Aρθρο του κ. Σταμάτη Γαργαλιάνου
Εμψυχωτής θεάτρου είναι αυτός που αναλαμβάνει να καθοδηγήσει μια ομάδα παιδιών ή ενηλίκων να εκτελέσουν μια σειρά ασκήσεων ή παιχνιδιών με βάση το θέατρο και με στόχο την χαρά εντός μιας αίθουσας (ή και εξωτερικού χώρου), αλλά και την θεατρική επιμόρφωση. Στην Ελλάδα λειτούργησαν και εργάσθηκαν αρκετοί τέτοιοι εμψυχωτές. Τα γνωστότερα ονόματα είναι: Λάκης Κουρετζής, ΄Αλκηστις Κοντογιάννη, (γνωστή ως «΄Αλκηστις»), Μανώλης Φιλιππάκης, Σίμος Παπαδόπουλος, Γιάννα Μαμακούκα κ.ά. ΄Ολοι τους συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, υπάρχει όμως, πλέον, μια νέα γενιά, ίσως από δικούς τους μαθητές. Αυτοί είναι, κυρίως, απόφοιτοι των Τμημάτων Θεάτρου ελληνικών ή και ξένων Πανεπιστημίων. Διδάσκουν είτε σε Σχολεία, είτε σε ιδιωτικές σχολές (εργαστήρια), είτε επισκεπτόμενοι κάθε είδους ιδρύματα. Από μια άλλη πλευρά λειτουργούν σε έναν άλλο τομέα και κάποιοι που δεν είναι εμψυχωτές Θεάτρου, όπως ο Στέλιος Κρασανάκης, ο οποίος είναι ψυχολόγος – δραματοθεραπευτής, όμως η σχέση των όσων διδάσκει με το Θεατρικό Παιχνίδι (Θ.Π.) είναι μεγάλη. Αλλά και, αντιστρόφως, πολλοί εμψυχωτές Θεατρικού Παιχνιδιού χρησιμοποιούν κάποιες ασκήσεις Δραματοθεραπείας.
Πολύς κόσμος συγχέει το Θ.Π. με κάποιες άλλες ειδικότητες. Το Θ.Π. έχει άμεση ή έμμεση σχέση με το Ομαδικό Παιχνίδι, με την Παντομίμα, τους Κλόουν, την Κινητική Αγωγή, με την Δραματοθεραπεία, όχι όμως με το Χοροθέατρο ή την Φυσική Αγωγή.
Τι συμβαίνει όταν ένα παιδί συμμετέχει σε τέτοιες δραστηριότητες; Ιδού μερικά «ευεργετήματα» :
– Αποβάλλει την επιθετικότητά του.
– Αρχίζει να δημιουργεί προσωπικές επαφές και πολλές μορφές επικοινωνίας με τα μέλη της ομάδας.
– Αποκτά ηρεμία, ψυχική γαλήνη, χαλαρώνει.
– Εξωτερικεύει τις βαθύτερες τάσεις του σε συγκεκριμένες πράξεις, χωρίς κανείς να αξιολογεί αυστηρά το αποτέλεσμα.
Η «ψυχή» του θεατρικού παιχνιδιού είναι ο εμψυχωτής. Αυτός μπορεί να αλλάζει ρόλο και από καθηγητής μιας γνωστικής ύλης μετατρέπεται σ’ εμψυχωτή παιδιών και, ίσως, σε παίκτη.
Υπάρχουν τρεις «τύποι» εμψυχωτών και ανάλογοι τύποι θεατρικών παιχνιδιών :
α. Ο εμψυχωτής κάνει θεατρικό παιχνίδι στα παιδιά (δίνει εντολές)
β. Ο εμψυχωτής κάνει θεατρικό παιχνίδι ΜΕ τα παιδιά (συμμετέχει μαζί τους)
γ. Τα παιδιά κάνουν θεατρικό παιχνίδι και ο εμψυχωτής διορθώνει (αν εκείνα θέλουν) ή τα βοηθάει (αν ζητήσουν τη βοήθειά του). Ετσι, ο εμψυχωτής μετατρέπεται σε «θεατή» των δρώμενων.
Ο εμψυχωτής θεάτρου είναι εύθυμος, ενθουσιώδης (με μέτρο), ήπιος αλλά και δυναμικός (όταν πρέπει). Γνωρίζει καλά το Θέατρο και τους κανόνες του. Δεν παζαρεύει με τους εμψυχούμενους τα όσα θέλει να κάνει. ΄Εχει διαρκή χρονικό έλεγχο κάθε άσκησης (να μην είναι ούτε μικρή αλλά ούτε και μεγάλη) αλλά και όλης της συνάντησης. Κοιτά στα μάτια τους εμψυχούμενους και. έτσι, τροποποιεί τα όσα πρέπει να κάνει, ανάλογα με τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις δυνατότητές τους. Πάντως μια καλή ομάδα ΘΠ πρέπει να μην περιέχει ανομοιογενείς ηλικίες, αλλά και να μην ξεπερνά τα 15 άτομα (με ελάχιστον τα 5).
Απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Γαργαλιάνου: “Θεατρικό Παιχνίδι – Θεατρική Αγωγή” – εκδ. Αλφα-Σίγμα – Θεσσαλονίκη
(συνεχίζεται)
Φωτογραφικό υλικό
