Ζόρικη η παράσταση της Κιτσοπούλου χθες βράδυ στο Ανετον –Βίντεο, σχόλια και μια κουβεντούλα μαζί της.
Από το «μπουταρείκο» πρόγραμμα των φετινών 50ων Δημητριών στα λίγα θετικά καταγράφεται και η παράσταση της Κιτσοπούλου με τον τίτλο σιδηρόδρομο, «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις»…
.
Δεν θα κριτικάρουμε εκ νέου την παράσταση, η Κουλτουρόσουπα σχολίασε εκτενώς και βαθμολόγησε πλουσιοπάροχα με ένα 7,5 όταν η θεατρική μας Αριάδνη Καναβάκη πρωτοείδε πέρσι το Φεβρουάριο στο Θέατρο Τέχνης, χαρακτηρίζοντας την στον τίτλο: «Ένα θα σας πούμε: Το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου «Μία μέρα όπως κάθε μέρα…» μαμάει!» (διαβάστε εδώ), θα προσθέσουμε όμως σε αυτό μας το σημείωμα λίγα σχόλια και μια σύντομη κουβέντα που κάναμε μετά το τέλος της παράστασης κυρίως με την Λένα Κιτσοπούλου και τον συμπρωταγωνιστή της Γιάννη Κότσιφα.
Πριν όμως, λίγα σχόλια για τη χθεσινοβραδινή παράσταση όπως τη βιώσαμε στο θέατρο Ανετον:
-Μια δύσκολη από όλες τις απόψεις παράσταση όπου η θέαση της απαιτεί υπομονή και καλή θέληση καθώς «βλέπεις» στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, έστω και περιστασιακά, τον ίδιο σου τον εαυτό η την παρέα σου, που συχνά, πυκνά, «μαλακιζόμαστε» περι ανέμων και υδάτων… Ακόμη και οι σκληρές στιγμές φώτιζαν ένοχες σκέψεις, τύπου: «αχ τι καλά που θα ταν να μπορούσα να στο κάνω…” και δεν το κάνω…
-Το 2ωρο χωρίς διάλειμμα δεν κυλά ευχάριστα, ούτε εύκολα, ούτε ευκολοχώνευτα. Η επανάληψη κουράζει, το καθισιό τους στον καναπέ βαραίνει το μάτι, το σώμα «πλατειάζει» στην καρέκλα του θεάτρου, αλλά ο απλοϊκός λόγος της γραφής Κιτσοπούλου σπάνιος και ανεκτίμητος.
-Οι πολλαπλές εκρήξεις ηλιθιότητας προκαλούν μειδίαμα ως ελαφρύ γέλιο, θεατρικά όμως σπάνια συναντήσαμε τόσο «φυσική» αναπαράσταση αυτών των ακραίων συμπτωμάτων.
-Την Λένα Κιτσοπούλου δεν έχουμε ξαναδεί στη σκηνή, δε περιμέναμε τίποτα, και κυριολεκτικά μας εντυπωσίασε, άλλο τόσο και ο Γιάννης Κότσιφας. Εξαιρετικό ερμηνευτικό ζευγάρι σε μια τόσο δύσκολη και περίεργη παράσταση.
-Το βρισίδι πέφτει βροχή: λέξη και «μαλάκα», πρόταση και «γαμάω»… Ειρωνεία, κόντρες και αφασία πάνε κι έρχονται… απο την αρχή ως το τέλος.
–Στα μέσα περίπου «ξυπνάς» και τρομάζεις από τη βία που ασκείται, εντυπωσιάζεσαι από την εμπνευσμένη τεράστια σε διάρκεια «αυλαία» τους, (δείτε το βίντεο), σχεδόν τα χάνεις με το απρόσμενο κλείσιμο…
Εν ολίγοις:
Από τις κουλτουριάρικες παραστάσεις που κατά τη διάρκεια βαριέσαι, ψιλοκοιμάσαι, απορείς, τα χάνεις, σκέπτεσαι «μα τιν τούτο;», βγαίνοντας όμως σε τρώει η σκέψη για να καταλήξεις αργότερα πως ναί, είναι μια σπουδαία παράσταση, από μια σπουδαία μη κουλτουριάρα ψυχή που ακούει στο όνομα Λένα Κιτσοπούλου.
—————————————————————————————————————————–
Το ένα τσιγάρο έφερε τ άλλο έξω από θέατρο Ανετον και ξάφνου πρόβαλλε η Λένα Κιτσοπούλου. Ωραίο περιποιημένο φρικιό, ψηλή και με αέρα αυτοπεποίθησης. Την χαιρετήσαμε, δεν μας ήξερε καν. Λογικό για κάποιον που δεν πολυασχολείται με τα Μέσα, με τα σοσιαλ, ή έτσι τουλάχιστον ισχυρίστηκε. Αλλα «απλή, φυσιολογική και «συζητήσιμη»… με αγνώστους… Τελικά άνετη μαζί μας σαν να είδε ένα παλιό γνωστό μπροστά της που είχε χρόνια να δεί…
,
Οι παραστάσεις στην Αθήνα ολοκληρώθηκαν πέρσι και δεν θα επαναληφθούν, μια δυό θα δώσει στο εξωτερικό και οι συγκεκριμένες στη Θεσσαλονίκη χαρακτηρίστηκαν «συλλεκτικές». Το χθεσινό κοινό της άρεσε, «όπως της Αθήνας…», το αισθάνθηκε, το ένιωσε από τις αντιδράσεις τους, παρόλο που μια ανησυχία την είχαν καθώς είχαν μήνες να παίξουν το έργο και κάπως «ξεχάστηκε» μέσα τους.
Η Θεσσαλονίκη για την Κιτσοπούλου είναι ένα μεγάλο πάρτι, μια σχολική εκδρομή όπως παλιά που ερχόταν και ξεφάντωνε, την αγαπά και θέλει να έρχεται τακτικά με τα θεατρικά της, αλλά δεν την καλούν!!! «Δεν έχεις ανάγκη κανέναν» της είπα, «Α, μπα, αν δεν το οργανώσει κάποιος, δεν το κουνάω ρούπι» είπε με τη μπάσα φωνή της…
Κακώς προσθέτουμε εμείς καθώς το θέατρο Ανετον χθες βράδυ πρεμιέρα ήταν φουλ και προμηνύεται το ίδιο να είναι και σήμερα Πέμπτη, τελευταία παράσταση της Λ.Κ. «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις»…
Αυτά…
-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
