«Θεώρησα κρίσιμο να γίνει νωρίτερα από το προγραμματισμένο χρονοδιάγραμμα μια παράσταση που προέκυψε ως ανάγκη μέσα στην καραντίνα. Ως ανάγκη ύπαρξης της τέχνης με κάθε κόστος και ως ανάγκη μας να συνεχίσουμε μέσα από τη δουλειά μας να προσκαλούμε τον κόσμο στο θέατρο»: Με αυτά τα λόγια ο γνωστός σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς ανακοινώνει το ανέβασμα της παράστασή «Οιδίπους» η οποία θα αρχίσει να παρουσιάζεται τον Ιούλιο, σε ανοιχτά θέατρα της Αττικής.
Πρόκειται για μια σύνθεση βασισμένη στον «Οιδίποδα Τύραννο», την γνωστή τραγωδία του Σοφοκλή, και στο σενάριο του Πιερ Πάολο Παζολίνι για την ομώνυμη ταινία με τους Μιχάλη Σαράντη, Μαρία Κεχαγιόγλου και Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη στους βασικούς ρόλους.
«Η παράσταση επιχειρεί να μελετήσει την εσωτερική δαιδαλώδη διαδρομή του Οιδίποδα
Τρεις αφηγητές ανασύρουν επί σκηνής την ιστορία του Οιδίποδα, του ανθρώπου που ήταν μοιραίο να φτάσει στην γνώση και σε όλη την οδύνη που αυτή επιφέρει. Σε ένα νεκρικό τοπίο, ένα τοπίο λοιμού, ο Οιδίπους- βασιλιάς της Θήβας , επιχειρεί να μάθει την αιτία της «αρρώστιας», την αιτία που όλος ο λαός του «νοσεί». Η διαδικασία αυτής της έρευνας οδηγεί στην επώδυνη απάντηση. Η αρρώστια είναι ο ίδιος.
Οι τρείς ηθοποιοί στήνουν ένα κρίσιμο «παιχνίδι» στο οποία ανά πάσα στιγμή παρακολουθούν και αναπαριστούν όλη τη διαδρομή του Οιδίποδα προς τη γνώση, τη δυσκολία που έχει η ομολογία της γνώσης, και την αντίσταση του ανθρώπινου όντος να γνωρίσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του. Στο έργο του Σοφοκλή όλα τα πρόσωπα είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, άγιοι και αμαρτωλοί, συνειδητοί και ασυνείδητοι. Οι τρεις υποκριτές εναλλάσσοντας ρόλους, διογκώντας στιγμές, βουτώντας στο ασυνείδητο των προσώπων του Σοφοκλή ( με πολύτιμο αρωγό τις αφηγήσεις από το σενάριο του Παζολίνι) συνθέτουν ενώπιον μας τον άνθρωπο που ξεκινάει ως σωτήρας και καταλήγει ως «άθλιο συντρίμμι», ως « τυφλός ζητιάνος και προφήτης» εξηγεί ο Δημήτρης Καραντζάς και προσθέτει με νόημα:
«Είναι μια «ψιθυριστή» παράσταση που επιχειρεί να αναμοχλεύσει την εσωτερική διαδρομή των προσώπων και να αποκαλύψει την οδύνη που συνθέτουν ερήμην τους. Μια βουτιά στο υποσυνείδητο, σε μια μνήμη/ σε μια γνώση που ενυπάρχει μέσα μας και που παλεύουμε αενάως να μην δούμε. Αποτελεί μια συνέχεια της έρευνας που αρχίσαμε με τη Θεοδώρα Καπράλου με τη «Μήδεια» του Ευριπίδη ( Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017), που σκοπό έχει να ψηλαφήσει τους «τραγικούς ήρωες» από απόσταση αναπνοής και να διερευνήσει τις άλεκτες περιοχές που ενυπάρχουν στα επιχειρήματα τους».
