και σιωπά. Η σιωπή αυτή μεγαλώνει κι ενδυναμώνει τους σάπιους οικογενειακούς δεσμούς. Η κακοποίηση μεταβαίνει από γενιά σε γενιά, ποτέ δεν εξαφανίζεται απλά σε μια μαύρη τρύπα. Αλλάζει μορφές κι ένταση, αναλόγως των συνθηκών. Και μεταλλάσσεται σε σιωπή. Και γίνεται χρυσός. Κάποτε η σιωπή ξεσπά. Και γίνεται θέατρο. Και προκαλεί θυμό, απελπισία, έκπληξη και τρόμο για όσα δε λέγονται και δεν πρέπει να εκτυλίσσονται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Οι οικογενειακές-σχέσεις-του-εορταστικού-τραπεζιού δραματοποιούνται περίφημα στο Φουαγιέ της ΕΜΣ δίνοντας στον θεατή την εντύπωση ότι είναι κι αυτός καλεσμένος στην οικογενειακή γιορτή. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει άλλωστε ότι δεν είναι. Όλα συμβαίνουν μπροστά και πίσω από εμάς. Γινόμαστε μέλη της οικογένειας. Συμμετέχουμε στα πάθη. Και καθαιρόμαστε.
.
‘
Μουσική Πρόταση: Rammstein, Mutter
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
Φωτογραφικό υλικό
