Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Τίποτα στο δελτίο τύπου με τις συμβατικές αναφορές περί εμπειριών εξωγήινης ζωής, με τις υποσχέσεις για βαθύτερα νοήματα, με το πλούσιο βιογραφικό του πολυβραβευμένου συγγραφέα, ΔΕΝ προϊδέαζε στο ελάχιστο γι αυτό που θα ζούσαμε, όσοι αφήσαμε τη ζεστασιά του σπιτιού μας για να μεταβούμε το παγωμένο βράδυ του Γενάρη στο θέατρο Αυλαία, προκειμένου να παρακολουθήσουμε την παράσταση «UFO» του Ιβάν Βιριπάεφ και σε σκηνοθεσία Κλαίρης Χριστοπούλου από την ομάδα «Άνθρωπος στη Θάλασσα» και επιπλέον με πανελλήνια πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη…
Μια δίωρη παράσταση με διάλειμμα, όπου στο πρώτο μέρος κάποιοι τύποι από διάφορα σημεία του πλανήτη, σηκώνονται με τη σειρά και μπροστά σε ένα μικρόφωνο αφηγούνται ο καθένας την εμπειρία του από επαφή με ούφο και με ποιον τρόπο τον επηρέασε, ενώ σε οθόνη πίσω προβάλλεται σταθερά ένα γαλαξιακό τοπίο, ενίοτε συνοδεία ηλεκτρικής κιθάρας ή ανάλογης ηλεκτρονικής μουσικής… Στο δεύτερο μέρος διαβάζεται μακροσκελής επιστολή του συγγραφέα στον εκάστοτε θίασο, όπου αφού αναλύσει το σκεπτικό του έργου, το οδοιπορικό των ερευνών και την αποτυχημένη απόπειρα να γυριστεί ταινία λόγω απροθυμίας χορηγών, εξηγεί την απόφαση να το κάνει θεατρικό παρέχοντας πλήρη ελευθερία στην απόδοση, καθώς οφείλει πάση θυσία να μοιραστεί τα βαθιά νοήματα που περιέχει…
Εν συνεχεία παρακολουθούμε την επιθυμία του να γίνεται πράξη με τους πρώην στεγνούς αφηγητές να μετατρέπονται σε «χαρακτήρες» (ελεύθερης απόδοσης) και να επαναλαμβάνουν τα προηγούμενα σε πιο «θεατράλε» εκδοχή και με περίσσευμα αφελούς διδακτισμού περί των αυτονόητων…
Δεν είμαι σε θέση να αμφισβητήσω τις όποιες αναφερόμενες περγαμηνές του συγγραφέα, ωστόσο θεωρώ το συγκεκριμένο έργο και ειδικότερα την δραματουργική επεξεργασία που εισπράξαμε αγνοώντας το πρωτότυπο, μνημειώδη αποτυχία (-) σε όλα τα επίπεδα και ψάχνω έστω έναν λόγο που επελέγη για παράσταση, δεδομένου ότι πρόκειται για εντελώς αντιθεατρικό δείγμα! Ένα άνευρο κείμενο με στατικές, αδιάφορες, μονότονα επαναλαμβανόμενες αφηγήσεις, στερούμενο πλοκής και συνοχής, στερούμενο δομημένων χαρακτήρων, στερούμενο στοιχειώδους θεατρικότητας, όπου η δραματουργία κλήθηκε να καλύψει τις σοβαρότατες δομικές ελλείψεις με απίστευτο αλαλούμ… δημιουργώντας από το πουθενά γραφικούς ήρωες τραβηγμένους από τα μαλλιά χωρίς έρεισμα ή οντολογική υπόσταση και παραφουσκώνοντας το περιεχόμενο με ανούσια ηθικοπλαστική φλυαρία όπου τα απωθητικά «πρέπει», τα θρησκευτικά κηρύγματα περί θείου, οι αφελείς παραινέσεις για το «μονοπάτι της ζωής» και λοιπά παιδαριώδη κλισέ απευθυνόμενα θαρρείς σε παραστρατημένους μετανοούντες, κυριαρχούν εκνευριστικά…
Αν σε αυτά προσθέσουμε τις φαιδρές μοντερνιές περί φέισμπουκ, το ατυχέστατο δήθεν «χιούμορ» ή τις ξεκάρφωτες βωμολοχίες από χαρακτήρα- καρικατούρα για να «πιάσουμε και το νεανικό κοινό», το αποτέλεσμα δεν απέχει πολύ από το… κόβω φλέβα ή στο πιο αναίμακτο… παίρνω έναν υπνάκο, αν τα καταφέρω λόγω εκνευρισμού!
Η Κλαίρη Χριστοπούλου ως υπεύθυνη της σκηνοθεσίας και της δραματουργίας, προφανώς φέρει ακέραια την ευθύνη για το χείριστο πόνημα, ξεκινώντας από την επιλογή ενός αδιάφορου έργου που με ανούσια αφορμή την εξωγήινη ζωή πραγματεύεται τα αυτονόητα με εντελώς αντιθεατρικό τρόπο…και ενώ το πρώτο πληκτικό μέρος θύμιζε διάλεξη στατικών ομιλητών με τη σειρά, στο δεύτερο, μετά την ανάγνωση της (ανεκδιήγητης) επιστολής, πάσχισε με το στανιό, με δηθενιές, με υπερβολές, με φλυαρίες, με στημένες σκηνές να δώσει τάχα θεατρική υπόσταση, καταλήγοντας σε φιάσκο… Διότι δεν φτάνει ότι ακούγαμε επανάληψη των εμπειριών σε «ελεύθερη διασκευή», άλλοτε με άστοχες χαριτωμενιές, άλλοτε με περιττά μπινελίκια κι άλλοτε με γλαφυρά διδακτικά κηρύγματα σε βαθμό υπερκορεσμού, αλλά αναγκαστήκαμε να υποστούμε μια ακατάσχετη αμπελοφιλοσοφία με λογοτεχνικές δηθενιές για το κουλτουρέ περιτύλιγμα… Όπου οδεύοντας στο τέλος επιχειρείται μια ατυχής «ανατροπή» μεταξύ πραγματικότητας των μαρτυριών και μυθοπλασίας ακυρώνοντας άστοχα όσα προηγήθηκαν με νοηματική θολούρα και υπερβατικά επιχειρήματα, ενώ το «εύρημα» του φινάλε έμεινε να χάσκει μετέωρο, περιμένοντας μάταια το χειροκρότημα της λήξης (επιτέλους!)…
Όσο για τις αμιγώς σκηνοθετικές παρεμβάσεις, αυτές περιορίστηκαν στην τοποθέτηση καμιάς δεκαριάς θεατών επί σκηνής ανάμεσα από τους οποίους σηκώνονταν διαδοχικά οι πέντε ηθοποιοί – αφηγητές, διότι κάπως έπρεπε να γεμίσει ανέξοδα η παντελώς άδεια σκηνή με ένα μικρόφωνο και ένα αχρείαστο τραπέζι στη γωνία, ενώ το στήσιμο περιελάμβανε το… ευφάνταστο «σήκω- μίλα- κάτσε», το σταθερό φόντο στην οθόνη και ενίοτε παίξιμο κιθάρας με ανεπαίσθητη ροκ διάθεση- λέμε τώρα… Με πλέον ατυχή επιλογή τη διαμόρφωση των «θεατρικών» χαρακτήρων του δεύτερου μέρους, με στοιχεία ετερόκλητα χωρίς καμιά συνοχή με τα προηγηθέντα σαν να επρόκειτο για άλλη παράσταση, με σύγχρονες προσθήκες αταίριαστες στο σύνολο και βαρετά κοινότοπες, με αλαλούμ ύφος μπερδεύοντας ψήγματα άνευρου χιούμορ, αναίτιες βρισιές και (αμπελο)φιλοσοφικούς στοχασμούς με λογοτεχνίζουσα διάθεση… Κι όλο αυτό, επειδή κατά την επιστολή του συγγραφέα(;), δεν έπρεπε επουδενί να χαθούν τα σπουδαία μηνύματα ενός έργου που ατύχησε ως ταινία επειδή οι χρηματοδότες δεν εκτίμησαν την καλλιτεχνική του αξία και αναγκάστηκε να ξεπέσει λόγω ένδειας στο βολικό θεατρικό σανίδι των… μη απαιτήσεων! Ωραιότατο, τιμητικό σκεπτικό έτσι;;
Μόνοι «διασωθέντες» στοιχειωδώς (+) οι πέντε ηθοποιοί, ήτοι Ανδρέας Ασημακόπουλος (υπεύθυνος επίσης της καλής αλλά μονότονα επαναλαμβανόμενης μουσικής), Εμμανουήλ Δραμηλαράκης, Αρετή Μακρολειβαδίτη, Μάριος Μεβουλιώτης και η σκηνοθέτιδα Κλαίρη Χριστοπούλου… Οι οποίοι βάσει οδηγιών και έργου ανταποκρίθηκαν επαρκώς, παρά τις υπερβολές ή αδυναμίες κάποιων, μη δυνάμενοι προφανώς να λειτουργήσουν διαφορετικά στις δεδομένες ατυχείς συνθήκες, που σε παρόμοιες κραυγαλέες περιπτώσεις καπελώνουν μοιραία το όποιο καλό στοιχείο μπορεί να υπάρχει, καθιστώντας το απαρατήρητο μέσα στον αχταρμά…
Καταλήγοντας (=) το μόνο που μένει να προσθέσουμε είναι ότι όσο κι αν στραγγίξεις το τίποτα, δεν πρόκειται να βγάλει κάτι και κρίμα ο άδικα χαμένος χρόνος και χρήμα για ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο, που «φαντασιώνεται» διάφορα ανύπαρκτα ως ευσεβείς πόθους…
Βαθμολογία: 1/10
ΑΥΛΑΙΑ
«Ufo» του Ivan Vyrypaev
Εννέα άνθρωποι, απολύτως διαφορετικοί μεταξύ τους, από κάθε γωνιά του πλανήτη, καταθέτουν την προσωπική τους μαρτυρία για την επαφή τους με εξωγήινη μορφή ζωής. Εννέα αναπάντεχες συναντήσεις που λειτουργούν ως αποκαλυπτικές εμπειρίες
Σκηνοθεσία: Κλαίρη Χριστοπούλου. Ερμηνεύουν: Ανδρέας Ασημακόπουλος, Εμμανουήλ Δραμηλαράκης, Αρετή Μακρολειβαδίτη, Μάριος Μεβουλιώτης, Κλαίρη Χριστοπούλου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 (έως 28/01)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ