«Μόνος + Μαζί = Πάθος». Για τα έργα «Αναζητώ το ΜΑΖΙ. Κατακτώ το Μόνος. Τι πανηγύρι!» & «Τα πρόσωπα του Πάθους».
Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
Μόνη περπατώ ανάμεσα στα σύννεφα. Προσέχω πώς βηματίζω ανάμεσά τους, άλλοτε αργά άλλοτε γοργά, άλλοτε με ρυθμό κι άλλοτε άτακτα κι απροσδιόριστα. Εγκλωβίζομαι σε αυτή την αίσθηση της απροσάρμοστης ελευθερίας, γεμάτη αφέλεια και χαρά πως θα κρατήσει για πάντα. Μαθαίνω να πετάω σαν τα πουλιά και τολμώ να παραβγώ μαζί τους, όχι βέβαια με αυτά που έχουν αρχηγό στο πέταγμά τους. Αυτά τα “τυχάρπαστα όρνια” δε φαντάζονται τι έχουν ήδη χάσει από την επαφή τους με τη ζωή! Παραβγαίνω ανυπόμονα και υπερήφανα με τα πτηνά που έχουν χάσει απλά και γλυκά τον δρόμο της λογικής τους πορείας και ψάχνουν. Τι ψάχνουν άραγε να βρουν… Είναι αλήθεια πως όποιος ψάχνει κάτι ανακαλύπτει, ωφέλιμο ή βλαβερό. Πριν αποδεχτώ καν ως θέσφατο ότι “η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα”, έρχομαι σε αντιπαράθεση με την αγωνία και την δήθεν ολοκλήρωση στην οποία οδηγεί η γνώση. Δεν ασχολούμαι με τον γνωστικό μου εμπλουτισμό, ούτε ιδρώνω στη σκέψη της άγνοιας ή της ημιμάθειάς μου. Κατανοώ ότι η συντέλεια του κόσμου δε θα επέλθει ποτέ κι ότι ακόμη και ο πιο μορφωμένος άνθρωπος καταντά ανδρείκελο και αισθμαίνον ανθρωποειδές ενώπιον του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου που μας περιβάλλει και μας κρίνει. Η αλήθεια υποφώσκει μέσα μας και περιμένει να ανακαλυφθεί και να γίνει η συνειδητή μας επιλογή. Η αλήθεια αφαιρεί τα όρια της ελευθερίας μου, που έχει επιλεγεί ως πρότυπο ζωής από μία κοινωνία άχρονη, άχρωμη, άοσμη και ξερή σαν φρυγανιά. Με άδειο το μυαλό και σχεδόν κενή από ενοχές και φόβο καρδιά, λοιπόν, προχωρώ μόνη στα σύννεφα. Ως αποκρυστάλλωση της αχανούς αυτής και ανέλπιστης ελευθερίας μου, τραγουδάω. Και μαζί μου, στον ίδιο ρυθμό κι ένταση, τραγουδούν κι αυτά τα χαμένα στην αφελή και ασυνείδητη περιπλάνησή τους μελωδικά κι αθώα πουλιά.
Ξάφνου συνειδητοποιώ μια αόρατη δύναμη να με “σέρνει από τη μύτη”, μια προς τα πάνω μια προς τα κάτω! Αισθάνομαι μια διάχυτη ορμή να οργώνει το κορμί μου, να λαχταρά και να φοβάται. Μεγαλώνει η μύτη μου και προσπαθώ να την αποσπάσω από το πρόσωπό μου και με τα δυο μου χέρια. Μήπως με την τόση μου υπερηφάνεια ξεπέρασα το μέτρο του ουρανού; Η αλαζονεία και η ξιπασιά της ελευθερίας μου είναι πράγματι ασύδοτη, μια υπέρμετρη δύναμη που έλκεται από τη γη και τον ουρανό, ανάλογα με τις συνθήκες της ψυχής μου. Οργίζομαι με την αδυναμία της αυτοπεποίθησής μου να επιβληθεί στο γίγνεσθαι, σε όλο αυτό το πανηγύρι του μικρό- και του μακρόκοσμού μου! Η λαχτάρα μου και η ορμή μου καθησυχάζουν τη συνείδησή μου, που εγείρει τις αμφιβολίες του μυαλού μου, και χαλαρώνουν την τάση μου για αυτοκριτική, διασκεδάζουν τα ίχνη της λογικής μου. Θέλω σαν τρελή να καταβροχθίσω τη βροχή και να ενσωματώσω όλα τα σύννεφα του ουρανού. Παρατηρώ από ψηλά τη γη και ποθώ να βουτήξω στη θέρμη της, να εγκολπωθώ κι εγώ… Με τρομοκρατούν τα πάθη μου, όχι με την ένταση ή τον αμφιλεγόμενό ηθικό τους χρωματισμό. Με τρομοκρατεί μία μονάχα σκέψη: δεν έχω κάποιον να τα μοιραστώ. Κι αρχίζω να αναρωτιέμαι πώς γίνεται η επιλογή του κατάλληλου για τα πάθη μου δέκτη. Σε ποιον θα πω ψέματα; Ποιος θα δεχτεί το ξέσπασμα θυμού μου; Ποιος θα με θαυμάσει; Ποιος θα με αγαπήσει; Ποιος επιτέλους θα μετατραπεί σε καθρέπτη του υπέροχου εαυτού μου; Ποιος θα επι-στρέψει την ερωτική μου ενέργεια πίσω στην πηγή, από την οποία εκπηγάζει και ενδυναμώνεται; Πώς θα εμβαθύνω σε Εμένα, εάν δεν έχω Εσένα; Ευκαιρία να γκρεμοτσακιστώ, να πονέσω, να γίνω πιο γήινη, πιο ανθεκτική, πιο ίσως… Εγώ.
Στο έργο Αναζητώ το Μαζί κατακτώ το Μόνος. Τι πανηγύρι! του εργαστηριακού τμήματος Πολύτροπο 1 σε διδασκαλία της Τίνας Στεφανοπούλου, Έφης Ράτσου και Χριστίνας Πρεφτίτση στο Θέατρο Νέμεση, Άνθρωποι, άλλοτε ελεύθεροι σε δράση κι άλλοτε εγκλωβισμένοι ή προστατευμένοι στο Μαζί και το Χώρια τους, απολαμβάνουν τα όρια της μοναξιάς τους και τα υπερβαίνουν. Οι ηθοποιοί-δημιουργοί, με αφορμή και όχημα το μονόπρακτο έργο του Ζαν Κοκτώ “Στο Πανηγύρι Την Έχασα”, προσεγγίζουν με λιτό και ουσιαστικό τρόπο την εσωτερική μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου και τη διαχωρίζουν από την εξωτερική-κοινωνική της διάσταση. Αναζητούν τον Άλλον με ευγένεια και καθαρότητα. Μέσα από τον Άλλον ορίζουν και επαναπροσδιορίζουν τον δικό τους εαυτό. Τον ανακαλύπτουν, τον γνωρίζουν κι εμβαθύνουν στις εσώτερες ανάγκες και τα θέλω τους. Αξίζει το Μαζί. Αξίζει και το Χώρια. Αρκεί ο αέρας ανάμεσά τους να μη λιγοστεύει. Αρκεί οι άνθρωποι να αναπνέουν βαθιά και να ανακουφίζουν το ένδον τους. Άλλωστε, ο λαός ξέρει καλύτερα: “μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά και μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη”.
Στο έργο Τα Πρόσωπα του Πάθους του εργαστηριακού τμήματος Πολύτροπο 2 σε διδασκαλία της Τίνας Στεφανοπούλου, Έφης Ράτσου και Χριστίνας Πρεφτίτση στο Θέατρο Νέμεση, Άνθρωποι μετα-κινούμενοι και δια-κινούμενοι σε ένα κατακόκκινο ύφασμα σαν πύρινη φωτιά γοητεύονται, παρασύρονται, σεληνιάζονται, οικτίρουν, τρομάζουν και παλεύουν με τα πάθη τους. Ενώπιον του θεάτρου και του κοινού -σε προσομοίωση μιας αίθουσας δικαστηρίου και ενόρκων- κάνει την εμφάνισή της η Κλυταιμνήστρα της Γιουρσενάρ, ο Ριχάρδος ο Γ΄, ο ιδανικός αυτόχειρας και η μητέρα από τον Λευκό Γάμο του Ρούζεβιτς και επικοινωνούν το πάθος της προσωπικής του διαδρομής στους θεατές-ενόρκους. Στη συνέχεια, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα απλώνονται στο διάβα τους σαν τεντωμένο σκοινί επάνω στο οποίο καλούνται οι ηθοποιοί-δημιουργοί να περπατήσουν σαν ακροβάτες της ζωής. Γίνονται οι ίδιοι το πάθος και διαλέγονται τόσο με τον εαυτό τους όσο και με το κοινό. Η Απληστία, η Οργή, η Αλαζονεία, η Λαγνεία και η Λαιμαργία δικαιολογούν και αποδεικνύουν περίτρανα και με καυστική διάθεση την υπεροχή της ύπαρξής τους. Το Πάθος συγχρονίζει τον ρυθμό του και με τη Ζωή και με τον Θάνατο. Αποτελεί συγχρόνως ευλογία και κατάρα το πορφυρό αυτό ρούχο. Θα υποκύψουν; Θα υποκύψετε;
Πληροφορίες για τις παραστάσεις εδώ: www.facebook.com/Nemesigroup/?fref=ts
Σημείωμα της Δασκάλας Θεάτρου, κυρίας Τίνας Στεφανοπούλου:
Ημερολόγιο Καταστρώματος:
“Το άτομο- η ομάδα- το Εγώ μέσα στο Εμείς. Και ιδού η πρόκληση: Μπαίνω μέσα μου, για να ανακαλύψω τους μηχανισμούς που ενεργοποιούν το σώμα, τη φωνή, το συναίσθημά μου, και την ίδια στιγμή αντιλαμβάνομαι τα ερεθίσματα που παίρνω από τους άλλους, ανταποκρίνομαι, επιδρώ επάνω τους, επιδρούν επάνω μου, άρα ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ. Επικοινωνώ με το σώμα μου, με τον άλλον ηθοποιό απέναντί μου, επικοινωνώ με το κοινό.
Αυτοσχεδιασμός. Με αφορμή μια κατάσταση, ένα συναίσθημα, ένα κείμενο. Ο ήχος, ο λόγος, η μουσική, το τραγούδι, η κίνηση. Οι σκηνικές γλώσσες. Η καθεμιά με τους κανόνες της. Και η δημιουργία. Η σύλληψη ενός ρόλου, ενός κειμένου. Και κάποια στιγμή αρχίζει να δημιουργείται ο σκελετός της παράστασης. Καλή Διασκέδαση!”
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω: 1) απόσπασμα από το βιβλίο “Ο χορός των θαυμάτων“ του Πέτρου Θεοδώρου (http://www.petrostheodorou.gr/) και 2) το τραγούδι “Agape” των DeadCanDance. Κι όπως πάντα, περιμένω με αγωνία τις σκέψεις και τα σχόλιά σας.
“Πέτρος Θεοδώρου. “Ο χορός των θαυμάτων: τα μεγάλα ταξίδια στα μικρά βήματα” (Εκδόσεις ΡΩΜΗ, Θεσσαλονίκη 2017)
“Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, συμμετέχουμε στον «χορό των θαυμάτων» του κόσμου μας, ανεξάρτητα από το πώς και γιατί. Γινόμαστε μέρη ενός παιχνιδιού χωρίς ημίχρονα, που άλλοτε μας φαίνεται απολαυστικό και άλλοτε σαν ένα κακόγουστο αστείο. Και πάντα προχωρούμε. Άλλοτε τρέχοντας, άλλοτε περπατώντας. Συχνά πάμε ψηλαφιστά. Μάλιστα, κάποιες φορές (μάλλον σπάνια) επιτρέπουμε μιαν ανάσα. Άλλοτε, απολαμβάνουμε τις εκπλήξεις του τοπίου και άλλοτε αναζητούμε πανικόβλητοι την επόμενη στροφή – μήπως και φανεί κάτι οικείο. Όποτε όμως καταφέρνουμε να σκύβουμε ευλαβικά στα μικρά μας βήματα, βλέπουμε έκπληκτοι ότι στο κάθε βήμα μας φωλιάζει κιόλας ολόκληρο το μεγάλο μας ταξίδι μέχρι τώρα, αγκαλιάζοντας όλες τις πιθανές του διακλαδώσεις προς ένα παλλόμενο αύριο, πρόθυμο να δοκιμάσει (μόνο να δοκιμάσει) να πάρει το τελικό σχήμα που επιλέγουμε”.
Dead Can Dance. “Agape”.
=================================================================================
Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2017 – ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=================================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016
ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πρώτες πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: ΕΔΩ
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
