Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Ο Άντον Τσέχωφ εκτός από τα σπουδαία εμβληματικά θεατρικά έργα είναι γνωστός και για τα διηγήματα του που με ιδιαίτερο χιουμοριστικό ύφος και γλαφυρότητα αποτυπώνουν την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της προεπαναστατικής Ρωσίας. Αποτελούν ηθογραφικά σφηνάκια που σκιαγραφούν τους χαρακτήρες των μεγάλων αστικών κέντρων αλλά και της απέραντης ρωσικής επαρχίας. Ο Τσέχωφ σκύβει με συμπάθεια πάνω από τους ήρωές του και μέσα από τον συγγραφικό μεγεθυντικό φακό αναδεικνύει τα προτερήματα αλλά και τα ελαττώματα τους καθιστώντας τους πανανθρώπινα και διαχρονικά σύμβολα.
Όλα αυτά ενέπνευσαν τον Νηλ Σάιμον που το 1973 έγραψε το έργο «The good doctor». Πρόκειται για έντεκα μικρές ιστορίες που σαν μοναδικό συνεκτικό στοιχείο έχουν τον ίδιο τον Τσέχωφ που προλογίζει την κάθε σκηνή ενώ σε μερικές ιστορίες παίρνει κι ο ίδιος μέρος. Γιατροί, συγγραφείς, παπάδες, δασκάλες , πόρνες, άξεστοι χωρικοί, αριστοκράτες, πλούσιοι και φτωχοί παρελαύνουν από τη σκηνή προκαλώντας αν μη τι άλλο ένα χαμόγελο καθώς αποτελούν αναγνωρίσιμους σε όλους τύπους ανθρώπων με οικείες συμπεριφορές.
Το έργο διασκευάστηκε το 1996 από την Ελένη Ράντου που πανέξυπνα χρησιμοποίησε για τον τίτλο δυο πολύ γνωστές λέξεις που παραπέμπουν αμέσως στη Ρωσία, «Βότκα Μολότωφ». Έχοντας γλωσσική αμεσότητα το κείμενο της είναι έξυπνο, χιουμοριστικό και προσαρμοσμένο στον ελληνικό τρόπο σκέψης με ατάκες που μένουν στον θεατή.
Στα αρνητικά (-)… κι ενώ ο τίτλος προϊδεάζει για «έκρηξη» η παράσταση του Νικορέστη Χανιωτάκη που είδαμε στο Κολοσσαίο χαρακτηρίστηκε από μετριότητα. Η σκηνοθεσία του ήταν λιτή κι απέριττη. Έκανε μια επιφανειακή προσέγγιση που στοίχισε στην παράσταση γιατί της έλειπε η ευρηματικότητα. Ο ρυθμός είχε σκαμπανεβάσματα. Άλλες σκηνές ήταν γεμάτες ζωντάνια, γέλιο και ένταση κι άλλες ήταν υπερβολικά υποτονικές. Οι ιστορίες που δεν ήταν τόσο αβανταδόρικες χρειάζονταν περισσότερη φροντίδα ως προς τη σκηνοθεσία. Ο Χανιωτάκης έχει βάλει ο ίδιος πολύ ψηλά τον πήχη και έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει θαύματα, μικρά και μεγάλα. Δεν του ταιριάζει να σκηνοθετεί διεκπεραιωτικά και στη «Βότκα Μολότωφ» αυτό δείχνει να έκανε.
Στα θετικά (+) της παράστασης σίγουρα ανήκουν τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αρετής Μουστάκα. Πάνω στη σκηνή ήταν τοποθετημένες τέσσερις ξύλινες κατασκευές, φιγούρες που παρίσταναν κι από έναν χαρακτήρα κι έμοιαζαν με ντουλάπες. Από μέσα έβγαιναν οι ήρωες της κάθε ιστορίας. Αριστερά της σκηνής ήταν το γραφείο του Τσέχωφ. Ένα απόλυτα λειτουργικό, έξυπνο σκηνικό που από πριν καν ξεκινήσει η παράσταση κέντριζε την περιέργεια του θεατή. Τα κοστούμια της ίδιας όμορφα και περιποιημένα αποτύπωσαν την εποχή.
Ως προς τις ερμηνείες «τα πήραν όλα κι έφυγαν» ο Πάνος Σταθακόπουλος κι ο Ιωάννης Απέργης. Ο πρώτος είτε ως πονηρός παπάς με πονόδοντο, είτε ως άξεστος χωρικός είτε ως στρατηγός που έχει κατσικωθεί δεν μπορούν να ξεφορτωθούν οι νεαροί οικοδεσπότες ήταν απολαυστικός. Με ρυθμό, με μπρίο, με φυσικότητα χάρισε γέλιο στην πλατεία και πόντους στην παράσταση. Στο ίδιο μήκος κύματος κι ο Ιωάννης Απέργης ως αρχάριος οδοντίατρος και ως νεαρός Τσέχωφ εξυπηρέτησε και με το παραπάνω την κωμικότητα των ρόλων του χρησιμοποιώντας όλα τα εκφραστικά του μέσα και την πλαστικότητα του σώματός του.
.
Ο Χάρης Χιώτης κι η Βίβιαν Κοντομάρη στις κοινές σκηνές τους δεν κατάφεραν να κρατήσουν τους θεατές. Χωρίς να είναι κακοί, κάτι έλειπε. Οι σκηνές τους ήταν από τις πιο βαρετές του έργου.
Η Παναγιώτα Βιτετζάκη στα μικρα περάσμάτά της ήταν ικανοποιητική. Αν και είχε την ευκαιρία να ξεχωρίσει παίζοντας μικρά αποσπάσματα από τις «Τρεις Αδερφές» δεν εντυπωσίασε. Η Κατερίνα Γερονικολού δεν έχει επιδείξει μέχρι τώρα κάποιο ιδιαίτερα υποκριτικά εφόδια. Εδώ στους ρόλους που ανέλαβε ήταν αξιοπρεπής για τα δεδομένα και τις δυνατότητές της.
Τέλος ο πολύ καλός Τάσος Χαλκιάς ήταν ιδανικός Τσέχωφ. Με σωστές παύσεις, λεπτό χιούμορ, ευαισθησία και σκηνική αυτοπεποίθηση αποδεικνύει ότι η απλότητα και η φυσικότητα στο παίξιμο είναι το μυστικό της αληθοφάνειας κι η επίτευξή τους απαιτεί τεχνική κι εμπειρία.
.
.
Η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Μαθέ έδωσε το κάτι παραπάνω στην παράσταση με θέματα που έντυσαν τις ιστορίες. Αν ήταν λιγότερο επίπεδη σίγουρα θα ήταν πιο πρόσφορη για θεατρικό παιχνίδι.
.
Συνοψίζοντας: Είδαμε ένα έργο δύο ταχυτήτων με ωραία σκηνικά και κοστούμια, κάποιες ερμηνείες που ξεχώρισαν και μια σκηνοθεσία που συνέθεσε μια παράσταση που της έλειπε το νεύρο και η ευρηματικότητα, δεν κατάφερε να χαρίσει στους θεατές τη ζητούμενη θεατρική ευφορία.
.
Βαθμολογία:
5,4/10
.
-k-.
.
ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
«Βότκα Μολότοφ» του Νηλ Σάιμον.
Επί σκηνής, παρελαύνουν χαρακτηριστικοί τύποι της εποχής και της κοινωνίας του: από δασκάλες και νταντάδες, μέχρι παπάδες και οδοντίατροι. Όλοι οι ήρωες παραδίδονται, πανανθρώπινοι και παντοτινοί, στην κρίση όλων μας για το «χθες», το «σήμερα» και το «αύριο».
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης. Ερμηνεύουν: Τάσος Χαλκιάς, Κατερίνα Γερονικολού, Πάνος Σταθακόπουλος, Γιούλη Τσαγκαράκη, Χάρης Χιώτης, κ.ά
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 29 & Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου στις 21:15, Κυριακή 1 Οκτωβρίου στις 20:30
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
