Οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Σολωμού ζωντανά από το Εθνικό Θέατρο

Η νέα ζωντανή μετάδοση αφιερώνεται σε μια ημέρα υψηλών συμβολισμών και θα πραγματοποιηθεί κατά την ημέρα της επετείου του ιστορικού συμβάντος, καθώς η Έξοδος είχε οριστεί για το διάστημα μεταξύ της νύχτας του Σαββάτου του Λαζάρου και της αυγής της Κυριακής των Βαΐων, 10ης και 11ης Απριλίου 1826.

Ο ποιητής ξεκινώντας από τον ηρωικό αγώνα των Μεσολογγιτών κατά τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου (1825-1826) έως και το κορύφωμα της ηρωικής εξόδου, αναφέρεται στον αγώνα του ανθρώπου για την εξωτερική και εσωτερική ελευθερία του. Το έργο, το περίφημο «ποίημα του χρέους», δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και έφτασε σ’ εμάς σε χειρόγραφα αποσπάσματα, που συνθέτουν τρία Σχεδιάσματα.

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου σημειώνει χαρακτηριστικά: «φος που πατί χαρούμενο τον αδι και το χάρο» / «Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το Χάρο»: Πατριωτικός ύμνος ή φιλοσοφική ποίηση; Νεκρώσιμη ακολουθία ή τραγούδι ανάστασης; Ημιτελές αριστούργημα ή σκόρπιοι ανολοκλήρωτοι στίχοι;
Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι είναι το ποιητικό έργο που απασχόλησε τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο (1834-1847), εμπνευσμένο από την πολιορκία της πόλης του Μεσολογγίου και την ιστορική Έξοδο, τη νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826.

Ένα έργο για την ελευθερία, την αντίσταση και τον αγώνα του ανθρώπου να κρατήσει το πνεύμα του ελεύθερο ακόμα και στους πιο ζοφερούς καιρούς. Ένα ανολοκλήρωτο ποίημα που έχει αποτελέσει ένα από τα πιο εμβληματικά υλικά της νεοελληνικής γραμματείας και ένα από τα άτυπα μνημεία της ελληνικής επανάστασης του 1821.

Μέσα στο εργαστήριο του, με ατελείωτα σχεδιάσματα, ο Ποιητής κάνει διαδοχικές απόπειρες για να μιλήσει για τη δόξα του έθνους.

Πώς γεννιούνται τα έθνη; Είναι μυθικές κοινότητες που κατοικούν σε κάποιο ένδοξο παρελθόν; Είναι φαντασιακές κοινότητες που κατοικούν στα έργα κάποιων ποιητών; Ή μήπως είναι ένας τρόπος να έρθουμε πιο κοντά με τους ανθρώπους γύρω μας; Ένας τρόπος να βρουμε και να επινοήσουμε στοιχεία που μπορούν να μας ενώσουν αντί να μας κρατούν απομονωμένους; Είμαστε σε επαφή με την ιστορία ή μήπως προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν κοινό μύθο για να ανταπεξέλθουμε στη βία που είναι σύμφυτη με τη ζωή;