Από στήλη «Η Ιδέα μου είναι», του σκηνοθέτη ηθοποιού, συγγραφέα, Κρίτωνα Ζαχαριάδη.
.
Άγριες Μέλισσες VS Anime
Εδώ και λίγες μέρες κράσαρε το laptop μου και για να γράψω τις σκέψεις μου ήρθα σε ένα internet cafe της γειτονιάς… Αυτό όμως που συνειδητοποιώ είναι κάτι το απίστευτο… όοολοι οι υπολογιστές γεμάτοι από άτομα διαφόρων ηλικιών (δεκατέσσερα μέχρι και τριάντα σίγουρα)!.. Αν δεν το ζεις δεν έχεις παιδιά η δεν εργάζεσαι σε σχετικό μαγαζί, δύσκολα να καταλάβεις…
.
Μιλάν φωνάζουν, βρίζουν, παθιάζονται, κυνηγούν, απειλούνται, χάνουν, νικούν και επικοινωνούν… Μπορεί να είναι στη δική τους οθόνη, αλλά είναι προαποφασισμένο… αυτό είναι το παιχνίδι… και ξαναλέω, επικοινωνούν… παίζουν σε έναν κοινό κόσμο, μάχονται ομαδικά τους ίδιους εχθρούς, προστατεύοντας τον εαυτό τους ή και τους άλλους….
Δεν ζω σε άλλον πλανήτη ευτυχώς, μπορεί και εγώ, μεταξύ μας, να παίζω Lol, Fortnite, CS GO, DOTA αλλά, η συνειδητοποίηση έγκειται αλλού… στο ότι υπάρχει τελικά τόσο μεγάλη ανάγκη να ζήσω κάπου αλλού, κάτι άλλο που δεν έχω, να ορίσω τον ήρωα μου να κερδίσει ώστε να κριθεί μαζί και η πορεία της ομάδας μου.
Κατ’ επέκταση μια παρόμοια ανάγκη, να ζήσω μέσα από παρεμφερή παιχνίδια, σε κόσμο που θα ορίσω εγώ το πως θα είμαι, τι πρόσωπο θα έχω, τι θα φοράω, σε τι περιβάλλον θα ζω, τι χρώματα θα έχει, πως θα συμπεριφέρομαι, πως θα κερδίσω μια μάχη ώστε να έχω δύναμη ή χρήματα να αγοράσω ξύλα να φτιάξω το σπίτι μου, να δημιουργήσω ένα φίλο η ένα ζώο με δυνάμεις για να φροντίζω ή να συντροφεύω κτλ…
Μια τρισδιάστατη εικονική πραγματικότητα, στην οποία δεν ενοχλείται ουδείς, πράττοντας αυτό που αγαπά χωρίς να κριθεί.
Τότε ενστικτωδώς στ’ αυτιά μου, φωνές ωρυόμενων γονέων που τα παιδιά τους «τεμπελιάζουν» μένουν αδιάβαστα και άνεργα…
Αλήθεια όμως… που τους στέλνουμε; αναλογιστήκαμε ποτέ εμείς τί προσπάθεια κάναμε γι αυτά; για να αλλάξουμε τον κόσμο ώστε να γίνει καλύτερος; δώσαμε παράδειγμα; Ήμασταν πρωτοπόροι κάπου για να νιώθουν περήφανα;
Προσπαθήσαμε να ενεργήσουμε για το καλό του διπλανού μας; για να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας; Εμείς δεν είμαστε αυτοί οι οποίοι καταδικάζουμε τα πάντα χωρίς να έχουμε καν διαβάσει το θέμα για το οποίο μιλάμε; Εμείς δε δεχόμαστε τις εισβολές των Τούρκων στη Συρία; Εμάς δεν αγγίζουν οι κτηνωδίες ή το μεταναστευτικό; Τα παιδιά λοιπόν κρίνουν, δέχονται ή απορρίπτουν. Δύσκολα θα “ξεκολλήσουν” αν δεν δουν ότι τους προσφέρεις κάτι ενδιαφέρον. Αν δε δουν στην ουσία πως κάτι θέλεις να τους πεις…
Και όχι δεν επαινώ τη ραθυμία ή την τεμπελιά, αλλά κρίνω την απάθειά μας, την αδιαφορία μας για την καθημερινότητα και τις ζωές των παιδιών μας…
Μια παρατήρηση ώστε να ‘ξεκολλήσει’ το παιδί από τον υπολογιστή, δε με χρήζει σωστό ή ευαισθητοποιημένο γονέα, αλλά η ανάγκη να ζήσω… να ζήσω με την οικογένεια και τους συνανθρώπους σε έναν όμορφο κόσμο…
.
Τον ενδιαφέροντα αυτό εναλλακτικό πρωτότυπο, ιδανικό κόσμο, τα anime ναι… τον προσφέρουν!… κερδίζοντας μέσα από μια διαφορετική κουλτούρα, συναισθήματα, αλλά και γνώσεις, ζώντας πρωτότυπες καταστάσεις από διασκευασμένα ή πρωτότυπα σενάρια, άλλοτε ανθρωποκεντρικά και άλλοτε καταστάσεων. Ακριβές καλοκουρδισμένες, προσεγμένες παραγωγές χωρίς εκπτώσεις.
Μακάρι ο καθένας μας, με όποιο μέσο διαθέτει, να κάνει την αρχή… και εμείς που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε την τέχνη της υποκριτικής ή του σεναρίου να καταφέρουμε έστω και με αυτό τον τρόπο να βάλουμε ένα λιθαράκι, ώστε να προσφέρουμε νέες εικόνες , καινούριες προοπτικές, να απαντήσουμε ερωτήματα αλλά και να προκαλέσουμε ερωτήματα…
Τρανό παράδειγμα του διαφορετικού του όμορφου, του δουλεμένου, του καλαίσθητου, της παραγωγής που δεν λυπήθηκε να επενδύσει σε χρήματα αλλά και να προσεγγίσει, ταλαντούχους, πραγματικούς ηθοποιούς οι Άγριες Μέλισσες.
Είναι από τις λίγες φορές που υπήρχε όραμα, είναι από τα λιγοστά παραδείγματα που η τηλεόραση από τη βραδινή ζώνη φορά τα καλά της και εμπλουτίζεται στην κυριολεξία με ένα σπάνιο απόκτημα σεναρίου, υποκριτικής σκηνογραφίας, κοστουμιών, μουσικής επένδυσης και παραγωγής.
Καθόλου τυχαίο το γεγονός της περασμένης Πέμπτης 17/10/19 στα νούμερα τηλεθέασης: 34% στο γενικό και 33% στα νεανικά κοινά!
Πρόκειται για μια σπάνια στιγμή της τηλεόρασης που μας ταρακουνά αισθητικά όλους, μικρούς και μεγάλους βγάζοντάς μας από τις “κακές” μας συνήθειες. Μια σειρά, η οποία θα πρέπει να κινητοποιήσει και τους υπόλοιπους καλλιτέχνες, ώστε και μέσο της μικρής οθόνης, να προτείνουμε έναν διαφορετικό, αλλιώτικο κόσμο, στους νέους και τον Κεμάλ που τους το χρωστάμε…
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
