Ακίνητες στιγμές… Καθόμαστε ο ένας πλάι στον άλλον στα σκαλοπάτια μιας πελώριας για τα χρονικά μας σκάλας. Ο χρόνος παγώνει καθώς ανεβαίνουμε τη σκάλα, αγγίζουμε την κουπαστή της, καθόμαστε στα κρύα της μάρμαρα. Ο χρόνος γλιστρά χαρούμενα και γαργαλάει τα ακροδάχτυλά μας. Ανατριχιάζουμε! Δέος εγείρεται στο μυαλό μας στη θέα του επάνω πατώματος. Ανεβαίνουμε αργά και αισθανόμαστε να διαπερνά η θερμή πνοή της ποίησης το σώμα μας, ένας διάχυτος κι ανοργάνωτα αισθησιακός κυματισμός. Η ελπίδα μας για παραμύθια μάς τραβά από τη μύτη, ευτυχώς σε ανηφόρα ανείπωτα αισθησιακή και μυστηριώδη.
Μελετούμε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Ταξιδεύουμε μαζί της στον χωρόχρονο. Πλάι μας, συνοδοιπόροι μας, όλα τα πλάσματα του κόσμου, περίεργα όντα και παραμυθικά. Κουνέλια και κάμπιες μάς υπερβαίνουν. Τα θαυμάζουμε και τα φοβόμαστε συνάμα. Μας θυμίζουν πως είμαστε τυχεροί ως άνθρωποι, με δυνατότητες φαντασίας και δημιουργικού οίστρου, που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός και σεβαστός. Μας έχει συνεπάρει η λογική του όχλου και η αυστηρή δομή του σύμπαντος. Όλα μπαίνουν σε κουτάκια και κατακερματίζονται ασύστολα, δίχως ντροπή, χωρίς δισταγμό. Όμως, Εμείς επιμένουμε να ταξιδεύουμε στον λαβύρινθο των σκαλοπατιών με όχημα την ελπίδα… κι ανεβαίνουμε διαρκώς. Με το ρίγος του πρωτάρη συνεχώς ελπίζουμε. Απογοητευόμαστε μεν σε κάποια σημεία του χωρόχρονου, αλλά δεν αναβάλλουμε την ανάβαση. Και φουλάρουμε με ακίνητες στιγμές το τσουβάλι της ζωής μας.
Άνθρωποι αλλόγλωσσοι, γερμανικά, ελληνικά κι αγγλικά μιλώντας, ανεβαίνουν την ίδια σκάλα. Περνούν από δίπλα μας και μας κοιτάνε με ειλικρινά ίχνη κατανόησης και συμπάθειας, προσπαθώντας να αφουγκραστούν τη μυρωδιά της αναπνοής μας και να αγγίξουν τα βλέφαρά μας με τρυφερότητα. Μοιράζονται τις δικές τους στιγμές, που ακίνητες στέκονται περιμένοντας. Άνθρωποι παίζουν με μπάλες. Συζητούν για το παρελθόν και το μέλλον τους αψηφώντας το παρόν. Διαπραγματεύονται τις σχέσεις τους. Ανοίγουν τις καρδιές τους. Κοιτάζονται στα μάτια. Ονειρεύονται ένα διαφορετικό σύμπαν, λιγότερο τετραγωνισμένο ίσως. Όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος, θαρρούν.
Η ζωή μας γεμίζει στιγμές. Αγάπη είναι αυτές. Οι στιγμές μας μοιάζουν με τα πλήκτρα του πιάνου. Άσπρες και μαύρες εναλλάσσονται αρμονικά, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, κι έτσι παράγονται τα μουσικά χρώματα του σύμπαντος. Γεμίζει κύματα η ζωή μας. Χρωματίζεται μουσικά. Αλλάζει ήχους και σχήματα. Ανθρώπινες φωνές πάλλονται επάνω της ρυθμικά. Και τη ζεσταίνουν. Οι άνθρωποι γύρω μας είναι μόνο αγάπη. Ας κρατήσουμε το χέρι αυτών των ακίνητων στιγμών, των στιγμών των “ανθρώπων της σκάλας”. Κι ας την ανεβούμε κι εμείς μέχρι το τελευταίο της πάτωμα.
Στο ρομαντικό θεατρικό παιχνίδι “Η Ακίνητη Στιγμή: ένας οδηγός διαφυγής από τον λαβύρινθο” έργο που προέκυψε κυρίως από την έμπνευση και τη δημιουργική γραφή της Ομάδας Διαπολιτισμικού Θεάτρου της Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης με ενσωματωμένα κείμενα των Lewis Carroll, Wolfsheim, Reiner Maria Rilke, Erich Fried και σε σκηνοθεσία Γιάννας Δεληβοριά, Sabine Nestler, Χριστίνας Πρεφτίτση και Ιφιγένειας Παπούλη στο ατμοσφαιρικό Μπενσουσάν Χαν, έφηβοι ηθοποιοί με αυθεντικότητα κι ενθουσιασμό για το επί σκηνής δρώμενο διαπραγματεύονται με το κοινό το υπαρξιακό παιχνίδι της αγάπης, όπως αυτή αναπτύσσεται και καλλιεργείται στο διηνεκές του χρόνου.
“Ένα κορίτσι κι ένα αγόρι που για κάποιο λόγο οι δρόμοι τους χωρίζουν. Και απομακρύνονται, για καιρό. Ώσπου κάποια στιγμή ξανασυναντιούνται. Υπάρχει άραγε δυνατότητα επιστροφής σε αυτό που κάποτε ήταν και τώρα δεν είναι πια;”
(Γιάννα Δεληβοριά)
Το κορίτσι κάνει ό,τι μπορεί για να κερδίσει το χρόνο. Η πραγματικότητα διαμορφώνεται διαφορετική. Δεν είναι δυνατόν κανείς να ταξιδέψει δια-χρονικά. Το παρελθόν έχει ήδη περάσει και το παρόν παραμένει πλήρως απαξιωμένο, μέχρι που μετατρέπεται σε ένα άλλο παρελθόν που περνά και χάνεται. Άνθρωποι επιχειρούν να μετατρέψουν τις στιγμές ευτυχίας σε σταθερό κι ακλόνητο βίωμα. Η ουτοπική αυτή ανάγκη παραγνωρίζει την αξία των άτυχων και δύσβατων στιγμών της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ζωή αποκτά νόημα μέσα από την εναλλαγή των υπέρ και των κατά, των άσπρων και μαύρων πλήκτρων, των ευτυχισμένων και δυστυχισμένων στιγμών. Ο νόμος των αντιθέτων διέπει το έξω και το μέσα του ανθρώπου. Οι ακίνητες στιγμές σαν ψηφίδες στολίζουν το δια-χρονικό μας νοερό ταξίδι με αγάπη. Οι ακίνητες στιγμές μετασχηματίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις προς αυτό που είναι, όχι αυτό που φαίνεται. Οι ακίνητες στιγμές μάς δίνουν την κίνηση που χρειαζόμαστε, για να αποφύγουμε την ουτοπία.
Σημείωμα της Γιάννας Δεληβοριά: “Ο χρόνος είναι μια οικεία παραδοξότητα: λέμε ότι ζούμε στο παρόν, θυμόμαστε το παρελθόν και σκεφτόμαστε (για) το μέλλον. Κι όμως, αυτή η αίσθηση των τριών διαστάσεων είναι εξαιρετικά απατηλή: ο χρόνος της μνήμης, και κυρίως ο χρόνος της καρδιάς, σπανίως προχωρά σε ευθεία γραμμή – προτιμά την τεθλασμένη. Καθένας από μας αναλώνεται σε ένα ακατάπαυστο μπρος-πίσω, όταν πασχίζει να καταλάβει γιατί έγινε ό,τι έγινε, τι πήγε στραβά, τι θα μπορούσε να είχε σωθεί την κρίσιμη στιγμή. Η μνήμη απλώνει τα νήματα και υφαίνει ένα πολύπλοκο δίκτυ αναρωτήσεων και διλημμάτων. Έναν λαβύρινθο τελικά”.
Ταυτότητα Παράστασης:
Σκηνοθετική επιμέλεια:
Γιάννα Δεληβοριά, Sabine Nestler, Χριστίνα Πρεφτίτση, Ιφιγένεια Παπούλη
Σύνθεση κειμένων-πρωτότυπο σενάριο:
Γιάννα Δεληβοριά, Sabine Nestler, τα παιδιά της ομάδας
Επί σκηνής:
Έλλη Αλεξανδρή, Αγγελική Αποστολακάκη, Δέσποινα Παντελή, Έλενα Πατσαλιά, Evgeni Tannenberger, Μαρίνα Τότσι, Μαριλένα Τσάμη, Άλκης Χρυσανθόπουλος, Λέα Χρυσανθοπούλου
Σκηνικά:
Λευτέρης Ράφτης
Μεταφράσεις:
Λέα Χρυσανθοπούλου
Επιλογή μουσικής:
Ιφιγένεια Παπούλη
Τεχνική υποστήριξη:
Ανθή Κώτση, Δήμητρα Τσάπα
Στην παράσταση ενσωματώθηκαν κείμενα των Lewis Carroll, Wolfsheim, Reiner Maria Rilke, Erich Fried.
Φωτογραφικό υλικό
