Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Ομολογουμένως σπανιότατα έχουμε δει το θέατρο Αριστοτέλειον της μεγάλης χωρητικότητας με απόλυτη πληρότητα να μην πέφτει καρφίτσα ούτε στον εξώστη και ακόμη σπανιότερα έχουμε συναντήσει τόσο θεαματικό ποσοστό νεανικού κοινού να πλειοψηφεί σχεδόν συντριπτικά! Κάτι που μόνο ως ευτυχής συγκυρία μπορεί να χαρακτηριστεί και πολλαπλά άξιος όποιος καταφέρνει να οδηγεί τους νέους στο καλό θέατρο…
.
Με την ανάλογη λοιπόν ευχάριστη έκπληξη κι αφού βρήκαμε με δυσκολία μια θεσούλα στον εξώστη, προσήλθαμε πλήρεις προσδοκιών στο θέατρο Αριστοτέλειον για την διάσημη παράσταση «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο σε διασκευή- σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα…
Η γνωστή υπόθεση -μετά από εισαγωγική σκηνή σχετική με τη βία κάθε μορφής εξουσίας- αφορά στον θάνατο ενός κρατούμενου στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του, έχοντας συλληφθεί από τον χώρο των αναρχικών ως ύποπτος βομβιστικής επίθεσης με νεκρούς… σύμφωνα με τηναστυνομία επρόκειτο περί «αυτοκτονίας», ωστόσο για την κοινή γνώμη ήταν βέβαιο ότι εκπαραθυρώθηκε μετά από σκληρή ανάκριση και ο «τυχαίος» θάνατός του ως θύμα της αστυνομικής βίας ενέπνευσε τον συγγραφέα, που με το εύρημα ενός «τρελού» εισδύει στο ανακριτικό γραφείο ερευνώντας την σκοτεινή υπόθεση… Ένας τρελός ή παλιάτσος ή γελωτοποιός με ταλέντο στις μεταμορφώσεις και όχι μόνο, που υποδυόμενος έναν ανώτατο δικαστή ξεσκεπάζει ως δαιμόνιο λαγωνικό τις βρωμιές των αστυνομικών αποσπώντας τις ομολογίες για το έγκλημα, με τρόπο αντισυμβατικό, ευφυή, παραπλανητικό, διακωμωδώντας με ατέλειωτο σαρκασμό το αστυνομικό και γενικώς εξουσιαστικό κατεστημένο της διαφθοράς…
.
Περιττεύουν οι δικοί μας έπαινοι (+) για το καταξιωμένο έργο του Ντάριο Φο που αγαπήθηκε όσο λίγα, καθώς η ταλαντούχα πένα του διάσημου Ιταλού εκπροσώπου της πολιτικής κωμωδίας καταφέρνει κάποια μικρά «θαύματα», όπως ας πούμε να αγγίζει με τα κοινωνικά θέματά του καταλυτικά το ευρύ λαϊκό κοινό χωρίς ίχνος λαϊκισμού… να πραγματεύεται πολιτικές καταστάσεις σε βάθος με εύληπτο τρόπο, χωρίς ψήγμα κηρύγματος ή διδακτισμού… να κριτικάρει την εξουσία σκληρά και ευθύβολα με ευφυές, καυστικό, απολαυστικόχιούμορ χωρίς να εκπίπτει σε χονδροειδείς φάρσες… Το παρόν έργο συνδυάζει όλες τις πολύτιμες συγγραφικές αρετές του Φο, καθώς η ευρηματική ιδέα ενός ιδιότυπου «τρελού» -εν είδει προσωποποιημένης «κοινωνικής συνείδησης»- στα άδυτα της διεφθαρμένης αστυνομίας για την αποκάλυψη μιας εγκληματικής ανομίας, προσφέρει άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή και δράση, ποικίλα απρόοπτα κι ανατροπές στα όρια του σουρεαλισμού, καθαρή πολιτική θέση, αλλά κυρίως εξαιρετική αποδόμηση της εξουσίας με πανέξυπνη σάτιρα που μέσω του αβίαστου γέλιου πετυχαίνει κλονισμό των θεμελίων της, καθότι ο συγγραφέας κατέχει άριστα τη χρήση του πανίσχυρου όπλου της κωμωδίας…
Ερχόμενοι στην παράσταση δια χειρός και πνεύματος του σπουδαίου Γιάννη Κακλέα, ξεκινά ο… διχασμός!
Διότι δίπλα στα αξιέπαινα θετικά στοιχεία της σκηνοθεσίας και δραματουργικής επεξεργασίας από τον ίδιο, συναντάμε ταυτόχρονα και σοβαρά αρνητικά, τουλάχιστον για μερίδα θεατών, που θα παρατεθούν στη συνέχεια…
Μιλώντας για τα σημαντικά θετικά, θα σταθούμε στην φρεσκάδα και πρωτοτυπία της διαχείρισης με μια σύγχρονη προσέγγιση μεταξύ μιούζικαλ και λαϊκής επιθεώρησης, όπου η πρόζα εναλλασσόταν με άφθονα τραγούδια, μουσική, χορογραφημένη κινησιολογία, δικαιώνοντας τρόπον τινά το «λαϊκό θέατρο» που πρέσβευε ο συγγραφέας και προσφέροντας ελκυστικό για πολλούς θέαμα -ακρόαμα με ζωντανή παρουσία του συνθέτη- μουσικού επί σκηνής ως έξτρα θετικό πρόσημο στο αποτέλεσμα… θα σταθούμε επίσης στην έντονη ενέργεια και ζωηρό ρυθμό της παράστασης που ανέδειξε, έστω και υπερβολικά το κωμικό στοιχείο αξιοποιώντας κυρίως τη σωματικότητα των ηθοποιών… θα σταθούμε ακόμη στη σοφή σκηνική οικονομία κατά τις ταχείες αλλαγές των στιγμιότυπων, στα έξυπνα ευρήματα με προβολές οπτικού υλικού (συμβολικού εικαστικού ή ρεαλιστικού), στον άψογο συντονισμό των ηθοποιών στο πνεύμα της σκηνοθεσίας, στη σωστή ατμόσφαιρα με προσεγμένους φωτισμούς και εμπνευσμένα, ρυθμικά, πρωτότυπα τραγούδια από τον άξιο Βάϊο Πράπα σε θαυμάσιους στίχους του Πάνου Βλάχου, στην άριστη αξιοποίηση του εξαιρετικού «βιομηχανικού» σκηνικού, όπου με σκαλωσιές, πλατφόρμες, έπιπλα γραφείου, οθόνες προβολής κλπ, προσέφερε ποικίλα επίπεδα δράσης, λειτουργικότητα, ευελιξία, θέαμα…
Σε επίπεδο ερμηνειών, πρόκειται αναμφίβολα για ηθοποιούς προικισμένους με πληθώρα ταλέντων, καθώς πέραν των υποκριτικών δυνατοτήτων διακρίθηκαν οι περισσότεροι τόσο για τις τραγουδιστικές όσο και για τις χορευτικές τους επιδόσεις με την ιδιαίτερη κινησιολογία, καταθέτοντας οι βασικοί χαρακτήρες επί σκηνής αξιοθαύμαστο και επίπονο έργο…
Με δεσπόζοντα φυσικά τον Πάνο Βλάχο στον κεντρικό ρόλο του «τρελού- γελωτοποιού», όπου σαρώνοντας κυριολεκτικά τη σκηνή με την πληθωρική του ενέργεια και εξωστρέφεια, τα πολλαπλά ταλέντα στην υποκριτική, το τραγούδι, το παίξιμο κιθάρας, τον στίχο, τον χορό μέχρι… ακροβατικά, την πηγαία κωμική φλέβα, την ετοιμότητα στην ατάκα, την ευελιξία στις μεταμορφώσεις κλπ, κέρδισε θεαματικά τις εντυπώσεις και καταχειροκροτήθηκε, έχοντας «ιδρώσει τη φανέλα» όσο κανένας… ωστόσο το πρόβλημα σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι ο αυτοέλεγχος και η αίσθηση του μέτρου, που όταν υστερούν οφείλει ο σκηνοθέτης να θέσει τα απαραίτητα όρια ώστε η πληθωρικότητα που κραυγάζει εκκωφαντικά, του τύπου «θα τα κάνω/δείξω όλα σαν να μην υπάρχει αύριο», κάπως να «τιθασεύεται»χάριν της ισορροπίας του συνόλου και της οικονομίας του ρόλου…
.
Λίγο- πολύ πάνω στο ίδιο σκηνοθετικό πνεύμα της φαρσικής υπερβολής κινήθηκαν και οι υπόλοιποι (ξαναλέμε πανάξιοι) ηθοποιοί –Φοίβος Ριμένας, Θοδωρής Σκυφτούλης, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Στέλιος Πέτσος- δημιουργώντας ρόλους- καρικατούρες ως τραβηγμένη, σουρεάλ απόπειρα εξευτελισμού της εξουσίαςκαι «εκβιασμού» γέλιου…
Όσον αφορά τώρα στα αρνητικά (-) της παράστασης, ήδη εντοπίσαμε το στοιχείο της ενίοτε κραυγαλέας υπερβολής, ξεπερνώντας σε σημεία κατά πολύ το μέτρο, ώστε κάποιες σκηνές να φλερτάρουν με τη φαιδρότητα χοντροκομμένων «αστείων», ενώ στο σύνολο κυριάρχησε μια επιτηδευμένη εκζήτηση όπου τα πάντα έμοιαζαν στυλιζαρισμένα, «φτιαχτά», προσχεδιασμένα με ακρίβεια, στερώντας την αμεσότητα του αυθορμητισμού… ας πούμε οι συνεχείς κωλοτούμπες, τα κυλίσματα στο πάτωμα, ο «τροχός» του Βλάχου, η στημένη κινησιολογία με ασταθές περπάτημα στις μύτες κλπ., ούτε εντυπωσίασαν, ούτε γέλιο προκάλεσαν, ούτε σε κάτι άλλο συνέβαλαν κι απλά έμεινε η άσκοπη καταπόνηση των ηθοποιών, χωρίς αυτές οι άτεχνες «ασκήσεις εδάφους» να αποκαλούνται σωματικό θέατρο….
Παράλληλα όμως καταπόνησαν και τον λαιμό τους με τσιρίδες άνευ λόγου, ενώ τα δικά μας αυτιά δεν φτάνει που υπέμειναν τις αχρείαστες κραυγές, όφειλαν επιπλέον να είναι διαρκώς τεντωμένα για να… ακούσουν (!) λόγω κάκιστης ηχοληψίας, εξαιτίας της οποίας οι θεατές τουλάχιστον του εξώστη, χάσαμε κυριολεκτικά τις μισές ατάκες, πασχίζοντας να μαντέψουμε από τα συμφραζόμενα και μάλιστα σε κωμικούς διαλόγους «πινγκ- πονγκ» όπου ακόμα και ένα «και» κάνει τη διαφορά! Επιεικώς απαράδεκτο και ΔΕΝ υπάρχει χειρότερο φάουλ σε παράσταση, σε σημείο που κάποιοι θεατές μετά το τέλος διαμαρτυρήθηκαν στους χειριστές του ήχου….
.
Επί της ουσίας του περιεχομένου και του τρόπου που αποδόθηκε, ναι μεν είναι πάντα εκτιμητέα μια καινούργια, διαφορετική, αντισυμβατική προσέγγιση, ωστόσο κρίνοντας εν προκειμένω το μιούζικαλ- επιθεωρησιακό ύφος με τραγούδια, χορούς, προβολές, τραβηγμένες σκηνές εντυπωσιασμού ενίοτε ως νούμερα σαλτιμπάγκων του δρόμου, θεωρούμε ότι ο στόχος του έργου μετατοπίστηκε συνειδητά από το βαθύ πολιτικό σκέλος κριτικής της εξουσίας, σε μια ανάλαφρη, εύπεπτη, «φανταιζί» κωμωδία ευρείας λαϊκής κατανάλωσης με «κουλτουρέ» πρόσχημα, κάτι που προφανώς επετεύχθη…Πέραν του γεγονότος ότι η εν λόγω διασκευή οδήγησε σε λεκτική και σκηνική «φλυαρία» σε σημεία κουραστική πχ, σαν την δυσανάλογα μεγάλης έκτασης εμβόλιμη σκηνή της εισαγωγής με τον στατικό μονόλογο του «γελωτοποιού», ή το στιγμιότυπο διακωμώδησης της αναρχίας από τους αστυνομικούς με τις σημαίες, ή τα ξεχειλωμένα διαδοχικά φινάλε ως επιλογές…
Εν κατακλείδι (=) καθώς φαίνεται ο ιδεολογικός χώρος του αναρχικού της υπόθεσης μάλλον επηρέασε υπέρ το δέον τον άξιο σκηνοθέτη, που υιοθέτησε για το πόνημά του την… αναρχία, ωστόσο με πλεονάζον ταλέντο γενικώς επί σκηνής…
Βαθμολογία
6/10
.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού» του Ντάριο Φο.
Ένας τρελός για δέσιμο, ειδικός στις μεταμφιέσεις, διεισδύει στα γραφεία της κεντρικής Ασφάλειας, μεταμφιεσμένος σε ανώτατο ανακριτή του Υπουργείου Δικαιοσύνης, για να διαλευκάνει την υπόθεση της «αυτοκτονίας» ενός αναρχικού που έπεσε από τον 4ο όροφο της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Τρομοκρατημένοι οι μπάτσοι γίνονται έρμαια στην εξυπνάδα και στη φαντασία του τρελού, πέφτουν σε όλες τις παγίδες που τους στήνει!
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας.
Ερμηνεύουν: Πάνος Βλάχος, Φοίβος Ριμένας, Θοδωρής Σκυφτούλης, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Στέλιος Πέτσος.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 20.00, Πέμπτη 21.00, Παρασκευή 21.00, Σάββατο 18.00 και 21.00, Κυριακή 20.00 (2η παράταση εως 22 Mαίου).
(δείτε όλες τις κριτικές μας με μια ματιά) Είδαμε & Σχολιάζουμε
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022 (σχετικά διαβάστε εδώ)
.
ΨΗΦΙΖΕΤΕ (σχετική δημοσίευση με τη φόρμα ψηφορίας, σύντομα):
-ΠΕΜΠΤΗ 19, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20, ΣΑΒΒΑΤΟ 21, ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΜΑΙΟΥ
1η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΚΟΙΝΟΥ [αφορά όλες τις παραστάσεις 2 ετών, Καλ 2020 – Χειμ. 2022] για την κατάρτιση των 10 επικρατέστερων παραστάσεων.
-ΤΡΙΤΗ 24 ΜΑΙΟΥ 2022
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΩΝ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ & ΚΟΙΝΟΥ
-ΠΕΜΠΤΗ 26 ΜΑΙΟΥ 2022
Δημοσίευση: Αυτές είναι οι 10 παραστάσεις που διεκδικούν τα 3 Βραβεία Κοινού.
-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27, ΣΑΒΒΑΤΟ 28, ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΙΟΥ 2022
2η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΚΟΙΝΟΥ και τελική: Ψηφίζετε τους 3 ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ από την λίστα των 10 επικρατέστερων παραστάσεων.
Φωτογραφικό υλικό
