02 και 03 Απριλίου 21.00
Το Έργο
Το 1862, η Άννα και ο Ισαάκ Αλκίμοβιτς, καθηγητής Πανεπιστημίου, διοργανώνουν ένα δείπνο στην επέτειο των δύο χρόνων από την εξαφάνιση του δεκάχρονου γιου τους, Ελιγιαχού. Προσπαθούν να εξορκίσουν τις αναμνήσεις με παρέα και κοινωνικές συναναστροφές. Καλεσμένοι είναι ο αδερφός της Άννας, Ααρόν, που διατηρεί μια κρυφή σχέση με την υπηρέτρια του σπιτιού, την Κατερίνα, ο ιερέας Αρκάντυ που έχει σταθεί πολύ στην Άννα, ο Νικολάι Ραέβσκι, ένας όμορφος αθλητής του ιπποδρόμου και ο κος.Λέβιτ, ένας μεγαλοδικηγόρος, με την συζυγό του, κα. Λέβιτ. Ξαφνικά, ο αινιγματικός Ταξιδευτής με τον Συνοδοιπόρο του ζητούν άσυλο από την καταδίωξη της αστυνομίας και τον χιονιά. Ο Ταξιδευτής μοιάζει να γνωρίζει πολλά περισσότερα για όλους απ’ ό,τι αφήνει να φανεί. Καθώς η βραδιά κυλάει, το μυστήριο της εξαφάνισης του μικρού παιδιού αρχίζει να ξεδιαλύνεται: ποια είναι η τύχη του μικρού Ελιγιαχού;
`Ένα μυστήριο που αποκαλύπτει το δράμα πίσω από τις κλειστές πόρτες, τις ματιές που μιλάνε όταν τα στόματα δεν μπορούν, τη φύση της εξιλέωσης.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Αυτό το έργο είναι ένα έργο του “μέσα”. Γράφτηκε μέσα στην πρώτη καραντίνα του κορωνοϊού, όταν η ασάφεια της εκτροπής από την κανονική ζωή βάραινε τις νύχτες και το σύνδρομο εγκλεισμού φούντωνε. Ελάχιστες σχέσεις, ελάχιστα ερεθίσματα, πολλή καταστροφή και τρόμος στον αέρα. Κάτι το αόρατο είχε διαποτίσει τις (λιγοστές) συναναστροφές μας με καχυποψία και φόβο. Ίσως με αυτά τα υλικά να πλάστηκε η Ιεροτελεστία των Δακρύων. Από τη μια η ανάγκη για ζωή κανονική, όπου ένας σκηνοθέτης μπορεί να συνεργαστεί με δέκα ηθοποιούς κι άλλους τόσους συνεργάτες για να φτιάξουν μια παράσταση που θα την δει ένα ζωντανό κοινό. Το θέατρο, η τέχνη του κοινωνικού. Από την άλλη, η ιδέα του κλειστού χώρου, εκεί που δεν μπορείς να γλυτώσεις από τις μνήμες, τα άγχη, την γνώση του παρελθόντος, και που -σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει- αντηχεί η σιωπηλή μα εκρηκτική δυναμική μιας οικογένειας.
Η Ιεροτελεστία είναι ένα έργο του “μέσα”, του εσωτερικού χώρου και της εσωτερικότητας. Όλη η δράση συμβαίνει μέσα στους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού της Άννας και του Ισαάκ, των νέων γονιών που ζουν με την διαβρωτική εκκρεμότητα της άγνωστης μοίρας του γιου τους. Τα εκτός του σπιτιού παίζουν σημαντικό ρόλο: η κοινωνική αναταραχή της Ρωσίας που βαδίζει μέσα από τον τσαρικό ολοκληρωτισμό προς την Επανάσταση, που, αν και μακριά ακόμα, ανατέλλει, ένας κατά συρροήν δολοφόνος γεμάτος μυστικά, πορτοκαλιές στα χιονισμένα παράλια της λίμνης, τα Βαλκάνια, η Οδησσός, η Πάτμος, ο κόσμος και οι αστείρευτες δυνατότητές του. Όμως η εξαφάνιση του παιδιού έχει παγώσει τον χρόνο, τις σχέσεις, την ζωή: για τους δύο γονείς, και ειδικά για την Άννα ως Μητέρα, το έξω είναι σαν τα νερά ενός ποταμού που κυλάνε ενώ τα κοιτάς από μια γέφυρα. Φεύγουν συνέχεια ενώ εσύ είσαι στατικός. Παράλληλα, όλοι οι χαρακτήρες καθορίζονται από το “μέσα” τους. Οργή, ζήλεια, πόθος, πάθος, τρυφερή αγάπη, πόνος, θλίψη, στοργή, μετανιωμένες δεκαετίες, η πάλη της “κανονικής” εξωτερικής ζωής με την “εκτροχιασμένη”, αχαλίνωτη εσωτερική.
Ίσως όλα τούτα να ήταν σκέψεις ενός απελπισμένου νου μπροστά σε μια παγκόσμια καταστροφή, που κάπως έπρεπε να την διαχειριστεί. Όμως τολμώ να πω ότι σε μια ιστορική και κοινωνική συγκυρία, που το σύστημα γύρω μας επιθυμεί την απομόνωση, τον ατομικισμό και την αλλοτρίωση ενός εκ των βασικότερων στοιχείων του είδους μας, της συλλογικότητας και της κοινωνικότητας, που είναι εύκολο να στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου, να μισήσουμε, να περιχαρακωθούμε, να υποπτευθούμε και τελικά να παραδοθούμε, η προσπάθεια να ζούμε στο φως, καθαρά, να συνομιλούμε, να συγκρουόμαστε, να ζυμωνόμαστε και να παραστεκόμαστε ο ένας στον άλλον με εγκαρδιότητα και αλληλεγγύη, είναι πράξεις αντίστασης και διεκδίκησης της αλήθειας, του σωστού και του δίκαιου.
Έτσι, η Ιεροτελεστία των Δακρύων είναι στην πραγματικότητα η ευκαιρία για τους χαρακτήρες αυτούς συγχωρήσουν, να εκτονωθούν, να δουν καθαρά όλα τους τα κουσούρια και τα στραβά, και να ενωθούν με άλλους που φέρουν με τον δικό τους τρόπο τα ίδια άχθη και, αφού θρηνήσουν τις αδυναμίες του παρελθόντος, να ανασκουμπωθούν από κοινού και να οικοδομήσουν ένα μέλλον καθαρό.
Aπό καρδιάς να ευχαριστήσω τους εξαίρετους επί σκηνής συνεργάτες μου, καθώς και την Εύα Παπαγεωργίου, τον Γιώργο Παπαδάκη, την Αναστασία Αστερίου, τον Μάκη Ζάρα και τον Άγγελο Ζορμπά για την συμβολή τους στην πρώτη πανελλήνια παρουσίαση του έργου. Καλή θέαση!
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Άγγελος Παπαδάκης Σκηνικά Κοστούμια Μουσική- Σχεδιασμός Ήχων: Άγγελος Παπαδάκης Φωτισμοί: Άγγελος Ζορμπάς Καλλιτεχνική συνεργάτις: Εύα Παπαγεωργίου Βιντεοληψία: Άγγελος Ζορμπάς
Διανομή: Οδυσσέας Κλήμης, Βασίλης Μικές, Γιώργος Μπογιατζής, Νίκος Παϊπούρογλου, Ειρήνη Παπαδάκη, Άγγελος Παπαδάκης, Μαρίνα Πογιατζόγλου, Ζωή Σερμπίνη, Κωνσταντίνος Τουραντζίδης, Δημήτρης Τσελούδης
02 και 03 Απριλίου 21.00
Πληροφορίες– Κρατήσεις
Facebook/ Instagram: Consilium Arts Group
6947493158, 6974338528, 6946741224
