– Νομίζεις ότι κερνώντας τους γύρω σου δύο-τρεις σοκολατένιες ελίτσες κηδειών θα προσελκύσει τον οίκτο τους στον θάνατό σου, προτού καν αυτός συμβεί;
Η μοίρα μάς παίζει περίεργα παιχνίδια. Εκεί που γεννιόμαστε, εκεί αφήνουμε και την τελευταία μας πνοή. Εκεί που αφήνουμε την τελευταία μας πνοή, εκεί ξαναγεννιόμαστε και ξανά προς τη δόξα τραβάμε. Η σταθερότητα του κύκλου της ζωής μάς καλωσορίζει και μας ανοίγει την πόρτα. Εισερχόμαστε σε άγνωστο και συνάμα διεγερτικό όλων των αισθήσεων χώρο, σαν σε πάρτυ γενεθλίων. Κουβαλάμε μία τεράστια τούρτα με κεράκια, έτοιμοι για κάθε περίπτωση συνδαιτημόνων. Έχουμε την ισχνή εντύπωση ότι τα γενέθλια γιορτάζονται με χαρά κι ανακούφιση. Ξεχνάμε πως κάθε χρόνο γινόμαστε ολοένα και πιο μεγάλοι. Ξεχνάμε πως σε κάθε δευτερόλεπτο αναπνοής πλησιάζουμε το τέλος. Ξεχνάμε ότι προσεγγίζουμε με μαθηματική ακρίβεια τον θάνατο. Έπειτα, αδιαφορούμε για το ποιος γιορτάζει τα γενέθλιά του, πόσων ετών γίνεται και ποιον ρόλο διαδραματίζουμε εμείς σε αυτή την κοινωνική συνεύρεση ηλικίωσης και προσέγγισης του θανάτου. Είμαστε αδιάφοροι απέναντι στο αν τελικά εμείς ή οι άλλοι είναι πρωταγωνιστές της βραδιάς. Άλλωστε, ειλικρινά: ποιος επιθυμεί να θυμάται κάθε τρεις και λίγο την γέννησή του, εάν δεν μπορεί να διαχειριστεί ώριμα κι υπεύθυνα την ολοκλήρωση της ύπαρξής του, την εντελέχειά του; Η πιο ωραία του γενέθλιαselfie και το φίλτρο της αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της τελευταίας του κατοικίας, κι ας τον κακοχαρακτηρίζουν κάποιοι υπεράνω του θανάτου ορθολογιστές γιαυτό.
Και “φου”…
….και ξαφνικά βρισκόμαστε προ εκπλήξεως! Παρατηρούμε κάτι πέρα από τη λαχταριστή τούρτα με τα κεράκια: ένα φέρετρο! Αναρωτιόμαστε βέβαια τι σχέση μπορεί να έχει μια γενέθλια τούρτα με ένα ταπεινό και συνάμα γερό και γυαλιστερό φέρετρο… Τρομάζουμε στη θέα του κουτιού, λες και δε θα αναπαυθούμε ποτέ εκεί, λες και θα ζήσουμε αιώνια σαν μικροί θεοί. Μας φαίνεται αλλοπρόσαλλο και σχεδόν γελοίο να τοποθετεί κάποιος εν ζωή ένα φέρετρο στο σαλόνι του και να το εντάσσει υπερήφανα στη ζωντανή του καθημερινότητα, επιβάλλοντάς το σε όλους ως καναπέ. Πλησιάζουμε τον καναπέ-φέρετρο, αν και αναγνωρίζουμε τη φρίκη που κουβαλάει. Θέλουμε ειλικρινά να καθίσουμε, να ξαπλώσουμε, να διαβάσουμε εκεί. Είμαστε τρομερά περίεργοι. Και το φέρετρο μάς ασκεί μιαν παράξενη κι απόκοσμη γοητεία. Η ιδέα του θανάτου μάς έχει ήδη κυριεύσει. Η σκέψη μας βασανίζεται από τη λαγνεία και τον εγωισμό της θανατικής μας καταδίκης. Η φαντασία μας οργιάζει. Το σώμα μας δεν βολεύεται, ούτε αναπαύεται, αλλά μετατρέπεται σε εκκρεμές του τέλους. Τικ τακ τικ τακ… το τέλος της ζωής μάς ρουφάει σαν δίνη, μας στροβιλίζει γύρω από ένα φωτεινό πυρήνα, τον οποίο κάποτε ίσως έχουμε τη δυνατότητα να αγγίξουμε- ποιος γνωρίζει αλήθεια…Τα σώματά μας έλκονται σαν μαγνήτες από τον καναπέ. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να χαλαρώσουμε. Το φέρετρο μάς απωθεί. Και πάλι μάς έλκει, ακούραστο, απτόητο, πεισματάρικο.
60 λεπτά μονάχα. 60 λεπτά επαρκούν για να αγγίξουμε τον πυρήνα μας. 60 λεπτά επαρκούν, για να συνειδητοποιήσουμε την υπαρξιακή μοναξιά μας και να απεμπολήσουμε τον φόβο του θανάτου. 60 λεπτά επαρκούν, για να λυτρωθούμε από τα αμαρτήματά μας και να αγκαλιάσουμε τη θεϊκή μας υπόσταση. 60 λεπτά είναι αρκετά, για να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε. 60 λεπτά διαρκεί η μετουσίωση ολόκληρης της γήινής μας υπόστασης σε πνοή καθάρια και φωτεινή. Κι αυτά τα 60 λεπτά μπορούν να χωρέσουν ακόμη και μέσα σε μία μόνο στιγμή.
Η ξεκαρδιστική παράσταση “60 λεπτά” σε σκηνοθεσία του Άνθιμου Κατιρτζόγλου στο Θέατρο Σοφούλη κερνάει τις περίφημες εκείνες σοκολατένιες ελίτσες των κηδειών σε όσους το αντέχουν. Έξι μοναδικοί χαρακτήρες ανθρώπων εκπροσωπούν έξι θανάσιμα αμαρτήματα. Μονολογούν άλλοτε με έπαρση άλλοτε με εξαιρετική ταπεινοφροσύνη, υπερίπτανται και κατακρημνίζονται στη θέα ενός φερέτρου-καναπέ. Ο εγωισμός τους και η μοναξιά τους φθάνουν στο έσχατο όριο. Οι γωνίες τους αρχίζουν να στρογγυλεύουν και η αυστηρότητά τους αρχίζει να αποδομείται. Αναρωτιούνται για το νόημα όλων των πραγμάτων, αποδέχονται τα σφάλματά τους και χαλαρώνουν την αρνητική τους ενέργεια. Δυστυχώς, δεν το γλιτώνουν το φέρετρο. Ούτε βέβαια και την τούρτα.
.
Μουσικές Προτάσεις:
Audio de Lux. 60 seconds (Original Mix) (extrait de la musique du film “Cavalcade”)
.
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
