Ανολοκλήρωτα ποιήματα | Θερινός Κινηματογράφος Μονής Λαζαριστών

Πού πάνε οι ιδέες που δεν πρόλαβαν να πάρουν οριστικό σχήμα; Οι ταινίες, τα θεατρικά έργα ή τα ποιήματα που δεν ολοκληρώθηκαν; Και οι άνθρωποι που φεύγουν πού πηγαίνουν; Τι γίνονται οι απολογισμοί που δεν έκλεισαν; Οι αποχαιρετισμοί που δεν έγιναν αγκαλιές; Μπορεί το ίχνος των απόντων να κατοικήσει το παρόν μας, ανοίγοντας ένα παράθυρο για να κοιτάξουμε στα μάτια το μέλλον;

Τα παραπάνω ερωτήματα τροφοδότησαν την ιδέα για μια παράσταση, ένα έργο για το ανολοκλήρωτο της καλλιτεχνικής δημιουργίας που εξακολουθεί να τροφοδοτεί ως καύσιμη ύλη την τέχνη και την ίδια τη ζωή.

Πρόκειται για μια ποιητική σκηνική σύνθεση η οποία προτείνει έναν μεταδραματικό, υπερβατικό τόπο συνάντησης του απόντα/παρόντα δημιουργού με το ανολοκλήρωτο έργο του, τους ανθρώπους (του), την ανθρωπότητα.

Αξιοποιώντας μια θραυσματική δραματουργία, η παράσταση παίρνει τις λέξεις –τις εικόνες, τους ήχους, τις έννοιες, τους στοχασμούς– που άφησαν σε εκκρεμότητα οι μεγάλοι «ποιητές» για να αναμετρηθεί με την υπαρξιακή, καλλιτεχνική και πολιτική αγωνία της ζωής που περνά, τελειώνει, κόβεται, ψηλαφώντας παράλληλα την παρηγορητική, ουμανιστική διάσταση της μεγάλης τέχνης.