Με φουλ τα γκάζια τρέχουν οι θεατρικές παραγωγές το φετινό καλοκαίρι της μετάλλαξης σε όλη την Ελλάδα, ενώ από τη πληθώρα των παραστάσεων χάσαμε τον λογαριασμό καθώς δεν είναι μόνο αυτές που αποφασίζουν να κάνουν μια στάση Θεσσαλονίκη, αλλά και δεκάδες, ναι δεκάδες άλλες… που δεν θα δούμε ποτέ στα μέρη μας για διάφορους –κυρίως οικονομικούς- λόγους. Το «δυστύχημα» είναι πως κάποιες από αυτές παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον αλλά μη ξεχνάμε και τις «επετειακές 1821» παραστάσεις που όπως φαίνεται ελάχιστα τσουλάνε, ενώ άξιζαν μεγαλύτερης προσοχής. Το ζητούμενο βέβαια, για ένα θεατρόφιλο, είναι να μη χάνει τις καλές παραστάσεις και το «καλές» δεν είναι πάντα υποκειμενικό.
Ωστόσο η Θεσσαλονίκη είναι η τελευταία πόλη που θα παραπονιόταν πως δεν έρχονται θίασοι με τις προβεβλημένες παραστάσεις να δίνουν πάντα το παρών σε θέατρο Δάσους, Κήπου και Γης..
Στο τελευταίο βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα για τον τηλεοπτικά λαοπρόβλητο Βλαδίμηρο Κυριακίδη και τον θίασό του με το αστυνομικό έργο «Η Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά.
.
Όπου… ξάφνου μια γυναίκα εξαφανίζεται, ένας άνδρας την αναζητεί στα χαμένα και μια …κομπανία οφείλει να εξιχνιάσει ένα μυστήριο που περιλαμβάνει ίντριγκες, πάθη και φυσικά πολλά λάθη μέχρι να αποκαλυφθούν, φυσικά στα τελευταία λεπτά… από τον αστυνόμο Σαΐνη!
Δεν θα αναφερθούμε στο πόσο αγαπητά και εμπορικά είναι τα θεατρικά κείμενα μυστηρίου. Ο κόσμος ταυτίζεται και αγωνιά για την εξέλιξη μέχρι να αποκαλυφθεί ο εκάστοτε ένοχος, ενώ χαρακτηριστικό αυτού τους είδους παρουσιάσεις ο θεατής να μην αποκαλύψει ποτέ τον δολοφόνο. Στα χνάρια λοιπόν της βετεράνας ‘Αγκαθα Κρίστι και ο συγγραφέας, ηθοποιός και κινηματογραφικός σκηνοθέτης Ρομπέρ Τομά, να δημιουργεί με την πένα του ένα φαινομενικά «σύνηθες» γεγονός, όπου από την έναρξη ανοίγει τα χαρτιά του παρουσιάζοντας τα πρόσωπα του δράματος. Μόνο που ότι ακούς και βλέπεις στα επόμενα λεπτά θα ανατραπούν καθώς θα έχουν εισχωρήσει στην υπόθεση νέες εξελίξεις από νέα στοιχεία και νέα πρόσωπα θα εισβάλουν για να κάνουν το «στόρι» ακόμα πιο περιπετειώδες. Και η «μαγκιά» βέβαια είναι να σε μπερδέψει, τόσο που να ακονίζεις το μυαλό σου για το ποιος είναι ποιος, αν λέει και πότε την αλήθεια.
Όπως και στη «Παγίδα» που έχει για πρωταγωνιστή έναν καλοβαλμένο εμφανίσιμο και σοβαρό άνδρα που ενώ έχει δηλώσει την εξαφάνιση της γυναίκας που πριν λίγο καιρό παντρεύτηκε, εισβάλει μια άλλη στο σπίτι του(ς) δηλώνοντας πως αυτή είναι η νόμιμη σύζυγος του και πως αυτός έχει σαλέψει… Αυτό το «σάλεμα» ο Γάλλος συγγραφέας (τη μετάφραση έχει κάνει ο Αντώνης Γαλέος) το πάει μαεστρικά παρακάτω όταν με την παρουσία ενός επιθεωρητή παρελαύνουν καυτά πρόσωπα του περίγυρού του που αποδεικνύουν τα αυτονόητα ή τα παράλογα της υπόθεσης…
Περνώντας στα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης πέρα από το πυκνογραμμένο, έξυπνο και όλο σασπένς κείμενο, η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια αποπνέει μυστηριακή ατμόσφαιρα ενώ σε αρκετό βαθμό η αγωνία συμβάλει στην κλιμάκωση. Οι χαρακτήρες είναι τοποθετημένοι σε καίριες θέσεις, δείχνουν πειθώ και κυρίως λειτουργικότητα.
Ερμηνευτικά αυτός που κάνει την έκπληξη είναι η παρουσία του Γιώργου Κωνσταντίνου σ΄ ένα ρόλο που έχει πάθος για την ζωγραφική και το πιοτό. Δεν πρόκειται για μεγάλο ρόλο ωστόσο είναι σαρωτικός, κάτι που χρόνια είχαμε να δούμε από τον παλαίμαχο ηθοποιό. Αποτελεί και αυτός έναν κρίκο στην διαλεύκανση του μυστηρίου και η διεισδυτικότητά του συναρπάζει και συγκινεί. Βέβαια ο ίδιος έχει προ πολλού δώσει τα διαπιστευτήριά του με πλήθος συμμετοχές στον κινηματογράφο και το θέατρο, τα τελευταία όμως χρόνια δεν ευτύχησε να ξεχωρίσει σε σπουδαίες παραστάσεις και μπορεί «Η Παγίδα» να κατατάσσεται στις παραπάνω, όταν όμως διακρίνεται έστω και σε αυτές, είναι μεγάλη χαρά να απολαμβάνεις το μεγάλο του ταλέντο.
Η Έφη Μουρίκη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων παρουσιάζοντας μια δυναμική και αποφασιστική γυναίκα όσο και δολοπλόκα. Αποτελεί το κλειδί της υπόθεσης και με το φιζίκ που έχει άρεσε. Με τσαγανό και σπιρτάδα η Μαρία Αντουλινάκη που το πανελλήνιο γνώρισε και αγάπησε στις «Άγριες Μέλισσες» ως Αγορίτσα έπεισε για τις όχι και τόσο αγνές προθέσεις, ενώ αρκετά επαρκής ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος στον ρόλο ενός κολλιτσίδα… παπά.
Καθοριστικός στην εξέλιξη του έργου υπήρξε η καθολική παρουσία του Τάκη Παπαματθαίου ο οποίος με τη βροντερή και βραχνή φωνή του ερμήνευσε εξαιρετικά έναν επιθεωρητή με πολλές αδυναμίες. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως όσοι ερμηνεύουν τέτοιους ρόλους οφείλουν να έχουν: φλεγματικό χαρακτήρα, σπινθηροβόλο βλέμμα, σαρκαστικό ύφος, δαιμόνια σκέψη, εγωκεντρισμό και πολλή αφασία. Στα περισσότερα έπεσε μέσα, εξού και το δυνατό χειροκρότημα στην υπόκλιση.
Στα θετικά και τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη, ένα καλοβαλμένο σαλόνι και οι μουσικές πινελιές της Ευανθίας Ρεμπούτσικα καθώς και τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη.
Αντιθέτως στα αρνητικά (-) της παράστασης οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα έχασαν τον μπούσουλα και εκεί που βλέπαμε ένα αστυνομικο-θριλεράκι, είχες την αίσθηση πως παρακολουθούσες κάτι σε μπουλβάρ. Επιπλέον οι εναλλαγές σκηνών/προσθήκες ηθοποιών των περισσοτέρων ήταν άτεχνες/βιαστικές και τέλος… ο πρωταγωνιστής της παράστασης Βλαδίμηρος Κυριακίδης υπήρξε πολύ λίγος, κυρίως στο πρώτο αλλά καθοριστικό πρώτο μέρος.
..καθώς δεν έπεισε στο ελάχιστο πως μέσα στο ίδιο του το σπίτι είχε στρογγυλοκαθίσει μια άγνωστη κυρία παρουσιαζόμενη ως η γυναίκα που ήταν παντρεμένος την οποία ο ίδιος είχε δηλώσει ως εξαφανισμένη. Η «κορμοστασιά» του ήταν στεγνή, άχρωμη και αδικαιολόγητα άψυχη. Περίσσεψε συναισθηματικά, δεν εκδήλωσε καμιά έκπληξη ή αγανάκτηση και φάνηκε ελάχιστα να διεκδικεί τα δίκια που τον έπνιγαν... Με μια άλλη σκέψη θα λέγαμε πως φαινόταν κουρασμένος γεγονός αδικαιολόγητο για τη πάστα και την μανιέρα ενός επιτυχημένου ηθοποιού και μάλιστα θιασάρχη. Κάπως μπαλώθηκαν στο δεύτερο αλλά δεν οφειλόταν τόσο στο ίδιο όσο στην πλοκή και στο σασπένς του φινάλε.
Στα σχετικά-άσχετα σημειώνουμε και αυτά:
-Η παράσταση θα αποδίδεται πολύ καλύτερα σε κλειστό χώρο καθώς σε ανοιχτό και στα πλαίσια περιοδείας, το είδος χάνει τη μαγεία του.
-Ευχαριστούμε τον κο Κυριακίδη που δεν το σκηνοθέτησε! Αυτός ξέρει…
Εν ολίγοις(=) Η αστυνομικοθριλερική υπόθεση με ιντριγκαδόρικη αλά Ρομπέρ Τομά ανατροπή, οι καλές γενικά ερμηνείες και ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι από τους πιο βασικούς λόγους να δείτε την «Παγίδα»…
Βαθμολογία:
6,1/10
Στο παρακάτω βίντεο, τυχαία αποσπάσματα και χειροκρότημα στο θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης.
Πληροφορίες – πρόγραμμα περιοδείας εδώ
.
Δείτε & αυτά:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ:
Θέατρο Δάσους & Γης 2021 
