(δείτε όλες τις κριτικές με μια ματιά)
.
.jpg){kind=small}
Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Ο Χίτλερ, ο ναζισμός, και τα παράγωγά του που ζουν και βασιλεύουν έως τις μέρες μας θα δίνουν συνεχώς τροφή για συγγραφή νέων βιβλίων, νέων ταινιών, αφορμές που θα εμπνέουν εικαστικούς να καυτηριάσουν το αυγό του φιδιού μα και νέες παραστάσεις για πρόσωπα που αφορούσαν την εποχή εκείνη. Όπως είναι και το «Μια Γερμανίδα Γραμματέας» που παρουσιάζεται με μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία στο θέατρο Αυλαία και δικαίως.
Καθώς αναφέρεται στις εξομολογήσεις της Μπρουνχίλντε Πόμσελ μιας από τις πολλές –τελικά- γραμματείς του Γιόζεφ Γκέμπελς η οποία από το πουθενά βρέθηκε να δακτυλογραφεί ακατάπαυστα προπαγανδιστικά κείμενα για το Υπουργείο Προπαγάνδας και όπως ισχυρίζεται δεν ήξερε την τύφλα της…
Ο πολυγραφότατος Σερ Κρίστοφερ Χάμπτον είναι ο δημιουργός αυτού του βαθύ κειμένου (+) μεταφέροντας με κάθε λεπτομέρεια το οδοιπορικό μιας φτωχής κοπέλας με μέση καλλιέργεια όπου σταδιακά και τυχαία εξελίσσεται σε άλλο ένα πιόνι του καθεστώτος που διακαώς επιθυμεί να κατακτήσει τον κόσμο με τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Ωστόσο δεν αφορά το οδοιπορικό και μόνο μιας ηρωίδας. Με την απορία της μη απορίας, μας ξεκαθαρίζει αρχής εξ αρχής, την προσωπικότητα αυτής της κοπέλας που ακόμη ταλανίζεται στο όχι αν γνώριζε τις φρικαλεότητες που διαπράττονταν τριγύρω, αλλά ακόμη και το τι γινόταν στα διπλανά γραφεία όπου δούλευε, ακόμα και τι της έδιναν να δακτυλογραφήσει. Ουσιαστικά μας παρουσιάζει μια διχασμένη/ταραγμένη προσωπικότητα που αναρωτιέσαι αν είναι αφελής, χαζή, κουτοπόνηρη, ή αν όλη αυτή η κατάσταση την βόλευε οικονομικά, κοινωνικά και επαγγελματικά, άρα έξυπνη, βγάζοντας τελικά το σκασμό για τα μη περαιτέρω.
Από την αρχή παραμένει μετέωρη, ένα ερωτηματικό ανοχής και ενοχής διαφαίνεται στο παγωμένο γερμανικό της πρόσωπο και είναι πασιφανές πως αφηγώντας πολλά περιστατικά από την προσωπική της ζωή -που σχεδόν όλα εμπλέκονται με τον ναζισμό- κρίνεται. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι πως και ο θεατής μπλέκεται σε αυτό το «αίνιγμα» που επ’ ουδενί δεν δικαιολογεί τα κατορθώματά της, ωστόσο προβληματίζει. Κατ΄ουσίαν ο χαρισματικός συγγραφέας δεν την στήνει στον τοίχο αφήνοντας τους θεατές να βγάλουν τα συμπεράσματά για το πόσο αθώα μπορεί να είναι μια γραμματέας που δουλεύει για τον νούμερο δυο του Τρίτου Ράιχ.
Το πολυσέλιδο έργο με ιστορική αξία διανθίζεται από δεκάδες κοινωνικοπολιτικά περιστατικά λίγο πριν ανέλθει στην εξουσία ο Αδόλφος και ότι επακολούθησε. Πολλά πρόσωπα έχουν θέση στη ζωή της Μπρουνχίλντε, όπως είναι η πολυμελής οικογένειά της που τα βγάζει δύσκολα οικονομικά, τα χρόνια στο σχολείο, κάποιες εκδρομές που της θυμάται με νοσταλγία, τους θαυμαστούς Ολυμπιακούς αγώνες στο Βερολίνο και μεγαλώνοντας το αδιέξοδο που βιώνει μένοντας εκεί. Τα πρώτα φλερτ και δυνατοί έρωτες έρχονται να την αλλάξουν ως προσωπικότητα καθώς ανακαλύπτει τρόπον τεινά τον κόσμο, η σχέση που καλλιεργεί με την κολλητή φίλη της που είναι Εβραία και φυσικά τα στάδια της επαγγελματικής της καριέρας, αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του αριστοτεχνικού μονολόγου. Από εκεί και έπειτα πληροφορίες και εικόνες πάνε και έρχονται μέχρι να ολοκληρωθεί το δικό της «κατηγορώ»…
Η παράσταση κυριολεκτικά ευτύχησε στα χέρια του Θεσσαλονικιού Γιάννη Μόσχου καθώς είχε να διαχειριστεί ένα στεγνό, χωρίς συναισθηματικά επίπεδα έργο, ουσιαστικά μια αφήγηση/εξομολόγηση που ενώ δεν αναφέρεται καθόλου σε αυτά, βοά για τις ηθικές αξίες.
Στήνει την ηρωίδα σ' ένα βάθρο (θέση ισχύος), την βάζει να κάθεται σε μια ακριβή πολυθρόνα (να παρατηρεί αφ’ υψηλού), την ντύνει εξαίρετα με ένα φόρεμα που ταιριάζει με την κόμμωσή και τα μεγάλα μαύρα γυαλιά και εν συνεχεία την «περιποιείται» καταλλήλως…
.
Αρχικώς την αφήνει έκθετη/γυμνή να πει την ιστορία της, να διηγηθεί πως μεγάλωσε και πως πορεύτηκε στη ζωή, θα της θυμίσει μέσω λίγων δευτερολέπτων βίντεο περιστατικά της ναζιστικής εποχής που ακόμη και τότε γι’ αυτήν περνούν απαρατήρητα, με αναλαμπές θα φωτίσει καίριες στιγμές απορώντας γιατί να΄ναι τόσο σημαντικές και ένα φωτεινό άβαταρ με την κορμοστασιά της στα δεξιά της θα την στιγματίσει διαπαντός τονίζοντας την εκνευριστική αμηχανία που διατηρεί αριστοτεχνικά θεωρώντας ήσυχη (;) την συνείδηση της μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Σημεία κλειδιά/καταπέλτες, η παγωμένη έκφραση, οι μεγάλες παύσεις, το ψεύτικο γέλιο, το νευρικό επαναλαμβανόμενο χτύπημα της ταμπακιέρας, η ανάδευση του τσαγιού στο φλυτζάνι, το βλέμμα στο κενό αυτά που ανταλλάσσει τεχνηέντως με τη ζωντανή εικόνα της (συνείδηση) μα και η αντίδραση κοιτώντας από το video wall (ως παράλληλη δράση), στοχοπροσήλωσαν μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία για το πορτραίτο μιας γυναίκας που προσπαθεί να ανασυνθέσει τα γεγονότα και να βρει τις σωστές λέξεις να τα περιγράψει.
Και μένει πάντα ακριβής στο ερώτημα που τίθεται από την αρχή στον ακροατή χωρίς να λάβει απάντηση ούτε μέχρι και το τελευταίο λεπτό καθώς αμφιταλαντεύεται με τα πιστεύω της, ενώ προσπαθεί να ξεγελάσει τον ακροατή λέγοντας «Βλέπετε τους πολέμους στις ειδήσεις και μετά πάτε να φάτε το ωραίο σας φαγητό», ενώ αναρωτιέται «Τι κάνουμε εμείς σήμερα για τα κακώς κείμενα, για τους πολέμους δίπλα μας, για την προσφυγιά, την πείνα, την κλιματική αλλαγή; Τι θα πούμε αύριο στα παιδιά μας; Ότι δεν ξέραμε; Ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα; Ότι άλλοι πήραν τις αποφάσεις για μας; Ότι απλά εμείς κοιτούσαμε τη δουλειά μας», όμως τελικά καρφώνεται όταν κάποια στιγμή είπαν για την φίλη της, «Αυτή δεν τη θέλω στη δούλεψή μου, μοιάζει με Εβραία». Άρα ήξερε την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ήξερε, ότι εκεί μεταφέρονταν Εβραίοι αλλά ως εκεί...
.jpg)
Καταλυτική η ερμηνεία της Ρέννης Πιττακή που εμβαθύνει συγκλονιστικά στον χαρακτήρα, ακροβατώντας για 80 λεπτά της ώρας σε ένα τεντωμένο σκοινί παραθέτοντας σθένος, ψυχραιμία, συναίσθημα μα κυρίως εκλεπτυσμένη λεπτότητα. Σπουδαία ηθοποιός, επιβλητική σε όλα της.
Στα αρνητικά (-) κάποιες λεπτομέρειες και επαναλήψεις θα μπορούσαν να πεταχτούν και κατά 10 λεπτά νωρίτερα να έπεφτε η αυλαία.
Εν ολίγοις (=), ένας σπάνιος μονόλογος ντοκουμέντο, μια εξαίρετη παράσταση και για πρώτη φορά ένα ερωτηματικό να πλανάται στα κεφάλια μας από τα πρώτα λεπτά, σα να κοιταζόμαστε αναμεταξύ μας: φασισμός δεν είναι μόνο όσοι τον εκπροσωπούν αλλά κι όσοι δεν κάνουν τίποτα εναντίον του… Προλαβαίνετε να το δείτε.
Βαθμολογία:
7,1/10
-k-
ΑΥΛΑΙΑ
«Μια Γερμανίδα Γραμματέας» του Κρίστοφερ Χάμπτον.
ΝΕΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Μια γυναίκα αφηγείται τα νεανικά της χρόνια στη Ναζιστική Γερμανία, από την άνοδο του Ναζισμού, στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι την ήττα και την κατάρρευση της Γερμανίας. Πρόκειται για ένα αθώο θύμα των ιστορικών περιστάσεων ή για μια συνένοχο των Ναζί; Μια συνηθισμένη γυναίκα που δεν ξέρεις αν πρέπει να συμπονέσεις ή να καταδικάσεις.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος.
Ερμηνεύουν: Ρένη Πιττακή.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Εως 17 Απριλίου. Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022