Με μεγάλη επιτυχία, μέσα στο κατάμεστο από θεατές Θέατρο της Μονής Λαζαριστών (Σκηνή Σωκράτης Καραντινός), δόθηκε η πρεμιέρα της νέας παραγωγής του ΚΘΒΕ «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος», την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία -δραματουργική επεξεργασία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, όπως αναφέρει δελτίο Τύπου του ΚΘΒΕ.
Το κοινό, ενθουσιασμένο, χειροκροτούσε σε όλη τη διάρκεια της παράστασης τον πολυπληθή θίασο που «ζωντάνεψε» επί σκηνής μία από τις σημαντικότερες αντιπολεμικές κωμωδίες του σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου, το εμβληματικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που φέτος τιμούμε τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
.
Ρόδος, 305 π.Χ. Ένας τουριστικός παράδεισος αποκτά στρατηγική σημασία για τα σχέδια των κατακτητών. Η κερδοσκοπία της τουριστικής δραστηριότητας, η έκπτωση των αξιών, ο άρρηκτος δεσμός της ιδιοκτησίας και της οικονομικής ανάπτυξης με την πολεμική δραστηριότητα και -πάνω από όλα- η υπενθύμιση πως ο πόλεμος παραμένει, σε όλες τις εποχές, ο μπαμπάς του κέρδους, της μεγαλομανίας και της απληστίας.
Στο φινάλε, στην υπόκλιση οι θεατές αποθέωσαν τους συντελεστές και τους ηθοποιούς της παράστασης που ανέδειξαν με το ταλέντο, την ενέργεια και τη φαντασία τους -μέσα από την κωμικότητα σε πρώτο επίπεδο- τους υψηλούς συμβολισμούς του έργου, το οποίο παραπέμπει και σε σημερινές καταστάσεις καταδεικνύοντας το παράλογο του πολέμου και όλους εκείνους τους παράγοντες που διαχρονικά παίζουν ρόλο στην τελική διαμόρφωση των πραγμάτων.
Αξίζει να αναφερθεί, ότι η τελευταία φορά που παρουσιάστηκε από το ΚΘΒΕ το έργο «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» ήταν το 1987, σε μια ιστορική παράσταση που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Ιάκωβος Καμπανέλλης.
Το έργο, ένα από τα πρώτα θεατρικά του Καμπανέλλη, καταφέρνει να περάσει στη σφαίρα του διαχρονικού πια, καθώς πρωτογραμμένο το 1951, και μιλώντας εκ του θέματος για το 305 π.Χ., μοιάζει δυστυχώς να γράφτηκε για την σημερινή μας εποχή, στον απόλυτο βαθμό. Παραθέτουμε τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα – γραμμένα για το πρώτο ανέβασμα του έργου από το θέατρο Τέχνης (1980).
«Τo ερέθισμα που κατέληξε στην κωμωδία «Ο μπαμπάς ο πόλεμος» −ακατάλληλο από πρώτη άποψη για κωμωδία− το έδωσε η ψυχροπολεμική ένταση που ακολούθησε τις μεγάλες προσδοκίες. Η ελπίδα πως ο πόλεμος που λίγα χρόνια πριν είχε τελειώσει ήταν ο τελευταίος πόλεμος έμοιαζε με παιδαριώδη αφέλεια. Η κατάσταση ήταν και τότε θολή κι απειλητική. Οι σύμμαχοι σαν να είχαν μολυνθεί από το κακό που πολέμησαν και γίνηκαν και νικητές και διάδοχοί του.
Η σκέψη να κάμω θέατρο αυτό το ερέθισμα ήρθε τυχαία, όταν διαβάζοντας Παπαρρηγόπουλο διασκέδασα με την πολιορκία στη Ρόδο απ’ τον Δημήτριο τον Πολιορκητή - έτος 305 π.Χ. Φυσικά, διασκέδασα με όσα η παλιά αυτή ιστορία μ’ έκανε να φαντάζομαι. Έτσι μου δόθηκε ο μύθος και οι θεατρικοί χαρακτήρες για ένα έργο που βέβαια θα μιλούσε για τωρινά ήθη και πάθη».
.