.
Είδε η Πίτσα Στασινοπούλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Ήδη ο τίτλος της παράστασης δεν σε αφήνει να την προσπεράσεις αδιάφορα, «κάτι» σου προκαλεί και διαβάζοντας το σχετικό δελτίο τύπου το ενδιαφέρον εντείνεται… Είναι που ένας άνθρωπος αφηγείται σαν σκύλος; Είναι τα οικολογικά μηνύματα που παραπέμπουν στην αρχέγονη ζωή; Είναι η σύνδεσή τους με βασικά ένστικτα και αναλλοίωτες διαχρονικές αξίες; Είναι όλα αυτά μαζί σε μια θεατρική μεταφορά που μοιάζει ξεχωριστή εκτός «πεπατημένης»;
Τα ερωτήματα απαντήθηκαν δια ζώσης στο θέατρο Metropolitan Urban Theater παρακολουθώντας την παράσταση «Ένας σκύλος που το έλεγαν πιστό» του Λούις Σεπούλβεδα και σε σκηνοθεσία- διασκευή Κώστα Γάκη, ενώ αναλύθηκαν βαθύτερα στην εξαιρετική Κουλτουροβραδιά που ακολούθησε, για την οποία ετοιμάζουμε ειδικό αφιέρωμα την ερχόμενη Τρίτη 22/02
Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του Χιλιανού συγγραφέα, από τον Κώστα Γάκη σε συνεργασία με την Νατάσα Φαίη Κοσμίδου, το οποίο μέσα από την δραματοποιημένη αφήγηση της ζωής ενός σκύλου σε πρώτο πρόσωπο, αναδεικνύονται οι σύγχρονες παθογένειες των κοινωνιών, έχοντας αποκοπεί βίαια- αμετάκλητα από τη Μάνα Γη… Επί σκηνής παρακολουθούμε την πορεία ζωής του σκύλου από τη γέννησή του, την ελεύθερη περιπλάνησή του, την υιοθέτησή του από τους «Ανθρώπους της Γης» που σηματοδοτεί την πιο ευτυχισμένη περίοδο αρμονικής συνύπαρξης μέσα στη φύση, εν συνεχεία την αιχμαλωσία του από μια «πολεμόχαρη» φυλή ανθρώπων που ο «πολιτισμός» τους μεταφράζεται σε αγριότητα και δυστυχία, μέχρι τη συγκινητική επανένωσή του με τους αρχικούς συντρόφους κάτω από τραγικές συγκυρίες, όπου οι σφαίρες θα βάλουν τον θανάσιμο επίλογο…
Ένα κείμενο αξιόλογο με πολλά στοιχεία παιδικού παραμυθιού από τον κόσμο του φανταστικού, με εύστοχες αλληγορίες, με ποιητικότητα στον λόγο, με συναίσθημα, με σαφείς αναφορές σε διαχρονικές αξίες με πρωτεύουσα την Ελευθερία, με ποικίλα μηνύματα να εστιάζουν στην υπέρτατη Μάνα Γη… την οποία ο σύγχρονος άνθρωπος των πολέμων, της βίας, της εκμετάλλευσης, του χρήματος, της απληστίας, της αλαζονείας, έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα με μοιραίες συνέπειες, παρασύροντας στο σκοτάδι και τον όλεθρο όλο τον κύκλο της ζωής των έμβιων όντων, αναλαμβάνοντας αυθαίρετα τον ρόλο του δυνάστη… Μέσα από τα διαδοχικά βιώματα του σκύλου δίπλα σε διαφορετικές «ράτσες» ανθρώπων με διαμετρικά αντίθετους πολιτισμούς και συνήθειες, εισπράττουμε παραστατικά–ακροβατώντας μεταξύ ρεαλιστικού και σουρεαλιστικού- το μέγεθος της αλλοτρίωσης που επιφέρει το κόψιμο του ομφάλιου λώρου από την αρχέγονη Μάνα, χάνοντας την αυθεντική μας υπόσταση… και υποκαθιστώντας το δυσαναπλήρωτο κενό με ανούσια υποκατάστατα, χωρίς ποτέ να πάψουμε να κουβαλάμε το «τραύμα», αναζητώντας υποσυνείδητα την επανένωση…
Αναμφίβολα το σπουδαιότερο συν (+) της παράστασης ανήκει δικαιωματικά στην σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη, που ήδη έχουμε θαυμάσει πολλές δουλειές του και με την παρούσα απέδειξε ακόμα μια φορά το εύρος των ταλέντων του (στον πληθυντικό!)… Διότι με ελάχιστα μέσα, σε μια εντελώς άδεια σκηνή, έχοντας στα χέρια ένα λυρικό, αφηγηματικό κατά βάση κείμενο, κατάφερε να δημιουργήσει πλοκή, ανατροπές, έντονες εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, θεατρικό όγκο, ικανά να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον για 80 συνεχή λεπτά, κάτι που υπό παρόμοιες συνθήκες απαιτεί ιδιαίτερο ταλέντο, φαντασία και δουλειά ώστε να επιτευχθεί… Δεδομένης της πλήρους έλλειψης σκηνικών ή εικαστικών παρεμβάσεων, όλη η βαρύτητα – πέραν του λόγου- δόθηκε στη σωματικότητα των ηθοποιών, το ηχητικό- μουσικό περιβάλλον και τους φωτισμούς, διαμορφώνοντας μια άκρως θεατρική ατμόσφαιρα, που ουδόλως υπολειπόταν σε θέαμα- ακρόαμα… καθώς φρόντισαν γι' αυτό η καλοδουλεμένη, ευφάνταστη κινησιολογία, ενίοτε χορογραφημένη τελετουργικά σε όλη τη διάρκεια, η παραγωγή ήχων από κρουστά και έγχορδα επί σκηνής ή από το σώμα, τα άφθονα πολυφωνικά τραγούδια και βεβαίως οι εξαίρετοι φωτισμοί με τις συνεχείς ατμοσφαιρικές εναλλαγές τους ως καίριο κομμάτι της σκηνοθεσίας… αν σε αυτά προσθέσουμε δυο- τρία απλά αλλά θεαματικά ευρήματα (σαν τα νερά ή τις σημαίες), έναν αποτελεσματικό, απρόσκοπτο ρυθμό, μια έξυπνη αξιοποίηση του χώρου εκτός σκηνής, έχουμε όλα όσα χαρακτηρίζουν μια σκηνοθεσία δημιουργική, σύγχρονη, εμπνευσμένη μέσα στη λιτότητά της!
Περνώντας στις ερμηνείες των ηθοποιών, θα προσθέσουμε άλλα… τέσσερα συν στο αποτέλεσμα, με ιδιαίτερη μνεία στον πρωταγωνιστή «σκύλο» από τον Κώστα Γάκη, που εντυπωσίασε με την απόδοσή του σε ένα δύσκολο εγχείρημα, κυρίως σωματικά και όχι μόνο… διότι χωρίς να χάσει την ανθρώπινη υπόσταση «υποδύθηκε» συμβολικά τον σκύλο μιμούμενος επιλεκτικά κάποιες ζωώδεις κινήσεις, ενώ με την εκφορά του λόγου και την ιδιαίτερα εκφραστική σωματικότητα απέδωσε εξαιρετικά, άλλοτε δυναμικά κι άλλοτε συγκινητικά, όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις ενός απαιτητικού και απρόβλεπτου ρόλου, που τον λες και μικρό άθλο…
.
Ο Γιάννης Βασιλώττος, σε εναλλαγές ρόλων και με ιδιαίτερο πηγαίο χιούμορ, παιδιάστικη αθωότητα, καθαρό βλέμμα και θαυμάσια άρθρωση, αποδεικνύεται ιδανικός ερμηνευτής «παραμυθένιων» ηρώων, συνδυάζοντας κωμικότητα και συγκίνηση…
Οι δύο γυναικείες παρουσίες Ελευθερία Μάζαρη και Ιωάννα Παπακωνσταντίνου ως αέρινες ποιητικές φιγούρες με πολλαπλούς συμβολισμούς και καταλυτική συμβολή στην παράσταση, τόσο με τις καλοδουλεμένες άρτιες φωνές τους όσο και με την χορογραφημένη κινησιολογία τους, υπήρξαν απλά άψογες! Όπως επίσης αξίζει να μνημονεύσουμε τις μουσικές και τραγουδιστικές επιδόσεις των ανδρών, παίζοντας κιθάρα και ερμηνεύοντας σε τετραφωνία τα κομμάτια- συνθέσεις του πολυτάλαντου Γάκη, που έδεσαν αρμονικότατα με το κλίμα …
Μικρές και δευτερεύουσες είναι οι παρατηρήσεις μας (-) ξεκινώντας από τη διασκευή του κειμένου, όπου σε κάποια λίγα σημεία διαφαίνεται μια μορφή διδακτισμού με απλοϊκά μηνύματα για το προφανές, κάτι που στιγμιαία υποβαθμίζει ένα κείμενο βασισμένο στον λυρισμό, την αλληγορία, την ποιητικότητα και θα ταίριαζε μόνο στην εκδοχή του ως παιδική παράσταση… ομοίως μας ξένισε και μια εμβόλιμη- ασύνδετη αναφορά στο σήμερα σχετικά με τη δίκη της Χρυσής Αυγής, καθώς της έλειπε το κατάλληλο πλαίσιο, ενώ κάποιες παλινδρομήσεις στην αφήγηση του σκύλου δημιούργησαν ελαφρά σύγχυση στην καθαρότητα της πλοκής… Από σκηνοθετικής πλευράς βρήκαμε κάπως αδύναμη και «μπερδεμένη» την έναρξη ώστε να κερδίσει άμεσα το ενδιαφέρον μας, ενώ κάποιες επαναλήψεις θα μπορούσαν ίσως να συμπτυχθούν για σφιχτότερο αποτέλεσμα… Κατά τα άλλα, θεωρούμε ότι μια έστω υπαινικτική - συμβολική σκηνική παρέμβαση που θα έδινε ένα στίγμα αντί της εντελώς άδειας σκηνής, καθώς και πιο φροντισμένα κοστούμια για τους άνδρες, με κάποια θεατρικότητα ή αέρα «παραμυθιού» σαν τα σωστά των γυναικών, θα πρόσθεταν σίγουρα πόντους σε μια ήδη άξια παράσταση…
Εν κατακλείδι (=) προσπερνάμε τις μικρές ατέλειες κατά τη γνώμη μας, καθώς ελάχιστα επηρέασαν ένα καλοδουλεμένο σύνολο, με επίκαιρη ουσιαστική θεματολογία, με εμπνευσμένα λιτή σκηνοθεσία, με εξαιρετικούς πολυτάλαντους συντελεστές που άγγιξαν συναισθηματικά, καλλιτεχνικά, νοητικά…
Βαθμολογία:
6,8/10
Δείτε με τι ενθουσιασμό υποδέχτηκαν οι Θεσσαλονικείς την πρεμιέρα της παράστασης
ΣΗΜΕΡΑ 19 ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗ 20/2, 2 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
-k-
METROPOLITAN THE URBAN THEATER
«Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» του Λούις Σεπούλβεδα.
-Ο Γιάννης Βασιλώττος μιλά στην "Κ" εδώ
Ένα θεατρικό έργο που η καρδιά του χτυπάει δυνατά για τα αρχαία δάση του πλανήτη και για τις φυλές που ζουν ακόμα σε αυτά τα δάση σε αρμονία με τη Μάνα Γη κι όσα απλόχερα μας δίνει όσο και να τη κακομεταχειριζόμαστε. Ένα έργο - φόρος τιμής στον αδικοχαμένο στη μάχη με τον κορωνοϊό αγωνιστή συγγραφέα και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο. Ένα έργο τραγικά επίκαιρο μετά τις πρόσφατες τεράστιες φωτιές στον Αμαζόνιο αλλά και με τον τρόπο που η κυβέρνηση της Βραζιλίας μεταχειρίζεται τους αυτόχθονες του Αμαζονίου.
Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης.
Ερμηνεύουν: Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου, Τζωρτζίνα Βαρδουλακη, Κώστας Γάκης.
.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 18 και Σάββατο 19 στις 21:00 και Κυριακή 20 Φεβρουαρίου στις 19:00.
.
Ο,τι ειπώθηκε στην 40η θεατρική Κουλτουροβραδιά, φωτό και βίντειο την Τρίτη 18/2
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022
