Έξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ξαφνική απώλεια της Ζωής Λάσκαρη που βύθισε στο πένθος ολόκληρη την Ελλάδα.
Η ηθοποιός πέθανε ήρεμα και γαλήνια στον ύπνο της, στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη ενώ η κόρη της Μάρθα Κουτουμάνου ήταν εκείνη που την βρήκε. Βλέποντας πως η μητέρα της δεν αντιδρούσε παρά τις δικές της προσπάθειες, άμεσα κάλεσε τον γιατρό, ο οποίος και διαπίστωσε τον θάνατό της. Ο σύζυγός της Αλέξανδρος Λυκουρέζος στο άκουσμα του δυσάρεστου συμβάντος λύγισε και δεν μπορούσε να το πιστέψει, καθώς εκείνο το πρωινό έφυγε για τη δουλειά του αφήνοντας τη σύζυγό του να κοιμάται.
«Ο χρόνος περνάει γρήγορα, το κενό όμως παραμένει. Η απουσία είναι μόνιμη και σκληρή. Η Ζωή ήταν ένας άνθρωπος γενναιόδωρος, εκρηκτικός, ατίθασος, ερωτικός. Η Ζωή πάλεψε να συντηρήσει τον γάμο μας. Αυτά τα 41 χρόνια γάμου ήταν ένα πολύ όμορφο επίτευγμα που οφείλεται στη Ζωή. Πολλοί πίστεψαν ότι δεν θα διαρκέσει η συμβίωσή μας. Αλλά έφυγε νωρίς», είχε δηλώσει ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.
Ο τίτλος της Σταρ Ελλάς αλλά και η κοινή καταγωγή της με τον Γιάννη Δαλιανίδη ήταν η αφορμή ώστε ο τελευταίος να την επιλέξει για πρωταγωνίστρια της ταινίας Ο Κατήφορος το 1961. Η τεράστια επιτυχία της ταινίας έκανε την Λάσκαρη μία από τις μεγαλύτερες σταρ της εποχής και μόνιμη πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου, υπογράφoντας αποκλειστικό συμβόλαιο με τη σημαντικότερη ελληνική εταιρία παραγωγής, τη Φίνος Φιλμ. Από τότε πρωταγωνίστησε σε πολύ μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες και στα περισσότερα είδη ταινιών της εποχής (κωμωδία, κοινωνικό δράμα, μιούζικαλ) κατά την χρυσή περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Φιλοποίμην Φίνος επέλεξε να μην κρατήσει το πραγματικό της επίθετο, προκειμένου να μη γίνεται σύγχυση με την πρώτη της εξαδέλφη Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια. Το επίθετο Λάσκαρη επέλεξε ο Γιάννης Δαλιανίδης από την ονομασία ενός Ιταλού.
Το 1990 ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθέτησε στην μεγάλη θεατρική επιτυχία Καινούρια σελίδα του Νηλ Σάιμον και το 1994 ο Ανδρέας Βουτσινάς στο Ορφέας στον Άδη του Τενεσί Ουίλιαμς, σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ. Ακολούθησαν τα έργα: Τρελοί για έρωτα του Σαμ Σέπαρντ (1995), Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ του Άλμπι (1996), πάλι σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ, Τρεις ψηλές γυναίκες του Έντουαρντ Άλμπι (1996), Τρωάδες του Ευριπίδη (1996), Το μακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα του Ευγένιου Ο’ Νηλ (1997), Η συνάντηση του Νάντας (2000), Σκηνές γάμου του Άλμπι (2000, σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας), Ευαίσθητη ισορροπία του Άλμπι (2003), Διαμάντια και μπλουζ της Λούλας Αναγνωστάκη (2006), Άλμα Μάλερ του Ρον Χάρτ (2009), Ρόουζ του Μάρτιν Σέρμαν (2011) και Ωραία χρόνια του Xάρολντ Πίντερ (2013).
Φωτογραφικό υλικό
