«ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ…» το «θαυμαστό» κοινό στο στόχαστρο!
Α πα πα… πολύ ζωηρό σήμερα το φουαγιέ! Τί φασαρία είναι τούτη; Η παράσταση μόλις τελείωσε, οι θεατές αποχωρούν, όμως μια παρέα έχει πιάσει στασίδι στο βάθος και φλυαρεί, χειρονομεί, ανεβάζει τόνους, δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση για αποχώρηση… Ευτυχώς που οι ακμαίες κεραίες του «παλμογράφου» – πάντα σε ετοιμότητα και με συγκινητική προσήλωση στην… κοινωνική αποστολή τους, συνέλαβαν έγκαιρα τους κραδασμούς και…
– ΟΧΙ, δεν το δέχομαι με τίποτα αυτό που λες!
– Ώρες- ώρες ρε Τάνια γίνεσαι τόσο απόλυτη που νομίζω ότι χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα!
– Τί λες ρε σύ Γιάννη! Είμαι απόλυτη επειδή δεν θέλω να με ενοχλεί κανείς όταν κάθομαι να παρακολουθήσω μια παράσταση; Πάς καλά;
– Μα εδώ τα έχεις βάλει με όλους και με όλα! Χώρια που είσαι κάθετη!
– Και κάθετη και οριζόντια και πλαγιαστή! Ακούς εκεί να έχει ξεκινήσει η παράσταση και να σου έρχεται ο άλλος συνάμενος- κουνάμενος , χαλαρά και με το πάσο του, να σε σηκώνει, να περνά με άνεση τον όγκο του από μπροστά σου, να σε τσαλαπατάει κιόλας- πού να δει πόδι μέσα στο μαύρο σκοτάδι… κι εγώ να του λέω «καλωσήρθατε, περάστε, με την ησυχία σας»; Αυτό μου λες;
– Ε καλά, υπερβολική όπως πάντα! Δεν συμβαίνει πια κάθε φορά! Στο κάτω- κάτω σκέψου ότι μπορεί να έτυχε κάποιο απρόοπτο του ανθρώπου…
– Των ανθρώπων θες να πεις, γιατί ΤΡΕΙΣ με σήκωσαν και ΔΥΟ με πάτησαν, την ώρα που ο έρμος στη σκηνή είχε ξεκινήσει κι είδα το μάτι του να ψιλο-γυαλίζει. Δηλαδή και στους τρεις, συμπτωματικά κάτι έτυχε; Ή μήπως πρώτη φορά συμβαίνει; Ή μήπως δε βλέπω τη γαϊδουριά στην απάθεια… σαν να μη τρέχει κάστανο! Λες και περιμένει αφού κάτσει να τον ρωτήσεις χαλαρά «τί νέα;» και να τον κεράσεις φοντάν!
– Κοίτα να δεις, στην τελική δεν φταίνε αυτοί. Αν ήξεραν ότι μετά την έναρξη κλείνουν οι πόρτες και δεν μπαίνει κανείς, αναγκαστικά θα είχαν συμμορφωθεί…
– Μωρέ αυτή είναι η λύση, έλα όμως που τέτοιους καιρούς και το ένα εισιτήριο είναι πολύτιμο και δεν σου βαστά η καρδιά να τον διώξεις… έστω κι αν πρόκειται για κάφρο που έχει γραμμένους στα αποτέτοια του θεατές και ηθοποιούς! Ο «θεατρόφιλος», μη πω κανένα γαλλικό ! Που είδε φως και μπήκε να περάσει η ώρα και δεν έχει καν τη στοιχειώδη ευγένεια να περάσει διακριτικά κι αθόρυβα… Που αν μπορούσε να βροντοφωνάξει «γεια σας καρντάσια, ΗΡΘΑ!» θα το έκανε άνετα!
– Ελα ξέχνα το! Σταμάτα το παραλήρημα! Από εκείνη τη στιγμή όλα σου φταίνε!
– Μα με διέκοψαν τρεις φορές μέσα σε μισή ώρα, καταλαβαίνεις; Μου έσπασαν τα νεύρα!
– Γιατί, το κινητό του πισινού που ξέχασε να το κλείσει, δεν σου τα έσπασε;
– Πισινός, όνομα και πράμα! Που αντί να το κλείσει, το σήκωσε κιόλας ο αθεόφοβος κι απάντησε! Κι αν δεν τον περιλάβαινε η διπλανή του θα είχαμε και τη συνομιλία σε ζωντανή μετάδοση! Μερικοί ΔΕΝ καταλαβαίνουν Χριστό! Άντε μετά να ηρεμήσεις για να δεις παράσταση…
– Τί να πω κι εγώ ρε παιδιά με δυο μπροστινές κυράτσες που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα! Στην αρχή σχολίαζαν τις προσκλήσεις που κέρδισαν και το έργο… μετά το βαρέθηκαν, γύρισαν η μια στην άλλη κι άρχισαν το λακιρντί, από συνταγή για λαχανοντολμάδες μέχρι τις εξετάσεις για ζάχαρο, τους άνεργους γαμπρούς ή αν είναι έγκυος η Μενεγάκη…
– Καλά ρε Πάνο, είναι δυνατόν; Δεν τις βάλατε στη θέση τους;
– Εμ εδώ είναι το πρόβλημα! Ότι έμειναν στις ρημάδες θέσεις τους οι γκιόσες, αντί να την κάνουν για το απέναντι καφέ να ησυχάσουμε! Απ’ τα σουτ και σουτ τριγύρω, ακόμα σφυρίζουν τα αυτιά μου… Ανάθεμα αν άκουσα τη μισή παράσταση! Μου’ ρχόταν να τις σφαλιαρίσω!
– Και μετά σου λεν το τσιτάτο «καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται». Μωρέ εμένα μου λες… Όταν έχεις βιάσει τον θύτη στο μη περαιτέρω, μετά θα γίνεις θύμα με μαθηματική ακρίβεια!
– Πάντως παδιά εγώ δεν είχα ευτυχώς τέτοια παρατράγουδα, αλλά με ενόχλησε πολύ κάτι που θεωρώ εντελώς απαράδεκτο σε μια τόσο ατμοσφαιρική και δραματική παράσταση!
– Κσταλαβαίνω πού το πάει η Μυρτώ… Εννοείς τα άκαιρα γέλια, έτσι δεν είναι;
– Αυτό ακριβώς βρε Μιχάλη! Είναι δυνατόν σε ένα δραματικό έργο, σε ατάκες με τόσο πικρό χιούμορ… που την ένοιωθες ρε παιδί μου την πίκρα στο στόμα, σαν κινίνο ένα πράμα… να έρχεται ο άλλος να χαχανίζει και να διαλύει όλη τη στιγμή, όλη την ατμόσφαιρα; Να αποσυντονίζει τον ηθοποιό και το συναίσθημα; Πώς γίνεται ρε γαμώτο;
– Μια χαρά γίνεται! Είναι οι «θεατρόφιλοι» που λέγαμε… Οι «είδα φως και μπήκα να περάσει η ώρα». Που αντί να πάνε στο κουτούκι για κοψίδια, πήραν την πρόσκληση κι είπαν «δεν βαριέσαι, ας περάσω μια βόλτα απ’ το θέατρο, τζάμπα είναι». Περιμένεις απ’ αυτούς να καταλάβουν για ατμόσφαιρα και για πικρό χιούμορ και αν κολλάει το γέλιο; Είσαι καλά;
– Έλα μωρέ Τάνια το παρατραβάς, πολύ ελιτίστικη ακούγεσαι! Αυτό που περιγράφεις αφορά μια ελάχιστη μειοψηφία! Μην είσαι τόσο σνόμπ…
– Ποσώς μ’ απασχολεί, δεν πάει να ακούγομαι και ελιτίστικη και κατινίστικη! Αυτό που ξέρω είναι ότι… όχι μειοψηφία, αλλά και ΕΝΑΣ τέτοιος μέσα στην αίθουσα, τη ζημιά την κάνει! 5-6 χαχάνισαν μέσα στα 200 άτομα, αλλά όπως λέει η Μυρτώ, κατέστρεψαν όλο το συναίσθημα της στιγμής.
– Συμφωνώ με αυτά που λένε τα κορίτσια και προσθέτω και το άλλο: Δεν σας κάνει αρνητική εντύπωση που μόλις εμφανίζεται ένα γνωστό όνομα στη σκηνή, πέφτει βροχή το χειροκρότημα και σε έναν λιγότερο γνωστό η απόλυτη μούγκα; Δεν είναι μεγάλη αγένεια;
– Φυσικά, το συζητάς! Κι ας μη γελιόμαστε, το «γνωστός» σημαίνει κυρίως τηλεοπτικός, άσχετα αν ο «άγνωστος» είναι το ταλαντούχο αστέρι της παρέας με χιλιόμετρα στο κοντέρ, έτσι; Και φαντάζεσαι πόσο άσχημα θα νιώθει με τη διάκριση!
– Αποκλείεται όμως να νιώθει πιο άσχημα από αυτό που βλέπω να συμβαίνει στο φινάλε. Όπου βγαίνουν οι ηθοποιοί να υποκλιθούν και να ευχαριστήσουν και οι βιαστικοί , σηκώνονται άρον– άρον, ούτε χειροκρότημα ούτε τίποτα, τους γυρνάνε χαλαρά την πλάτη μπροστά τα μάτια τους και τρέχουν σαν Λούηδες να βγουν πρώτοι μη τυχόν στριμωχτούν ή καθυστερήσουν 5 λεπτά! Πόσο κάφροι μπορεί να είναι;;;;
– Μην την ψάχνεις Πάνο… Η καφρίλα δεν έχει πάτο!
– Μα να βγαίνει αυτός που δυο ώρες σου έδωσε –με όποιον τρόπο μπόρεσε- την ψυχή του για να υποκλιθεί μπροστά σου περιμένοντας ένα έστω και τυπικό χειροκρότημα κι εσύ να του γυρνάς επιδεικτικά τον κώλο; Να μη περιμένεις ούτε 2-3 λεπτά από στοιχειώδη ευγένεια; Απορώ, δεν ντρέπονται; Ειλικρινά όταν το βλέπω σοκάρομαι! Τί σόι πολιτισμός είναι αυτός;
– Πολιτισμός είπες; Χαχαχαχα…. Να ‘σαι καλά βρε Πάνο, πάντα χιουμορίστας! Με έκανες να ξεχάσω την πίκρα μου… Έχεις κι άλλα ανέκδοτα;
Είναι αλήθεια ότι το πηγαδάκι έσκαψε μια τρυπάρα- να! με το συμπάθειο, κι αν ο μπουφετζής δεν τους υπενθύμιζε ευγενικά ότι είναι ώρα να πάει για ύπνο, ακόμα θα έσκαβαν! Άσε που μονοπώλησαν τον «παλμογράφο» κι έχασε τα παραδίπλα πηγαδάκια… Αλλά χαλάλι, είχε ζουμί η… εκσκαφή! Μη σου πω και τροφή για σκέψη… μέχρι τις 15 του Δεκέμβρη με το καλό!
Εκεί που πάλλεται η καρδιά του θεάτρου… εκεί που το «θεώμαι» γίνεται «εκφράζομαι» και η θέαση – κουβέντες… ζουμερές, αιχμηρές, απενοχοποιημένες… στον «παλμογράφο», κάθε 15 και 30 του μηνός από την Πίτσα Στασινοπούλου.
Φωτογραφικό υλικό
