Είδε η Ειρήνη Σοφιανίδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Μα πόσο ωραίο είναι να βγαίνει κανείς από το θέατρο και να νιώθει ανάλαφρος , σιγοτραγουδώντας τραγούδια τους στίχους των οποίων ούτε καν ήξερε πως θυμόταν. Άκρως επιτυχημένη η επιλογή του έργου «Βίρα τις άγκυρες» από το ΚΘΒΕ και μάλιστα για την περίοδο των γιορτών. Ψυχαγωγεί και διασκεδάζει τους Θεσσαλονικείς που την επιβραβεύουν γεμίζοντας του θέατρο της ΕΜΣ.
Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την εμφάνιση της ελληνικής επιθεώρησης τη θεατρική σεζόν 1997 το Εθνικό Θέατρο αναθέτει στους Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου να γράψουν ένα έργο αναφοράς στην αρχή, στην πορεία, στη στάση της επιθεώρησης σε κρίσιμες κοινωνικοπολιτικές περιόδους και σε βασικά χαρακτηριστικά του είδους ενώ παράλληλα να γνωρίσουν στο κοινό ορισμένους καλλιτέχνες που την «σφράγισαν» με την παρουσία τους στις δεκαετίες που πέρασαν. Η παράσταση εκείνη γνώρισε μεγάλη επιτυχία με έναν απίστευτα λαμπερό και ταλαντούχο θίασο. Είκοσι έξι χρόνια μετά το έργο ξανανεβαίνει αυτή τη φορά από το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία του Αστέριου Πελτέκη.
Ξεκινώντας από το κείμενο το έργο και τα θετικά (+) που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας ο Ρέππας κι ο Παπαθανασίου ήταν δύσκολο και ριψοκίνδυνο καθώς είχαν να αποδώσουν την εκατόχρονη ιστορία της επιθεώρησης με τα χιλιάδες πρόσωπα αλλά και τα πολιτικά γεγονότα που την ενέπνευσαν και την τροφοδότησαν. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει διότι δημιούργησαν ένα έργο ενιαίο, δεμένο με αβίαστες και φυσικές μεταβάσεις από τη μία ιστορική περίοδο στην άλλη με ωραία πλοκή που κατάφερε να αποδώσει το κλίμα των μπουλουκιών και τις τακτικές των θεατρικών επιχειρηματιών. Η λαϊκότητα του περιεχομένου , η οικονομία της γραφής, η ευθυκρισία σε κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής, το άμεσο κι ευθύβολο χιούμορ , η ελευθερία και η λάμψη της φόρμας και βέβαια οι αυτοδίδακτοι και πολλές φορές υποτιμημένοι από το θέατρο πρόζας – κι όμως σπουδαίοι θεατρίνοι, κειμενογράφοι, συνθέτες, μουσικοί, χορευτές, χορογράφοι, ενδυματολόγοι, σκηνογράφοι ήταν εκεί. Όλα εκείνα δηλαδή τα χαρακτηριστικά στοιχεία που συνθέτουν το θεατρικό αυτό είδος απλώθηκαν από τους συγγραφείς μπροστά στους θεατές. Υπήρχαν βέβαια και κάποιες αδυναμίες όπως ανακρίβεια ορισμένων ιστορικών γεγονότων κι η στερεοτυπική αντιμετώπιση των ανθρώπων του θεάτρου που παρουσιάζονται ελαφρών ηθών, ανταγωνιστικοί κτλ. αλλά δεν μειώνουν καθόλου το μέγεθος του επιτεύγματος που κατάφεραν.
Ο Αστέριος Πελτέκης με τη σκηνοθεσία του κατάφερε να διαχειριστεί με μαεστρία τον μεγάλο όγκο των αλλεπάλληλων σκηνών, των σκηνογραφικών αλλαγών και το πολυάριθμο των ρόλων και παρέδωσε στους θεατές ένα έργο εντυπωσιακά εύρυθμο, γοητευτικό και απολαυστικό. Το εγχείρημα πέτυχε και δεν ήταν καθόλου εύκολο αν σκεφτεί κανείς την καταιγιστική ταχύτητα των εισόδων/εξόδων των ηθοποιών. Το όποιο σκηνοθετικό λάθος θα στοίχιζε και σε ρυθμό και σε συνοχή.
Τεράστιο ρόλο στην παράσταση παίζουν τα πολλά, ευρηματικά και εντυπωσιακά σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη , τα καλαίσθητα, γεμάτα λάμψη κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη, η ζωντανή ορχήστρα που σε ενορχηστρώσεις του Γιώργου Ανδρέου έπαιξε παλιές συνθέσεις των Γιώργου Μουζάκη, Γιώργου Κατσαρού, Ζακ Ιακωβίδη και σημερινές του Γιώργου Παπαδάκη και βέβαια οι ωραίες, επιθεωρησιακού ύφους χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου.
Τι να πει κανείς για τους αξιέπαινους ηθοποιούς της παράστασης που κυριολεκτικά « την ίδρωσαν την φανέλα» με άπειρες αλλαγές και μεταμορφώσεις,(οι περισσότεροι υποδύονταν πολλούς ρόλους) κίνηση, τραγούδι, χορός, πρόζα. Τρεις ώρες ασταμάτητης έντασης κι εγρήγορσης. Λίλη Αδρασκέλα , Μαίρη Ανδρέου, Λευτέρης Δημηρόπουλος , Δημήτρης Διακοσάββας, Άννα Ευθυμίου, Ζωή Ευθυμίου, Νίκος Καπέλιος, Αγγελική Κιντώνη, Θάνος Κοντογιώργης, Άννα Κυριακίδου, Χριστίνα Κωνσταντινίδου, Τατιάνα Μελίδου, Δημήτρης Μορφακίδης, Χριστίνα Μπακαστάθη, Σπύρος Σαραφιανός, Εύη Σαρμή, Δημήτρης Σιακάρας , Θεοφανώ Τζαλαβρά, Ορέστης Τζιόβας , Θάνος Φερετζέλης, Ανδριάνα Χαλκίδη αποτέλεσαν έναν δεμένο θίασο που μετέφερε τους θεατές στο προσκήνιο αλλά και στο παρασκήνιο της επιθεώρησης. Αν και πρόκειται για ομαδική δουλειά που οδήγησε σε ένα υψηλού επιπέδου αποτέλεσμα κάποιοι ξεχώρισαν.
Κυριολεκτικά σάρωσε τη σκηνή ο Παντελής Καναράκης, ήταν κι ο πρώτος που κέρδισε το χειροκρότημα του κοινού που στα πρώτα λεπτά ήταν κάπως μουδιασμένο. « Κέντησε» το ρόλο του Ζανό με χιούμορ και τρυφερότητα, τον εξέλιξε στη διάρκεια της παράστασης μέχρι να φτάσει το τέλος του. Πόσο ταλαντούχος ηθοποιός! Μόλις εμφανιζόταν «γέμιζε» τη σκηνή και έκλεβε τις εντυπώσεις με το αβίαστα φυσικό παίξιμο του ενώ έχει και πολύ καλές φωνητικές και χορευτικές ικανότητες.
Η Κλειώ Δανάη Οθωναίου στο ρόλο της Ροζαλίας τραγούδησε εξαιρετικά το δύσκολο είδος της οπερέτας ενώ ήταν πολύ καλή στην πρόζα, ειδικά στη σκηνή της τελευταίας συνάντησης με την κόρη της. Αέρινη, όμορφη με σκηνική χάρη.
Η Νικολέττα Βλαβιανού είχε μπρίο και πληθωρικότητα.
Ο έμπειρος Κώστας Σαντάς και ως ηθοποιός της Κοσμογονίας αλλά κυρίως ως Αντώνης Σταυρόπουλος είχε σκηνικό νεύρο, ένταση και κωμικότητα
Τώρα όσον αφορά τις παρατηρήσεις (-) μας αυτές αφορούν κυρίως το κομμάτι της πρόζας, αφού τα μουσικοχορευτικά στοιχεία ήταν σχεδόν αψεγάδιαστα. Οι περισσότεροι ηθοποιοί έμειναν στην επιφάνεια των ρόλων χάνοντας λίγο από την αληθοφάνειά τους. Και μπορεί οι περισσότεροι ρόλοι να ήταν μικροί, όμως με την κατάλληλη σκηνοθετική καθοδήγηση θα μπορούσαν να έχουν αποκτήσει μέγεθος και ενδιαφέροντα σκηνικά χαρακτηριστικά.
Επίσης το «τέλος» του Ζανό ήταν απότομο, ασαφές και κάπως άκομψο. Ήθελε μια διαφορετική προσέγγιση.
Τέλος λόγω της τεράστιας διάρκειας, τρεις ώρες , αλλά και κάποιων σκηνών πρόζας που δεν είχαν τον απαιτούμενο ρυθμό η παράσταση έκανε μια μικρή «κοιλιά» που ίσως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Συνοψίζοντας (=): είδαμε μια παράσταση αντάξια της δεύτερης μεγαλύτερης κρατικής σκηνής της χώρας. Φαντασμαγορική, με χορό, τραγούδι, πολλά και εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, με ζωντανή ορχήστρα με σκηνοθεσία που κατάφερε να συντονίσει ένα έργο πολυπρόσωπο και σύνθετο, με ηθοποιούς που ανταποκρίθηκαν στη δύσκολη αποστολή τους . Οι θεατές διασκέδασαν, θυμήθηκαν, έμαθαν και έφυγαν γεμάτοι με όμορφες πολύχρωμες εικόνες και ευχάριστη διάθεση. Τι άλλο να ζητήσει κανείς , ειδικά την περίοδο των γιορτών;
Βαθμολογία:
7,2/10
ΚΘΒΕ:
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
«Βίρα τις άγκυρες» των Θ. Παπαθανασίου & Μ. Ρέππα
Εκκινώντας από το 1894 και την πρώτη καταγεγραμμένη ελληνική επιθεώρηση Λίγο απ’ όλα, οι δύο συγγραφείς μας ταξιδεύουν στον χρόνο καθώς μας μεταφέρουν στον λαμπερό κόσμο της Επιθεώρησης, παρουσιάζοντας τη μάχη επιβίωσης που έδιναν οι ηθοποιοί και οι συντελεστές της, με φόντο σημαντικά ιστορικά γεγονότα της εποχής.
Σκηνοθεσία: Θαλασσινή Βοσταντζόγλου. Ερμηνεύουν: Παντελής Καναράκης, Γιολάντα Μπαλαούρα, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Κώστας, Σαντάς, Σπύρος Σαραφιανός, Ορέστης Τζιόβας κ.ά.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 18:30 Πέμπτη-Παρασκευή: 20.30 Σάββατο: 17.30 & 20.30 Κυριακή: 18.30