Ζητώ ταπεινά να με συγχωρέσετε, αλλά ΔΕΝ κρατιέμαι! ΦΤΑΝΕΙ πια με την υποτίμηση του θεατρικού κοινού!
Άρθρο της Πίτσας Στασινοπούλου.
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μέρες αγάπης και συγχώρεσης. Αντιλαμβάνομαι ότι μεγαλοβδομαδιάτικα δεν είναι το καλύτερο… timing για γκρίνιες. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι εν μέσω «θείων Παθών», η αναφορά στα όποια «πάθη» ενός ατυχούς θεατή, είναι ύβρις… Ζητώ ταπεινά να με συγχωρέσετε, αλλά ΔΕΝ κρατιέμαι! Συσσωρεύω εδώ και καιρό την απορία, την έκπληξη, τον θυμό μου για συγκεκριμένα θεατρικά δρώμενα, που βαυκαλίζονται με τον όρο «παραστάσεις», και το τελευταίο που μου έλαχε χθες, λειτούργησε σαν την κρίσιμη- γνωστή σταγόνα του ξεχειλίσματος!
Δεν έχει σημασία ποιο ήταν, αλλά τί σηματοδοτούν για έναν θεατή, δρώμενα του είδους του. Τα οποία διακρίνονται από συγκεκριμένα – κοινά χαρακτηριστικά. Κατά πρώτον περιβάλλονται απαραιτήτως από «κουλτούρα», είτε αυθεντική, είτε (συνήθως) δήθεν. Κατά δεύτερον συνοδεύονται από μεγαλόστομα / υπερφίαλα / λυρικότατα δελτία τύπου… «η χαρά του λογοτέχνη σε ποιητικό οίστρο» ή «η χαρά του επαναστάτη για έναν καινούργιο κόσμο» ή «η χαρά του υπέρτατου κριτή των πάντων»! Κατά τρίτον είναι 11 στις… 10 φορές, μονόλογοι, βεβαίως- βεβαίως! Και επίσης, μονόπρακτα, βεβαίως- βεβαίως! Κατά τέταρτον, η θεματολογία τους, κινείται σε ένα απίστευτα ευρύ φάσμα ανάλογα με τον καλπασμό της φαντασίας του «συγγραφέα», πραγματικού, ή «εν δυνάμει», ή «υποτιθέμενου», ή… «ο θεός να τον κάνει»! Μια θεματολογία που μπορεί να συμπεριλάβει κυριολεκτικά τα ΠΑΝΤΑ, πραγματικά, φανταστικά, ιστορικά, φυσιολογικά, αρρωστημένα… αλλά βεβαίως μέσα με πλαίσια «υψηλής κουλτούρας», με «αφαιρετικά» – έως ανύπαρκτα! – σκηνοθεσία, σκηνικό και υποκριτική! Και κατά πέμπτον, οι εν λόγω «παραστάσεις», διαρκούν κατά μέσο όρο 30 έως 40 λεπτά και στις πολύ… εξτρήμ, σπάνιες περιπτώσεις, μία ώρα. Α, και να μη το ξεχάσω, μπορεί οι καλλιτέχνες και η παράσταση να είναι «εναλλακτικά», αλλά το εισιτήριο … μια χαρά «συμβατικό» το λες με 10 ευρουλάκια!
Και ερωτώ η ατυχής και κατ’ επανάληψη παθούσα, με τρόπο – ομολογώ – καθόλου… ποιητικό: Πόσο μακριά θα πάει αυτή η βαλίτσα; Για πόσο αφελή με περνάς «έξυπνε καλλιτέχνη» ώστε να με παραπλανάς συνειδητά; Για ποιο λόγο με ξεσηκώνεις από του διαόλου τη μάνα για να μου πουλήσεις ένα μισάωρο σαχλαμάρας που βάφτισες αυθαίρετα με το τρικυμισμένο σου μυαλό «τέχνη» και «παράσταση»; Γιατί με βάζεις στην ιερή θεατρική διαδικασία για να ασκήσεις πάνω μου τα απωθημένα και τις λόξες σου; Με ποιο δικαίωμα παίζεις με τα ήδη ευαίσθητα νεύρα μου και κυρίως με την νοημοσύνη μου; Ποιος σε έχρησε ποιο έξυπνο από μένα, τον θεατή που κοροϊδεύεις; Να πω κι άλλα; Δεν νομίζω ότι χρειάζεται, μια χαρά καταλαβαινόμαστε! Άλλωστε με την… ανεπτυγμένη ευφυία σου (γιατί περί ευαισθησίας δεν τίθεται θέμα!), σίγουρα το πιάνεις το μήνυμα! Αυτό που λέει ότι εγώ ο θεατής, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΒΛΑΚΑΣ, επειδή πληρώνω δεύτερη και τρίτη φορά αντίτιμο για το ευτελές προϊόν που μου πουλάς. Απλά είμαι καλοπροαίρετος, διψώ για καλό θέατρο και σου δίνω ευκαιρίες, μήπως και… με εκτιμήσεις επιτέλους! Αλλά εσύ τις εκλαμβάνεις ως αδυναμία και με γράφεις κανονικά…
Όχι, προς Θεού, δεν έχω θέμα με τους μονολόγους, την προχωρημένη θεματολογία (κάθε άλλο!), την αφαιρετική σκηνοθεσία, το λιτό σκηνικό. Πέραν του ότι κατανοώ την ανάγκη προσαρμογής του θεάτρου στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες, έχω αξιωθεί να απολαύσω με ΑΥΤΑ τα χαρακτηριστικά, παραστάσεις αληθινά διαμάντια! Με έναν μόνο χαρισματικό ηθοποιό στη σκηνή, χωρίς ίχνος σκηνικού και με μόνα του όπλα τον ΛΟΓΟ και το ΣΩΜΑ, που με συνεπήρε και με ταξίδεψε και κουβαλάω για χρόνια τη «γυμνή» του αλήθεια! Υπήρχαν όμως εμπνευσμένο κείμενο, όραμα, στόχος, σκηνική δύναμη, εκφραστικά όπλα. Σε κάποια όμως εναλλακτικά, πειραματικά, δήθεν κουλτουριάρικα κατασκευάσματα του μισάωρου και του ενός ανθρώπου επί σκηνής, τί υπάρχει; Και εννοώ κάτι σημαντικό και ενδιαφέρον για τον θεατή, πέραν της μούρλας του «εμπνευστή» που «ψάχνεται»! Γιατί φίλε μου δεν ψάχνεσαι μόνος σου, με την ησυχία σου ή έστω με τους κολλητούς σου, παρά βγαίνεις δημόσια και τυραννάς με τα ψαξίματά σου τους ταλαίπωρους θεατές; Καταλαβαίνω το ψώνιο σου, τη φιλοδοξία σου, τον εγωισμό σου, ακόμη και τα… τραύματά σου, όμως λυπήσου με! Έχω κι εγώ τα δικά μου, δεν περνάω την καλύτερη φάση και επίσης έχω και όρια! Μην τα κάνεις λάστιχο!
Δεν μπορείς να βουτάς ένα κείμενο, που εσένα για κάποιο λόγο «σου έκατσε» και… προσφέρεται – δεν προσφέρεται για δραματοποίηση – γιατί ο συγγραφέας του όταν το έγραφε, μόνο το θέατρο δεν είχε στο μυαλό του – και να μου το απαγγέλλεις ακίνητος στη σκηνή για μισή ώρα, βαφτίζοντας όλο αυτό «παράσταση». Και για με ξεγελάσεις μου πετάς και δυο νότες πριν και μετά, ένα φως από προβολέα, ένα περίεργο φουστάνι και 2-3 κινήσεις στα χέρια του… αγάλματος! Ξεχνάς όμως ότι για να δω αυτό το ανούσιο μισάωρο που στην περιγραφή σου μου το παρουσίασες ως το «θαύμα των θαυμάτων», εγώ «φτιάχτηκα» ψυχολογικά, πήρα δυο λεωφορεία, στήθηκα 45 λεπτά στο δρόμο, έχασα συνολικά ένα τρίωρο που θα μπορούσα βρε αδελφέ να αξιοποιήσω πολύ πιο δημιουργικά! Έστω να κάτσω απλά στον καναπέ μου, διαβάζοντας με την ησυχία μου το πόνημα που εσύ μου παρουσίασες παραπλανητικά ως «θέατρο», χωρίς τίποτα το θεατρικό. Εκτός κι αν για σένα , ψαγμένε καλλιτέχνη, το να ανεβαίνει κάποιος στη σκηνή και να μιλάει όρθιος αντί να το κάνει καθισμένος σε καρέκλα, σημαίνει αυτόματα «παράσταση»!
Θα σου πρότεινα να σοβαρευτείς. Γιατί οι ευκαιρίες που σου δίνω ως θεατής δεν είναι φυσικά απεριόριστες. Και μην εκλαμβάνεις την υπομονή και καλή μου προαίρεση ως αδυναμία γιατί, όπως βλέπεις… καταλαβαίνω! Και φαντάζομαι ότι ως καλλιτέχνης, με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν θα ήθελες να βλέπεις … την πλάτη μου! Μέρες δε που είναι, είθε το άγιο φως της Ανάστασης να σε φωτίσει και να δεις το… θέατρο το αληθινό!
Αμήν….
Φωτογραφικό υλικό
