Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Τελικά δεν είναι μόνο δύσκολο αλλά και άχαρο να προσπαθεί κανείς να μεταφέρει με λόγια την μοναδική αίσθηση που τού άφησε μια παράσταση… Αφενός διαπιστώνει ότι από μια πλουσιότατη γλώσσα αδυνατεί να επιλέξει τις «πιο» κατάλληλες λέξεις κι αφετέρου, ακόμα κι αν τις εντοπίσει, ποτέ δεν θα μπορέσουν να αποδώσουν πιστά αυτό το εξαιρετικό που εισέπραξε δια ζώσης… όσες (κουραστικές) μεγαλοστομίες κι αν γραφούν, σίγουρα θα υπολείπονται του βιώματος από μια θεατρική πράξη που δικαίωσε όσο λίγες τη σπουδαία αποστολή της, τον όρο «έμπνευση» και όχι μόνο… Αναφερόμαστε στην παράσταση «Ριχάρδος Β’ – Το Ρέκβιεμ ενός βασιλιά» του Σαίξπηρ και σε σκηνοθεσία Μαρλίν Καμίνσκυ, που ευτυχήσαμε να παρακολουθήσουμε στο θέατρο Αθήναιον…
Σύμφωνα με το σημείωμα της παράστασης, πρόκειται για μια συμπυκνωμένη εκδοχή του σαιξπηρικού έργου, το οποίο εδώ ξεκινά από το τέλος… Ο βασιλιάς Ριχάρδος έχοντας χάσει τον θρόνο του από τον αντίπαλό του Μπόλιμπροκ, βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή, απογυμνωμένος από τα πάντα, σε απόλυτη μοναξιά και σκοτάδι, με μόνη συντροφιά τις βασανιστικές του σκέψεις… κάποια στιγμή θα εμφανιστεί απροσδόκητα στο παράθυρο του κελιού του ένας «επισκέπτης» με μυστηριώδη δύναμη που ισχυρίζεται ότι είναι ο πρώην σταυλίτης του και η παρουσία του θα προκαλέσει στον φυλακισμένο βασιλιά έναν καταιγισμό από μνήμες του ένδοξου παρελθόντος και στοχασμούς του ζοφερού παρόντος, παλεύοντας ανάμεσα στη φωνή της συνείδησης, το παραλήρημα, τις ψευδαισθήσεις … θα αναμετρηθεί νοερά με όλη την πορεία του, τις μάχες του, τους αντιπάλους του, τις αιτίες της καθαίρεσης, τον τωρινό ξεπεσμό, την ηθική του υπόσταση, αναζητώντας με αγωνία απάντηση στο δραματικό ερώτημα «τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;»
Ένα κείμενο- αριστούργημα (+) του κορυφαίου δραματουργού, με απαράμιλλη δύναμη όσον αφορά στο φιλοσοφικό στοχασμό, κι αυτό όχι γιατί καταφεύγει σε πολυδαίδαλα εγκεφαλικά παιχνίδια απευθυνόμενο στην «υψηλή διανόηση», αλλά γιατί προσφέρει με αφοπλιστική απλότητα το απόλυτα «ουσιώδες» με στόχο στο κέντρο, διεγείροντας μυαλό και συναίσθημα κάθε πιθανού αποδέκτη. Ένα κείμενο που διερευνά με μοναδική μαεστρία τον ταραγμένο ψυχισμό και το εσωτερικό δράμα ενός έκπτωτου από αξιώματα βασιλιά, τοποθετώντας απέναντί του με εξαιρετικά θεατρικό τρόπο, ένα αινιγματικό, πολυδιάστατο πρόσωπο ως κίνητρο – αφορμή προκειμένου να αποκαλυφθεί, να απελευθερωθεί, να αναμετρηθεί με όσα τον στοιχειώνουν… αντιμέτωπος, μέσα στην απόλυτη γύμνια του και χωρίς κανένα «έξωθεν» έρεισμα, με καθοριστικά ηθικά διλλήματα και υπαρξιακές αγωνίες, ψάχνοντας μάταια απαντήσεις ή την κάθαρση μέσω του θανάτου, «πέτα τώρα ψυχή μου!»…
Δοσμένα όλα τούτα με τον χειμαρρώδη ποιητικό λόγο του Σαίξπηρ, σκιαγραφώντας έναν εμβληματικό ήρωα που συνδυάζει ταυτόχρονα εσωτερική δύναμη, τραγικότητα, κυνισμό, αμφιβολία, πικρό χιούμορ, αλαζονεία, οδύνη… Ωστόσο θα πρέπει εδώ να συγχαρούμε τη σκηνοθέτιδα ως υπεύθυνη επίσης για τη δραματουργική επεξεργασία, καθώς οι επιλογές της προσέφεραν την πλέον άρτια και μεστή «συμπυκνωμένη εκδοχή» του έργου, χωρίς ίχνος παραπανίσιας φλυαρίας.
Όμως τα πιο θερμά συγχαρητήρια συνοδεία υπόκλισης, αξίζουν στην σκηνοθεσία της Μαρλίν Καμίνσκυ, έχοντας να διαχειριστεί κατά βάση έναν μονόλογο με βαθύ φιλοσοφικό περιεχόμενο, που σημαίνει πρόκληση μόνο για άξιους δημιουργούς και αυτό που κατάφερε η συγκεκριμένη, θα το χαρακτηρίζαμε πολύ απλά ως τον ορισμό της έμπνευσης και μάλιστα με υψηλότατο βαθμό δυσκολίας! Διότι τα εξαιρετικά ευρήματά της προϋπέθεταν, πέραν της φαντασίας ενός δημιουργικού μυαλού, επίπονη δουλειά ώστε να επιτευχθεί η εντυπωσιακή ακρίβεια στην παραμικρή λεπτομέρεια, που θαυμάσαμε στη σκηνή. Όπου αποδόθηκαν με εκπληκτικό καλλιτεχνικό τρόπο και ποιητικότητα, το πνεύμα και η δύναμη του έργου, η υποβλητική σκοτεινή του ατμόσφαιρα, το δραματικό παραλήρημα του ήρωα, η πολυεπίπεδη εμπλοκή του μυστηριώδους «επισκέπτη», με άκρως μελετημένη θεατρικότητα που σπάνια συναντούμε… Αξιοποιώντας αριστοτεχνικά μια απλή μεν αλλά με άπειρες δυνατότητες ξύλινη κατασκευή και εν μέσω ομιχλώδους καπνού, εναλλαγής φωτισμών και καταπληκτικής μουσικής υπόκρουσης, έδωσε συνεχείς δυνατές εικόνες με καίριους συμβολισμούς, σε ένα θέαμα υποβλητικό που παρά τη λιτότητά του αιχμαλώτιζε, χωρίς ωστόσο ούτε στιγμή να «καπελώνει» τη δύναμη του λόγου… αντίθετα τον αναδείκνυε δραματουργικά- εικαστικά- συμβολικά, εναλλάσσοντας επιπλέον τις ζωντανές φωνές με την ηχογραφημένη της «βασίλισσας», με ευλογημένη έμπνευση και συγκινητική προσήλωση στο συγγραφικό πνεύμα… Μια σύγχρονη σκηνοθεσία με ολοκάθαρο όραμα και ταυτότητα – σφραγίδα… Εύγε!
Κι ερχόμαστε στην ερμηνεία ή σωστότερα το ρεσιτάλ ερμηνείας του Τάσου Νούσια, που υλοποίησε το απαιτητικό σκηνοθετικό όραμα και υπηρέτησε τον σαιξπηρικό λόγο, με τρόπο όχι απλά υποδειγματικό, αλλά σχεδόν «υπερβατικό». Διότι, πέραν του εκφραστικού λόγου με τις θαυμάσια δουλεμένες παύσεις και τη βαθιά «ογκώδη» φωνή του – που επισκιάζει ακόμα και τα «μικροπροβλήματα» άρθρωσης, εν προκειμένω η ερμηνεία επένδυσε τα μέγιστα στη σωματικότητα και η κινησιολογία του με αξιοθαύμαστο συγχρονισμό και απίστευτη ακρίβεια σε δύσκολες σκηνικές απαιτήσεις όπου η ξύλινη κατασκευή φάνταζε ως «προέκταση» του κορμιού του, σε στιγμές έμοιαζε να υπερβαίνει τα κοινά μέτρα, πιστοποιώντας την εντατική, επίπονη δουλειά που προηγήθηκε για ένα άρτιο υποκριτικά αποτέλεσμα. Καθώς η δυνατή του ερμηνεία απέδωσε εξαίσια όλα τα αντιφατικά χαρακτηριστικά του ήρωα, συνδυάζοντας στα παραληρήματά του μεγαλοπρέπεια και κύρος, σαρκασμό και σκληρότητα, ξεπεσμό και οδύνη, ανασφάλεια και σπαραγμό, όπου δικαιωματικά του ανήκει το δεύτερο μεγάλο «εύγε»!
Θαυμάσιος επίσης με πειστική μυστηριακή αύρα, αινιγματική ερμηνεία και δόση «παραμυθένιου» σουρεαλισμού, ο Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος στο ρόλο του «επισκέπτη» με τα πολλαπλά πρόσωπα…
.
Όσον αφορά στα «τεχνικά» της παράστασης, έχουμε ήδη αναφερθεί σποραδικά, ωστόσο αξίζουν ιδιαίτερης μνείας για την καθοριστική συμβολή τους… Καταρχάς το σκηνικό, που παρότι πιο λιτό δεν γίνεται, βασισμένο εξ ολοκλήρου σχεδόν σε μια φορητή ξύλινη κατασκευή, καταφέρνει με την άκρως ευρηματική της αξιοποίηση να «μεταμορφωθεί» συμβολικά σε ένα ολόκληρο… σύμπαν, αναπόσπαστα δεμένο με το σώμα του ήρωα! Σε σχέση με την υπέροχη σκοτεινή ατμόσφαιρα, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πιο δεμένη με το κλίμα μουσική – ηχητική υπόκρουση (ως πρωτότυπη σύνθεση), με ακούσματα που συνόδευαν υποβλητικά αναδεικνύοντας τις εντάσεις, και το ίδιο θα σχολιάζαμε για τους εξαίρετους, θαυμάσια προσεγμένους φωτισμούς με τις εύστοχες εναλλαγές σε μελετημένα σημεία, ενώ το λευκό απέριττο ρούχο του φυλακισμένου βασιλιά και το σουρεαλιστικό- εξωπραγματικό του δεύτερου προσώπου, υπήρξαν οι καταλληλότερες επιλογές…
Εν κατακλείδι (=) και κατόπιν τούτων, δεν γίνεται να μην υποκλιθεί κανείς σε μια σπουδαία παράσταση που δικαιώνει απόλυτα τη θεατρική τέχνη, που με την μοναδικά εμπνευσμένη σκηνοθεσία της και ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, απογείωσε ένα από τα δυνατότερα σαιξπηρικά έργα… Άλλωστε το θερμό, παρατεταμένο χειροκρότημα το επιβεβαίωσε τυπικά και ουσιαστικά! Ευχαριστούμε, έτσι απλά…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7/10
.
κ
ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«ΡΙΧΑΡΔΟΣ Β’ – ΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑ» του Σαίξπηρ.
Μονόλογος
Ο Τάσος Νούσιας φορά το κοστούμι του αλαζόνα βασιλιά Ριχάρδου Β , βουτώντας στα άδυτα της ψυχοσύνθεσης του, ενσαρκώνοντας παράλληλα και τους κύριους αντιπάλους του.
.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρσκευή, Σαββατο στις 21:00. Κυριακή στις 20.00 (έως 31 Μαρτίου).
/
.
-k-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν Τρίτη 11 Ιουνίου 2019 στο θέατρο Κολοσσαίον.
.
.Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
