Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Facebook - Instagram
Μια φυσαρμόνικα επιβάλλει το τραγούδι της στις κούκλες του τοίχου. Αυτές κρέμονται ασύστολα, πονηρά και… περιμένουν. Το παιχνίδι σε λίγο θα αρχίσει. Και οι κανόνες είναι όλοι δικοί μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω. Αυτή έχει φύγει προ πολλού, δεν ήταν άλλωστε ποτέ εδώ. Το παιχνίδι όμως αυτό είναι όλο δικό μου. Το παιχνίδι σε λίγο θα αρχίσει, επιμένω. Και τονίζω πως εγώ έχω θέσει τους κανόνες στο γήπεδο τένις. Λείπει απλά το πτώμα.
Μέχρι τώρα κανείς δεν κατάφερε να εκμηδενίσει τον χάρτη των ρόλων μου. Σαν σε αστυνομικό μυθιστόρημα, είμαι εγώ ο αρχηγός του τέλειου εγκλήματος. Εάν θεωρείτε πως υπάρχει το τέλειο έγκλημα, μόνο ένας παραμυθάς σαν και του λόγου μου έχει ίσως τη δυνατότητα να το εξιχνιάσει. Οι εμπλεκόμενοι είναι απλές μαριονέτες σαν κι αυτές που κρέμονται δίχως όνειδος στον τοίχο του σαλονιού μου και με παρατηρούν, περιμένοντας…τι άλλο; Το παιχνίδι.
Τικ, τακ, τικ…στο τακ οσφραίνομαι το χαρτί -σαν να επρόκειτο για ένα βαρύ και μεθυστικό ναρκωτικό, χάνομαι στις σελίδες των βιβλίων μου, φαντασιώνομαι την ανατροπή των φόνων μου. Μακάρι να μπορούσα να αμαυρώσω τη μυρωδιά τους με κόκκινη λάσπη. Στραγγίζω επάνω τους τα παπούτσια μου. Προκλητικός είσαι, θα πείτε. Όμως, αυτή η πρόκληση, να κηλιδώνω τη μυρωδιά των χαρτιών, πρόσκαιρη ανακούφιση αποδεικνύεται. Δε ματαιοπονώ όμως. Ο Αι Βασίλης δε θα έρθει ποτέ στο παράθυρό μου, τι γελοίο να κατεβαίνει πάντοτε από ένα τζάκι. Στο ουίσκι μου βάζω μόνο πάγο, ο χαρούμενος ναύτης με παρατηρεί κι αυτός, λιγάκι καταθλιπτικός. Μπα, δε με ενοχλεί, τίποτε δε διαταράσσει την επικούρεια γαλήνη του θύτη.
Και το θύμα χτυπάει την πόρτα. Ο εραστής της γυναίκας μου πήρε την άδεια να έρθει, προσκλήθηκε επίσημα και μάλιστα εγγράφως. Άλλες εποχές, σχεδόν ρομαντικές, σχεδόν μοσχομυριστές, με μπόλικο χαρτί. Η προφορική άδεια δίνει και παίρνει. Αλλάζει χέρια. Μια δίνω εγώ την άδεια να έρθει να παίξουμε, να πιούμε, να μεταμφιεστούμε, να αλλάξουμε ρόλους, μια αυτός ζητάει την άδεια να παντρευτεί τη γυναίκα μου. Η προϋπόθεση είναι να με ληστέψει, δε θέλει ο ανόητος. Τον πείθω, θα το κάνει. Άλλωστε οι γυναίκες θέλουν τάισμα, λεφτά, εξουσία, να ξοδεύουν, να ξοδεύουν, κοσμήματα, οτιδήποτε ακριβό, φανταχτερό, να λαμποκοπάει, δίχως την ευθύνη της παραγωγής ή της δημιουργίας, μόνο της απόλαυσης. Ποιος νοιάζεται, ας την πάρει. Αρκεί να παίξει μαζί μου στο δικό μου παιχνίδι, με τους δικούς μου κανόνες. Μπου!
Ο Έρωτας είναι σαρκαστικός, σε ξεγελά με την κριτική του, γιατί δε θέλει να σε κρίνει, μόνον η διάλυση της ψυχής σου τον ενδιαφέρει. Πράγματι, με τη μανταρινάδα, τη σαμπάνια και το κρυστάλλινο γέλιο των συνδαιτημόνων, και μερικές λίρες, περίπου 90.000, το παιχνίδι στήνεται. Τα φλύαρα γραμμόφωνα παρακολουθούν κι αυτά, μαζί και οι αναίσχυντες κούκλες, όλη η ιματιοθήκη της γελοιοποίησης, το φαίνεσθαι να υπερβαίνει το είναι, κοροϊδεύοντάς το, φτύνοντάς το στα μούτρα, ουρώντας επάνω του, εξευτελίζοντάς το. Βοσκοπούλα, παλιάτσος, κλόουν, καπουτσίνος παρελαύνουν στο σαλόνι του πιο τέλειου εγκλήματος.
Η ηδονή και η οδύνη εναλλάσσονται και διαρρηγνύουν τους πιο σκληρούς χαρακτήρες, τα πιο άτεγκτα Εγώ. Με προσοχή το μπάχαλο, παρακαλώ. Όλα λίμπα θα γίνουν, αλλά δε θα μού ρίξεις και τα τουβλάκια που εβδομάδες έκανα να στήσω. Διάλυσέ μου τη ζωή, πάρε μου και τη γυναίκα, ποτέ πια ατελείωτο σόι, ποτέ πια απωθημένα και γκρίνιες, ποτέ πια ματοτσίνορα στο ποτήρι μου. Όμως, θα μου κάνεις τη χάρη να με ληστέψεις. Εγώ θα σε ντύσω, εγώ θα σε προικίσω, εγώ θα καλύψω τα ίχνη της ληστείας.
Εγώ θα σε σκοτώσω. Κι ας με είδες πίσω από τον καθρέπτη μου.
Ο Γούντι ο Τρυποκάρυδος ντύνει τη φωνή μου, το γέλιο μου, αυτό το γέλιο παραπαίει δίχως συναίσθημα χαράς. Μόνο ο πόνος έχει απομείνει πίσω από τα αυτιά μου και ένα βάρος ταφόπλακας στο στήθος μου. Είμαι μαθημένος σε νεκρόκοσμους εγώ. Με ένα ύστατο βαλς θανάτου, τα παιχνίδια τελειώνουν. Μπαμ!
Δεν έχουν μάθει να χάνουν οι ολομόναχοι. Μονάχα πυροβολούν ολόχρυσο παγωτό με μια εσάνς μυστηρίου.
Η παράσταση «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη στο Metropolitan Urban Theater, αποτελεί τον χτύπο ενός ρολογιού που απειλητικά και με πολλή προσοχή ζωγραφίζει την πορεία θύτη-θύματος μέσα από ένα ανηλεές παίγνιο χαρακτήρων με στρατηγικές του παραλόγου.
Ένας σύζυγος κι ένας εραστής κοκορομαχούν σε ένα παιχνίδι εξουσίας, στα όρια ζωής και θανάτου, για να αποδείξουν την αξία τους και την αρσενική τους ποιότητα. Το παιχνίδι ξεκινά ανταγωνιστικά από την ερωτική διεκδίκηση μιας γυναίκας, όμως καταλήγει σε μια συνεργατική αναζήτηση της ανδρικής ταυτότητας που μόνο με θάνατο μπορεί να σκιαγραφηθεί. Πρόκειται για ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου. Ή μόνο ζωής. Ή μόνο θανάτου.
-k-
METROPOLITAN URBAN THEATER
«Σλουθ» του Αντονι Σάφερ.
Η σύγκρουση δυο ανδρών με επίκεντρο μια γυναίκα μετατρέπει τη σκηνή σε ένα πεδίο «μάχης» μεταξύ του απατημένου συζύγου και του εραστή της γυναίκας του ο οποίος διεκδικεί να την παντρευτεί. Με γενναίες δόσεις φλεγματικού χιούμορ και την ατμόσφαιρα ενός στιβαρού αστυνομικού έργου, σε ένα συμφωνημένο μεταξύ των ηρώων «παιχνίδι» όπου όλα επιτρέπονται: οι ρόλοι εναλλάσσονται, η πραγματικότητα θολώνει, η μεταμόρφωση αντανακλά την αλήθεια.
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης.
Ερμηνεύουν: Σωτήρης Χατζάκης, Δημήτρης Μυλωνάς.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Από Δευτέρα 25 Απριλίου έως Κυριακή 8 Μαίου 2022. Δευτέρα - Σάββατο στις 21:00. Τετάρτη - Κυριακή στις 20:00.
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022