Με το Μυρολόγι της Φώκιας – το Καμίνι του Παπαδιαμάντη συνεχίζεται το φεστιβάλ «Αβδελιώδη» στο Θέατρο Άνετον.

Στο “Μυρολόγι της Φώκιας’’(*), ο Παπαδιαμάντης ενορχηστρώνει μια συμφωνία από ήχους και εικόνες θαμβωτικής ομορφιάς, που εναλλάσσονται με πένθιμα, κατασταλαγμένα μοτίβα της μνήμης από την απώλεια και τον θάνατο.

Μέσα σ’ αυτήν την σπαρακτική, αλλά παγιωμένη αρμονία του ηλιοβασιλέματος έρχεται αθόρυβη αλλά επελαύνουσα η Νύχτα. Όλα τα πράγματα, όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα σ’ αυτό το φυσικό πλαίσιο, καθώς κι όλα τα έμψυχα όντα, έχουν τακτοποιημένη τη σχέση τους με τον χώρο και με τον χρόνο.

Μόνο ένα εννιάχρονο κορίτσι,-που έρχεται με λαχτάρα να βρει τη γιαγιά της πλάι στη θάλασσα που πλένει ρούχα-, παρασυρμένο και συγκεντρωμένο στην μουσική του αυλού ενός βοσκού,  χάνοντας την αίσθηση του χρόνου του τόπου, αίφνης ταράζεται με την απότομη αίσθηση της αλλαγής από το φως στο σκοτάδι, ορμάει σ’ ένα μονοπάτι που διακρίνει μπροστά του και γλιστρώντας από ψηλά μ’ ένα μπλούμ μες στη θάλασσα ‘χάνεται’, ενώ οι άνθρωποι και όλα τα έμβια όντα εκεί τριγύρω συνεχίζουν ανυποψίαστα τον σκοπό τους.

Ακολουθεί ‘’Το  Καμίνι’’ που είναι μια ευφρόσυνη, αντίστιξη στο ‘‘Μυρολόγι’’, ένας ύμνος στον έρωτα για τη ζωή, αυτό το καμίνι των επιθυμιών και του πάθους που πυροδοτεί και ταλανίζει ανθρώπους και πράγματα, άλλοτε με ευχάριστα και άλλοτε με δυσάρεστα έργα, που προκαλούν όμως εδώ τη συμπάθεια, ακόμα και το γέλιο, από τον βαθμό της άγνοιας και της αθωότητας, των μικρών ή των μεγάλων στην ηλικία κυνηγών της ζωής ή των αφελών καταστροφέων της ζωής και των λουλουδιών της, μέσα στον παράδεισο του πολύχρωμου Απρίλη, ο οποίος σαν αυτονόητος και δεδομένος, δεν συγκινεί ιδιαιτέρως αυτούς εδώ τους υπνοβάτες που τον κατοικούν.  Όμως μια δεκαοχτάχρονη κοπέλα, έχοντας διατηρήσει ζωντανή τη θεική της πυξίδα, παρακάμπτει όλα τα ‘πρέπει’ και ‘δεν πρέπει’, και λούζεται μέσα στο άσπιλο, έκτατο, μοναδικό θαλάσσιο καμίνι της χαράς.

Ο Δ. Αβδελιώδης προτείνει με τις παραστάσεις του έναν ανανεωμένο και μοντέρνο τρόπο θεατρικής έκφρασης, που στηρίζεται στη διαύγεια και τη σαφήνεια του νοήματος, χωρίς στοιχεία πειραματισμού.

Η παρακολούθηση της παράστασης γίνεται μια βιωματική εμπειρία για όλους τους θεατές, ανεξαρτήτως ηλικίας ή παιδείας. Στις σκηνοθεσίες του, ενώνεται φορτωμένο, αίσθημα και ποίηση, ομορφιά και μυσταγωγία.                      
                                                              
Αριστουργήματα της λογοτεχνίας μεταλλάσσονται σε ένα λαϊκό λυρικό θέατρο, που παρά την ιδιότυπη γλώσσα των, γίνονται απόλυτα κατανοητά και απευθύνονται στο ευρύ κοινό, μέσα από μαγικές παραστάσεις που έχουν υμνηθεί από κριτικούς και κοινό, και θεωρούνται μαθήματα υποκριτικής, σκηνοθεσίας και θεατρικής διασκευής.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ 40’