Είδε η Άννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Το νέο έργο του θεατρικού συγγραφέα Μηνά Βιντιάδη, “Βροχή τα βέλη”, με πρωταγωνιστή τον Στράτο Τζώρτζογλου, που πριν λίγους μήνες ξεκίνησε την περιοδεία του σε νησιά και πόλεις της Ελλάδας, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Art Box Fargani σε σκηνοθεσία Στράτου Τζώρτζογλου και Μαρίας Τσαρούχα.
Ένας άντρας, την ημέρα των εξηκοστών γενεθλίων του, συνειδητοποιεί την κενότητα της ύπαρξής του και γεμάτος απογοήτευση, ενοχή και θυμό ανοίγει την ψυχή του και μοιράζεται γεγονότα που τον σημάδεψαν και καθόρισαν την μοίρα και τις επιλογές του. Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση μιλά για την ζωή που σταδιακά γλιστρά από τα χέρια του, αναπολεί την παιδική του ηλικία, θυμάται αγαπημένα πρόσωπα που σημάδεψαν την ύπαρξη του, αναφέρεται σε σχέσεις που τον πλήγωσαν, στην αγάπη που έχασε και …στην απόγνωση που τον πνίγει. Αν και πετυχημένος διαφημιστής με κύρος και λεφτά, οι «καλές» μέρες του δεν του χάρισαν την ευτυχία, αντίθετα ταλανίστηκαν από ψυχοφθόρες θύελλες και βυθίστηκαν σε μια ανιαρή μουντάδα ή σκοτείνιασαν απρόσμενα. Στην αφήγηση του πλέει ανάμεσα στις μνήμες, θυμάται και σχολιάζει, ψάχνοντας απεγνωσμένα διέξοδο για μια καινούργια αρχή….
Πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο που θίγει πλείστα ζητήματα της σύγχρονης ζωής, από τον έρωτα, την πίστη, τη φθορά του χρόνου, ως την πατρική αγάπη, τη διαχείριση του πένθους και γενικά της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Ένα roadtrip από την παιδική ηλικία ως την ωρίμανση, γεμάτο χαρές αλλά κυρίως πίκρες. Ο ήρωας του έργου εξομολογείται και εξανίσταται, θρηνεί και όμως γελά, απογοητεύεται αλλά και αναθαρρεί. Αναζητά, μάταια, την χαμένη αθωότητά του και εύχεται να ξαναγεννηθεί ως ένας άνθρωπος που να ξέρει πώς να αγαπά!
Ο Στράτος Τζώρτζογλου, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, καταθέτει μια συναισθηματικά καθαρή και τεχνικά προσεγμένη ερμηνεία (+). Με βαθιά επίγνωση του χαρακτήρα που υποδύεται, κινείται στη σκηνή με ακρίβεια και εσωτερικότητα, αποδίδοντας με δύναμη ψυχής, πάθος, ενέργεια και, όπου απαιτείται, με ένταση τον ρόλο του. Επικοινωνεί με τον καλύτερο τρόπο τον εύθραυστο, αλλά με περίσσεια ψυχικά αποθέματα, χαρακτήρα του ήρωα, τον οποίο φωτίζει με την ζεστή, ανθρώπινη ερμηνεία και την αυθεντικότητά του. Αποδίδει με φυσικότητα τις ψυχικές μεταβάσεις αυτού του πληγωμένου από τη ζωή ανθρώπου και κατορθώνει, σε αρκετά σημεία, όχι μόνο να μας πείσει για τα συναισθήματά του αλλά να μας κάνει να συμπάσχουμε μαζί του, να αισθανθούμε λίγο από την απογοήτευση, την θλίψη, αλλά και την αισιοδοξία του. Η διάδραση του ηθοποιού με το κοινό, από το πρώτο λεπτό της εμφάνισης του στη σκηνή, κερδίζει αμέσως το ενδιαφέρον και την προσοχή των θεατών.
Αρωγός του επί σκηνής η Μυρτώ Δημητρακοπούλου, μια αιθέρια παρουσία, που συντρόφευε τον ήρωα στις αναπολήσεις του, άλλοτε με τις νότες του τσέλου της και άλλοτε υποδυόμενη τα πρόσωπα του παρελθόντος που αναβίωναν μέσα από την αφήγηση. Με εξαιρετική κίνηση, υπέροχο μακιγιάζ και αξιοπρόσεκτα κοστούμια αποτέλεσε μια εικαστική παρέμβαση που φώτισε το όλο εγχείρημα δίνοντας του μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική χροιά.
Στα θετικά στοιχεία της παράστασης συγκαταλέγεται και η μουσική του Γιάννη Ζουγανέλη, με το τραγούδι της εισαγωγής «Ένας Πρίγκηπας Μικρός» να δίνει μια πιο ονειρική και παραμυθένια νότα στην όλη παρουσίαση.
Παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του πρωταγωνιστή η συνολική απόδοση του έργου παρουσίασε σοβαρές αδυναμίες (-) που επηρέασαν αρνητικά το όλο αποτέλεσμα:
Καταρχάς το κείμενο στο οποίο βασίστηκε η παράσταση σε αρκετά σημεία δείχνει να μένει στην επιφάνεια, χωρίς την εξέλιξη ή την δραματουργική κλιμάκωση που μπορούσε να δώσει στην ερμηνεία ένα πιο στιβαρό πλαίσιο. Ενώ παρουσιάζει την ιστορία ενός ανθρώπου επιχειρώντας παράλληλα το ψυχογράφημά του, περιορίζεται σε μια ακροθιγή προσέγγιση του χαρακτήρα χωρίς να εμβαθύνει στη ψυχοσύνθεσή του, χωρίς να διευκρινίζει, παρά τα τόσα δυσάρεστα γεγονότα που παραθέτει (θάνατοι των γονιών, άνοια της γιαγιάς κλπ) γιατί πραγματικά βρίσκεται σε απόγνωση, ποια είναι τα λάθη για τα οποία μετανιώνει, ποιες οι ενοχές που τον βαραίνουν, γιατί αναζητά τη λύτρωση και μια καινούργια αρχή;
Επιπρόσθετα, ο λόγος του κειμένου ενώ προσπαθεί να γίνει ποιητικός(πέρα από ορισμένα φωτεινά σημεία που πραγματικά το πετυχαίνει), γενικά κινείται σε «γνωστά» μονοπάτια, συχνά τετριμμένα και με αδιάφορη συναισθηματική επίδραση.
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, ενώ η παράσταση έχει, σε γενικές γραμμές, ροή και συναίσθημα, εντούτοις δείχνει εγκλωβισμένη σε μια υπερβολική ατμοσφαιρικότητα. Καταρχάς, η «εικαστική παρέμβαση» της Μυρτούς Δημητρακοπούλου, όσο εντυπωσιακή και αν είναι, δεν είναι απόλυτα συμβατή με τον χαρακτήρα της παράστασης. Το ύφος του έργου είναι κατά βάση κοινωνικό και εμφανώς ρεαλιστικό, ο δε συνδυασμός του με κάτι τόσο καλλιτεχνικό προϋποθέτει μια διαφορετική συνολικά προσέγγιση και απόδοση της υπόθεσης.
Επιπλέον, η συνεχής διάδραση με το κοινό, οδηγούσε όλο και πιο πολύ την παράσταση στα μονοπάτια του ρεαλισμού υπονομεύοντας τον «ποιητικό» χαρακτήρα που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ενδυθεί, χωρίς να κρατά το καλλιτέχνημα στη δέουσα απόσταση.
Συμπερασματικά (=), παρά τις αδυναμίες που αναφέρθηκαν παραπάνω, η παράσταση διατηρεί μια αξιοπρόσεκτη ποιότητα και αφήνει μια αίσθηση φροντίδας και καλλιτεχνικής πρόθεσης…
Βαθμολογία 6/10
«Βροχή τα βέλη»: Με νέες παραστάσεις επανέρχεται ο Στράτος Τζώρτζογλου στο θέατρο Φαργκάνη
