«Μυρωδιές και Κουδουνίσματα». Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

Ένα “ντρινννν” ήταν η ζωή μας. Τηλέφωνα κουδούνιζαν μέσα στο κρανίο μας. Τηλέφωνα αθόρυβα γίναμε: δεν κουδουνίζουμε, αλλά πάντοτε επιβεβαιώνουμε την παρουσία μας. Η ζωή μας βρίθει κουδουνισμάτων και ήχων τρελών, οξέων κι αινιγματικά φθινοπωρινών. Εκλιπαρούμε την προσοχή και την αγάπη που αθόρυβα αλλά με αξιοπρέπεια κάποτε μοιραστήκαμε. Μάλιστα τη σκορπίζαμε στους δρόμους. Τόση ήταν η αγάπη μας, απύθμενη κι απρόσιτη, μια φαντασίωση αδυσώπητη. Ανοίγαμε τους κάδους κι οσμιζόμασταν με περιέργεια τη δυσωδία των δικών μας καταχρήσεων, σαν να θέλαμε να γεμίσουμε ξανά τα κενά της ψυχής μας. Και τα σκουπίδια μας μετατράπηκαν σε καλούδια του ψυγείου μας. Και τα τακτοποιούσαμε με προσοχή, μην τυχόν βρεθούν στα συρτάρια κάποιου άλλου. Κουδούνια κάθε λογής έβρισκαν τη θέση τους μέσα στο σπίτι μας, δίχως τη δική μας συμβολή. Έλεγχος δεν υπήρχε στην καρδιά μας. Δεν το μετανιώσαμε ωστόσο. Τα σκουπίδια και τα υπολείμματα της ψυχής μας τα τακτοποιήσαμε τελικά εκεί που ανήκουν.

Παρατηρώντας τη βροχή και το χαλάζι του καλοκαιριού, διαπιστώνω πόσο “κουδούνι” έχω γίνει κι εγώ μέσα στο “εμείς κι εμείς”...

Και μύρισε Καλοκαίρι. Φθάσαμε επιτέλους εδώ. Παρόλη τη βροχή και το χαλάζι, γνωρίζουμε πως κάποια στιγμή δε θα μπορούμε να στρέψουμε τη ματιά μας στον ήλιο. Ζέστη διαχέεται στον χώρο που με θαλπωρή μάς περιβάλλει, τον χώρο του καλοκαιριού. Ο ήλιος ζωγραφίζει μια παιχνιδιάρικη γραμμή στη ραχοκοκαλιά μας, ξεκινώντας το ανηλεές ταξίδι του από το σβέρκο μας, που κάποιοι το έχουν φορτώσει εδώ και χρόνια με ενοχές, με προορισμό μιαν Ιθάκη. Το σκυμμένο μας κεφάλι οριοθετεί τη νέα του θέση πλέον σε πλήρη αναλογία με τη σπονδυλική μας στήλη. Οι πατούσες μας συγχρονίζονται με τα βήματά μας στην καυτή άσφαλτο ή τη λευκή αμμούδα, ανάλογα με τη ροή της καθημερινότητάς μας. Πεταλούδες ρίχνουν τον ίσκιο τους στα μάτια μας και πλέκουν με τα πέταλά τους τα μαλλιά μας. Μυρίζουμε την αλμύρα της θάλασσας και φτερνιζόμαστε με το γαργαλητό της. Τζιτζίκια μάς ξυπνούν το πρωί με τις αμφιβολίες τους και τις φιλοσοφίες τους. Ρίγη και ιδρώτας ταρακουνούν τις φρυγανιές του κορμιού μας και τις αποσυνθέτουν. Το σώμα μας αναδύει ποικίλα αρώματα, αντίστοιχα των διακυμάνσεων της ψυχής μας και του ίσκιου των πεταλούδων. Αισθανόμαστε την πληρότητα των λαθών μας αλλά και τη φαγούρα της νέας μας αρχής.

Αρώματα και ήχοι βιολιού ας συνθέσουν το ψηφιδωτό της καλοκαιρινής αύρας.

Σας εύχομαι Καλό Καλοκαίρι!

Μουσικές Προτάσεις:

Δυτικές Συνοικίες:

"Καλοκαιρινά ραντεβού".