«Λαϊκή Απογευματινή 2»: οι αγαπημένοι μονόλογοι που αγαπώ να μισώ…

Πάντα ήθελα να αναφερθώ στους θεατρικούς μονολόγους. Ένα είδος που αγαπώ να μισώ, συμβαίνει κυρίως το τελευταίο καθώς δεν αποτελεί κανονική θεατρική παράσταση με τους πάγιους όρους του θεάτρου, δηλαδή παράσταση αποτελούμενη από ένα σύνολο συντελεστών και πράξεων, άσε που έχουν γίνει της μοδός και εκμετάλλευσης του θεατρικού κοινού.

Αφορμή μου έδωσε και το μεταφερόμενο Φεστιβάλ Μονολόγων  που γίνεται αυτές τις μέρες στο θέατρο Αριστοτέλειον (δείτε το πρόγραμμα εδώ) όπου στην Αθήνα, στο θέατρο Τζένη Καρέζη, κυριολεκτικά έσκισε και απ ότι πληροφορούμε κουτσά στραβά… καλά τα πάει και εδώ. 

Οι μονόλογοι λένε είναι από τα πιο δύσκολα είδη του θεάτρου. Κυρίως για τον ηθοποιό που βρίσκεται μόνος και έρημος πάνω στη σκηνή. Για να το λένε αυτό κυρίως οι ηθοποιοί  κάτι παραπάνω θα ξέρουν άσε που ούτε με αφορά, ούτε με ενδιαφέρει. Εφόσον επέλεξε να εκτεθεί ο κύριος ηθοποιός και είναι σίγουρος για το υποκριτικό του ταλέντο, ας φάει την στρεσάρα του που ούτως η άλλως έχει από τη μέρα που αποφάσισε να λέγεται ηθοποιός. Ξέρω όμως πολύ καλά για ποιο λόγο αξίζει να υπάρχουν στη θεατρόφιλη ζωή μας. Για ένα σπουδαίο κείμενο και για μια καταλυτική ερμηνεία. Στις μέρες μας και όταν εννοώ μέρες μας, βάλτε τα τελευταία 10 χρόνια, ελάχιστοι ήταν οι μονόλογοι που πληρούσαν τα παραπάνω δυο χαρακτηριστικά. Στο διάβα μου ως μανιώδης θεατρόφιλος στις περισσότερες με πήραν τα χασμουρητά, σε άλλες συνάντησα ημίμετρα και 5-6  κυριολεκτικά με συνεπήραν.

Θα σας τις παρουσιάσω και αν τυχόν βρεθούν στο δρόμο σας, και θέλετε να ακούσετε την άποψη μου, δείτε τες οπωσδήποτε.

-Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε το θέατρο Αμαλία της Πειραματικής Σκηνής, εκεί στην Παρασκευοπούλου, όπου τέλος σεζόν παρουσίαζε ενδιαφέρουσες προτάσεις από Αθήνα μεριά.  Έτος δεν θυμάμαι, αλλά ήταν αρκετά παλιά και από τις πρώτες διοργανώσεις αυτού του φεστιβάλ. Θυμάμαι όμως το πολιτισμικό σοκ που έπαθα βλέποντας την Αννα Κοκκίνου στο «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη.

Πάνω στη άδεια σκηνή του θεάτρου, ντυμένη στα μαύρα όργωνε κυριολεκτικά και μεταφορικά με τη σωματικότητα της το έργο του ποιητή. Ανέβαινε κατέβαινε, έτρεχε, άλλαζε φωνές, τη φορά της κίνησης της, ερμηνεύοντας παράλληλα και ασταμάτητα σε μια δύσκολη γλώσσα, σκορπίζοντας κυριολεκτικά δέος για τις ικανότητες και αντοχές της στους τυχερούς θεατές που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μια αριστουργηματική ερμηνεία από μια σπουδαία, έως σήμερα, ηθοποιό.

Μια παράσταση που εκ των υστέρων έμαθα πως στην Αθήνα γινόταν σκοτωμός για ένα εισιτήριο. Την παράσταση αυτή ξαναπαρουσίασε η Κοκκίνου αρκετές φορές, την οποία ξαναείδα, ομολογώ όμως δεν με ενθουσίασε τόσο όσο η πρώτη φορά.
———————————–

Μια άλλη παράσταση, λατρεμένη θα έλεγα, είναι η «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με την Νένα Μεντή σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Την παράσταση είδα 3 φορές κανονικά, δηλαδή από την αρχή μέχρι το τέλος και άλλες 10… τμηματικά…

Την πρωτογνώρισα μια πολύ κρύα Τετάρτη στο θέατρο Εγνατία που είχε πρεμιέρα και στο θέατρο ήμασταν δεν ήμασταν 150 άνθρωποι. Ωχ, σκεφτόμουν πριν, παλιατζούρα, λαϊκό πρόσωπο με τραγούδια που δεν ήξερα και μπλα, μπλα… Στην παρέα μου είχα και ένα νέο ζευγάρι 18 χρονών, σκεπτόμενος τα παραπάνω δεν τους είπα περι τίνος πρόκειται για να μην τρομάξουν! Και αρχίζει η παράσταση και περνάνε τα πρώτα δέκα είκοσι λεπτά και δειλά – δειλά αρχιζουμε να σκουντιόμαστε, να φτιαχνόμαστε και να σιγοτραγουδάμε… Τι «είμαι αητός χωρίς φτερά», τι «όνειρο απατηλό», τι «περασμένες μου αγάπες», τι «όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια ζωή»… Λαϊκό πάλκο το κάναμε το Εγνατία όπως καταλαβαίνετε αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, γιατί δεν ήμασταν σε κάποια ταβέρνα αλλά σε μια συναρπαστική παράσταση όπου κείμενο, σκηνοθεσία και ερμηνεία αναδείκνυαν με τον καλύτερο τρόπο μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που ανακαλύψαμε από «μέσα» χρόνια μετά το θάνατο της.

Η παράσταση σάρωσε στο θέατρο Εγνατία με απανωτές παρατάσεις καθώς δεν έβρισκες ούτε καρεκλάκι και ο κόσμος στο τέλος κάθε παράστασης όρθιος να αποθεώνει για λεπτά της ώρας την Νένα Μεντή. Τέτοιο θρίαμβο αμφιβάλουμε αν θα ξαναζήσει. Κατόπιν ήρθε και ξαναήρθε πολλές φορές Θεσσαλονίκη με τον ίδιο πάντα θρίαμβο. Σπουδαία δουλειά απ όλες τις απόψεις.
———————————-

–Μια άλλη παράσταση μονολόγου που δεν ξεχνώ ποτέ είναι η «Βασιλική» της Βάσως Νικολοπούλου με την Αθηνά Μαξίμου σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλα. Είχε πρεμιέρα στο θέατρο Αυλαία και ο κύριος λόγος που έκλεισα να πάω να δω ήταν η αδυναμία που είχα στην Μαξίμου από τότε που πρωταγωνίστησε στο κινηματογραφικό «Αυτή η Νύχτα Μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Την Αθήνα όμως δεν είχα δει ποτέ σε θεατρική σκηνή μα πάντα πίστευα πως είναι για «μεγάλα πράγματα» και πάνω στη σκηνή. Και όντως, το «σκαμπίλι» που φάγαμε παρακολουθώντας την σε αυτή την παράσταση είναι από τα λίγα και πιο ηχηρά. Η κοπέλα βοηθούμενη και από την εξαίσια σκηνοθεσία κατέπληξε ερμηνεύοντας μια ερωτευμένη μα πληγωμένη γυναίκα της επαρχίας αφήνοντας μας αποσβολωμένους. Μεταξύ άλλων δεν θα ξεχάσω ποτέ πως μπαινόβγαινε σε μια μπανιέρα γεμάτη με νερό κρατώντας ανάσες πάθους και οργής.

Δυστυχώς η παράσταση δεν επαναλήφτηκε και μιας άλλες του συρμού με ευκολία πηγαινοέρχονται, τους εκλιπαρώ να επαναλάβουν για να την δει περισσότερος κόσμος.
——————————

-Με πολύ δισταγμό κατέφθασα θυμάμαι στο θέατρο Ανετον στα πλαίσια ενός φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης για να δώ την Γιασεμή Κηλαηδόνη στο «Μαράν Αθά» του Θωμά  Ψύρρα σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Ο δισταγμός μου ήταν ένας και μοναδικός: Η 3ωρη διάρκεια!!! Καθότι άνθρωπος που βαριέται εύκολα δεν μπορούσα να καταπιώ το βίτσιο της παραγωγής μιας τόσο μεγάλης διάρκειας παράστασης μονολόγου. Σχεδόν έκατσα νευριασμένος, βέβαιος όμως πως πάνω στην ώρα θα σηκωθώ να φύγω. Και ξεκινά η παράσταση βγαίνοντας η ηθοποιός ρασοφόρα ντυμένη, άρχισε να διηγείται την ιστορία της με μια ιδιόμορφη προφορά. Στο πρώτο μέρος μια μυστικιστική αύρα με κρατούσε σε εγρήγορση και καθώς οι πράξεις του έργου εναλλάσσονταν με χρώματα και αρώματα, τόπους και μυστήρια ένιωθα εγκλωβισμένος στον κόσμο του ήρωα. Η δε ερμηνεία της Γιασεμή ήταν μάθημα υποκριτικής η αλλιώς «κάταπιε τον ρόλο της»…

Η παράσταση αυτή θα κλείσει το Φ.Μ την Κυριακή 29 Νοεμβρίου στο Αριστοτέλειον και σας παρακαλώ μη χάσετε για κανένα λόγο.
———————–

-Στις αναπάντεχες εκπλήξεις δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην παράσταση «Έκτη Καρυάτιδα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη που είδαμε [2012] στο θέατρο Αθήναιον, σκηνοθέτησε ο εικαστικός  Κώστας Τσόκλης και ερμήνευσε «ισοπεδωτικά» και γενναιόδωρα αλλά και αποκαλυπτικά η Σοφία Φιλιππίδου καθώς στην τελευταία πράξη πριν κλείσουν οι κουρτίνες εμφανίστηκε εντελώς γυμνή.

-Απρόσμενη έκπληξη υπήρξε και η Κατερίνα Διδασκάλου στο γλυκόπικρο, θεσπέσιο, «Η Πόρνη από Πάνω» του Αντώνη Τσιπιανίτη που είδαμε στο Κολοσσαίον, σε ένα πρώτο «Φεστιβάλ Μονολόγων» αλλά έμελε να είναι και το τελευταίο.

-Από τις εξαιρετικά καλές περιπτώσεις μονολόγων ήταν και η «Γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά με την χειμαρρώδη εμφάνιση της Ελένης Κοκκίδου, μια φορά και ένα καιρό στο θέατρο Σοφούλη της Καλαμαριάς.
—————————
Το αδύνατο μου μυαλό σίγουρα θα ξεχνά και άλλες γι αυτό λέω να επανέλθω στην επόμενη «Λαϊκή Απογευματινή» προσθέτοντας και σε ποιες κοιμηθήκαμε..