Κάθομαι στο παράθυρό μου. Έξω άνθρωποι περνούν βιαστικά μπροστά από το σπίτι μου. Αφουγκράζομαι τις φωνές και τα γέλια τους. Χαμογελώ. Κλείνω τα μάτια. Η αίσθηση πολλαπλασιάζεται. Χαμογελώ συνεχώς. Νιώθω μιαν ειλικρινή ηρεμία, σαν να είμαι εγώ στη μέση του δρόμου. Οι περαστικοί δεν με βλέπουν. Τα αυτοκίνητα περνούν από μέσα μου, με ποδοπατάνε. Χαμογελώ. Τα χείλη μου μυρίζουν καραμέλα. Ο αέρας χαϊδεύει τα ακροδάχτυλά μου. Μουδιάζω ολόκληρη. Περιμένω… κι έχω μιαν αίσθηση αγωνίας. Πεταλούδες γαργαλούν τα γόνατά μου, αλλά δεν φεύγω από τη μέση του δρόμου. Δεν μου αρέσουν τα πεζοδρόμια. Ανήκω σε έναν δρόμο που κάπου θα με οδηγήσει… κάποτε, όχι τώρα… ίσως κάποτε. Ίσως και ποτέ. Αλλά με νοιάζει; Οι πεταλούδες γαργαλούν την κοιλιά μου, γελάω. Πέφτω χάμω. Μια κλείνω τα αυτιά μου, μια ανοίγω τις χούφτες μου. Μοιάζω με μωρό που δεν ξέρει γιατί γελάει και γιατί κλαίει. Παρακολουθώ το πώς κινούνται τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μου. Πάλι στη μέση του δρόμου. Ξαπλωμένη και μουδιασμένη, με την πιο στοργική συντροφιά… τις πεταλούδες. Έρωτας.
Κάπου πίσω αμυδρά σε αχνή επαφή με τη γραμμή του ορίζοντα, το διακρίνω. Βγάζει καπνούς και τραγουδάει: τσαφ και τσουφ και τσουφ και τσαφ… Φαίνεται τόσο μικροσκοπικό, σαν τις πεταλούδες μου. Αλλά δεν είναι. Μεγαλώνει επικίνδυνα κι έρχεται κατά πάνω μου. Τρεμουλιάζω και μουδιάζω, τρελή κυκλοθυμία σε ολόκληρό μου το κορμί. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Οι πεταλούδες προσπαθούν να με σηκώσουν στα πολύχρωμα φτερά τους. Μάταια. Έχουν λιώσει τα παπούτσια μου. Έχω μείνει κολλημένη στη μέση του δρόμου να παραληρώ με τα σύννεφα, ακούγοντας το τρενάκι που έρχεται. Κι όλο έρχεται, κι όλο μεγαλώνει. Οι καπνοί μυρίζουν καραμέλα. Περίεργο! Και τα χείλη μου μύριζαν καραμέλα από τότε που γεννήθηκα. Τα τσαφ και τσουφ και τσουφ και τσαφ εισβάλλουν σαν κουνούπια στα αυτιά μου, μου προκαλούν εμβοές και δεν θέλω πια να ακούω. Οι πεταλούδες τρομαγμένες έχουν αφήσει τα φτερά τους και φεύγουν τρέχοντας με την ουρά στα σκέλια. Το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Το τρενάκι μπαίνει μέσα μου και με παίρνει μαζί του. Από τους πολλούς καπνούς δεν βλέπω πού ταξιδεύω. Δεν μπορώ να διακρίνω τα σύννεφα, ούτε και τον ορίζοντα. Μονάχα η γεύση της καραμέλας με στοιχειώνει. Το βουητό τραγουδάει στα αυτιά μου και δεν έχω πια στομάχι. Μόνο μάτια και αυτιά είμαι. Θέλω να γυρίσω στην ασφάλεια του σπιτιού μου μόνη κι έρημη, πλήρως υποταγμένη στην επικούρεια ηρεμία του Εγώ μου. Τι ήθελα εγώ τους έρωτες…
Το τρενάκι του τρόμου με κάνει να παραληρώ. Με εκτοξεύει στα βάθη του μυαλού και στην άβυσσο της ψυχής μου που δεν ήθελα εξαρχής να μπω. Χτυπούσα την πόρτα δειλά κι αναποφάσιστα… Περίμενα ότι οι πεταλούδες με το γαργαλητό τους θα μου δώσουν ένα αιώνιο χαμόγελο, ένα ελαφρύ και παιχνιδιάρικο μούδιασμα. Περίμενα ότι θα παίζω αποκλειστικά στο δικό μου γήπεδο την μπάλα. Περίμενα ότι ο Έρωτας είναι ένα παιχνίδισμα του σώματος και του μυαλού με έναν Άλλον. Φρούδες ελπίδες. Ο Έρωτας δεν μπορεί να είναι ο στόχος του ταξιδιού μου, ο προορισμός μου στη ζωή. Ο Έρωτας είναι ένα τρενάκι που με τρομάζει με τη δύναμή του, που με γειώνει και με απογειώνει. Έχει γεύση καραμέλας. Μετατρέπεται σε βουητό και εισβάλλει σε αυτιά και μάτια. Αφαιρεί το σύμπαν με τους καπνούς του, αλλάζει δρόμους και προορισμούς, οδηγεί στο παντού και στο πουθενά. Δεν συνδέεται με τον χώρο και τον χρόνο του σύμπαντος. Δεν περιγράφεται, δεν εξουσιάζεται, δεν ελέγχεται. Συνεπαίρνει και κλονίζει όλο μου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι… να Τον ευχαριστηθώ. Για να αγγίξω ξανά τον εαυτό μου, να γνωρίσω την άβυσσό μου, να θρονιαστώ στη βάση της νόησής μου. Το Εγώ μου είναι ο προορισμός μου. Όχημά μου ο Έρωτας.
Στους ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟYΣ της Ομάδας Νέμεση στο ΘΕΑΤΡΟ ΝΕΜΕΣΗ υπό την καθοδήγηση της βετεράνου του θεάτρου Τίνας Στεφανοπούλου, ανθρώπινες σχέσεις παντός τύπου τίθενται στο μικροσκόπιο και διασπώνται μέχρι το τελευταίο τους κομμάτι. Γυναίκες και άνδρες, μητρικές-πατρικές φιγούρες και παιδιά, εραστές και οι γνωστοί-άγνωστοι της διπλανής πόρτας ή του ευρύτερου “οικογενειακού-να-το-κάνει-ο-θεός” περιβάλλοντος έρχονται σε σύγκρουση και αγωνίζονται άλλοτε μαζί άλλοτε ενάντια ο ένας στον άλλον, για να προσεγγίσουν την ευτυχία και την αρμονία των πραγμάτων τους. Με τη βοήθεια ελάχιστων θεατρικών εργαλείων και εντός μιας ιδιαίτερα αφαιρετικής και ονειρικής σχεδόν σκηνής σε μαύρο φόντο, τα πάθη και τα λάθη των ηρώων μεγεθύνονται κι οξύνονται, κι έπειτα αμβλύνονται και βρίσκουν την πολυπόθητή τους λύση συμβάλλοντας στην κάθαρση. Το θεατρόφιλο κοινό θέτει τη βάση για τη δημιουργία της εκάστοτε παράστασης. Πριν την έναρξη, οι θεατές προτείνουν στην ομάδα των ηθοποιών θέματα του καθημερινού τους βίου που θα ήθελαν να αποδοθούν δραματικά και να επιλυθούν. Οι θεατές προτείνουν και εναλλακτικούς τρόπους ολοκλήρωσης της παράστασης, σαν να την σκηνοθετούν οι ίδιοι. Οι ηθοποιοί λαμβάνουν υπόψη τους τις προτάσεις του κοινού και την κυρίαρχη διάθεσή του και με σεβασμό ολοκληρώνουν το θεατρικό τους εγχείρημα. Γι αυτό και κάθε παράσταση αυτοσχεδιασμού στο Θέατρο Νέμεση είναι και διαφορετική.
Μουσικές Προτάσεις:
Σταμάτης Κραουνάκης / Δήμητρα Παπίου. Αυτή η Νύχτα Μένει.
Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο
Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.
.
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
