Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Προσωπικά δεν συνηθίσω τους βαρύγδουπους επαινετικούς τίτλους, κι αυτό όχι από ιδιοσυγκρασία- κάθε άλλο- αλλά επειδή σπανιότατα μια θεατρική δουλειά προκαλεί παρόμοια έκρηξη θαυμασμού σε σημείο να θέλεις να μοιραστείς την εμπειρία ακόμα και με τυχαίο… περαστικό στο δρόμο και κατόπιν τούτου είναι αδύνατο να παραμείνεις συγκρατημένος, μετριοπαθής ή μίζερος…
Γράφω εν θερμώ συνειδητά, μόλις δυο ώρες μετά την έξοδο από την αίθουσα και χωρίς να περιμένω να καταλαγιάσει το κύμα ενθουσιασμού για την «αντικειμενικότητα», γιατί ακριβώς έχω ανάγκη να μοιραστώ το νωπό, πρωτογενές, «ακατέργαστο» συναίσθημα που εμπιστεύομαι απόλυτα, μιλώντας για την παραστασάρα (κατοχυρώθηκε!) «Ο τόρνος» του Γιάννη Κεντρωτά σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου στο θέατρο Αμαλία…
Σκηνή πρώτη σε μεσοαστικό σπίτι με χειριστική μητέρα, δεσποτικό, πότη πατέρα και τον αμίλητο, έφηβο γιο Αλέξη να δέχεται διαταγές και ξύλο με τη ζωστήρα… Σκηνή δεύτερη στο σχολείο, όπου ο Αλέξης αγαπά ιδιαίτερα τα μαθηματικά και φιλοδοξεί να τα σπουδάσει, ωστόσο ο «βιασμός» του από τον μαθηματικό και εν συνεχεία οι απειλές τον παραλύουν… Σκηνή τρίτη, μεγάλος πια στο γήπεδο, πασχίζοντας να μοιραστεί τους καημούς του με τον φίλο του, για τον οποίο ο αγώνας της ομάδας είναι ασύγκριτα σημαντικότερος και η φωνή του Αλέξη, χαμένη σε χυδαίες βρισιές και κραυγές, αδυνατεί να βρει αποδέκτη… Σκηνή τέταρτη σε ερωτικό ραντεβού με… σατανίστρια, οπαδό των ανθρωποθυσιών, σκηνή πέμπτη στο μικρό του μαγαζί δεχόμενος απανωτούς εκβιασμούς από ανισόρροπο εφοριακό, σκηνή έκτη τρόφιμος στη φυλακή με τον αδυσώπητο κώδικά της, σκηνή έβδομη εργαζόμενος μετά την αποφυλάκιση στο συνεργείο που δούλευε ο αλκοολικός πατέρας του κι απολύθηκε, σκηνή όγδοη επιστροφή στο πατρικό, για να κλείσει επώδυνα ή λυτρωτικά ένας σκληρός κύκλος βίας και ματαιωμένων προσδοκιών...
Δεν γίνεται να μην υποκλιθεί κανείς (+) σε ένα έργο- διαμάντι του Γιάννη Κεντρωτά, που κατάφερε έναν μοναδικό συνδυασμό ευλογημένης έμπνευσης, βαθιάς ουσίας, αλληγορίας, με ευρηματικότητα και φαντασία που λάμπουν «εκτυφλωτικά» μέσα στον σύγχρονο συρφετό της κοινοτυπίας, των ευκολιών, των αναμασημάτων… Με αντικείμενο τη βία σε όλες τις μορφές της – από τη σωματική κακοποίηση ή το βιασμό μέχρι την ψυχολογική καταπίεση, την απόρριψη, την ματαίωση, τον εκβιασμό, την απομόνωση, την αναγκαστική αποδοχή μιας ψυχοφθόρας πραγματικότητας κλπ. που με τρόπο ύπουλο, υπόγειο ή κοινωνικά «αποδεκτό» και νομότυπο οδηγεί το άτομο στη συντριβή, ο εμπνευσμένος συγγραφέας έστησε μια «σπονδυλωτή» κυκλική ιστορία με οκτώ διαφορετικές, άκρως ευφάνταστες και ψαγμένες πλοκέςαπό τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα, αναδεικνύοντας πρόσωπα της σύγχρονης βίας δοσμένα με ανατρεπτική διάθεση…
Σκηνές δουλεμένες στο έπακρο, οι περισσότερες με αστείρευτο… κέφι ως αυθεντική σκοτεινή κωμωδία, παρά το βαρύ της θέμα, όπου εδώ το ευρηματικό, απίθανο, σουρεαλιστικό χιούμορ, όχι μόνο «αποδομεί» απολαυστικά καταστάσεις μετριάζοντας την ένταση που υποβόσκει σε όλη τη διάρκεια, αλλά υπογραμμίζει συμβολικά λογής σύγχρονες παθογένειες σαν να τους «βγάζει αυθάδικα τη γλώσσα», με κυρίαρχο τον συμβολισμό του τόρνου ως μηχάνημα που διαμορφώνει σχήματα και οι ήρωες παρά τη λαχτάρα τους δεν αξιώθηκαν τη χρήση του… Σπανιότατα έχουμε συναντήσει τόσο επιτυχημένα τον δύσκολο συνδυασμό σκληρότητας και κωμικότητας με το ψαγμένο χιούμορ ως όχημα ουσίας και επίσης σπανιότατα έχουμε καθηλωθεί με καταστάσεις και ατάκες απρόβλεπτες σε έναν σουρεαλισμό απολαυστικό και… εύγε!
Ακόμα ένα μεγάλο εύγε αξίζει στην υπέροχη σκηνοθεσία από τον Μιχάλη Κοιλάκο, υπεύθυνο… πρακτικά για την καθήλωσή μας σχεδόν επί δίωρο άνευ διαλείμματος, που όμως φάνταζε μερικά μόνο λεπτά με όλες τις αισθήσεις καρφωμένες εμμονικά στη σκηνή… Διότι με έμπνευση αντίστοιχη της συγγραφικής ανέδειξε καταπληκτικά το πνεύμα του έργου, τις δύσκολες ακροβασίες του στη διαχείριση ενός σκληρού θέματος με χιουμοριστικές πινελιές, την ιδιαίτερη σκοτεινή του ατμόσφαιρα, το βαθύ τραγικό του συναίσθημα, καθοδηγώντας άψογα τους ηθοποιούς ερμηνευτικά και αξιοποιώντας το σκηνικό περιβάλλον με εξαιρετική μαεστρία και ουσιώδη ή χαριτωμένα ευρήματα που τόνισαν τις επιμέρους σουρεαλιστικές διαστάσεις, όπου τίποτα δεν περίσσευε σε μια άκρως λειτουργική σκηνοθεσία, με κάθε τι αιτιολογημένο και προσεγμένο στη λεπτομέρεια και κάποια στιγμιότυπα (σαν τη σκηνή του «βιασμού» ή του γηπέδου) συγκλονιστικά δοσμένα…
Ένα ευφάνταστο πολυμορφικό σκηνικό με αποσπώμενα τμήματα έδινε πολλαπλές δυνατότητες για διαμόρφωση χώρων ανάλογα με τις σκηνές- σπίτι, σχολείο, γήπεδο, μαγαζί, φυλακή κλπ.- και το γεγονός ότι οι αλλαγές γινόταν ταχύτατα επί σκηνής με στιγμιαίο σκοτάδι χωρίς κανένα χάσμα μεταξύ των σκηνών, υπήρξε ένα αξιοθαύμαστο επίτευγμα συντονισμού.. κι εδώ οφείλουμε επιπλέον να συγχαρούμε τον Βασίλη Τζαβάρα για την απόλυτα συνταιριασμένη με το κλίμα πρωτότυπη υποβλητική μουσική ως γέφυρα μεταξύ των σκηνών, που συνέβαλε τα μέγιστα στην σκοτεινή ατμόσφαιρα, παράλληλα με τους άψογους φωτισμούς… Πολλαπλές εναλλαγές σε εικόνες και συναίσθημα, διαρκής μετάβαση από το κωμικό στο τραγικό, σκόρπιες έντονες εκρήξεις, απρόσμενα στιγμιότυπα, ζωηρός ρυθμός και υποδειγματική ροή ήταν υπεραρκετά για την ευλαβική μας προσήλωση…
Και βεβαίως το τρίτο μεγάλο εύγε ανήκει δικαιωματικά στους τέσσερεις ηθοποιούς, με τον καθένα να καταθέτει τη δική του λεπτοδουλεμένη μέχρι κεραίας ερμηνεία σε διπλούς ή τριπλούς ρόλους, κερδίζοντας στην υπόκλιση παρατεταμένο χειροκρότημα…
Ξεκινώντας από τον Φοίβο Συμωνίδη στον ρόλο του Αλέξη ως κεντρικός ήρωας που διατρέχει σταθερά το σύνολο της πλοκής με διαφορετικά «πρόσωπα» και αξίζει έπαινο για την υποκριτική του ευελιξία μεταξύ δράματος και κωμωδίας το επόμενο λεπτό, αποδίδοντας με συγκινητική εκφραστικότητα και υπόγεια ένταση τα συνεχή του αδιέξοδα…
Ο Σήφης Πολυζωίδης ως πατέρας ή φίλος ή τρόφιμος, κατέθεσε όπως πάντα το χαρακτηριστικό του πάθος στην ερμηνεία, με ένταση, ενέργεια, εκρήξεις, ταπεραμέντο αλλά και μια εσωτερική τραγικότητα που αγγίζει αυθεντικά…
Ο Ελισσαίος Βλάχος ως καθηγητής, εφοριακός, φίλαθλος, κυριολεκτικά «κέντησε» στην απόδοση ρόλων ανατρεπτικών- αντισυμβατικών στα όρια της υπέρβασης, με ξεχωριστή προσωπική σφραγίδα, άκρως απολαυστική με χαρακτηριστική άνεση…
Η Τάνια Παλαιολόγου που υποδύθηκε τη χειριστική μάνα σε νεαρή και ώριμη ηλικία, αλλά και τη σέξυ σατανίστρια του ραντεβού σε ρόλους διαμετρικά «απέναντι», υπήρξε αξιοθαύμαστη στις αλλαγές της, με πειστικότητα, ζωντάνια και απόλυτη επίγνωση των ετερόκλητων συνθηκών που υπηρέτησε με απόλυτη συνέπεια…
Η ελάχιστη παρατήρηση (-) που μόνο τυπικά βάζουμε εν προκειμένω «αρνητικό» πρόσημο, αφορά στο αμφιλεγόμενο φινάλε, με την έννοια ότι η λύτρωση ή κάθαρση επέρχεται ανατρεπτικά μέσω του «αφανισμού» με κάπως ακαθόριστο συναίσθημα τόσο από τον ήρωα όσο και από τους θεατές, ενώ σκηνοθετικά αποδόθηκε ελαφρώς υποτονικά… ίσως σε μελλοντική νοητική επεξεργασία να δοθούν σαφέστερες απαντήσεις… Ωστόσο το πραγματικά αρνητικό και λυπηρό ήταν η μειωμένη πληρότητα της αίθουσας για μια εκπληκτική παράσταση, τη στιγμή που λογής ευρέως προβεβλημένοι «κράχτες» με (επιεικώς) χλιαρές μετριότητες δεν προλαβαίνουν τα «soldout»….
Καταλήγοντας (=) χρειάζεται άραγε να προσθέσουμε κάτι άλλο προκειμένου να σπεύσει το αυθεντικά θεατρόφιλο κοινό σε μια –επαναλαμβάνω- παραστασάρα που σπάνια αξιωνόμαστε;; Δεν νομίζω…
Βαθμολογία:
7,8/10
.
-k-
.
AMAΛΙΑ
«Ο τόρνος» του Γιάννη Κεντρωτά.
Σαν ένα μικρό ατύχημα, σε ένα μικρό μηχανουργείο, που πέρασε στα ψιλά. Σαν ένα μικρό ανέκδοτο ή σαν αστείο. Η ζωή του Αλέξη. Η ζωή ενός αγοριού που μεγαλώνει μέσα στη θαλπωρή μιας παραδοσιακής οικογένειας στις παρυφές μιας ελληνικής πόλης και προσπαθεί να βρει τα πατήματα του για να σταθεί με περηφάνεια και αισιοδοξία στις αναποδιές της ζωής.
.
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος. Ερμηνεύουν: Ελισσαίος Βλάχος, Τάνια Παλαιολόγου, Σήφης Πολυζωΐδης, Φοίβος Συμεωνίδης.
Ημερες και ώρες παραστάσεων: Από Δευτέρα 15, έως Πέμπτη 18 Μαΐου, στις 21:00
.
12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023:
Τελετή Απονομής
Θέατρο Αυλαία
Παρασκευή 16 Ιουνίου, 21:00
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2024 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 13α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2024