«Βροχή τα βέλη» με τον Στράτο Τζώρτζογλου στο θέατρο Φαργκάνη | «Αλήθεια, είναι αργά πια για να «αλλάξω»;

«Βροχή τα βέλη», είναι ο τίτλος του συγκλονιστικού θεατρικού έργου με πρωταγωνιστή τον Στράτο Τζώρτζογλου, ο οποίος μέσα από τον ήρωα που ενσαρκώνει, παντρεύει και μετουσιώνει τη δική του εμπειρία ζωής και τα βαθιά συναισθήματά του.

Ο ήρωας του έργου, είναι ένας συναισθηματικός άνθρωπος, ο οποίος προσεύχεται στην εικονίτσα του μικρού Χριστούλη που πάντα κουβαλάει στη βαλίτσα του, και πέρα από την πίστη του, ξεδιπλώνει όλο το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής: τον πόνο, την χαρά, την απώλεια, την απόγνωση, τη θλίψη, αλλά και την αισιοδοξία, που ευτυχώς τον συντροφεύει στα μύχια της ψυχής του, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του.

Πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο που αναφέρεται στις σχέσεις των δύο φύλων, στους φόβους και τις αγωνίες του ανθρώπου και στη δύναμη της αισιοδοξίας, όπου το χιούμορ και το γέλιο, διαδέχονται τη συγκίνηση, σ’ ένα συνεχές παιχνίδι συναισθημάτων, όπως ακριβώς είναι η ζωή μας.

Ένας άντρας γιορτάζει τα εξηκοστά του γενέθλια και ενώ περιμένει τους καλεσμένους του, κάνει μια πρόβα για το τι θα τους πει. Για τα παιδικά του χρόνια, το επάγγελμά του, τον γάμο του, τις γυναίκες της ζωής του, τους φόβους και τις αγωνίες του, τα λάθη, τις αλήθειες και τα ψέματά του. Ως πού μπορούν να φτάσουν άραγε οι αποκαλύψεις του; Πόσα θα τολμήσει να πει; Ποιοι θα έρθουν στο τέλος για να του ευχηθούν;

Όπως ο ίδιος λέει, είναι ένας άντρας που «σ’ όλες τις ηλικίες του, κλέβει τις εφηβείες του».

Την ημέρα των γενεθλίων του, «εξομολογείται» στους καλεσμένους του, τη ματαίωση της ζωής του, όντας ο ίδιος πετυχημένος επαγγελματικά ως διαφημιστής, χάνει τον έρωτα της ζωής του και με αυτή την αφορμή, εξομολογείται «την ματαιότητα του ναρκισσισμού», τη μανία του να αρέσεις με οποιοδήποτε κόστος , αλλά και το «χάσιμο της αγάπης», την πίκρα του για το «κοριτσάκι του που χάθηκε πριν γεννηθεί, τον πνιγμό του πατέρα του στο βύθισμα του καραβιού στο οποίο δούλευε, την απώλεια της γιαγιάς του που λάτρευε, τον χαμό της μάνας του, τον χωρισμό του από την γυναίκα του, που ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του.

Ταυτόχρονα όμως, μιλάει με ενθουσιασμό για την «αξία της «αγάπης χωρίς όρια», το πάθος του για μια νέα ζωή γεμάτη συμπόνια και τρυφερότητα για τους άλλους ανθρώπους, την αξία της φιλίας, την ελπίδα του να «ξαναγεννηθεί» ως καινούργιος άνθρωπος»!

Τα «αναβιώνει, αλλά και τα εξομολογείται» και στην «εικόνα του μικρού Χριστούλη» που κουβαλάει πάντα μέσα στην βαλίτσα του, όπως επίσης χαϊδεύει το πουκάμισο του πεθαμένου πατέρα του, παίζει με τις γόβες της χαμένης μητέρας του, για να ξαναθυμηθεί τον «ήχο των βημάτων της», χορεύει με το κόκκινο φόρεμα της γυναίκας του που όπως την αποκαλεί ήταν, είναι και θα είναι ο μοναδικός έρωτας της ζωής του και λίγο πριν σβήσει την τούρτα του, εύχεται να ξαναγεννηθεί ως ένας άνθρωπος που ξέρει πώς να αγαπάει!

«Κανέναν δεν περιμένω Κανείς δεν με περιμένει Έχω μόνο εσάς Ελάτε να τραγουδήσουμε και να μου ευχηθείτε Να διώξω μακριά τον κακό εαυτό μου και εύχομαι …. Να ξαναγεννηθώ …. από την αρχή !!! «Αλήθεια, είναι αργά πια για να «αλλάξω»; (Ο άντρας αρχίζει να γδύνεται αργά μέχρι να μείνει εντελώς γυμνός και στο τέλος σβήνει την τούρτα σε στάση εμβρύου) Κανέναν δεν περιμένω Κανείς δεν με περιμένει Έχω μόνο εσάς Ελάτε να τραγουδήσουμε και να μου ευχηθείτε Να διώξω μακριά μου τον κακό εαυτό μου και εύχομαι …. Να ξαναγεννηθώ …. από την αρχή !!! «Αλήθεια, είναι αργά πια για να «αλλάξω»;

Βροχή τα βέλη  του Μήνα Βιντιάδη

Σκηνοθεσία : Στράτος Τζώρτζογλου Σκηνικά – Ενδυματολογία: Δημήτρης Στρεπκος Μουσική Σύνθεση: Γιάννης Ζουγανέλης  Στίχοι Μήνας Βιντιάδης Κινησιολογία – Χορός, Τσέλο Τραγούδι Μουσική Επιμέλεια : Μυρτώ Δημητρακοπούλου.

Διανομή : Οδυσσέας, Στράτος Τζώρτζογλου, Ψυχή – Γυναίκα – Μανα – Κόρη – Γιαγιά, Μυρτώ Δημητρακοπούλου.