Θυμηθείτε μαζί μας
15 χρόνια Κουλτουρόσουπα 2007 - 2022
Για να θυμηθούν όσοι είδαν παλιότερα και όσοι θεατές σκοπεύουν να δουν το νέο κύκλο παραστάσεων (Σάββατο 5 & Κυριακή 6 Μαρτίου, στο θέατρο Αυλαία), αναδημοσιεύουμε την τότε κριτική που δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 2020.
One woman show για την εξαιρετική Ελένη Κοκκίδου στη «Γυναίκα της Πάτρας»
- Είδαμε και σχολιάζουμε (2020)
Τον μονόλογο «Η γυναίκα της Πάτρας» που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του ποιητή Γιώργου Χρονά παρακολουθήσαμε πρόσφατα στο θέατρο Αριστοτέλειον.
Το έργο αναφέρεται στα «έργα και τις ημέρες» μιας Πατρινιάς πόρνης, της Πανωραίας όπως η ίδια τα αφηγήθηκε στον Χρονά μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων τη δεκαετία του ’80. Με έναν παραληρηματικό μονόλογο η Ελένη Κοκκίδου αφηγείται μια παθιασμένη ζωή καιμιλά ανοιχτά, χωρίς φόβο για τον πόνο, τη βία, την ηδονή, την αγάπη, τον έρωτα. Μεταμορφώνεται σε ένα πλάσμα πληθωρικό που τραγουδάει, χορεύει, κλαίει γελάει, θυμώνει, προκαλεί.
Ξεκινώντας από τα αρνητικά (-) της παράστασης η θεατρική μεταφορά του βιβλίου του Γιώργου Χρονά, ήθελε περισσότερη δουλειά. Υπήρχαν κάποιες κοινοτυπίες κι αδιάφορες περιγραφές που θα μπορούσαν να λείπουν για να ξεφύγει το έργο από το στενό πλαίσιο της συμβατικής αφήγησης και να μιλάμε για ένα κείμενο θεατρικό, δυνατό και δεμένο που πραγματικά κάτι να είχε να πει στον θεατή.
.
.
Ως προς την σκηνοθεσία ήταν αμήχανη. Η Λένα Κιτσοπούλου ενώ είχε να κάνει με ένα συμβατικό κείμενο προσπάθησε να το προσεγγίσει με μεταμοντέρνα στοιχεία. Εντελώς άστοχο. Όλα τα σκηνοθετικά ευρήματα περισσότερο αποδυνάμωναν το έργο παρά το εξυπηρετούσαν. Τη στιγμή που η ηθοποιός διηγείται την διαδικασία της άμβλωσης είναι τόσο συγκλονιστική και σπαρακτική που έχει περάσει όλος αυτός ο σπαραγμός στους θεατές απόλυτα. Οπότε η «αναπαράσταση» στη συνέχεια, κατά κάποιον τρόπο, της διαδικασίας πραγματικά δεν είχε τίποτα παραπάνω να δώσει. Άλλο παράδειγμα ο παραμορφωτικός μεγεθυντικός καθρέφτης. Για να έχει λόγο ύπαρξης θα έπρεπε να προηγηθεί κάτι, να συνδέεται με κάτι, να καταλάβουν οι θεατές τι παραμορφώνεται. Η εικόνα της Πανωραίας από την κοινωνία; Όχι. Η ηρωίδα παρουσιάζεται με απόλυτη διαφάνεια. Επίσης η παρουσία των δύο αντρών που πηγαινοέρχονταν ήταν εντελώς εκτός κλίματος. Δεν είχαν κανέναν λόγο παρουσίας παρά μόνο όταν βοηθούσαν την Κοκκίδου με τα σκηνικά. Ε αυτό θα μπορούσε να γίνει και με άλλον τρόπο. Πρόβλημα και στις εισόδους και τις εξόδους της ηθοποιού. Αρκετές φορές οι θεατές είχαμε την αίσθηση ότι επρόκειτο για διάλειμμα. Στο έργο θα ταίριαζε περισσότερο ο σκηνοθετικός μινιμαλισμός.
Στα θετικά ευρήματα η ατμόσφαιρα σκυλάδικων που δημιουργήθηκε στην αίθουσα όταν η Πανωραία αναφερόταν στο πέρασμα της από τους εν λόγω χώρους και η παραμορφωμένη φωνή με την οποία έκανε μια περιληπτική αναφορά στη ζωή της με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό που παρέπεμπε στις εκπομπές ριάλιτι όπου οι κοινωνικές παρίες εμφανίζονται για να μοιραστούν τη ζωή τους με το κοινό.
.
.
Όσο αφορά τα θετικά (+) της παράστασης, η φράση «Τα πήρε όλα κι έφυγε» είναι αυτή που ταιριάζει απόλυτα στην ερμηνεία της εξαιρετικής Ελένης Κοκκίδου. Η ερμηνεία της ήταν καθηλωτική. Ισορροπούσε με χάρη και ζηλευτή τεχνική ανάμεσα στο τραγικό και το γελοίο, στο σκοτάδι και το φως. Ήταν τόσο έντονες οι μεταβάσεις από το δράμα στην κωμωδία που ενώ ο θεατής γελούσε ξαφνικά το χαμόγελο ντυνόταν με ενοχή γιατί μπροστά του είχε έναν άνθρωπο που υποφέρει κι αναρωτιόταν «Μα καλά, πως μπορώ εγώ και γελάω;». Τίποτα πάνω της δεν ήταν ψεύτικο. Η φωνή, οι παύσεις, οι κινήσεις. Εύθραυστη, αστεία αλλά και σκληρή διατήρησε στο ακέραιο την αμεσότητα του προφορικού λόγου και μετέτρεψε την Πανωραία σε τσεχωφική ηρωίδα. Μικρή ένσταση για την εκφορά του λόγου που γίνεται με Ζακυνθινή κανταδόρικη προφορά. Λίγο κούρασε, κι άλλωστε η ηρωίδα ήταν Πατρινιά. Οι ελάχιστες στιγμές ερμηνευτικής αμηχανίας οφείλονταν περισσότερο στις αδυναμίες του κειμένου και της σκηνοθεσίας παρά στην Κοκκίδου.
.
Τα σκηνικά (Βαρδαβά Ελένη) ήταν λίγο αψυχολόγητα και κοινότυπα. Έχουμε να κάνουμε με τη ζωή μιας πόρνης ας βάλουμε ένα κρεβάτι. Τα κοστούμια όμως της ίδιας είχαν νόημα. Με την Πανωραία να εμφανίζεται αρχικά με απλά καθημερινά ρούχα και να καταλήγει με περούκα άλα Τζέσικα Ραμπιτ και στράπλες μαύρο φόρεμα και κοθόρνους αποκτώντας τη μορφή της Πανωραίας του αγοραίου έρωτα.
Οι φωτισμοί εξυπηρέτησαν την παράσταση και πρόσθεσαν το λιθαράκι τους στο αποτέλεσμα.
Ολοκληρώνοντας να αναφέρουμε την πολύ κακή αυλαία. Μετά από μια ώρα και κάτι κατάθεσης ψυχής στη σκηνή το τέλος αυτό δεν ταίριαζε. Δεν είχε κρεσέντο. Ήταν άνευρο, απότομο και άφηνε μετέωρο το θεατή να αναρωτιέται για την ολοκλήρωση ή μη του έργου.
Συνοψίζοντας (=): Μια παράσταση για την παθιασμένη και δύσκολη ζωή μιας γυναίκας που είχε αδύναμη κι αμήχανη σκηνοθεσία, ένα κείμενο όχι απόλυτα θεατρικό αλλά μια καταπληκτική ερμηνεία από μια βαθιά ταλαντούχα ηθοποιό που ήταν μια παράσταση μόνη της και άξιζε σίγουρα θέασης.
Βαθμολογία:
5,9
.
-k-
.
ΑΥΛΑΙΑ
«Η γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά.
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
Είδαμε βαθμολογήσαμε με 5,9 και σχολιάζουμε εδώ
Πρόκειται για ιδιαίτερη θεατρική απόδοση των αφηγήσεων της ζωής της πόρνης Πανωραίας από τον ποιητή Γιώργο Χρονά, ο οποίος τις κατέγραψε με σειρά συνεντεύξεων τη δεκαετία του ΄80.Ο παραληρηματικός μονόλογος μιας παθιασμένης, πονεμένης γυναίκας, που εξομολογείται τη ζωή της και μιλά ανοιχτά χωρίς φόβο για τον πόνο, τη βία, την ηδονή, την αγάπη, τον έρωτα. Ένα πλάσμα πληθωρικό που τραγουδάει, χορεύει, κλαίει γελάει, θυμώνει, προκαλεί...
Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου.
Ερμηνεύουν: Ελένη Κοκκίδου.
.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 5 στις 21:00 και Κυριακή 6 Μαρτίου στις 18:30
-k-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022
.
