Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα.
Όχι δεν μου είναι εύκολο καθόλου να ξεκλειδώνω φωναχτά την ψυχή μου. Όταν πονάς πονάς. Όταν αγαπάς αγαπάς. Όταν λησμονείς λησμονείς. Όταν καμαρώνεις καμαρώνεις. Όταν κλαις κλαις κανονικά. Όταν χαμογελάς κάνεις το ίδιο.
Για το ευρύ κοινό ο Κώστας Καζάκος ΕΙΝΑΙ ο Κώστας Καζάκος. Για εμένα ΕΙΝΑΙ ο νονός μου. Είμαι δεμένη μαζί του πριν γεννηθώ, από την κοιλιά της μαμάς μου κυριολεκτικά.
Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δωσ'της κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν 'αρχινίσει που έγραψε η νονά και τραγούδησε η νονά. Να προσπαθήσω να σου πω το παραμύθι μου όσο μπορώ καλύτερα. Ο μπαμπάς, η Τζένη και ο Κώστας, μαζί μια ζωή. Καλά ο μπαμπάς με τη νονά κυριολεκτικά μια ζωή, πριν ακόμα γνωρίσει τον Κώστα. Όταν μιλάμε για ζωή ολόκληρη μιλάμε και για σχέσεις ζωής, αγάπης, εκτίμησης, σεβασμού, αλληλοθαυμασμού.
Η μαμά γνώρισε τη Τζένη και τον Κώστα ως κυρία Αντωνοπούλου όχι της Νταίζης Αντωνοπούλου αλλά του Άγγελου Αντωνόπουλου. Ήταν παντρεμένη με τον Άγγελο με κουμπάρους τη Τζένη και τον Κώστα. Πάντα ο θεός ξέρει τι κάνει, πάντα όταν υπάρχει κάρμα έρχεται και γυρίζει πάνω σε αυτούς που χτίζουν σχέσεις ψυχής.
Η μαμά και ο μπαμπάς παντρεύτηκαν, εγώ δεν είμαι νόμιμο παιδί είμαι παιδί του έρωτα όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο μπαμπάς αλλά και η Τζένη. Γεννήθηκα πολύ πριν παντρευτούν... νόμιμος είναι ο Παναγιώτης.
Η μαμά δεν είχε ιδέα ότι ήταν έγκυος σε εμένα το έμαθε πολύ αργά στο Λονδίνο (πόσο καρμικό) όταν πήγε να δει τον παππού μου στο νοσοκομείο και ζαλίστηκε. Έτσι έκανε εξετάσεις και της είπαν ότι είναι έγκυος σε εμένα. Έτσι έζησε και ο παππούς γιατί ήταν να φύγει αλλά έσκυψε η μαμά και του ψιθύρισε στο αυτί μπαμπά θα γίνεις παππούς και εκείνος ξύπνησε από τη λήθη.
Ο πρώτος άνθρωπος που με έπιασε στα χέρια του ήταν η Τζένη Καρέζη. Ο μπαμπάς μου έτρεμε να με πιάσει μην και πάθω κάτι. Είπε η άλλη φέρε εδώ το παιδί στη νοσοκόμα και με πήρε την πρώτη αγκαλιά της ζωής μου. Αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά της.
Βαφτίστηκα στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαδιάρη με νονές τη Τζένη Καρέζη και την κύρια της δημοσιογραφίας Λένα Ζανιδάκη. Μου φόρεσαν έναν ανυπέρβλητο Βυζαντινό σταυρό με ρουμπίνια και σμαράγδια και κάναμε την δεξίωση στον Διόνυσο παύλα Ζοnars.
H ζωή κάνει κύκλους το μαγαζί της γιαγιάς ήταν δίπλα από το Θέατρο Τζένη Καρέζη και έτσι έβλεπα το νονό πολύ συχνά τα πρωινά. Έτρεχα να χωθώ στην αγκαλιά του και φώναζα νονέ νονέ κι εκείνος γέλαγε. Η νονά μου έπαιρνε πάντα κοσμήματα ... πάντα με τις χαρακτηριστικές της κάρτες ... πάντα πήγαινα στο καμαρίνι με αυτά και πάντα μου έλεγε πόσο μου πάνε. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα κοσμήματα με ενδιέφερε η ίδια η νονά ο ίδιος ο νονός και όχι ο Λαλαούνης, ο Ζολώτας, ο Κατραμόπουλος. Ήταν πιο πάνω από όλα εκείνος και εκείνη.
Όταν έφυγε η νονά πήγαινα σχολείο. Έφυγε με μήνες διαφορά με τον παππού. Η σιωπή στο σπίτι ήταν αφόρητη. Δεν είχα ξαναδεί τον μπαμπά μου έτσι ποτέ. Τον είδα έτσι ξανά όταν έφυγε ο Αλέκος, η Αλίκη και ο Κούρκουλος.
Είδα το νονό μέρες μετά το φευγιό της νονάς με πήρε αγκαλιά στο γραφείο του και αυτό που μου έχει μείνει είναι ότι έλεγε ξανά και ξανά το πόσα έργα θα μπορούσε να παίξει η νονά τώρα σε αυτή την ηλικία στην ωριμότερη της φάση. Ξέρεις οι παλιοί αυτό έκαναν ονειρευόντουσαν τα επόμενα. Τι θα ανεβάσουν, με ποιους, πως, πότε. Άστα τώρα ζούμε άλλες εποχές απόλυτης αμάθειας, μετριότητας και προχειρότητας. Όλοι μιλούν με τις φωτογραφίες τους όχι με την ερμηνεία τους. Έχει χαθεί όλη αυτή η μαγεία του μιλάω πάνω στο σανίδι.
Μεγάλωσα με την πρώτη Εθνική του Θεάτρου. Αντιλαμβάνομαι πλέον γιατί μεγάλωσα, πόσο πολύ δεν θα με καταλάβουν οι νεότεροι. Πόσο πολύ απορούν γιατί ενώ κανονικά κάνω δημόσιες σχέσεις εγώ πεισματικά είμαι εκεί και όταν δεν πρέπει να είμαι, τρέχω για όλο το Ελληνικό Θέατρο και σε άλλους ξενίζει, άλλοι ζηλεύουν, εγώ στεναχωριέμαι γιατί δεν ζηλεύω και δεν ξέρω τι πάει να πει ανταγωνισμός. Έχω να πω μια καλή κουβέντα για όλους, ακόμα και για αυτούς που με πολεμάνε γιατί είμαι τόσο χορτάτο παιδί και τόσο ακομπλεξάριστο που το μόνο που θέλω είναι να βοηθάω. Έτσι με μεγάλωσαν. Έτσι με έμαθαν. Έτσι ζω. Αυτό ξέρω. Θα πονέσω και θα τρέξω το ίδιο είτε είναι παράσταση που τρέχω είτε δεν είναι. Έτσι κάνανε και εκείνοι. Είμαι της ίδιας σχολής. Είμαι η ίδια και στα πολλά και στα λίγα. Δεν άλλαξα ποτέ. Και τους το χρωστάω που είμαι έτσι και τους ευγνωμονώ γιατί δεν μου αρέσει η κοινωνία που ζούμε.
Ένας χρόνος χωρίς το νονό, το θέατρο πάει από το κακό στο χειρότερο, οι άνθρωποι του έχουν χωριστεί σε κλίκες και στρατόπεδα. Καμία γνώση, καθαρός βιοπορισμός και συμφέροντα. Αλαζονεία ανυπέρβλητη και έπαρση. Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας. Από τη μία θλίβομαι από την άλλη γελάω. Έπαρση για ποιο πράγμα; Κανένας από όλους αυτούς τους πραγματικά σπουδαίους δεν είχε έπαρση. Όλοι στα δύσκολα ήταν μία γροθιά ενωμένη. Ήταν όλοι μαζί. Υπήρχε σεβασμός και μεράκι άλλη εξαφανισμένη λέξη.
Σε εποχές που όλοι είναι δάσκαλοι σε σχολές ο νονός ήταν πραγματικός Δάσκαλος. Δίδασκε θέατρο, ήθος, ευγένεια, ταπεινότητα, άμιλλα.
Μιας και μιλάμε για ιστορικές στιγμές το Μεγάλο μας Τσίρκο ήρθε για να αφήσει τη δική του ιστορία σε αυτόν τον τόπο. Στα χρόνια που θα περάσουν εμείς θα φύγουμε εκείνο ποτέ. Είναι η δική του παρακαταθήκη στο Ελληνικό Θέατρο. Μαζί με άλλες σπουδαίες αληθινά σπουδαίες παραστάσεις.
Δε θα μιλήσω για την πολιτική του πορεία εμένα σπίτι μου είναι το θέατρο για αυτό θα μιλήσω. Δε θα πω για την Πανελλήνια Ένωση Ελευθέρου Θεάτρου, για τα χρόνια του εκεί, για τους αγώνες που έκαναν όλοι μαζί οι μεγάλοι εκεί, θα πω πως θα ήθελα πολύ να με έβλεπαν στην ΠΕΕΘ, να ζούσαν, νομίζω πολύ ταπεινά πως θα ήταν περήφανοι για εμένα όχι για την ΠΕΕΘ.
.jpg)
Στις μέρες που διανύουμε χωρισμένες θεατρικά σε στρατόπεδα εγώ γελάω. Αν είναι δυνατόν μια χούφτα άνθρωποι να μην είναι ενωμένοι. Να μην είναι ένα. Να μιλάει ο καθένας στον κόσμο, σε δημοσιογράφους, για τον εαυτό του. Δεν ακούω για κανένα σύνολο για καμία ομαδικότητα. Ο καθένας μιλάει για τον εαυτό του και μόνο. Εγώ που είμαι εκεί, εγώ που έχω αυτή τη θέση, εγώ που χωρίς εμένα τίποτα δε θα είχε γίνει. Παιδιά την ιστορία την γράφουν οι ομάδες. Οι Εμπνευσμένες, οι απόλυτα Δημιουργικές, οι Εναρμονισμένες.
Μιλούν ακόμα για τον πατερούλη μου και είμαι βέβαιη πως θα συνεχίσουν να μιλούν για το δικό του έργο και την δική του παρακαταθήκη. Μιλούν νέα παιδιά για εκείνον, που δεν τον πρόλαβαν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από αυτό για εμένα, για εμάς, για την οικογένεια του. Μεγάλο δε σε κάνουν τα χρήματα σε κάνει η αξία σου, η ταπεινότητα σου, η ηθική σου, τα παντελόνια που φοράς, η αγάπη σου σε αυτό που κάνεις και το τι έχεις μέσα σου.
Δε θα σταματήσουν οι αγώνες, δε θα σταματήσει το Θέατρο, δε θα σταματήσει η ελπίδα, δε θα σταματήσουν οι νέοι να ονειρεύονται και να δημιουργούν. Κανένα ψέμα δε θα εμποδίσει την αλήθεια. Ετούτη η χώρα γέννησε τον πολιτισμό. Ετούτη η χώρα γέννησε επαναστάτες εμπνευσμένους που πάλεψαν. Δε θα χαθεί καμία πάλη γιατί δεν θα την αφήσουμε εμείς να χαθεί. Φίλοι κι αδέρφια, μανάδες, γέροι και παιδιά, στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε ποιοι περπατούν στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά. Φίλοι κι αδέρφια, μάνες, γέροι και παιδιά.
.
-Διαβάστε ΟΛΑ τα άρθρα της Νταίζης Λεμπέση με μια ματιά εδώ
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
