Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Μια φορά κι έναν καιρό ένας αργόσχολος ανακαλύπτει το μαχαίρι. Γένος αρσενικό. Πτώση ονομαστική. Αόριστο άρθρο. Αόριστη κι η επανάληψη. Η τραγωδία στον αόριστο.
Το μαχαίρι σχίζει. Το ίδιο και το κλωνάρι μιας βάγιας. Είναι η ίδια η ποίηση που τα ξεστομίζει; Ο ίδιος ο ποιητής τα τραγουδά; Όλα σχίζουν. Όλα σχίζονται και στον αγύριστο οδεύουν.
Μα, και οι καρδιές;
Και οι καρδιές βεβαίως. Ειδικά οι καρδιές των γυναικών …προορίζονται για σφαχτάρια στον πιο πλούσιο γάμο, τον γεμάτο μυρωδιές, χρώματα λευκά, λουλούδια, κοσμήματα, άνδρες, φωνές, τραγούδια, άνδρες. Όλα τα έχει ένας καλός γάμος. Προπαντός άνδρες.
Βγάζω το στεφάνι μου. Το πετώ χάμω. Και σκέφτομαι το κάτω από τη γη. Αμίλητοι οι νεκροί, αδυσώπητοι, θα ήθελαν να με προειδοποιήσουν πως τόσος κόπος, τόσες ματιές, για να αποδειχθεί ο μεγάλος έρωτας, δεν αξίζουν. Δεν είναι πρέπον ο έρωτας να ντυθεί ποτέ στα λευκά. Το χρήμα παντρεύεται, τα χωράφια, η γη, τα ζώα. Τα πορσελάνινα ποτήρια, ως κατακάθι της σοφίας του σύμπαντος των ανθρώπων, τραγουδούν, όταν χτυπούν μεταξύ τους, χαμογελώντας για το αναπόδραστο της κοινωνίας που ποθεί να αναπαράγεται διαρκώς. Τα στέφανα κι αυτά με τη σειρά τους δια-πλέκονται και βουλιάζουν τα αγκάθια τους στο κρανίο των μελλονύμφων.
Να ζήσετε, να ευτυχήσετε και βίον ανθόσπαρτον!
Ψάχνω για το φίδι. Αυτό ξεγέλασε την Εύα. Κι αυτή με τη σειρά της ξεγέλασε τον Αδάμ. Η Λίλιθ θα ήθελα να είμαι. Όμως εγώ, ρομαντική φύση από γεννησιμιού μου, τοποθέτησα με τα τρυφερά λευκά μου χεράκια το φίδι στην ντουλάπα μου. Μαζί έβαλα και το μήλο, να του κάνει παρέα, όπως κι όλα τα όνειρά μου και τα θέλω μου και τα απωθημένα μου, για τα οποία θα μπορούσε ένας πατέρας και μια μητέρα να με τιμωρήσει, σαν να είχα βάλει τα δάχτυλά μου στη φρεσκότατη και σπιτική μαρμελάδα της γιαγιάς μου. Πράγματι, εξ απαλών ονύχων τα τέρατα και τα θηράματα γεννώνται. Και οι γιαγιάδες γυρνούν την πλάτη στις άπιστες.
Τηράω τον τοίχο απέναντι. Κι εσύ τηράς την κούνια του παιδιού σου. Χαϊδεύω τα μαλλιά μου κι εσύ τη χαίτη του αλόγου σου. Ζητάς το άλογο. Το απαιτείς. Είναι δικό σου. Κτήμα σου. Κωμικοτραγική η φιγούρα που καβαλάει ένα άλογο, δήθεν για να κερδίσει τον έρωτά του, δε σου το είπανε; Έχεις βάλει τον θόρυβο στο νανούρισμα του παιδιού σου, στο κρεβάτι σου το φουρτουνιασμένο ρέμα, παντού σιωπές μες στο κρανίο σου φωνάζουν, κι εσύ, με ένα τρελό βλέμμα, έρχεσαι να μου κλέψεις τη νυφική ανθοδέσμη. Μα, δεν είσαι ο επόμενος. Δεν ήσουνα ποτέ. Να μάθεις να έρχεσαι στην ώρα σου! Όταν το ρολόι της ψυχής μου σημάνει μεσάνυχτα, θα βάλω λάσπη στο στόμα μου, να μην μπορέσω να ψελλίσω το όνομά σου. Και τι θες τώρα, μετά τα τόσα χρόνια ματαιότητας, να μιλάς για την αγάπη, εσύ, εσύ, …που υπέκυψες στις εξαρτήσεις του δικού σου μυαλού, του δικού σου αλόγου;
Τα αγκάθια των στεφάνων σου γινήκανε φλόγες στα μάτια σου, έκανες φίλο σου το φεγγάρι, δύστυχε εσύ, σπασμένα γυαλιά σού τρυπάνε τη γλώσσα. Μιλάς και δε σε ακούω, αλλάζουμε ρόλους συνέχεια…κυνηγός εσύ, κυνηγημένη εγώ, εγώ σε κυνηγάω, οπίσω σου τρέχω, σαν ξωτικό μέσα στο δάσος, νομίζοντας πως θα αγγίξω το φεγγάρι. Τι όμορφα που αυτό τραγουδάει! Κατακεί που μάς πάει το αίμα τραβάμε. Τα κόκκινά μου μάγουλα, παρειές θανάτου, το σκοτάδι των ματιών μου, οι θύμησες, τα απωθημένα μου, τα όνειρά μου, όλα …βγαίνουν κρυφά από την ντουλάπα, σπάζουν τα πορσελάνινα ποτήρια και χορεύουν βακχικά. Δε φοβούνται πια έναν μπαμπούλα. Τι σκοτεινό φεγγάρι κι αηδίες!
Ποιος θα με κάνει εμένα σφαχτάρι παντρειάς; Πού είναι μια καρδιά να μπω, να ζεσταθώ λιγάκι; Το κρύο της λησμονιάς λιώνει απάνω στο δέρμα μου. Κρύβω το πρόσωπό μου από ντροπή. Κουβάρι κουβαράκι γίνεται η καρδιά μου. Φλέγομαι ολόκληρη. Ωστόσο, τουρτουρίζω. Ένοχη, ένοχη, και στην πυρά!
Αίμα παντού. Θα μου ΄πεις, έτσι ήτανε γραφτό να γίνει. Κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να κλαίω, να κλαίω γοερά για τα δάχτυλα που έβαλα μέσα στη σπιτική μαρμελάδα της γιαγιάς μου. Θρηνώ…Όμως έξω, στου κουφού την πόρτα.
Ο Ματωμένος Γάμος του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη στο Θέατρο Γης ήταν μια παράσταση αφιερωμένη στον ανεκπλήρωτο έρωτα και τον κοινωνικά προκαθορισμένο γάμο των πατριαρχικών κοινωνιών υπεράνω χώρου και χρόνου. Πρόκειται για μια κοινωνικά αποδεκτή εκμετάλλευση ή και κακοποίηση του γυναικείου φύλου, που τίθεται στην υπηρεσία του αρσενικού. Ο θάνατος του έρωτα και το αίμα επάνω στο νυφικό φόρεμα σηματοδοτεί την αλλαγή της σκυτάλης στην υποταγή της γυναίκας συζύγου-μητέρας-κόρης. Ο Νικορέστης Χανιωτάκης πετυχαίνει να εκφράσει με το δικό του μοναδικό σκηνοθετικό ταπεραμέντο την ποιητική φυσιογνωμία και την πολιτική σκέψη του Λόρκα, ειδικά σε μία περίοδο κατά την οποία τα φαινόμενα βίας αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
.
Δείτε & αυτά:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ: Θέατρο Δάσους & Γης - Φεστιβάλ Καλοκαιριού Θεσσαλονίκης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Καλοκαίρι στο Μέγαρο Μουσικής
ΣΙΝΕΜΑ: Οι νέες ταινίες της εβδομάδας