Ανθίζοντας στη Θεσσαλονίκη χωρίς τον Βασίλη… στον Θεατρόκοσμο της Νταίζης Λεμπέση.

Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα.

Ετούτη η χρονιά είχε απ' όλα. Είχε όμορφα, είχε άσχημα. Είχε φόβο, είχε άγνωστο, είχε αγωνία, είχε απώλειες, είχες χαρές, είχε επαναπροσδιορισμούς και τι δεν είχε. Βασικά καταλάβαμε όλοι ότι δεν υπάρχουν δεδομένα. Οι σιγουριάς που νομίζαμε ότι είχαμε εξαφανίστηκαν.

Δεν είχε πολύ θέατρο, δεν είχε πολιτισμό. Μας τον πήραν και αυτόν. Είχε όμως τροφή για σκέψη, βάλαμε προτεραιότητες στη ζωή και τα θέλω μας.

Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για τις απώλειες.

Στα καλά καθούμενα καλείσαι να πεις αντίο σε ανθρώπους που δεν έχεις προετοιμαστεί να το κάνεις. Που μέχρι τώρα αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας σου. Ο Βασίλης Μπουζιώτης δεν μένει πια εδώ κι εμένα μου είναι πολύ δύσκολο να το γράφω, να το λέω, να το συνειδητοποιώ.

Ένας άνθρωπος που αγάπησε το θέατρο πολύ, με τον δικό του τρόπο, αλλά πολύ… όπως όλα τα έκανε πολύ. Φοβόταν πολύ, αγαπούσε πολύ, παθιαζόταν πολύ, εκνευριζόταν πολύ, δούλευε πολύ, χειροκροτούσε πολύ, πίστευε πολύ, αγαπούσε τα γλυκά πολύ, πιστεύω τους νέους ανθρώπους πολύ, λάτρευε τη Θεσσαλονίκη πολύ, του έλειπε η μαμά του και η Έφη πολύ. Και έφυγε και πέταξε στο φως να πάει να τις βρει και μείναμε βουβοί γιατί όταν ένας νέος άνθρωπος φεύγει τόσο γρήγορα και τόσο άδικα δε μπορείς να μην μείνεις βουβός.

Κι έτσι έχω μείνει με τις αναμνήσεις, με τα σχέδια, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει μου έλεγε ο Βασίλης Τσιβιλίκας. Πόσο δίκιο είχε. Πόσο άργησα να το καταλάβω. Κάναμε τόσα σχέδια για την Θεσσαλονίκη, θα ερχόμαστε μαζί για τη Φωνή της Λουντμίλα με την Ηρώ Μουκίου στο θέατρο Αυλαία. Ήθελε πολύ να το ξαναδεί, μίλαγε για ρεσιτάλ Υποκριτικής. Μου διάβαζε το ημερολόγιο από το τηλέφωνο και μου έλεγε τότε να πάμε που θα έχουν φύγει οι ζέστες. Να κάτσουμε 3 μέρες. Να ευχαριστηθούμε τη Θεσσαλονίκη. Θέλω να δω και την Γενική μου έλεγε. Γιατί μόνο κάποιος που αγαπούσε το θέατρο μπορούσε να πει τέτοιο πράγμα.

Τώρα προγραμματίζω να έρθω στις 15, 16 και 17 Οκτωβρίου στο θέατρο Αμαλία με τις Ανθισμένες Μανόλιες, χωρίς τον Βασίλη. Γράφω εδώ τρίτη χρονιά χωρίς τον Βασίλη. Δε θα με πάρει να μου πει μικρό μου τι ωραία που γράφεις, τράβα μπροστά. Θα πάω στη γνωστή μας γωνίτσα στην Αριστοτέλους και θα μιλάω μόνη μου πάλι όπως κάνω συχνά τον τελευταίο καιρό. Θα το κάνω όμως γιατί οι άνθρωποι φεύγουν μόνο όταν τους ξεχνάς και εγώ δεν ξέχασα ποτέ.

Οι Ανθισμένες Μανόλιες θα ανθίσουν στο θέατρο Αμαλία ύστερα από μια επιτυχημένη πορεία στο θέατρο Χυτήριο. Ξεκινήσαμε με sold out και τελειώνουμε με sold out.

Άννα Αδριανού, Ηρώ Μουκίου, Βάσω Γουλιελμάκη, Κατερίνα Μπιλάλη, Κρίστη Παπαδοπούλου και Εύη Δαέλη, ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Κυριακού, η παραγωγός Βάσια Παναγοπούλου, όλοι ετοιμαζόμαστε να έρθουμε, να βάλουμε τα καλά μας, να υποκλιθούμε στην πιο ερωτική πόλη του κόσμου.

Αν όλα πάνε καλά θα σου ξανάρθω Θεσσαλονίκη μου με την βραβευμένη Φωνή της Λουντμίλα στο θέατρο Αυλαία, με την Ηρώ Μουκίου. Θα αφήσουμε ένα κενό κάθισμα στον διάδρομο, πρώτη σειρά γιατί και εσύ εκεί θα είσαι δεν θα το χάσεις.

Μέχρι τότε να προσέχουμε τους εαυτούς μας και την πολύτιμη υγεία μας.

Να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε, να χαμογελάμε περισσότερο και να το εννοούμε.

Υ.Γ. Από όλες τις φωτος μας, επέλεξα αυτήν που μετά από μαραθώνιο 24ωρο καταλήξαμε στην ταράτσα του Electra palace για ποτάρες που έλεγες κι εσύ κοιτάζοντας το φεγγάρι ως το ξημέρωμα....

Δείτε και αυτά:

-Βίντεο Θεατρικής Κουλτουροβραδιάς: Συζητώντας για τη «Φωνή της Λουντμίλα» με Ά. Μπαφαλούκα & Η. Μουκίου (ρεπορτάζ – βίντεο - φωτό), εδώ