Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Λίγη υπομονή και ο τίτλος θα εξηγηθεί λεπτομερέστατα στη συνέχεια, αφού καταθέσω αρχικά έναν προσωπικό πρόλογο: Έτυχε να δω προηγούμενη δουλειά της ομάδας με ένα αντίστοιχο αφιέρωμα στον Σογιούλ και ομολογώ απογοητεύτηκα, εξηγώντας αναλυτικά τα «γιατί» σε γραπτή μου άποψη… Ωστόσο όταν διάβασα για τη φετινή τους απόπειρα αφιερωμένη στον Ζαμπέτα, αφενός σκέφτηκα ότι πιθανότατα βελτιώθηκαν αναθεωρώντας προηγούμενα λάθη και αφετέρου ως φανατική λάτρης του μέγιστου δημιουργού, έκρινα την προσέλευσή μου… μονόδρομο!
Πρόκειται βεβαίως για την μουσική παράσταση «Ζαμπέτα με λένε» σε κείμενα και σκηνοθεσία Νίκου Ορτετζάτου, από την ομάδα Eclipses Group Theater σε συνεργασία και παραγωγή της in Genious Digital, που παρακολουθήσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μελίνα Μερκούρη…
Το δίωρο εγχείρημα στηρίζεται σχεδόν κατά 90% σε άφθονα τραγούδια του αλησμόνητου Ζαμπέτα από το πλήθος των τεράστιων επιτυχιών του, που σφράγισαν ολόκληρη εποχή και θα τραγουδιούνται από πολλές γενιές με την ίδια απήχηση, γιατί τα αυθεντικά διαμάντια δεν θαμπώνουν ποτέ! Και ο συγκεκριμένος κόσμησε το ελληνικό πεντάγραμμο με πληθώρα από δαύτα, χάρη στο σπουδαίο, ευλογημένο ταλέντο του τόσο στη μουσική ως εμπνευσμένος συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, όσο και στη… ζωή ως σπάνιο δείγμα αυθεντικότητας, λεβεντιάς, ντομπροσύνης, λαϊκής αρχοντιάς, βαθιάς σοφίας, αφοπλιστικού χιούμορ, αυτό που αποκαλούμε η επιτομή του Μάγκα με κεφαλαίο,ως είδος «μουσειακό» πλέον και είναι σίγουρο ότι στο λεξικό δίπλα στο λήμμα φιγουράρει η φωτογραφία του… Ένας αξεπέραστος δημιουργός στο πάνθεο των «μεγάλων» που το έργο του διαμόρφωσε «σχολή» και τιμήθηκε από την αφρόκρεμα των ερμηνευτών και ένας απολαυστικός λαϊκός φιλόσοφος με σπινθηροβόλο πνεύμα και γλώσσα ευρηματική που τσάκιζε κόκκαλα… θα μπορούσα για χάρη του να γράφω ακατάσχετα, ωστόσο εδώ θα βάλω τελεία για να αναφερθώ στην παράσταση…
Η οποία, πέραν των τραγουδιών που κατέλαβαν σχεδόν όλη την διάρκεια τύπου συναυλίας, ενδιάμεσα προστέθηκαν κομμάτια «πρόζας» ως ολιγόλογες εισαγωγές των τραγουδιών, σε μια προσπάθεια να αποτυπωθεί ενδεικτικά η πορεία της ζωής του… Από τα φτωχά παιδικά χρόνια, τις δουλειές του ποδαριού για μεροκάματο, το μπουζούκι που λάτρεψε, μέχρι τη θεαματική καριέρα με τρομερές επιτυχίες, λαμπερές συνεργασίες, επιτυχημένες ταινίες, συναυλίες στο εξωτερικό κλπ… Βλέποντας να παρελαύνουν επί σκηνής ονόματα- θρύλοι, σαν τους Βιουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Βοσκόπουλο, Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Χιώτη, Χατζηδάκη, Πλέσσα, Πόλυ Πάνου, ως κομβικές στιγμές ενός ένδοξου παρελθόντος, πριν τη φθορά της υγείας του και το μοιραίο τέλος, κουβαλώντας την τεράστια αγάπη του κόσμου κι ένα παράπονο…
Τα ανωτέρω όπως περιγράφονται μοιάζουν ειδυλλιακά, υποσχόμενα (όπως και το υπερφίαλο δελτίο τύπου άλλωστε) μιασούπερ απολαυστική παράσταση με «τραγούδι, κέφι, γέλιο, χορό, συγκίνηση, νοσταλγία, αναμνήσεις» και μπλα- μπλα – μπλα, δελεάζοντας τον θεατή, που βρίσκει εξαιρετική την πρόταση για μια ανάλαφρη ψυχαγωγική βραδιά με λατρεμένα τραγούδια, ικανά να ζεστάνουν τη ψυχή του μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα…
Ξεκινώντας ωστόσο από την προσδοκία για «ζέσταμα», συναντά το πρώτο σοκ (-) , καθώς μπαίνει σε μια αίθουσα – ψυγείο ΧΩΡΙΣ θέρμανση το καταχείμωνο και με αρνητικούς βαθμούς έξω, που σημαίνει κυριολεκτικό ξεπάγιασμα ακινητοποιημένος στο κάθισμα, παρά το κουκούλωμα με παλτά, κασκόλ, σκούφους, γάντια, νιώθοντας σταδιακά να ξυλιάζει ειδικά στα πόδια και αρνούμενος να πιστέψει το αδιανόητο! Ότι Γενάρη μήνα με πολικές θερμοκρασίες, τον φιλοξενούν σε ΜΗ θερμαινόμενη αίθουσα, κινδυνεύοντας να φύγει με κρυολόγημα στην καλύτερη ή με πνευμονία στην χειρότερη και φυσικά με βασικό μέλημα να ζεστάνει όπως μπορεί το κοκαλάκι του, παρά να αφοσιωθεί στη σκηνή, καθότι πώς να «απολαύσεις» εν μέσω κακουχίας με κίνδυνο κρυοπαγημάτων… όσο κι αν κλαις τα λεφτά σου, μαζεύεις τα μπογαλάκια και γίνεσαι μπουχός, όπως έκαναν αρκετοί… Οι ήρωες που μείναμε θα δούμε προσεχώς τις συνέπειες, επιφυλασσόμενοι για καταγγελία, γιατί οι απαράδεκτες συνθήκες μόνο αστείο ΔΕΝ είναι!
Πάμε τώρα να δούμε την υποτιθεμένη «απόλαυση» δια χειρός Νίκου Ορτετζάτου… η οποία μεταφράζεται σε απόπειρα κατώτερη σχολικής παράστασης, βασισμένη αρχικά σε εντελώς άτεχνα, επιδερμικά, αφελή, κείμενα, παρμένα θαρρείς από εκθέσεις δημοτικού, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος, αντίθετα εξοργιστικά ανούσια και επίπεδα, με σαχλές διεκπεραιωτικές ατάκες ως πασίγνωστες πληροφορίες για τη ζωή του, από τις πλέον αδιάφορες… κι αυτό, μιλώντας για πρόσωπο- ανεξάντλητο θησαυρό από απίθανα, πικάντικα στιγμιότυπα! Στο μεταξύ, από άποψη χρονικής αλληλουχίας της καριέρας του, γίνεται μπάχαλο με πισωγυρίσματα, καθώς ξεκινούν με τραγούδια της δεκαετίας του 70’, πάνε πίσω στο 50’, ξαναγυρνούν στο 60’ κι ο αχταρμάς συνεχίζεται, επιλέγονταςνα ταυτίσουν σώνει και καλά σταθμούς της ζωής του με τραγούδια που «κολλάνε» νοηματικά, άσχετα πότε και γιατί γράφηκαν…
Μια παιδαριώδης, φαιδρή επιλογή που θυμίζει σχολικά σκετσάκια ντυμένα με το ανάλογο τραγούδι ως «μουσικό σχόλιο»! Στη συνέχεια προκύπτει ο κινηματογράφος και συγκεκριμένα «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» που ο σκηνοθέτης θεώρησε σκόπιμο να αφιερώσει το μισό δεύτερο μέρος σε εκτενή αναπαράσταση σκηνών της ταινίας χωρίς άμεση σύνδεση με τον συνθέτη, ενώ στην πορεία εμφανίζονται αυθαίρετα επίσης χωρίς συνδέσεις οι τραγουδιστές που συνεργάστηκε για να ερμηνεύσουν τραγούδια του και να αποχωρήσουν σχεδόν στα μουγκά, θυμίζοντας οπτικά φτηνές προχειρότητες απομίμησης…
Και πάμε στο σοκ που πραγματικά μας άφησε με το στόμα ανοιχτό και εξηγεί τον τίτλο… το γεγονός ότι ο Γιώργος Ζαμπέτας, η επιτομή του αυθεντικού Μάγκα με τη βαριά συρτή προφορά, τη δωρική κίνηση, το παλιάς κοπής αντριλίκι, αποδόθηκε ως… Ζωζώ Σαπουντζάκη, αν έχετε τον Θεό σας! Ποιος;;; ο ΖΑΜΠΕΤΑΣ! Να λικνίζεται σε λάγνα τσιφτετέλια, να αλωνίζει σκηνή και πλατεία με σκέρτσο, νάζι και γελοίες χαριτωμενιές, να λυγιέται αβέρτα στο χορό της κοιλιάς σαν χανούμισα, ίδιο κακέκτυποτης Ζωζώς χωρίς παγιέτα με σχίσιμο! Είστε με τα καλά σας;;; Είναι δυνατόν να μην αντιληφθήκατε το ντιπ άστοχο, προσβλητικό ατόπημα σαν να διακωμωδούσατε γελοία έναν κορυφαίο δημιουργό που έγραψε ιστορία και ένα από τα πιο αυθεντικά αρσενικά πρότυπα που άφησε εποχή;; Με ποια ανίερη λογική προέκυψε ο Ζαμπέτας ως… ντιζέζ, ως ναζιάρα, τσιφτετελέ καρικατούρα, ως φτηνός διασκεδαστής του συρμού,κραδαίνοντας ενίοτε το μπουζούκι σαν μαγκούρα και ξεστομίζοντας ξενέρωτες ατάκες που ούτε κατά διάνοια κολλούσαν στο στόμα του;; Προσωπικά ένιωσα αγανάκτηση που θα αργήσω να ξεπεράσω και σταματώ εδώ γιατί με πνίγει χείμαρρος…
Θλίβομαι δε βαθύτατα που οι ανεκδιήγητες επιλογές καπέλωσαν τόσο βαριά ένα εξαιρετικό μουσικό σχήμα (+) από τους Σταύρο Ακτίνη (κιθάρα), Παναγιώτη Ανδρέογλου (ακορντεόν), Ανδριάνα Κόρακα (μπαγλαμάς- κρουστά) και Θεόδωρο Τζήκα (μπουζούκι και μεγάλο αστέρι!) που με τις άψογες εκτελέσεις υψηλού επαγγελματικού επιπέδου, τίμησαν (δόξα τω θεώ) τον συνθέτη σε μουσικό επίπεδο και τους αξίζει εύγε! Όπως αξίζει ένα αντίστοιχο στην σκηνογραφία- σε αντίθεση με τα αλαλούμ κοστούμια- για το εύστοχο, νοσταλγικό, «γεμάτο» σκηνικό, που πλέον σπανιότατα συναντούμε κι όταν συμβαίνει φαντάζει στα μάτια μας «επίτευγμα»… Όσο για τους έξη ηθοποιούς (Μαρίνα Γκούμλα, Δημήτρης Δάγκαλης, Κωνσταντίνος Δελαβερίδης, Μαρία Κατέχη, Νίκος Ορτετζάτος, Άννα Μαρία Πηλίδου), εκ των οποίων κάποιοι με υπέροχες φωνές και άλλοι με επιεικώς ανεκτές, προφανώς έπεσαν θύματα του εμπνευστή με τους άτεχνους, φαιδρούςερασιτεχνισμούς…
Δεν έχει νόημα να προσθέσω κάτι άλλο, τα συμπεράσματα δικά σας, απλά θα διευκρινίσω ότι η μονάδα (1) της βαθμολογίας αφορά αποκλειστικά και συμβολικά τους άρτιους μουσικούς (άξιους για άριστα 10) που αν έλειπαν,η παράστασηθα μηδενιζόταν χωρίς δεύτερη σκέψη εξαιτίας της προκλητικής ασέβειας – αποδόμησης ενός καλλιτεχνικού γίγαντα!
Βαθμολογία:
1,5/10
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
