Υποταγή στον έρωτα η παράσταση «DE PROFUDIS». ΕΙΔΑΜΕ στο θέατρο ΆΝΕΣΙΣ και ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ. [Η παράσταση παρουσιάστηκε τον περασμένο Δεκέμβρη 2015 και στο θέατρο Αθήναιον].
Βρεθήκαμε στο θέατρο Άνεσις για την παράσταση De profudis μια διασκευή/σύνθεση δύο εκ των κορυφαίων έργων του Oscar Wilde του “De profudis” (1897) και της “Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ” (1898) . Η ολιστική επιμέλεια της παράστασης (Διασκευή-σκηνοθεσία-κοστούμια και ερμηνεία) είναι του Σπύρου Κυριαζόπουλου, η επιμέλεια κίνησης της Σεσίλ Μικρούτσικου και η πρωτότυπη μουσική του Άλκη Λιβαθινού.
Ο Oscar Wilde μας απασχολεί από την ύστερη βικτωριανή εποχή(19ος ) μέχρι σήμερα… Ωστόσο απασχόλησε και την κοινή γνώμη της εποχής του, όχι μονάχα για την καλλιτεχνική του ιδιαιτερότητα και δραστηριότητα (Αισθητισμού κ.α) αλλά και για μια λυσσαλέα δικαστική διαμάχη που επέφερε τη δίχρονη καταδίκη του. Ο λόγος είναι ο ερωτάς του προς το νεότερο Άλφρεντ Ντάγκλας και η μανία καταδίωξης του πατέρα του τελευταίου προς τον ήδη φτασμένο καλλιτέχνη. Η εκ βαθέων επιστολή που έγραψε ο έγκλειστος Όσκαρ Ουάιλντ προς το νεαρό Ντάγκλας, είναι η υπόθεση της παραστάσεως με την ταυτόχρονη σύνδεση/ συγχώνευσή της με το έργο η “Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ” που εξίσου γράφτηκε αφορμής ενός συγκρατούμενου φυλακισμένου από έρωτα.
Πότε ο έρωτας δεν είχε διωγμό και ο Σπύρος Κυριαζόπουλος εμβάθυνε στην ουσία των κειμένων, αφαιρώντας την υπερβολή στην πρόζα και δίδοντας τη λυρικότητα του έρωτα και της ανθρώπινης μεταμέλειας ή μάλλον του στοχασμού των παθών περίτεχνα και ώριμα (ως έγκλειστος). Αρκετά θα μπορούσαν να γραφτούν για την κίνηση ακρίβειας που είδαμε, για τη σκηνική φαντασία, για το μέτρημα της σκηνοθετικής απόδοσης, για την αφήγηση που σπάει συχνά ή για την κομβική/εξαιρετική πλαισίωση της παράστασης (κίνηση, κοστούμια, ήχος).
Ωστόσο η παράσταση τούτη δεν είναι για όλα αυτά. Και ναι είναι παραστάσεις που σε διχάζουν (αισθητικά, συνειδησιακά, θεατρικά) ειδικά όταν αφορούν λογοτεχνικά τέρατα, για λόγους ευνόητους προς το θεατρόφιλο κοινό και θα είχαμε σε πολλά να αναφερθούμε κυρίως σημειολογικά. Ωστόσο…
Εγώ επέτρεψα να αφεθώ και εδώ ουσιαστικά η θέαση είναι μια υποταγή όπως ακριβώς και εκείνη η ερωτική. Η αφήγηση του Κυριαζόπουλου, του κόσμου του Κυριαζόπουλου όπως ο ίδιος έχει ενδοβάλλει τα πάθη και τον O.Wilde (ταυτότητα), έχει τον καμβά της ανθρωπινής ροής που πρέπει/αρμόζει στον έρωτα. Λειτουργεί με σφρίγος, αμέτρητες ταυτίσεις, στοχασμούς, επιθετικότητα, οιδιπόδειες συγκρούσεις, επιστροφές και εναλλαγές, στοργή, ηδονοβλεψία για τα αλλότρια πάθη, ησυχία για τη μητέρα των μαχών και στο σύνολο για μια παθιασμένη ζωή σ ένα κορμί που τα ήθελε και τα έκανε όλα.
Εν κατακλείδι[=], θα αφήσουμε την εξαντλητική ανάλυση και θα παραμείνουμε στην αίσθηση που εισπράξαμε, γιατί αυτό κυρίως είναι το θέατρο. Ταυτοχρόνως επιθυμούμε την παράταση των παραστάσεων και την πιθανή ηχογράφηση της παράστασης. Να το δείτε!
Βαθμολογία:
Δεν βαθμολογούμε αισθήσεις…
Φωτογραφικό υλικό
