Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Το έργο του διάσημου Ρώσου συγγραφέα και τα ονόματα των καταξιωμένων συντελεστών, αποτελούσαν ήδη εκ προοιμίου σοβαρές εγγυήσεις για ένα – κατ’ ελάχιστον- αξιοπρεπές αποτέλεσμα με περαιτέρω προσδοκίες… Δεν είχαμε προλάβει το προηγούμενο ανέβασμα της παράστασης, ούτε εισπράξαμε τον αντίκτυπό της και η επανάληψη ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να διαπιστώσουμε εκ του σύνεγγυς του λόγου το αληθές και κατά πόσο θα δικαιωνόμασταν ή όχι…
Μιλάμε για την παράσταση «Λευκές νύχτες» του Φ. Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, που παρακολουθήσαμε με ομολογουμένως αυθεντικό ενδιαφέρον στο θέατρο Φαργκάνη…
Δύο νέοι άνθρωποι απελπιστικά μοναχικοί, ένας άνδρας που έχει ξεχάσει πώς είναι το τρυφερό γυναικείο άγγιγμα και μια γυναίκα που ζει απομονωμένη με την τυφλή γιαγιά της, καρφιτσωμένη κυριολεκτικά στο φουστάνι της, συναντιούνται τυχαία σε μια βόλτα στο ποτάμι με φόντο τις περίφημες «λευκές νύχτες» της Πετρούπολης… Ένα απρόοπτο γεγονός θα τους φέρει κοντά, θα συστηθούν, θα ξανακλείσουν ραντεβού όπου θα γνωριστούν βαθύτερα αποκαλύπτοντας μυστικές πτυχές της μοναχικής ζωής τους και παρά τον όρο της γυναίκας στον άνδρα «να μην την ερωτευθεί» καθώς έχει δώσει την καρδιά της σε άλλον που περιμένει να γυρίσει, το «μοιραία» αναπόφευκτα θα επέλθει… ο έρωτας θα ανθίσει στην καρδιά του στερημένου νέου παρασύροντας και εκείνην που ενδίδει πιστεύοντας ότι ο άλλος την έχει προδώσει, μέχρι που κάνει την εμφάνισή του και όλα ανατρέπονται…
Ένα ακόμα υπέροχο έργο (+) μιας εμβληματικής πένας σαν του Ντοστογιέφσκι,όπου δεν γίνεται να μη θαυμάσει κανείς τις λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις, την ψυχολογική ανατομία με χειρουργική ακρίβεια, τους άψογα δομημένους χαρακτήρες με ουσιαστική εμβάθυνση στις λεπτομέρειες, την ολοκληρωμένη δομή, την ευαισθησία, σε ένα κείμενο λυρικό που ξορκίζει τη μοναξιά με αγάπη και μετουσιώνει τη μελαγχολία σε αισιοδοξία… όπου οι ήρωές του, παρά το συναισθηματικό «στέγνωμα», όχι μόνο δεν αποπνέουν μιζέρια ή σκοτεινιά στο «αγαπημένο» περιθώριο του Ντοστογιέφσκι, αλλά αντίθετα απομυζούν αχόρταγα την χαραμάδα φωτός που απρόσμενα αξιώθηκαν, με παιδιάστικο κέφι, αθωότητα, προσμονή για το πολύτιμο δώρο μιας ευτυχισμένης στιγμής… Επιπλέον ένα έργο που συνδυάζει τον λογοτεχνικό λυρισμό και το ψυχολογικό βάθος με μια δεμένη πλοκή, ενδιαφέρουσες εξελίξεις, απρόοπτα και μια καταλυτική ανατροπή, ως ελκυστικές θεατρικές αρετέςαπό έναν κορυφαίο πνευματικό δημιουργό…
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Κωνσταντίνου Ασπιώτη, μπορεί να ήταν αφαιρετική και λιτότατη, ωστόσο διέθετε άποψη και ταυτότητα, κάτι καθόλου εύκολο και μάλιστα από «νεόκοπο» στον σκηνοθετικό τομέα χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία… Όλη του η φροντίδα επικεντρώθηκε στον δυνατό λόγο και τις ερμηνείες στις οποίες προσέδωσε διαστάσεις πολλών επιπέδων ώστε να αποκτήσουν θεαματικό όγκο ποικίλων αποχρώσεων, αποσπώντας την προσοχή από την έλλειψη σκηνικών μέσων και βεβαίως το κατάφερε άριστα… Η διαχείρισή του διέθετε ζωντανό παλμό, ενέργεια, αβίαστη ροή, συναισθηματικές εναλλαγές και εντάσειςμε μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική, καθώς το καταθλιπτικό κλίμα που ίσως περίμενε κανείς λόγω μοναξιάς, απογοήτευσης ή ματαίωσης, κάθε άλλο παρά σε μιζέρια παρέπεμπε, διότι οι απρόβλεπτες και άψογα ενταγμένες χιουμοριστικές πινελιές ή απρόσμενες ψυχολογικές «ακροβασίες» μεταξύ δράματος και παρωδίας, ανέτρεπαν το συναίσθημα, χαρίζοντας – σε πείσμα κάθε πρόβλεψης- μια φωτεινή, «χρωματιστή» παράσταση, κι ας αφορούσε σε «λευκές νύχτες» δύο ακρωτηριασμένων ψυχών… Το άπλωμα της δράσης σε όλη την πλατεία ως προέκταση της σκηνής συνέβαλε στην αμεσότητα, ενώ το θεαματικό εύρημα της βροχής που αξιοποιήθηκε με σκηνοθετική ευφυία, αλλά και η καταπληκτική μουσική εγχόρδων του Στάμου Σέμση που κούμπωσε γάντι με τα δρώμενα, ανέδειξαν ατμοσφαιρικά το πνεύμα και την αισθητική του εγχειρήματος…
Το οποίο χρωστά την ιδιαίτερη δυναμική του στις δύο εξαίσιες, απόλυτα ισοδύναμες ερμηνείες, υψηλού επαγγελματικού επιπέδου, από δύο ηθοποιούς που εδώ αξίζουν πολλά εύσημα, καθώς κατέθεσαν με πλήρη αφοσίωση μια αξιοθαύμαστη υποκριτική γκάμα ο καθένας…
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στον ρόλο ενός ήρωα σχεδόν αντικοινωνικού, αποκομμένου, θωρακισμένου στη μοναξιά του, προβληματικού στην επικοινωνία, υπηρετεί με ακρίβεια, επίγνωση, καθαρότητα, ρεαλισμό, συγκινητική ή χαριτωμένη αθωότητα τον χαρακτήρα του, εκδηλώνοντας ποικίλες συναισθηματικές πτυχές με δουλεμένη κινησιολογία και εκφορά λόγου στις λεπτομέρειες…
Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη δίπλα του, μια εξίσου «προβληματική» ηρωίδα στον ευνουχισμένο κόσμο της αναζητώντας μάταια αγάπη, εντυπωσιάζει με την εξαιρετική της απόδοση σε μια ογκώδη, «ψαγμένη» ερμηνεία, που ακροβατεί εμπνευσμένα ανάμεσα σε πίκρα, απόρριψη, αδιέξοδο, αλλά συνάμα και σε φωτεινή αισιοδοξία με μια παιδιάστικη προσμονή, ενώ οι ακαριαίες εντάσεις ή μεταβάσεις της από τον θρήνο στο χιούμορ με σχεδόν σουρεαλιστική χροιά, προδίδουν αυθεντικό ταλέντο…
Το ελάχιστο που θα επισημαίναμε (-) στο αξιόλογο σύνολο- που όσο κι αν προσπαθούμε να παραβλέψουμε δεν γίνεται να μην επηρεάσει- είναι η ένδεια σε επίπεδο σκηνικών που μοιραία στερεί από την ατμόσφαιρα… Αντιλαμβανόμαστε την πρόθεση να «αποδεσμευτεί» το έργο από την εποχή του και να έρθει στο σήμερα ως πιο οικείο για τον σύγχρονο θεατή, ωστόσο όταν ο τρόπος που ο συγγραφέας πραγματεύεται το θέμα του και η γλώσσα που χρησιμοποιεί διαθέτουν έντονη σφραγίδα εποχής, για λόγους αρμονίας «επιβάλλεται» μια κάποια σκηνική, συμβολική αναφορά που να θυμίζει στοιχεία της ή στοιχεία του συγγραφικού περιβάλλοντος… κι εδώ είναι αλήθεια ότι οι δύο ξύλινοι πάγκοι με τις ορθογώνιες λωρίδες- ταμπλό πίσω, φάνταζαν ιδιαίτερα «λειψά» για μια συνάντηση δίπλα στο ποτάμι με φόντο τις λευκές ρώσικες νύχτες, όπου επίσης οι φωτισμοί θα μπορούσαν να συμβάλλουν πολύ πιο ατμοσφαιρικά…Τέλος, μια μικρή επισήμανση όσον αφορά στις ερμηνείες, όπου κάποιες απότομες μεταστροφές της ηρωίδας- παρότι άψογα δουλεμένες- ακροβάτησαν «επικίνδυνα», κάπως σαν αποδόμηση της στιγμής…
Συνοψίζοντας (=) θα προσπεράσουμε βέβαια τις μικρές παρατηρήσεις γιατί αξίζει να κρατήσουμε την τελική ευεργετική αίσθηση από μια καλοστημένη παράσταση με άποψη και αξιοθαύμαστες ερμηνείες…
Βαθμολογία:
6,9/10
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023:
Τελετή Απονομής
Θέατρο Αυλαία
Παρασκευή 16 Ιουνίου, 21:00
