«Του Κουτρούλη ο γάμος»: Διασκεδαστικός και καλοπαιγμένος. Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Τούτο το καλοκαίρι έκτος από πολιτική «ησυχία», φτου, φτου… μη τους ματιάσουμε… και μπόλικη ζέστη, βλέπουμε και μπόλικο θέατρο. Σε γενικές γραμμές, καλό θέατρο. Όπως ήταν και η παράσταση «Του Κουτρούλη ο Γάμος» του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, με εκλεκτό θίασο, που είδαμε περασμένη Τρίτη 19/7/2016, δυτικά της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στο παραμελημένο Ανοιχτό θέατρο Συκεών της Θεσσαλονίκης.
Πριν περάσουμε στα ενδότερα της παράστασης, σημειώνουμε πως οι περισσότεροι θίασοι που περιοδεύουν καλοκαιριάτικα την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, (δεν μιλούμε για εξαιρέσεις) έχουν πλέον τα εξής χαρακτηριστικά. Η θα είναι της ωμής αρπαχτής, μέτριες εμπορικές επιτυχίες του χειμώνα και κακήν κακώς ότι αρπάξουμε από κάποιες πιάτσες, ή εμπορικά [βλέπε και κουλτουρέ φίρμες] να συμπληρώνουν έναν θίασο όπου κυρίως η ρεκλάμα είναι το όνομα τους, ή θίασοι, που μέσα στα ζόρια τους (οικονομικά πάντα λέμε), επιμένουν να τριγυρίζουν τα ανοιχτά θέατρα, έχοντας αξιοπρέπεια και σεβασμό. Η τελευταία περίπτωση ανήκει στις θεατρικές επιχειρήσεις Λεμπέση.
Ένα όνομα βαρύ και ασήκωτο καθώς ο συγχωρεμένος Γιώργος Λεμπέσης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους επαγγελματίες του θεατρικού χώρου, με βαθιά γνώση, ισχυρό ένστικτο, τόλμη και ρίσκο να επενδύει σε ξένες παραγωγές και απέραντη αγάπη στους ηθοποιούς. Με μεγάλα κεντρικά θέατρα υπό την εποπτεία του, με πρώτα ονόματα στις μαρκίζες, με τεράστιες επιτυχίες στο ενεργητικό του, και κυρίως ένας απέραντος σεβασμός στο πρόσωπο του. Δυστυχώς, δεν τον γνώρισα, γνώρισα όμως την γυναίκα του Νινέτα και την κόρη του Νταίζη που συνεχίζουν σχετικά επιφυλακτικά τη μεγάλη πoρεία του πατέρα. Όχι, δεν είμαστε φίλοι, υπάρχει όμως αφορμή που αναφέρομαι στα πρόσωπα τους, καθώς οι παραστάσεις τους με την φροντίδα που έχουν, αποπνέουν τον «παλιό» αυτό σεβασμό, όπως συνέβη και με την τελευταία τους καλοκαιρινή παραγωγή. Μια παράσταση που μέσα στην «απλότητα» της σέβεται τον θεατή.
Όπου η ιστορία μιλά για έναν λαϊκό ράφτη από την Σύρο που η ωραία μεν, τσαπερδόνα δε, Ανθούσα, για να τον δεχτεί για σύζυγό της πρέπει να γίνει υπουργός… Σιγώ τα ωα! Στην Ελλάδα ζούμε κι ας είναι γραμμένο το 1843 παρακαλώ…
Και τα εύσημα [+] πάνε:
Αρχικά στις ερμηνείες, κατά δεύτερον στα κοστούμια και τις μουσικές και κατά τρίτον στην σκηνοθεσία. Όμως με την τελευταία θα ξεκινήσουμε…
Την οποία διαχειρίστηκε [ξανά] ο Γιάννης Καλατζόπουλος. Λέμε ξανά, διότι μόλις πριν από ενάμισι χρόνο είχε το ίδιο ακριβώς υλικό να σκηνοθετήσει κάτω από την σκέπη του ΚΘΒΕ. Και αν σε εκείνη την παράσταση είχε ένα «κράτος» από πάνω του, σε τούτη, είχε καταρχάς να κουμαντάρει ως ηθοποιό τον πρώην διευθυντή του… Τίποτα μεμπτό. Οι θέσεις έρχονται και παρέρχονται αλλά τα έργα μένουν.
Μόνο που δεν φημίζεται για την πρωτοτυπία του. Διότι πρόκειται για έναν σκηνοθέτη [παίζει και στην παράσταση] και ενώ δεν μπαίνουμε σε συγκρίσεις, αλλά τα δεδομένα εκείνης, άλλα της τωρινής, η ματιά του παραμένει κλασσική, σχεδόν συμβατική. Δεν τολμά να «εκθέσει» με μοντέρνο τρόπο τους ηθοποιούς, δεν τολμά να πρωτοτυπήσει με έξυπνες «ανακατωσούρες» τα διάφορα ευτράπελα, δεν δίνει φρέσκια ματιά στο κείμενο, αλλά είναι ένας σκηνοθέτης που μπορείς να βασιστείς πάνω του, καθότι τα βγάζει πέρα άψογα, έστω και με την πεπατημένη. Αυτό λοιπόν έπραξε και στον Κουτρούλη: κλασσικά εικονογραφημένα…
Ηταν όμως οι ηθοποιοί αυτοί, που με τον επαγγελματισμό και την πείρα τους άρπαξαν και φόρεσαν τους ρόλους, με πρώτο και καλύτερο τον Γιάννη Βούρο σε κωμικό μάλιστα, ρόλο. Τον συγκεκριμένο κύριο η Θεσσαλονίκη έζησε για τα καλά 3 χρόνια περίπου ως καλλιτεχνικό Διευθυντή του ΚΘΒΕ. Πέρσι τέτοιος καιρός ήταν που εκδιώχτηκε από την «αριστερή» Κυβέρνηση αφήνοντας πίσω του «έργα και ημέρες» που θα αξιολογηθούν στο μέλλον καλύτερα, αυτό είναι βέβαιο. Παράλληλα πίκρα, στενοχώρια και καταγγελίες με την νυν Διεύθυνση. Στα χρόνια αυτά και αρκετά πριν, δεν είχαμε την δυνατότητα να τον δούμε και πάνω στο σανίδι. Επι των ημερών του ανέβασε τελευταία τον «Γλάρο» του Τσέχωφ με τον ίδιο πρωταγωνιστή, αλλά τα απεργιακά νταλαβέρια των εργαζομένων του άφησαν και δω πικρή γεύση καθώς έζησε μόνο μια πρεμιέρα και από κει πέρα το χάος…
Οπότε ήταν μεγάλη ευκαιρία να τον δούμε επιτέλους πάνω στη σκηνή να ερμηνεύει έστω και τον Κουτρούλη. Ένας ρόλος αντίθετος στο ωραίο φιζίκ του, στον καθωσπρεπίστικο διευθυντικό χαρακτήρα του, μα και στο ρεπερτόριο του γενικά. Και ήταν αποκάλυψη. Αλλαγμένος εμφανισιακά, πειραγμένη φωνή, ως και η κίνηση του εναρμονισμένη στο λαϊκό χαρακτήρα του ράφτη. Ρόλος που αρχικά για έναν καρατερίστα το έχει ευκολάκι, για τον ίδιο θεωρούμε η προσέγγιση του υπήρξε πιο δύσκολη από τις παραπάνω σιγουράντζες, αλλά και πιο ακριβής. Που ενώ είχε τη δυνατότητα να σύρει στα άκρα για πολλά γέλια, να πετά κόρωνες ως εκπρόσωπος του Κράτους, για τον ίδιο λόγο, να σκούζει και να κραυγάζει, για ίδιους πάντα λόγους, θαυμάσια ισορρόπησε παρουσιάζοντας και φωτίζοντας έναν ανθρωπινό χαρακτήρα που ενώ γνωρίζει ποιος είναι παρασύρεται στη δύνη του έρωτα του. Αυτό ήταν και το κέρδος της ερμηνείας του τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους θεατές. Να κατανοήσουμε με ευκρίνεια και να απολαύσουμε μέσα από τραγελαφικές καταστάσεις έναν κωμικό χαρακτήρα με μέτρο και ποιότητα.
Η ωραία Ανθούσα, εύστοχα κλείδωσε στο πρόσωπο της ωραίας και καλής ηθοποιού Τάνιας Τρύπη. Του δούλου του Κουτρούλη, από τον εξαιρετικό, αλλά μια απο τα ίδια, Κώστα Φλωκατούλα και του μπαμπά της ωραίας Ανθούσας, από τον εκλεπτυσμένο γόη των -αντα, Γιώργο Γιαννόπουλο.
Στους άλλους ρόλους, ξεχώρισε ο Θοδωρής Αντωνιάδης, μεγάλο ταλέντο αυτό το παιδί και ότι κόντρα κάνει, βγαίνει ακόμα καλύτερος. Ενώ, Άγγελος Μπούρας, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Δέσποινα Μπουγατιώτη, Θάλεια Χαραρά, Δανάη Αγγελάτου και Γιάννης Καλατζόπουλος, ανταποκρίθηκαν θετικά και υποστηρικτικά στους κεντρικούς ρόλους κατ’ επέκταση σε όλη την παράσταση. Γενικά μια εξαιρετική επιλογή θιάσου, προσώπων, χαρακτήρων.
Μουσικές και τραγούδια, κάποια χορευτικά και τα πολλά κοστούμια συμπλήρωναν και ομόρφαιναν την κεφάτη παράσταση.
Στα [-] αρνητικά το μόνο που μπορεί να χρεώσουμε χωρίς φυσικά να φταίει η παράσταση, είναι η επιλογή του έργου που μπορεί να αντικατοπτρίζει απόλυτα τη σημερινή πολιτική κατάσταση, ωστόσο υπάρχουν δεκάδες άλλα κείμενα που σπάνια βλέπουμε ανεβασμένα, η παραμένουν κλειδωμένα στο συρτάρι.
Εν [=] ολίγοις…
Τι παραπάνω έχει ο Αριστοφάνης και ο Ραγκαβής να θεωρείται δευτεροκλασάτος; Χρόνια διαφοράς, αυτό και μόνο… Θα περάσετε καλά. Διασκεδαστικά. Δείτε την.
Βαθμολογία
6,5 στα 10
-Βίντεο από την αυλαία της παράστασης στο θέατρο Συκεών της Θεσσαλονίκης.
Η παράσταση περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα, πληροφορίες, πρόγραμμα παραστάσεων ΕΔΩ
.
-«Γεια σου Γιάννη» Βούρο: Συγκινητικό βίντεο – σε κοινό και συνεργάτες, μετά το τέλος της παράστασης «Του Κουτρούλη ο γάμος».
-Ο ηθοποιός ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ τα λέει σταράτα στην Κουλτουρόσουπα, ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
