Είδαμε και σχολιάζουμε.
Ομολογώ ότι δεν μου συμβαίνει συχνά να βγαίνω από μια παράσταση νιώθοντας ότι έχω γεμίσει, ότι καθετί που μπορούσε να μου προσφέρει ένα έργο μου έχει προσφερθεί και μάλιστα στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Το παιδικό θέατρο είναι ούτως ή άλλως λυτρωτικό από μόνο του και όταν μάλιστα μια δουλειά είναι καμωμένη με μεράκι και αγάπη μόνο συγκίνηση και χαρά μπορεί να προσφέρει στον θεατή.
Ο λόγος για το ανέβασμα του παραμυθιού «Η Παπλωματού» των Τζεφ Μπραμπώ και Γκέιλ Μάρκεν από τη Μαριάννα Τόλη. Το παραμύθι βρίσκει μια νεαρή κοπέλα να ζει μέσα σ’ ένα παλάτι έχοντας κάθε άνεση αλλά αναζητώντας κάτι να της γεμίσει το κενό που νιώθει στην καρδιά. Θέλοντας να ανακαλύψει τι βρίσκεται έξω από το παλάτι, στον πραγματικό κόσμο, φεύγει από την κατά έναν τρόπο φυλακή της για να διαπιστώσει ότι ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος μιζέρια, θλίψη, πείνα και φτώχεια. Γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι η μόνη λύση για να καλύψει το κενό που νιώθει στην ψυχή της είναι να προσφέρει σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Και έτσι αποφασίζει να χαρίζει στους φτωχούς παπλώματα, τα οποία η ίδια με μαεστρία δημιουργεί.
Για την παράσταση
(+) Το γεμάτο συμβολισμούς και μηνύματα κείμενο των Μπραμπώ και Μάρκεν υπήρξε η υπέροχη βάση πάνω στην οποία δομήθηκε η εξαιρετική παράσταση. Ένα κείμενο του οποίου ο πυρήνας εστιάζει στην αλληλεγγύη, στην ανθρωπιά, στην καλοσύνη αλλά και στην μοναξιά, την ανάγκη, την αναζήτηση της ευτυχίας και τον εγωισμό. Κείμενο που θέτει στα παιδιά προβληματισμούς για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς στους ανθρώπους που είναι γύρω του αλλά και για το πώς κατακτά κανείς την πραγματική ευτυχία. Το παράδειγμα του Βασιλιά, ο οποίος παρά τον υλισμό του και την υπερπληθώρα αγαθών που διαθέτει παραμένει μόνος και δυστυχής, δείχνει στα παιδιά ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε την χαρά είναι να την προσφέρουμε.
Και το πλούσιο αυτό κείμενο είχε την τύχη να σκηνοθετηθεί μοναδικά αλλά και να διασκευαστεί από τη Μαριάννα Τόλη, η οποία δούλεψε άριστα για την πραγματοποίηση μιας άρτιας παράστασης. Η σκηνοθεσία της γέμισε τη σκηνή του Αριστοτελείου, εμπλουτίστηκε με υπέροχες χορογραφίες αλλά και με μουσικές σε δική της επιλογή, γνωστές στον κόσμο (π.χ. Don’t worry, be happy) και σε δικούς της στίχους. Η σκηνή δεν έμεινε άδεια ή ανεκμετάλλευτη ούτε μια στιγμή. Λένε ότι τα παιδιά είναι οι πιο αυστηροί κριτές και αν σκεφτούμε ότι συμμετείχαν ενεργά και δεν έδειξαν να κουράζονται μπορούμε να πούμε ότι αυτό που επεδίωκε η σκηνοθεσία το πέτυχε. Ειδικά η μουσική, σε μουσική διδασκαλία του Αχιλλέα Σοφούδη, ξεσήκωσε τα παιδιά, τα οποία τραγουδούσαν μαζί με το θίασο.
Και όλα αυτά τοποθετημένα σε ένα σκηνικό περιβάλλον υψηλής αισθητικής, με εμπνευσμένους φωτισμούς (Πλασκασοβίτης – Κυρατζής), ένα λειτουργικό και κομψό σκηνικό που εναλλασσόταν (Παπαντωνίου) αλλά και όμορφα κοστούμια, τα οποία εξυπηρέτησαν αποτελεσματικά την πλοκή του έργου.
Το όμορφο κείμενο και ο σκηνικός διάκοσμος δεν θα σήμαιναν τίποτα αν δεν τα απογείωνε ένας θίασος γεμάτος ταλέντα αυτής της πόλης, τα οποία έχουμε ξαναθαυμάσει και σε πιο ‘ενήλικες’ παραγωγές. Η Λητώ Αμπατζή υπηρέτησε εξαιρετικά τις απαιτήσεις του ρόλου της ως Παπλωματού και υπήρξε όχι μόνο γλυκιά αλλά και μελαγχολική στις πιο στενάχωρες στιγμές του χαρακτήρα της. Αυτός που δικαιωματικά έκλεψε την παράσταση και υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής στα παιδιά ήταν ο ‘βασιλικός’ Σωκράτης Μαϊδώνης, ο οποίος χάρισε γέλιο με το κέφι του, το χιούμορ του, την αμεσότητά του και την εκφραστικότητά του στην κίνηση. Καθένας από τον 11μελή θίασο ανταπεξήλθε σε αυτό που ανέλαβε και λειτούργησε ομαδικά. Είναι σπάνιο για θιάσους να δίνουν την αίσθηση ότι είναι μια οντότητα και στο συγκεκριμένο εγχείρημα ο θεατής αποκόμισε αυτήν ακριβώς την αίσθηση. Οι εξαιρετικές φωνές τους και οι συντονισμένες χορογραφίες έκαναν την αίσθηση αυτή ακόμη εντονότερη.
(-) Σε μια πολύ καλή δουλειά τα παράπονα καλό είναι να περιττεύουν. Μια γενικότερη διαπίστωση μόνο, για μελλοντικές δουλειές της Μαριάννας Τόλη, θα ήταν ίσως να δίνεται λίγο περισσότερη βάση στη δραματουργική ανάπτυξη των χαρακτήρων. Με εξαίρεση τον Βασιλιά και την ίδια την Παπλωματού, οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν καθίσταντο αλησμόνητοι, σαν να αναλώνονταν κατά έναν τρόπο άμα τη εμφανίσει.
(=) Στο σύνολό της, η παράσταση αποτελεί must – see για οικογένειες που ψάχνονται θεατρικά. Μια δουλειά άριστη, γεμάτη συγκίνηση, χαρά, γέλιο αλλά και προβληματισμό. Τα παιδιά σας θα σκεφτούν, θα γελάσουν και θα τραγουδήσουν. Με λίγα λόγια θα ταξιδέψουν στον υπέροχο κόσμο που έπλασε η Μαριάννα Τόλη με μόνα υλικά το ταλέντο και την έμπνευση.
Υ.Γ. Εσείς οι ταξιθέτες εκεί στο Αριστοτέλειον με τις μπλούζες “I love Παπλωματού” πολύ θετικά με προδιαθέσατε, να ξέρετε. Καλό είναι να συμμετέχουν και οι ίδιοι οι θεατρικοί χώροι σε αυτό που φιλοξενούν. Συνεχίστε έτσι.
Βαθμολογία:
7/ 10
.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
.
======================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=====================================================
