Ξεσκονίζουμε τον θεατρικό χειμώνα της Θεσσαλονίκης 2014/2015 σχολιάζοντας…
Θεατρικές Κάλπες:
Κόσμησαν 13 χώρους. Σε 12 θεατρικούς και στο βιβλιοπωλείο Ιανός της Αριστοτέλους. Για πρώτη φορά. Για να ψηφίσει το κοινό ελεύθερα την παράσταση που είδε για τα Βραβεία Κοινού στα 5α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία. Η ψηφοφορία δεν τέλειωσε, θα συνεχιστεί και όλο το καλοκαίρι, μέχρι τον Σεπτέμβρη, όπου θα καταμετρήσουμε νέα ψηφοδέλτια και παραστάσεις για να βραβεύουμε αυτούς που εσείς επιλέξατε.
.
Τώρα ξέρεις ότι το εισιτήριο σου έχει μια επιπλέον αξία. Και δεν το πετάς, το εσωκλείεις στον ειδικό φάκελο που θα βρεις πάνω στα μαύρα κουτιά και το ρίχνεις μέσα αφού πρώτα βαθμολογήσεις την παράσταση που μόλις είδες.
Θεατρικές Κουλτουροβραδιές της «Κ»:
Προσφέραμε στους αναγνώστες μας μια πλήρη θεατρική έξοδο, όπου περιείχε παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης, κατόπιν ανοιχτή συζήτηση με όλους τους συντελεστές για απορίες, σχόλια και εντυπώσεις συνοδευόμενα από καλό ελληνικό κρασί και τραγανιστά κριτσίνια, φυσικά δωρεάν. Η «Κ» και οι εννιά θίασοι που παρουσίασαν τις παραστάσεις τους αγαπήσαμε αυτές τις βραδιές, και από τη μεγάλη αποδοχή δείξατε και εσείς το ίδιο.
.
Υποσχόμαστε: θα επανέλθουμε ακόμη πιο οργανωμένοι με περισσότερες προτάσεις.
3 νέα Θέατρα :
Τα δυο, ούτε συνεννοημένοι να ήταν, στο ίδιο δρόμο στην Φλέμιγκ. Το «Τ» από την ομάδα Passatempo και το «Black Boχ». Το πρώτο γεννημένο από την αρχή, το δεύτερο ένας πρώην κινηματογράφος, αν θυμάστε, «Μετροπόλιταν» λεγόταν. Όσο για το τρίτο; Στην άλλη άκρη της πόλης, χωμένο κάπου στον Βαρδάρη, ο «Αρατος» από την ομάδα του Βασίλη Τσικάρα.
Χαιρόμαστε να ανοίγουν νέες σκηνές και ευχόμαστε καλή συνέχεια –και δύναμη- σε όλους.
Θεατρικές Ομάδες Θεσσαλονίκης:
Δεν εξαφανίστηκαν, ευτυχώς. Δεν ξεχώρισαν, για άλλη μια φορά, δυστυχώς. Μηδαμινές εξαιρέσεις ωστόσο υπήρχαν, δεν θα τις αναφέρουμε σε αυτή την σημείωση.
Δυναμική επαναλειτουργία:
Η έναρξη από τα μέσα και έπειτα της σεζόν του πολύπαθου θεάτρου Αθήναιον υπό την διεύθυνση του κ. Γισγάκη, νυν ιδιοκτήτη θεάτρου Αριστοτέλειον. Υπόσχεται από τη νέα χρονιά «πράματα και θάματα» στις δυο σκηνές του θεάτρου με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Αδάμη.
.
Καλή επιτυχία.
Θεατρικοί χώροι σε ασφυξία:
Έκλεισε το Ορα, κουτσά στραβά υπήρξε το studio Όρα, αν δεν κάνουμε λάθος με μόλις μία παράσταση, το studio ΝΕΜΕΣΗ δεν έπαιξε καμιά παράσταση λειτουργώντας και φέτος ως εργαστήριο, μικρή θεατρική παρουσία από το «Vis Motrix», στα ψιλοαζήτητα το θεατράκι του Κόδρα, άστα να πάνε στο κεντρικότατο θέατρο Εγνατία, ενώ βαθιές ανάσες πήραν τα περισσότερα από τα μέσα της σεζόν, καθώς έως τότε δεν υπήρχαν θίασοι, δεν υπήρχαν παραστάσεις.
.
Μόνο κάτι ψίχουλα.
2 σημαντικές αναγκαίες τοπικές επαναλήψεις + 1 εξ Αθηνών:
Αναγκαίες για να δουν περισσότεροι θεατές την υπέροχη «Μπέττυ» με τον Νίκο Φουρλή στο θέατρο «Τ» άλλοι τόσοι τη βιωματική «Μπερνάρντα Άλμπα» από το Θέατρο του Άλλοτε στο Μπενσουσάν Χαν και πολλοί περισσότεροι την παράσταση «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ – ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ» που σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδη.
.
Όσοι τελικά δεν είδατε, χάσατε.
.
ΚΘΒΕ, τι χρονιά κι αυτή:
Δεν έφερε τελικά γούρι η δυναμική επανεμφάνιση του ανανεωμένου «Alexander the Great» στο Βασιλικό θέατρο. Λίγο οι εκλογές μες την καρδιά του χειμώνα, το πρωθυπουργικό κουστούμι χωρίς γραβάτα του κυρίου Τσίπρα, η γενική αβεβαιότητα της αριστερής κυβέρνησης και κυρίως η μη καταβολή δεδουλευμένων, έφεραν επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας του προσωπικού που λίγο έλειψε να τιναχτεί στον αέρα όλος ο προγραμματισμός της χρονιάς. Ζημιά όμως υπήρξε, και σοβαρή, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει καθώς τα σοβαρά οικονομικής φύσεως προβλήματα υφίστανται έως σήμερα.
Ενώ είδε και απόειδε η πάντα κομψή πρόεδρος Μένη Λυσαρίδου το γενικό χάλι που επικρατούσε –ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον κακό χαμό του Εθνικού- πήρε τα μπογαλάκια της και την έκανε με μεγάλα, πολύ μεγάλα πηδηματάκια αφήνοντας ακέφαλο το ΚΘΒΕ.
.
Ενα είναι βέβαιο, ο Βούρος δεν τα έχει δει όλα…
Μονόλογοι, περφόρμανς και το βάσανο της κρίσης [και των συμφερόντων], βεβαίως, βεβαίως:
Αν αναρωτηθείτε πόσοι μονόλογοι παρουσιάστηκαν στη Θεσσαλονίκη και πόσες «κανονικές» παραστάσεις, θα χάσετε τον λογαριασμό, τελικά και το νόημα της ύπαρξης τους παρόλο που σκηνοθετικά είδαμε κάποιες εμπνευσμένες σκηνοθετικά δουλειές.
.
Και ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας. Οι μονόλογοι δεν θεωρούντο νορμάλ θεατρική παράσταση αλλά ένα είδους θεατρικού αναλογίου όπου σκοπός είναι η ανάδειξη ενός εξαίρετου πυκνού κειμένου και μιας ερμηνείας πεπειραμένου ηθοποιού. Όλα τ άλλα είναι για πέταμα η για “πονηρούς” σκοπούς και φέτος είδαμε πολλά για «πέταμα» από λογής, λογής τηλεοπτικούς… που το είδαν «Διαμαντόπουλοι»… αφού προηγουμένως ξεσκόνισαν όποιον συγγραφέα είχε στα κιτάπια του παλιές σημειώσεις που τώρα πια ονόμασαν θεατρικό μονόλογο.
.
Ας το σκεφτεί και ο τελικός κριτής, ο θεατής, που τα ενισχύει με 15ευρα…
Όσο για τα σταντ απ δεν έλειψαν και φέτος από μεγάλα κεντρικά θέατρα. Να μας λείπει η φλυαρία και ο ναρκισισμός τους… Τα προτιμούμε σε μπαράκια και σύγχρονα καφενεία, με το ποτό μας, το τσιγαράκι μας και την ατμόσφαιρα ελαφράδας που έχουν…
«Σερσέ λα φαμ»: η μοναδική παράσταση «πλήρης» παραστάσεων.
Διότι ήταν και η μοναδική που ξεκίνησε αρχές Νοέμβρη και συνέχισε χωρίς διακοπή παραστάσεις έως 29 Μαρτίου. Το επαναλαμβάνουμε και το τονίζουμε στα κεφαλαία, ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΟ πρόγραμμα παραστάσεων όλης της εβδομάδας. Και λόγω του ότι έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να παίζει μια παραγωγή στην Θεσσαλονίκη όλες τις μέρες της εβδομάδας λέμε να το εμπεδώσουμε κιόλας. Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή…
Για να μην αναφερθούμε και στη Μονή Λαζαριστών που επι διοίκησης Χατζάκη ήταν παρατημένο στου «διαολή τη μάνα…», ενώ επι –πείσμα- Βούρου και σωτήριας βοήθειας Σοφίας Σπυράτου -σκηνοθεσία-χορογραφία-, το έργο του Στρατή Πασχάλη «Σερσέ λα φαμ»-Οι γυναίκες στα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, ανέστησε κυριολεκτικά τη Σκηνή Σωκράτης Καραντινός με μέγα πλήθος –από πολλά πούλμαν, βλέπε ΚΑΠΗ- μετατρέποντας μια 3ωρη παράσταση σε λαϊκό γλέντι, τελικά για όλους.
.
Και του χρόνου.
ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ = ΕΤAIΡΟΤΗΤΑ:
Μετά από 14 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο θεατρικό γίγνεσθαι της Θεσσαλονίκης, η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ «ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ» που συστάθηκε το 2000 από τους Θεανώ Αμοιρίδου, Θωμά Βελισσάρη, Ιωάννα Κατσαρού και Νίκο Ορτετζάτο, από το 2006 καλλιτεχνικός διευθυντής της ήταν ο Νίκος Σακαλίδης έπαυσε τη λειτουργία της και στη θέση του γεννήθηκε το θέατρο ΕΤAIΡΟΤΗΤΑ υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση των Νίκου Σακαλίδη και Θωμά Βελισσάρη.
Καλές παραστάσεις να δούμε.
.
…για λίγες εμφανίσεις:
Οι καιροί το απαιτούν και πέρα από τα μικρά τοπικά, αρκετοί περιοδεύοντες θίασοι με γνωστά ονόματα στη μαρκίζα, επέλεξαν τη μέθοδο «πετάγομαι Σαλονίκη» ή «ένα στα γρήγορα»… ή αλλιώς για καμιά αρπαχτή…[ έχω απλήρωτη και την ΔΕΗ….]
.
Στα απλά θεατρικά αυτό σημαίνει: βλέπουμε κίνηση, ενδιαφέρον κοινού, εντυπώσεις, κυρίως εισιτήρια, και αν τραβάει και το “γκουτ ντιλ”, το πάμε και γι άλλο ένα 3ήμερο… Αν όχι, δεν θα χρεωθούμε ηχηρή αποτυχία, ούτε μεγάλη ζημιά, καθώς ένα μόνο τριήμερο ήταν… πάει και πέρασε. Άρα βολεύει και συμφέρει...
Αξιοσημείωτο της τοπική θεατρικής κοινότητας, η παρουσία non stop 3ημέρων όλης μα όλης της σεζόν, Νοέμβριος – Απρίλιος, από το θίασο του Γιώργου Ροντίδη με την παράσταση «Λίστα Γάμου» του Διονύση Χαριτόπουλου, εκεί στην αρχή της οδού Αριστοτέλους, εκεί που χρόνια τώρα είναι το θέατρο «Ρο».
CIRQUE DU SOLEIL, το θέαμα της χρονιάς:
Μπορεί να μην είναι αμιγώς θεατρικό, ωστόσο θεωρούμε ότι η άφιξη του Τσίρκου του Ήλιου με την παράσταση QUIDAM στο γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ, αποτέλεσε το πολιτιστικό γεγονός της Θεσσαλονίκης, δεν χωράει καμία απολύτως αμφιβολία.
Παράλληλα, περπατάμε παράλληλα κι όλα είν’ ακατάλληλα για vα σμίξουμε πάλι…:
Λένε οι στίχοι του Σπύρου Γιατρά [τραγουδισμένο από τον Notis] και «παράλληλα» λέγεται η μόδα (;) η τάση (;) κάποιων θιάσων όπου το πρώτο 3ήμερο, συνέβη και το αντίθετο, βρίσκονταν στην έδρα τους και το άλλο μισό της εβδομάδας τους περίμενε μια ίδια σκηνή στημένη στη Θεσσαλονίκη.
.
Το ξεκίνησε στην Καλαμαριά ΠΣΚ ο Κιμούλης με το «Party Time» του Πίντερ (και με επιτυχία), ακολούθησαν Γεννατάς με τον μονόλογο του, «Ελεύθερο Ζευγάρι» κ.α.
.
Δεν είναι κακό…
Οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ με μια φωνή γνωστοποιούν το πρόβλημα του οργανισμού σε 47 δευτερόλεπτα.
Καλή δύναμη
.
Είδαμε-ζήσαμε-πάθαμε-μάθαμε;:
2πλός Βέλτσος: πρώτα η «Αυτοκρατορία» ή αλλιώς I have your data στο Μ2 και μόλις πρόσφατα, «Σχέδιο για Ηλέκτρα- Σχέδιο για Ιφιγένεια» στο θέατρο Τ. Αλαμπουρνέζικο το πρώτο από τον Μαρμαρινό, εμπνευσμένο το δεύτερο από τον Γιάννη Λεοντάρη.
Σημειωτέων οι παραστάσεις του πρώτου ξεκινούσαν ώρα 4 απογευματινή για να πετύχει λέει η παράσταση… αχ πως το λέγανε.. να κάπως έτσι… «το ιδανικό «πέρασμα από το φως στο πρώτο σκοτάδι»… Αντε καλά Μιχαήλ…
3 Δράκουλες: Ο κλασσικός του Μπραμ Στόκερ σε μορφή μιούζικαλ στην Παράθλαση, ”Ο ΔΡΑΚΟΣ beta” από την ομάδα «Ο επιπόλαιος Φρεντ» στο Θέατρο Άνετον και «DRACULA S…» από την ομάδα ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ στο θέατρο Τ.
.
Δυστυχώς όλοι τους είχαν θεματάκια…
Το’ δαμε κι αυτό:
-Τον Χρήστο Φερεντίνο στο Θέατρο να κάνει τον Ντετέκτιβ Πουαρό…
-Την θηλυκή πλευρά του «CAVEMAN» με την Σύλβια Δεληκούρα στο Αριστοτέλειον…
-Το ΚΘΒΕ να ζητά εθελοντές και τον ΣΥΡΙΖΑ να τα χώνει στον Βούρο.
-Να αυξάνουν το φοιτητικό εισιτήριο του ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΥ στις παραστάσεις της Θεσσαλονίκης κατά της 50%, γιατί λένε δεν είχε ζήτηση!!!
-Η Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα να μετονομάζεται εύστοχα μεν σε «Πνιγμονή» να καπηλεύεται δε η ιδοκτησία προς όφελος του σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά…
–Πρεμιέρα και τέλος… Όπου έμελλε όσοι τυχεροί παραβρέθηκαν στην πρεμιέρα του «Γλάρου» του Τσέχωφ με πρωταγωνιστή τον Καλ. Διευθυντή Γιάννη Βούρο στην ΕΜΣ να είναι και η τελευταία. Καθότι την ακριβώς επόμενη ημέρα άρχισαν τα όργανα των κινητοποιήσεων… πρώτα ο Θεός… ραντεβού τον Οκτώβρη.
–Η θεατρική σεζόν να τραβάει έως και αρχές Ιουνίου… Με τελευταίο να υποκλίνεται σε χειμερινή σκηνή, τον ΒΙΟΛΙΣΤΗ στη ΣΤΕΓΗ του Μεγάρου, Γρηγόρη Βαλτινό.
-Τον Σάκη Ρουβά να βραβεύεται ως καλύτερος!!! τραγωδός!!! της χρονιάς!!!
–Ο πιο γελοίος θεατρικός τίτλος παράστασης: «ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΑΡΝΙ»… κατά το «Ημέρωμα της Στρίγγλας» του Σαίξπηρ στο θέατρο Σοφούλη από την θεατρική ομάδα ΕΡ.Ο.Σ. εξ Αρχής.
Παιδιά, σοβαρευτείτε.
.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ:
.
Ακολουθούν:
Παραστάσεις που ξεχωρίσαμε και παραστάσεις που βαρεθήκαμε…
Φωτογραφικό υλικό
